بیوسی ءَ گریوگ المی انت
شیردل ورنا بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
“بیوس اں بیوسی ءِ گپ نبیت توبہ کن”
“زندگ اں زندگی ءِ گپ نبیت توبہ کن “
مئے میتگ ءَ کَکُو نامیں گنوکیں ملنگ ءِ است، منا یاد ایں ما کساں بوتگ اں گڈا ہمک جمعہ ءِ روچ ءَمنی شہید ایں ناکو ءَ ہما ملنگیں گنوک وتی پرپٹ ءِ پشتہ سوار کرتگ آرتگ جان شُشتگ ءُ چہ وتی گُداں ، گُد گُرُا داتگ، نان وارینتگ ءُ سگریٹ گپتگ داتگ پدا راہ داتگ۔منی ناکو ءِ شہید بوئگ ءَ پد ، ما مدام ہمی کَکُوگنُوک دیستگ گڈا چم ءِ چہ ارس ءَ پرُ بوتگ اں ۔من ہمی ماریتگ کہ ناکو شہید ءَ پد مئے چاگرد ءِ تہا پہ ہمیں ملنگیں گنُوک ءَ دیگہ وس نہ بوتگ ، سک بیوس بوتگ کہ کَکُو ءَ چاروک، ھیال کنوک ہم کس نہ بوتگ۔
بگندے ہمیں بیوسی انسان ءِ دل ءَ درد دنت ءُ چم پرُ ارس بنت، بیوسی ہمک انسان ءِ سرا کیت، بلے توبہ چہ ہما بیوسی ءَ کہ ترا جست کنوک ہم مبیت، ترا کسے جسُت ہم مکن تو چیا چو بیوس ءِ ، تئی وس ءِ واستہ یکے ترا دل بڈی ہم مہ دنت۔
مئے لاڈوکیں گہار کہ چہ وتی بیوسی ءَ شال پریس کلب ءِ دیما وتی ارس اں گواریت ، بوت کن مارا کمو درد بوتگ، “پرچہ کہ ما پہر بندیں کہ ما وا اشرف المخلوقات ایں “بلے ہما گم ءُ بیوسی ءَ کہ دل درد پر ماتگ ءُ ہما دل ءِ درد ءَ کہ لاڈوکیں گہار ءِ ارس گوارینتگ اں ءَ درد ءِ ھال ءَ ما ھچ سرپد نبیں ءُ نہ ماریں.
من گوں وتی ھیالانی جیڈاگاں دوشی شپ ءَ لاڈوکیں گہار واب ءَ دیستگ۔
لاڈوکیں گہار ءَ گشُتگ برات منا پہل کن کہ من راہ ءِ سرا، لس مہلوک ءِ دیما پہ وتی بیوسی ءُ لاچاری ءَ گریتگ ، بوت کن ہمے ھبر پہ شمے نام ءَ شر نہ ینت پرچہ کہ شما مئے لج بوتگ ءِ ،شما مئے گم ءُ وشی ءِ ہمراہ داری کتُگ ۔ برات من وتی بیوسی ماریتگ انچو سما بوتگ گشے منی سرا پرُ ایں آسمان کپتگ ، بازیں راہ گوزاں مارا دیستگ بلے برات منی ھال ءِ گرگ ءَ کس ہم نہ اتکگ ، کس ءَ جسُت ہم نہ کرتگ کہ من چیا چو بیوس اں ۔ منا درداں گریوگ پرماتگ بلے گوں ہما بیوسی ءَ کہ منی ارسانی ساپ کنوک ہم نہ بوتگ، منا پہل کن برات من باز کوشش کرتگ کہ دنیا ءِ دیما مہ گریواں بلے درد ھم بلاھیں عذاب ءِ ھدا کس ءَ مئے درد ءَ مداں، ھدا کس ءَ چو بیوس مکنت۔
من پسو دات لاڈیں گہار تو تنی وہدی کسان ءِ بوت کن تو پرزانہ ءُ سمی ءِ پند ءِ ھالا سرپد نہ ئے ، بوت کن کہ تو مہلب ءَ ھم مزان ئے ، مہلب ہم چو تئی وڈا پہ وتی بیگوائیں پت ءِ واستہ ھزاراں جہد کتُگ وتی ترونگلیں ارس ہم چو تئی وڈا مئے وڈیں نہ سرپد آنی دیما رتکگاں ءُ وتی بیوسی مئے وڈیں نہ زانتانہ پیش داشتگ۔
منی گہار بکش مارا ما سک نزوراں، ما سک لاچاراں، ما سک دردیگاں ما ہم بے کساس بیوس اں۔
لاڈوکیں گہار مرچاں زانت ءَ زانگ یل داتگ، زبان ءَ ہبر کنگ ہم یل کُتگ ، دست ہم نزور بوتگ انت نبشتہ کت نکناں ، اگاں پہ شمے واستہ نبشتہ کنگ بلوٹاں گڈا قلم ءِ سیائی ودی نباں، ہر چیز شموشگ بیت۔
انچو کہ گشُنت ہمک سیاہیں شپ ءَ پد روچ در کیت سوب ءِ روشنائی بیت۔
ما ہم ہمے امیت ءَ زندگیں، ما ہم ہمے امیت ءَ جیڈیتگ گوں بیوسی۔
“الم ءَ تہاریں شپ کٹُیت ،روچ ءِ بادشائی کیت “
“مئے ڈیھہ ءَ شادمانی بیت ، ءِ مئے ایمان انت ۔”
دی بلوچستان پوسٹ : اے نبشتانک ءِ تہا درشتان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ۓ جندءِ گنت، الم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منوک بہ بیت یا اگں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
