باھڑیں باسک شہید ناسر سنجر
فضل شیر بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
نزاناں اچ کجا بندات بکناں ءُ کجا آسر…!
زندگی ھما انت کہ داں جہان ھستیں انسان زندگ بہ مانیت ءُ ابدمان بہ بیت، وھدے جیڑگانی بے گوازیں زر ءَ دؤر کناں تہ وتی ھوش ءُ سار ءَ باھیناں، وتا شموشان باں، وتا کروجان باں، چہ وتا انچو دور سدان ءُ کپان باں کہ ٹکرانی دزموش کنگ یک دروگے کسہ یے بیت ءُ روان کنت، ایوکاں، تہنایاں کہ دائم ملوریں چئولانی تھ زدیں چیہالاں وتی باتن ءَ جاہ دیگ ءِ جہد ءَ گلائیش باں بلے اے نہ سگّیں کسہ ءِ پچ ریچگ ءُ معنا کنگ منی وس ءَ چے ڈنّ انت، اے کجام تھ پروشیں کسہ انت کہ انسان ءَ اچ سما ءَ بے سما کنت، انسان اچ وتا درآمد بیت، چہ وتا ھزیت، وتی سرا بارے بیت، بوجے بیت، وتی بوج ءَ زرت نہ کنت، کِڈان بیت، رچان بیت داں وتی ھستی ءَ باھینیت، وتا انچو ایوک گندیت گشے یک ندیستگیں وابے کہ تنی وھدی اے کوڑہ ءَ جنزگ ءِ ارادگے نہ کتگ.
جیڑاں، مگزاں چونڈان، ماراں آخر! اے کجام کوھڑگیں ریش انت کہ کترہ کترہ ماں باتن ءَ چونڈان ءُ جہل روان انت، بلے بے دارو ءُ درمان انت، من بے سمایاں، سما اچ دل ءُ دماگاں سک دور رپتگ کہ اندرا دمتوساں، اے کجام بے درمانیں ٹپ انت کہ مدام ھون ءُ ھون ریچ انت، بے درمان انت، درمانے داں کرن ودی نہ بیت مدام تازگ انت.
مرچی من یک انچیں ھستی ءِ یک ھنچیں کدآوریں راجی بامرد ءِ کرد ءِ سرا دولبز ءِ نبشتہ کنگ ءِ زنڈیں ردی یے کنگایاں کہ آ مزن کردیں انسان ءِ شان ءَ پہ ھچ نہ انت. گشنت کرد وتا وت زندگ کنت، وتی پجار ءَ النگیں چیدگے کنت ءُ ازلی کشکے رندیت پہ پُشتپداں، اے راستیں ھبرے کہ کردار داں کرن مان انت، کرد ھما انت کہ انسان ءَ ابدی زندگ کنت.
لبزاں چہ کجا در بے چنان ءُ نز بیاراں داں یک مزن زھرگیں، مڑاھداریں، میارجلیں، یک باھڑیں باسکے، ءُ گلزمین ءِ اشک ءِ جلہاراں برتکگیں ھمبلے ءِ سرا چار لبز ءِ نبیسگ ءِ ناکامیں بنداتے بکناں، لبز دروہ انت، لبزانی درپ ھورک بیت، لبزانی بنزہ آس ھاریں ھوٹگے کہ ازل آس شنزیت، ند ءَ بریجیت، ند ءَ آسیگ کنت تہ ند ھمراہ نہ بیت.
ناسر جان…! اے ھما مزنیں کرد انت کہ منی ءُ تئی توسیپ ءِ وازمند نہ انت، توسیپ وت ھمے کرد ءِ توسیپ ءِ وازمند انت.
یک ملنگے، دیوانگے، درویشے، پہ وتن، پہ مسکیں ھاک شے مریدے ءَ آدیم، پہ ھمراھاں یک مہکمیں سنگرے اَت، یک پولاتیں سرے، یک نہ پروشیں کلاتے اَت، یک سرجمیں جنگولے اَت، کوہ گولے اَت، رھشونے اَت، راہ زانتے اَت، جنگی رپک ءُ راھانی سرچمگ اَت کہ دائم جنگ ءِ سوبے پادا اَت، یک برانز گروکیں آسے اَت ءُ پُلے اَت ھم، مہرانی درگاہ اَت، ھاموش تبیں، بے ترپ ءُ تواریں انسانے اَت، جنگانی ملک میران اَت، ملّانی مڑوکیں شان اَت، یک سرجمیں آشوبی اَت.
بس ھمے گشاں یار ناسر جان! تو اشتاپ کت، گلزمین ءِ آبلیں ٹپ انگت تازگ انت، آریپیں پت، مہنوئیں مات ءُ ملوکیں گہار ءُ بوھیریں براتانی پیاپیں واھگ انگت اشکند انت، مہلبیں ھاک، مسکیں زمین انگت لجوزیں دژمناں لگتمال کتگ، آجوئی ءِ سپر بندات ات، مارا چہ تو باز دربرگی اَت، سک باز ھیل گرگی اَت، ھور ءُ ھواری ءَ پند جنگی ات، دیم ءَ روگی ات، دژمن ڈلگی ات، گلزمین پدجنگی ات، درتہ پچ ءُ پادشپاداں ءَ یک رژنائیں بانداتے دیگی ات، بلے تو بے وپائی کت، مارا دروہ اِت ءُ تہنا شتئے، اچ تو پد ما تہنا بوتیں، ما چورہ بوتیں، ما سرجم ءَ ناسرجمیں، اچ تو پد وشکوشیں پروم ءِ مہلبیں کئوش ءَ اوں وتی رنگ ءُ داب مٹاتگ انت، دُرشک انت، تبد انت، سوچوکیں لیوار انت، کہ دائم داگاں ماں دلبند ءَ دنت، جووی ءُ ھسار تئی ترانگانی کورہ ءَ انچو روک بوتاں کہ کش ءُ کِرّاں ساھدار پہ گوزگ نئیلنت، نازینگان پرسیگ بوت، جبدر ءَ ارس گورا لوپ انت، زامران تپتگ ھونواریں لولکانی آماچگاہ انت، بلے ترا یک ھبرے گشاں اے ھونواریں لولکانی اُمر کم انت، روچ اش پہ ھساب انت.
ناسر جان…! تئی جنگجاہ ءِ رتکگیں ھونانی سوگند انت کہ داں زندگ ءُ ھستاں پہ جوریں بداں بالاچے باں، کمبرے باں، داں زمین پد نہ جتگ، داں ھاک نہ موک اِتگ، داں سرومگیں گلزمین آجو نہ بوتگ پدکنز نہ باں، گڈسری تیراں داں مڑاں پہ شانے ملّاں باں پہ شما کایاں.
تئی رژناھیں پگر ءِ دیرشہمیں کندیل مارا ھمراہ انت، ما پند جنیں، سپر کنیں، گژن، بزگی، لنگڑی، سردی، گرمی کلاں اوپار کنیں پہ وتن، ما دژمنانی کوش ءَ پہ لانک بستگ بلے تئی جاہ ازل ھورک ءُ ھالیگ انت، تو گوں نئے سپر ھوادگ انت، جنگاں لزت نیست، دیواناں براہ نیست، تئی ترانگانی سیکارچ مدام ماں دلبند ءِ سرا انت، تئی یاتانی سوچن دائم دیدوکاں جکّ جن انت، تو کہ رپت ئے زندمان ءِ کلیں ندارگانی زیبائی گوں وت برت انت پرچا؟
بلوچستان آجو بات
شہیداں سہرچکیں دروت
دی بلوچستان پوسٹ : اے نبشتانک ءِ تہا درشتان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ۓ جندءِ گنت، الم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منوک بہ بیت یا اگں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
