کلوھے پہ شاہ بلوچ شاہ ءَ
نبشتہ کار : چاکر بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
سلام ءُ دروت منی شاہ جان من اُمیت کن آں کہ تو وش ءُ سلامت ئے۔ پُل بَرے بَرے تئی نِبشتہ کُرتکیں شیئر ءُ لَچہ تئی گپ ءُ ھَبر من ءَ باز گیر کاینت گْوش ئے برے من ءَ مردمے ءِ ترانگاں گیج اَنت ھمے بابَت ءَ منی چیزے یات ءُ زھیر روچ پہ روچ گیشتِر بوان اَنت ۔
شاہ بلوچ شاہ تو زان ئے دل مرچاں منی چِڈکہ چی ءَ نہ کنت اے دنیا ءِ مردم باز رَنگ ءَ گِندگ ءَ آیگ ءَ اَنت۔ منی دل ھم لوٹ ایت من کَسے ءِ گِلہ ءَ بِہ کن آں کَسے ءِ زنگ ءَ بِہ جن آں بِلے تو زان ئے اے دل ءَ را ھچ شات نہ بیت پمیشکا من گْنگ ءُ کَر آں۔
وھد گوْزان بوت تئی یات باز آتک انت گُڑا ھمے وڑ ءَ منی سر کپت یک میتگے ءَ تو زان ئے کہ ما گَردوکیں مردم بوتگ اَنت البت آ وھد ءَ لوگ ءُ جاگھاں چہ دُور بُوتگاں، گُڑا ما میتگے ءَ شُت ءُ داشت پد ءَ یک گْونڈوے اَتک مارا وش اَتک ئِے کُرت۔ گْوشت ئِے بیا اِت لوگ ءَ رو این ءُ نِند ایں مارا ھمراھی ءَ لوگ ءَ بُرت ئِے۔ ما دیوان کُرت، نان ءُ ماھیگ مارا وارینت ئِے شپ کپت گُڑا ما شپ ءَ ھمُد ءَ جَلّ اِت ایں، پرچا کہ وھد ھم سَک نگیگ اَت انت۔
رند ءَ گْونڈو ءَ را منی ھمراھے ءَ جُست کُت “پُل اے میتگ ءَ بودیں مردم نیست، یکے بس تَو ئے”
گُڑا گونڈل یکدم ھاموش بوت من چّم چِست کُرتاں پہ گْونڈَل ءَ چار آں گْونڈو ءِ چَمانی اَرس گُلگُل اَنت۔ من پاد اَتک آں گْونڈل ءَ را امباز کُرت ءُ جُست کُرت “تو چی ءَ گِریو ئے کولیگ آں”
گونڈو ءَ وتی چَمانی اَرس پَھک کُرت انت ءُ درائیبت ئِے “منی لالا ءُ منی پِس آوار جَنگ بوتگ انت گونڈو ءَ منی ھَستی ھلاس کُرت، گُڑا دومی سَنگت ءَ دَست سر ءَ ایر موشت دِل ئِے وش کرت گُڑا ما وپت ایں سَجّھیں شَپ شُت گْونڈل ءِ آرساں گوں منی چمانی واب نا سرجم کُت انت۔ سُھب بُوت من چار آں کُوش کشگ ءَ اِنت آزمان ءِ دیم ءَ نوداں مان بستگ اِت ھَلک ءِ سَجگیں زالبول ءُ گْونڈ ءُ ٹانکی ءِ سر ءَ آپ ءِ کَشگ ءُ بَرگ ءَ اَت اَنت۔۔
ما دوئیں ڈَن ءَ چو لاش وڑ ءَ ایر اَت ایں ما لوگ ءِ تہ ءَ شُت ایں ۔ گڑا سنگت ءَ من ءَ پاد کُرت ما جان شُشت۔ پد ءَ گْوانڈل ءَ مارا چاہ دات ءُ گُشت ئِے “کمیں مردم جنگل ءِ نیمگ ءَ رو اَنت ءُ پادے پَچ کنت من ءُ گْونڈل شُت ایں گپ ءُ مزاک کُت۔ من سِگریٹے ھم بُن دات ءُ چار آں وشیں بُوے ءَ ماندات منی دل ءَ زمین روک بُوت من چَم چِست کُت انت ءُ من چار آں منی دیم ءَ ھُورے اوشتوک اِنت دل ھمے ساھت ءَ دراَتک ءُ شُت، من چار آں بانک ھانی اِنت۔ من گْوشت منی دل ءِ مول ءُ مُراد چو اے وڑ ءَ نہ اِنت منی باید ھم نہ اِنت من چوشیں کِرد بِہ کن آں بَلے چے کن آں مھر کنگ بیت، مھر وت یک سِھرے “بکولے ءِ ھتیگ ءَ شاہ” گُڑا من سار ءُ بے سار بُوت آں من گْوانڈل ءَ را جُست کُرت “اے بانُک ءِ نام کَے اِنت؟”
گوانڈل ءَ من ءَ گْوشت اے مئے میتگ ءِ ھانی اِنت من دل ءَ گْوشت اِے واکی ھانی اِنت گُڑا من چاکر آں ” گْوشت ئِے “ھَو۔ شرّ انت”
گُڑامنی چمانی دیم ءَ پُور ءَ ھمے وڑ اَت ۔ اَدرناہ سنگت ءَ ھمے ساھت ءَ من ءَ زنگے جَت کہ بیا رَو ایں گُڑا من اَتکگ آں البت من گْوشت “یار من نیایاں ءُ منی سرین درد ءَ اِنت”
سنگت ءَ گْوشت ” تو انوں شرّ اَت ئے زاناں ترا چے بُوت دورگ مہ بند بیا رَو ایں”
من گْوشت “تو نِند من پیداک آں” گُڑا من ءُ گْونڈو اَتک ایں سَنگت ءَ را دروگے بست ءُ راہ دات سَنگت ءَ گُشت شرّ انت تو ھَمد ءَ بہ ئے من باندا کایاں تئی رند ءَ ۔ من گُشت شریں گڑ ءَ سَنگت شُت۔۔ من چاراں گْوانڈل اَتک سک گَل ءَ بال اَت ۔ من جُست کُرت ھاں ۔ تو گَلے گُشت ئِے منی پِت ئے زئی یل بوتگ اَنت من گُشت شُکرے گڑ ءَ من گُوانڈل ءَ را زورت پد ءَ ھما آپ ءِ سر ءَ شُت ایں من چار آں ھانی پَد ءَ ھَمد ءَ نِشتگ۔ من چارگ ءَ اِت آں گُڑا ھانی ءَ من ءَ تَوارے کُت کمو کہ وتی چَماں جھل کن! من چم جھل کُرت اَنت ءُ پد ءَ یکدیمی چارگ ءَ اَت۔ بانُک کندگ ءَ اَت اُپ منی دِل ءَ پور ءَ گَرکے جَت گڑا ھمے وڑ ءَ پد ءَ شپ بُوت من ءَ آرام ھِچ رنگ ءَ نیایگ ءَ اَت۔ من اے زِمیستانی سَجھیں شپ ءَ آگاہ اَت آں ۔ گُڑا سُھب بُوت سنگت ھم اَتک۔ بَلے آ وھد ءَ من بے وس اَت آں کہ سنگت اَتک منی رند ءَ گُڑا الم رَوگی اِنت ۔ گْوانڈل ءَ را من وتی لمبر دات من گْوشت ھانی ءَ را بہ دے ئِے من درکپت آن ءُ چار آں بانک ھانی چہ دریگ ءَ در اَتک ءُ من ءَ چارگ ءَ اِنت گُڑا چہ اِد ءَ درکپت آں من پیلوئی ءَ گنوک بُوت آں۔
ما شُت ایں گُڑا نیم راہ ءَ سَنگت ءَ را من گْوشت پُشت ءَ سوار بہ ئے۔ گڑا من موٹر سائیکل زورت من نہ زانت کہ من چون شُت آں سَنگت ءَ پُشت ءَ ھرچی گپ کُت منی گوشاں نہ کپت انت۔ دو نیم ادارءُ ساھَت ءَ وتی سپر ءَ ما سر بوت ایں گُڑا سنگت ءَ گْوشت “تو شرّ شرّ نہ ئے” من ھِچ نہ گْوشت بلے چہ ھانی ءِ مھراں منی دماگ سک سنگت ءِ سر ءَ باز ھراب اَت ءُ آ وھد ءَ گْوانکو ءِ آسراتی نیست اَت بس لُوپ اَت اَنت مارا گون ات انت من چار آں سِدٹم ئِےکار ءَ نہ اِنت گڑا من گُشت سنگت مرچی من ءَ وتی لوگ ءَ روگی اِنت تو چہ گُش ئے درائینت ئِے “برو بَلے دو سے روچ ءَ گیش مَہ نِند”
گڑ اموٹر سائیکل نیست اَت بلے دگہ گاڈی یے ھمد ءَ اوشتوک اَت منی سَنگتے ءَ گْوشت “ھمیشی ءَ رابگْوش ترا بَر گوں”
گڑا زوت سوار بُوت آں ھمے گاڈی ءَ را دوکان ءَ تیل ءِ مان کرت ایشی ءَ را یل دیاں کُرت من (آشال ڈنڈار) ءَ آتک آں منی ھانی ءَ پون کُرت۔ یک بَرے لَج ئِے کُرت لھم لھم ءَ ٹیٹ بُوت گڑا ماھے ءَ پَد من بانُک ءِ لوگ شُت آن ءُ گُڑا 3 سے روچ ءَ ھمود ءَ بُوت آں شپ ءِ 12 ءِ ساھت ءَ اَت ءُ من ءُ بانُک ءَ باز نِند ءُ نیاد کُرت، منی دل چہ گَل ءَ بال اَت ۔ بے کِساس من ءُ آئی ءَ زند ءِ وشی ءُ سکیانی ھواری ءَ لیب ءَ اَت ایں۔
گُڑا 2016 بوت جاور ھراب بوت اَنت آ ھم کیچ ءَ شُت ءُ من پد ءَ درمُلک ءَ آتک آں بَلے من ھر روچ پون ءُ رھوت کرت گریت ئِے کہ چاکر جان بیا بَلے چے کناں کہ بانُک منی بھت ءَ نہ انت۔ من وتی مردم روان دات اَنت ءُ آئی ءِ مردماں گْوشت سبِر کن اِت ما زوران ئِے۔ من گُشت باریں چے واست ءَ سبِر کن آں من ھِچ رنگ ءَ نہ کن آں ھمے وڑ ءَ وھد گْوزان بوت باز مُدتے ءَ پد 12 بھاران ءِ 3 ساھت ءِ وھد ءَ پونے اَتک ءُ گْوشت ئِے کہ ھانی سُور کُرت ءَ باور کن ئے پہ ھُدا چار روچ ءَ من مرگے رنگ ءَ بوت آں۔ منی نام چاکر گُل نہ اَت بلے گُل ءِ نام من ءَ ھانی ءَ پِر کُتگ پہ مھر منی وڑیں چاکرے ءَ را نہ رس ایت شر تریں ھانی یے من ءَ بلے من انگت آں نِشتگ آں ھانی تو سانگ ءُ سور کُت بلے ترا دوا نہ دے آں مُرادان بات ئے ھما وڑ ءَ پہ مِھربان بات ئے کہ پمن بیتگ ئے پیسر ” نوں پد ءَ بھت ءَ من دوبَر نیا آں ءُ ھنکین ءَ وتی سر بَہ آں۔ من بِہ شوھاز آں پہ وتی زند ءِ ھمراھے زندگی وتی وش بگوازین آں ۔
شاہ بلوچ تئی سبک زند ءِ ءُ وشی ھر رنگ ءَ من ءَ گون اَنت ءُ ھچ من ءَ تھتالاں نہ درو انت تو سلامت وش ءُ شادان بہ ئے کیچ ءِ ھانی ءَ را بگْوش تَو دو بَر واتر نوں بیا کولواہ ءَ، من ھما اَں تئی چاکو منی ارواہ!!!
منی دوزواھیں سنگت شاہ بلوچ شاہ، اگاں منی نبشتانک ءِ تہ ءَ ردی یے بوت من زان آں تو الم من ءَ پِھل کن ئے ۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
