ھئو من ءَ چہ رشتہ آں بیم کئیت
جسٹن سنو
رجانک : حنیف بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
آئی درچک ءِ سارتیں ساھگ ءَ ھاکانی سرا نشتگ ءُ درچک ءَ تِکّہ داتگ اَت۔دیم پہ دیم ءَ یک ءُ دو زھگ ھاکانی تہ ءَ گْوازی کنگ ءَ ات آں ۔آئی مُدام ھمے زھگانی نیمگ ءَ چارِت ءُ دل ءِ تہ ءَ بچکندگ ءَ اِت۔آئی ءِ جبین ءَ نشتگیں مرد مُدام آئی ءَ روک روک ءَ چارگ ءَ اَت۔ھمے وھداں آئی جست کُت۔
” ترا زھگ پرچا انچو دوست بنت ”؟
”زھگ زمین ءِ سر ءَ ھدا ءِ چہرگ ءَ جن اَنت،دل پہک اَنت،نہ کینگ ءُ کست زان اَنت نہ دِگہ ھیلہ سازی۔ زندگی ءِ ھزار پُرّ اَرزشتیں ندارگاں چہ چکار اَنت۔چہ تہ ءَ ءُ ڈن ءَ یک وڑ اَنت۔ ”
,,آئی یک شل ءَ زھگانی نیمگ ءَ چاران ءَ وتی جبین ءِ نشتگیں مرد ءِ پسّو دات۔انچو گمان بوت کہ آ اے سرجمیں جھان ءِ ڈولدار تِرّیں کارِست ءَ چارگ ءَ اِنت۔
کش ءِ نشتگیں مرد ءَ آئی پسّو اِش کت اَنت تہ پدا جُست ئے کُت۔
“بلے ترا بس زھگ پرچا دوست بنت؟ترا چہ آ دِگہ رشتہ آں گستا بُوَگ ءَ چہ من ھمے مار اِتگ کہ ترا چہ رشتہ آں تُرسیت ،راست اَنت ترا پہ دل چہ رشتہ آں تُرسیت؟”
“رشتہ آنی تُرس ءِ گپ کہ اِش کُت تہ یکدم آئی ءِ لُنٹ آں چہ بچکند بیگواہ بوت ءُ تُرس ءُ بیمّ ءَ چہ آئی ءِ چہرگ ءِ رنگ بدل بوت۔انچو گْوش ئے مرگ ءِ پریشتگ ءَ وتی نیمگ ءَ آھگ ءَ گِندگ ءَ اَت۔آئی چم سنگ بوت اَنت،دیم زدر تَر اِت۔گْوش ئے آئی ءِ کُنٹ ھمدا اِنت بلے رُوہ دِگہ جاھے شتگ۔ھَو آئی رُو ءَ دِگہ نیمگے بال کُتگ اَت۔
اے ھمے دمان اَت آئی کُنٹ بے ھاٹیگ اَت،دست یک دروازگے ءِ ٹُکگ ءَ لرزگ ءَ اِت آں ۔انچو لرزگ ءَ اِت آں کہ گْوش ئے کُنٹ ءَ چمّانی بند کنگ ءِ واست ءَ ھاٹیگ مان نیست اَت، بلے آئی دروازگ ٹُک اِت۔ ءُ پدا اے دیم ءُ آدیم ءَ چارگ ءَ بوت گْوش ئے زمین ءِ رودراتک ءُ روکپت ءِ نیمگ ءَ چارگ ءَ اِنت۔اُود ءَ کمو دمانے ءِ واست ءَ وت ءَ اندیم کُت بہ کنت۔
کمو رند ءَ دروازگ پچ بوت، چہ دروازگ ءَ ھپتاد سالی پیر مردے کہ زندگی ءِ بازیں اَڑ ءُ جنجالاں ژند ءُ ژُول کتگ اَت ۔پیرمرد چپّیں دست ءَ جِک داتگیں لَٹ ءِ کُمک ءَ اُوشتاتگ اَت۔
پیر مرد ءَ کہ آ دیست تہ جُستے کُت۔
”کَے تو ”۔؟
آئی اے پیریں مردک یازدہ سال ءَ رند اولّی بَر ءَ دیست تہ سنگ سیاہ بوت۔اے جست کہ آئی اِش کُت تہ ھما زمین ءِ سر ءَ کپت۔گْوش ئے سرجم ءَ شِنگ اِتگ اَت۔
اے پیریں مرد آئی یے پِس اَت۔
وھدے کہ آئی سار کُت تہ گِس ءِ مْیانجی ءَ دْراج ءَ دْراج ءَ ایر اَت۔کش ءَ پیریں مردک ءَ دست سر ءَ اِت آں ءُ نشتگ اَت۔پیر مرد ءِ لٹ زمین ءِ سر ءَ ایر کپتگ اَت۔
”پہل کن ورنا،منی پیریں ھڈّاں اِنچو زِکت نیست اَت کہ ترا بڈا کُت بکن آں پمیشکا پہ کشولان تاں اِدا ترا آؤرتگ۔ھمے وڑ گمان بیت کہ ترا زاناں بلے پجّارگ ءَ نہ اُوں”۔
آئی ءَ وش ءَ وش وتی سر چست کُت ءُ گَٹ،گٹ ءَ گْوشت۔
”من، من تئی،تئی،زھگاں اَبّا ”۔
اے کہ اِش کت گْوش ءِ پیر مرد ءِ چہرگ ءَ چہ زندگی بیگْواہ بوت۔آئی وتی دست چہ سر ءَ دور کُت اَنت ءُ وتی ھلاھوشیں چمّاں گوں آئی ءَ سر ءَ تاں پاد ءَ گنوکانی وڑ ءَ چارگ ءَ بوت۔کمو دیر ءَ دیدار کنگ ءَ رند ، سارتیں اُپّارے ءِ کشگ ءَ گوں پدا دستے سر ءَ داشت اَنت۔پِس ءِ اُپّار ءِ توار آئی گُوشاں کپت۔
”تو آھگ ءَ سک دیر کُت منی زھگ ”۔
پیر مرد مُدام دستاں وتی سر ءَ جنگ ءَ اَت ءُ آئی ءَ چارگ ءَ اَت۔
پیر مرد گْوشگ ءَ اَت۔
”تئی مات ءَ مُدام تئی نام دپ ءَ اَت تاں مُرت ،من باز شرمساراں منی زھگ۔کمو اِدا بچار،من چونیں شرمساریں مردمے آں۔ یازدہ سال ھمُک دمان من تئی مات تلوسگ ءَ دیست تاں مُرت بلے من نہ مُرتاں۔ برے برے من ءَ اَنچو گمان بوتگ کہ اے دمان نہ آ دمان من اُوں مِراں۔بلے ملکموت ءَ ھچ دمان ءَ وپا نہ کُت، ءُ زندگی چوناھا بے وپا اَت ”۔
آ تُک ءُ نُک وتی پِس ءِ گیمُرتگیں چمّاں سئیل کنگ ءَ اَت۔آئی پِس ھُشکیں چمّاں گوں بُرز ءَ چارگ ءَ اَت۔ چمانی تہ ءَ ارس مان نہ اَت۔اَنچو گْوش ئے ھون ءِ دریا ھُشک بوتگ اَت۔
”تئی مات ءَ مُدام پہ تلوسگ چو کرنیگیں ریگستان ءِ تُنگ ءَ چہ من مُدام دزبندی کُت۔
” منی زھگ ءَ بیار۔بس یکبرے بیارے ”۔
”منی کِرّا ھچ پسّو نیست اَت۔تہ من آئی ءَ تلوسگ ءَ یلو کتگ ءُ گس ءِ تہ ءَ گْوستگاں پہ زار جنئگ ءَ، ءُ دزبندی ءَ ۔وھدے من اُود ءَ کہ پاد اتکگ ءُ گِس ءِ تہ ءَ گْوستگاں تاں آ من ءَ چہ پُشت ءَ چارگ ءَ بوتگ۔تاں ھما وھداں چاران بوتگ کہ من چہ آئی ءِ چمّاں اندیم نہ بوتگاں۔ پدا آ چاریں آتراپاں ندارگ کنگ ءَ بوتگ۔یک انچیں ایوکیں مردمے ءِ وڑ ءَ کہ جھان ءَ آئی ءَ کس مہ بیت بس ایوک ءَ وت بہ بیت۔گُڑا آئی ءَ آزمان گِندگ ءَ اتکگ ءُ آ آزمان ءَ چارگ ءَ بوتگ ءُ اُپّار کشگ ءَ بندات بوتگ۔بلے گریوگ ءِ وھداں آئی ھچبر دروازگ ءِ نیمگ ءَ نہ چار اِتگ نزاناں پرچا !آئی اُپّار من تاں بان ءِ تہ ءَ اِش کُتگ اَنت ، بلے منی دزرس ءَ ھچ نہ بوتگ ابید ایشی ءَ کہ بان ءِ دیوالاں وتی سر ءَ بِہ جنان ءُ سرجمیں گِس ءَ سُہر بہ کن آں ۔
من شرمسار اُوں منی زھگ کہ من تئی دیم ءَ زندگاں۔ من شرمساراں منی زھگ کہ مرگ ءَ گوں من وپا نہ کت۔
مردُم گُڈّی ھِکّگ ءَ آپ لوٹ اَنت بلے تئی مات ترا لوٹگ ءَ اَت۔من وھدے آپ آئی لُنٹانی نزیک ءَ آؤرتاں تہ آئی تئی نام گیپت ءُ چہ آپ ورگ ءَ بَج اِت۔بلے چونائی ءَ آئی ءَ آپ ءِ ھاجت نیست اَت ، چیا کہ آئی چمّانی چمّگ بُتکگ اِت اَنت ۔آئی چم مُدام چہ ارساں چکار اِت آں ۔
ھَو !گُڈّی ھِکّگ ءَ چہ پیسر آئی یک رندے دروازگ ءِ نیمگ ءَ چار اِتگ اَت ءُ پدا آزمان ءِ نیمگ ءَ چارگ ءَ بوت۔وھدے کہ آئی گُڈّی ھِکّگ جت تہ آئی سر منی کُٹ ءَ اَت۔ گوں گُڈّی ھِکّگ ءَ رَند پدا آئی تئی نام نہ گیپت۔پدا اے کار ءَ زبان ءِ بدل ءَ آئی ءَ چم کنگ ءَ اِت آں ءُ پدا ھمے تلوسگ آں تاں آئی ساہ دات۔ ءُ جان منی کُٹ ءَ منی جان بوت۔انگت ءَ تئی پِس ءِ چمّاں شند بستگیں ارس تئی نام ءَ گِرگ ءَ اِت آں ۔
آ وھداں من آزمان ءِ نیمگ ءَ چار اِت ءُ دزبندی لوٹ اِت بلے من شرمساراں منی زھگ، مرگ ءَ انگت وپا نہ کُت ۔من مُرت نہ کت منی زھگ”۔
ھپتاد سالیگیں پیرمرد بُرز ءَ چارگ ءَ اَت ءُ بے توار اَت۔ آئی ءَ وتی بُت بوتگیں کُنٹ چِست کُت ءُ گام جنان بوت دروازگ ءِ نیمگ ءَ شُت۔
پیر مرد یکشل ءَ آئی ءَ چارگ ءَ اَت۔وھدے کہ آ پاد آتکگ ءُ روگ ءَ اَت، یکشل ءَ آئی ءَ چارگ ءَ اَت۔آ مدام زمین ءَ چاران ءَ دروازگ ءِ نیمگ ءَ روان اَت۔پیر مرد چہ پُشت ءَ آئی ءَ چارگ ءَ اَت تاں ھما وھد ءَ آئی ءَ چارگ ءَ اَت تاں آ دروازگ ءَ چہ درنیتکگ ءُ چہ دیداں اندیم نہ بوتگ اَت۔
آ درچک ءِ ساھگ ءَ نشگ ءُ آزمان ءَ چارگ ءَ اَت تہ پسّوے دات۔
”ھَو من ءَ چہ شتہ آں بیمّ کیت”۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
