نبشتہ کار: سخی ساوڑ بلوچ
ششمی بھر
دی بلوچستان پوسٹ
پنچمی بَھر
منی مات گوں ارسیگیں چمّاں گوں بزگیں گالوارے ءَ گْوش اِیت، منی مرد ءَ را اَنّوں دو ماہ نہ بیت کہ مارا یلہ ءِ کرتگ ءُ چہ اے کوڑئیں دنیا ءَ شُتگ ءُ اے گِس ءُ جاگہ منی مرد ءِ نشانی اَنت ءُ ھمے جاگہ ءَ کہ منی گوں شَے مھمد نِند ءُ نیاد بوتگ ھمے جاگہ من ءَ تاھیر دنت. من چوں وتی گِس ءُ جاگھاں یل دات کناں. من ءَ بِل اِت من گوں وتی زھگاں وتی جاگہ ءَ کپتگوں.
من اوں بلوچ زالبولے آں، من ءَ اوں اے شات نہ بیت کہ منی وجہ ءَ منی مرد ءِ کبر ءَ کسّے ھراب بہ گْوش اِیت،من ءَ اوں ازتے ھست کہ من میتگ ءِ تہ ءَ بنّام نہ باں، من نہ لوٹاں منی براس ءُ منی کُٹم چہ منی وجہ ءَ بنّام بہ بنت.
وھدے منی ناکو منی مات ءِ گپّاں ایش کنت، منی ناکو ءِ گالوار بُرز بیت کہ کھبگ مدام ھمے کپّ ءَ گْوش اِیت من کدی ھراب نہ اَنت، من دنیا ءِ تہ ءَ شرّین ءُ پلگاریں مردمے آں ءُ مروچی تو ھم ھمے گپّ ءَ گْوشگ ءَ ئے.من بس دگہ نہ زاناں اِد ءَ نوں وتی دامن ءَ ساپ مہ کن زوت وتی ڈَکّ ءُ ڈوراں بُزور کہ من نوں اِد ءَ ترا دمانے اوں اُوپار کرت نہ کناں.
منی مات ءِ ارس چہ انارکاں کیل بنت ءُ گوں لاچاریں دلے ءَ وتی ھمے دِرتگیں ءُ چپُڑی ئیں گُداں زُور اِیت ءُ پَد ءَ چَک جنت چار اِیت من وَ روگ ءَ اوں بَلے منی کُڈک ءِ تہ ءَ کُران ایوک ءُ تھنا اِنت، مات کُران ھم زُور اِیت چہ کُڈک ءَ ڈن ءَ درکیت ،وتی دیم ءَ ماں گورستان( قبرستان) ءِ نیمگ ءَ شانک دنت تاں کس گِندگ نہ بیت بس کبرانی شَکّی گِندگ بنت ءُ منی مات ءِ چمّانی ارس یلہ بنت ءُ گْوش اِیت شے مھمد تئی کبر ءِ ھاک ھشک نہ اَنت کہ من چہ تئی گِس ءَ لڈ ءُ بار بُوگ ءَ اوں ءُ تو اے مہ گْوش کہ من چو تئی وڑ ءَ بیوپا اوں ،بَلے من ترا گْوش آں تئی نشار ءُ براس نوں آ مردم نہ اَنت، نوں مَٹّ بوتگ اَنت.بَلے من ءَ بہ بکش کہ من تئی گِساں زندگ ءَ زندگ یلہ کنگ ءَ اوں پرچاکہ کہ من نوں آ گِراناز نہ اوں تئی براس ءُ نشار ءَ پہ من ءَ نوکیں نامیں شوھاز کرتگ زان ئے آ نام کے اِنت؟ ،،کھبگ،، من زاناں تو گْوش ئے نوں گراناز گنوک بوتگ، اناں من گنوک نہ بوتگ آں، تئی براس ءُ نشار ءَ چہ تئی روگ ءَ پد پہ من ءَ گیش مھروان بوتگ اَنت. ھمے بازیں مھرانی برورد اِنت کہ منی نام اِش مَٹ کرتگ، بَلے تو منی نابودی ءَ شَرّی ءَ سرپد ئے ءُ زان ئے کہ من چِنکس نابود آں، من جُھد کرتگ کہ تئی براس ءُ نشار ءَ باز مھر بہ دے آں ،بَلے من ھچ مھر دات نہ کرتگ، پرچاکہ آیانی مھرانی تہ ءَ یک نابودے ءِ مھر گار بنت.
مروچی ھمے مھرانی شمیں کندیل اِنت کہ منی جان ءِ بند ءُ بوگانی تہ ءَ ھم ایر کپّان اِنت ءُ من اے ھم نہ زاناں کہ ھمے رژن تاں کد منی ھمراھداری ءَ کنت یا چوں تئی وڑ ءَ من ءَ نیم ءَ راہ ءَ دروھیت. بَلے من گْوش آں تو وت ءَ ھچ پریشان مہ کن کہ منی زھگ ءُ مردم جنجال ءُ وار اَنت، اِناں من ءَ تئی براس ءُ نشار ءَ باگھیں بھشت ءِ تہ ءَ نادینتگ .من گوں وتی زھگاں باگھیں بھشت ءِ سارتیں ساھگ ءِ چیر ءَ نشتگ آں ءُ ترا من دگہ ھم یک گپّے گْوش آں، تئی نکاہ گوں گراناز ءَ بوتگ بَلے گوں کھبگ ءَ نہ بوتگ ءُ گراناز ھما روچ ءَ گونتو ھواری ءَ چہ اے گِس دَرکیت ءُ روت.
منی مات ھنچو گپّ ءَ بیت کہ زاناں شے مھمد منی دیم پہ دیم اوشتاگ منی گپّانی گوشدارگ ءَ اِنت.
شَرّ کرتگ کہ تو وتی ڈَک زوت ٹاھینتگ اَنت ، بَلے زَرگل ءُ زَرناز ترا گون اَنت ھیر اِنت؟ اے وَ تئی زھگ نہ اَنت ، اے منی برازھک اَنت، اے نوں منی زھگ اَنت .من گْوشتگ من ترا تئی پِس ءُ براسانی کِرّ ءَ برآن ءُ سر کناں، بَلے من چو نہ گْوشتگ کہ من ترا وتی برازھکانی بَرگ ءَ موکل دے آں، منی ناکو منی ماس ءَ را چامپٹّے جنت ءُ مارا چہ مئے مات ءِ ھمباراں پُلیت.
ھمے گپّ گوں زَرگُل ھاموش بوت ءُ چمّانی ارس ئےِ یل بوت اَنت، لھتیں دمن ءَ پَد ھاموشی ءِ پْروشت ءُ گْوشت ئےِ ڈاکٹر ساھب منی کسّھے سکّیں مزنیں ءُ من گَپ کرت نہ کناں، من گْوشاں تو نوں اے کسہ ءَ یلہ بہ کن،تو من ءَ یکبرے پد ءَ منی گْوست ءَ بُرت ءُ سر کرت، من وتی گْوست ءَ بے ھیال کنگ لوٹاں، یکبرے پد ءَ ھاموش بوت.
من کدّھے( گلاسے) آپ دات زَرگُل ءَ آپ وارت، من گْوشت من ءَ اَلّم تئی ھمے بزگیں ءُ جنجالیں زِند ءِ کسَہ سرپد بُوگی اِنت ءُ شرّیں گُڑا من نوں رو آں پرتو جُوسے چیزے کاراں ءُ من ءَ اوں چاہ ءِ نشہ ءَ زُرتگ.(من چاہ ءِ سکّیں نشھی یے آں ءُ من ءَ چاہ ءِ سکیں نشھے گون اِنت، اگاں من یکروچے چاہ مہ ور آں بزاں من سرگنوک باں ،اے چاہ پہ من ءَ یک نشھے جوڑ بوتگ ءُ منی یک مزنیں نادراھی یے ایش اِنت کہ اگاں من شپ ءَ چاہ مہ ور آں گُڑا واب اوں نہ کَپّ آں ھاھاھاھاھاھا)
من چہ مات زَرگُل ءِ کرّ ءَ پاد اتکوں اِسٹاپ روم ءَ اتکوں داں دوئیں سنگت یکّے کُرشی ءِ سر ءَ ءُ دومی سنگت اِسٹاپ روم ءِ کسانیں بیڈ ءِ سر ءَ واب کپتگ اَنت.من چار اِت گرم اِنت پنک ءَ چالو اِنت سنگت واب اَنت ، من ءَ پاد کنگ ءَ دل نہ بوت اَنت ءُ چوناھا منی پرز اِنت من پاد اِش بہ کناں کہ سنگتانی ڈیوٹی اِنت، نادراھانی ھیالدارگی اِنت بَلے من ھچ توار نہ کرت.
منی دل ءَ اتک کہ ما ھمے دو بج ءِ وھد ءِ نادراھانی ڈرپ جَتگ اَنت، باریں ھمے وابیں مردماں ڈِرپ کش اِتگ اَنت کہ نا، من شُت آں نادراھانی کرّ ءَ ڈرپانی چارگ ءَ تاں دوھیں نادراھانی ڈرپانی تہ ءِ آپ انگت سَد% پَشت کپتگ اَنت، من چار اِت انگت باز پَشت کپتگ من دیم پہ کینٹین ءَ راھادگ بوتاں.
روان اِنت
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
