شھید سالم جان – کمبر بلوچ

شھید سالم جان

نبشتہ کار: کمبر بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

چوناہا من وَ چوش اِیں ندکار ئے نیاں کہ من ندکاری بکن آں ، پدا شھیدانی بابت ءَ نبشتہ کنگ چونائی ءَ مئے وڑینانی واستہ ارزانیں کارے نہ اِنت۔ منی وڑیں نوکباھندیں ندکار ءِ واستہ چدءُگیشتر کہ من وت ندکاری ءِ پِڑ ءَ نوک گام ئے آں۔ بَہ کؤل ءِ منی یک دوستیں سنگتے ءِ شھیدانی گران بھائیں کُربانی انچو بُرزءُبلُند، مزن اَنت کہ آیانی سِپَت ءُ ستا گوں لبزاں بیان کنگ نہ بیت۔ بلے لھتیں انچیں یات، انچیں ھبر مردُمانی بنت کہ آ چہ دل ءَ ھچبر در کنگ نہ بنت مُدام دل ءِ تہ ءَ چو سیاہ مارءَ لیٹ ور اَنت۔ منی وڑیں نابزانت ءَ مجبور کنت کہ چیزّے دانک ءُ گال پرآیانی بالاد ءَ بِہ کما اِیت ۔ من مروچی بلوچ راج ءِ یک انچیں مھربان ءُ مھروانیں پُسّگ ئے ءِ بابت ءَ نبشتہءَ کنگ اُوں کہ آئی ءَ وترءَ دل ءِ تہ ءَ جاگہ داتگ۔ آ مھروانیں سنگت، سنگت سالم جان پنّام ءِ نہال جان اِنت۔ 1994ءَ شھید سالم جان بالگتر لوپ ءَ واجہ رھمت ءِ گِسءَ ودی بوت۔انچوش آئی بانُکیں مات، ماہ بی بی ءِ گْوشگ اِنت کہ شھید سالم جان چہ کسانی ءَ سکیں بیمار جان ئے بوتگ۔ آ کہ پُشت ءِ زمین کپتگ آئی دُراھجانی نہ دیستگ۔شھید نہال جان ماتءِ گْوشگ اِنت کہ من برے اےشھرءُ برے آ شھرے نادراہ جاھاں بوتگ اُوں۔برے اے مُلا ءُ برے آ ملاھاں ، برے اے پیر ءُ آ پیر بوتگ اُوں پہ شھید ءِ جان سلامتی ءِ ھاترءَ۔ تو انچوش بِہ گْوش کہ من یک مکیں سنگے ھم یلہ نہ داتگ۔ داں چار ءُ پنچ سال ءَ ھمے وڑ ءَ سلیول بوتگ آں ۔ چارءُ پنچ سال ءَ چہ پد گُڑا واجہ ھُدا ءَ نہال جان ءَ دْراہ جان کُتگ۔ پدا ھمے بزگی ءُ واری ھر وھد ءَ بلوچ ءِ سر ءِھڈ ءَ اِنت۔ ھمے تنگدستی ءَ مارا لاچار کُت کہ ما پلُیں باگءِ تَر(بالگتر) یل کُت ءُ دیم پہ کلگیں ھوشاپ ءَ شُت آں۔ اُود ءَ شھر اَت، اسکول ءُ دگہ مکتب باز اَت۔ منی جُھد ھمے بوتگ کہ من نہال جان ءَ بِہ وانین آں ۔ آئی ءِ مستریں براسءَ ؤ نہ ونتگ اَت ، چیاکہ بالگترلوپ ءَ وانگ جاہ نیست اَت ۔دِگہ جاگہے ءِ دیم دَیگ ءَ مارا گُنجائش نیستگ اَت کہ بروت ءُ بِہ وان اِیت ۔ مئے گِس ءِ مالی ھالت سک نِزوُر اَت۔ منی گِس واجہ کماش اَت کار ءُ روزگارے کُت نہ کُت ،منی مستریں چُکّ ءَ مزوری کُت ءُ من گُد دوچی پہ مُشکُل وتی لاپ والینگ ءِ گُزران کُرت ۔منی جُھد ھمیش اَت کہ من گُد دوچی کن آں بلے سالم جان ءَ وانین آں ۔ سالم جان وت ءَ وانگ ءِ ھُبّ ءُ واھگ ھچ وڑ ءَ نیست اَت ۔ششءُ ھپت سال ءَ رند من آئرا پہ زور اسکولءَ راہ دات بلے یک ءُ دو تبک ءِوانگ ءَ پد وانگے یلہ دات ۔من ھچ نہ گْوشت کہ من ءَ دل نہ بوت۔ چیزّے وھد ءَ گِسءَ نشت پدا من ءَ گْوشت ئے امّا منی پت کماش اِنت منی مسترین برات ھم اِنچو مزن نہ اِنت کہ چوشیں مزنیں کار ءُ روزگارے بِہ کنت ءُ مارا کُلاں لاپ بِہ دنت ءُ من ءَ بِہ وانین اِیت ۔ آھگی پگار چہ مئے لاپ ءَ گیش نہ بیت ۔من ءُ منی مزنیں براس مزوری کن اِیں۔ تگاری کش اِیں بلے ماراء وتی کستریں برات وانینگی اِنت ۔ لوگءِ ھرچ ءُ مئےءِ وانگءِ کرچاں اے داب ءَ تو پہ گُد دوچی چون پورا کن ئے؟ من ھم رواں کارءُ روزگارے کن آں گوں بلکیں مئے مالی ھالت کمیں گھتر بِہ بیت ۔ گُڑا من گْوشت اگاں تو نہ وان ئے مَہ وان بلے گوں تو کار ءُ روزگار بوت نہ کنت۔ تو دنیگہ کسان ئے، پدا گُڑا من ءَ ھمے پسّو ئے دات کہ امّا من وتی کچیں کار کن آں بِہ گِندئے روچے پنجاہءُ سد رس اِیت۔

آکر کار منی گپّے نہ زُرت ءُ لوکل گاڑیانی سر ءَ شُت ءُ کِلینڈری یے کُرت ۔ گاڑی ءِ واھُند ءَ چکرے سد دوسدکلدار دات۔ یک ءُ دو سالءَ چہ پد گاڑی ءِ ڈرائیوری یے سِکّ اِت بلے کمیں وھد ءَ پد گاڑی ءِ کار ئِے ھم یلہ کُت ۔ ھمدا دِگہ واجہ کارے ءِ گِس ءِ دپ ءَ گاڑی یے دات کہ تو منی گِس ءِ کاراں بکن ءُ دگہ جاہ مرو ۔ روچ ءَ منی کاراں بکن ءُ شپ ءَ وتی گس ءَ برو۔ شھید ءَ چیزّے ماہ ھمدا کار کُت۔ چرے کار ءَ باز وش ءُ رازی اَت کہ روچ ءَکار بکن ءُ شپ ءَ وتی گِس ءَ بُرو ۔ بلے وھد ءَ وتی پادان ءَ نہ داشت ءُدیم ءَ جُنزان اَت شھید ھم یک جاہ ئے یک کارے ءَ رازی نہ بوت۔ پرچا کہ شھید نہال جان ءِ کار دگرے اَت، پمیشکا آئرا وتی ھکّیں کار ءِ ھاتر ءَ تگ ءُ تاچ اَت۔ ما آئرا سرپد نہ بوتیں ، اے وھداں جُھد ءِ آجوئی ءِ ھبر ھم وتی زوران اَت۔ شھید ءَ واری ءُ بزگی وتی جند ءَ ھوار دگہ ھم سک باز دیستگ اَت۔ گُڑا شھید سالم جان پنّام نہال جان سال 2011 ءَ بلوچ راجی گل بی ایل ایپ ءَ گوں ھوار ءُ سلاہ بند بوت۔

وتی ھکّیں کارءُ روزگارے بندات کُت۔آئرا چہ من ءَ ماسءَ گیش وتی ماتیں ڈگار ءِ بزگیءُ واری گیشتر دیم ءَ اتک۔ من ھم پہ اے کار ءَ ھچ مَکن نہ کُت کہ تو اےکار ءَ مہ کن۔ پرچاکہ وتی ھُبّ ءُ واھگ ءَ گوں اے کاروان ءَ ھوار بوت من ءَ ھم سک باز وشی بوت کہ منی براتانی کوپگ ءَ را دگہ کوپگے پِر بوت ۔ مرگ رب ءِ دست ءَ اِنت ،کس نزانت کہ کُجام وھدءَ کَئے مرگ ءِ پنجگاں کئیت۔ بلے مرگ پہ وژنامی بئیت گُڑا تئی راج، تئی ھاندان ،تئی ڈیھ ءِ سر پہ پھر ءُ شان چِست بیت۔ بدنامیں مرگ ءَ مردم ءِ جند ، آئی راجءُ آئی ڈیھ ھم بدنام بیت۔ مں چارت کہ منی بچّ یک وژنامیں کارے کنگ ءَ اِنت پمیشکہ من کُھت ءُ ارمانی نہ بوت آں ۔ من ھمے مُرادان اِت آں کہ منی تنگوھیں بچّ وتی راجی آجوئی ءِ جُھد ءَ ھوار اِنت ءُ جُھد کنگ ءَ اِنت۔ وتی پہ سرڈگار ءِ آجوئی ءَ جُھد کنگ ءَ اِنت۔ وتی ماس ءُ گھارانی چادر ءَ درآمدانی دست ءَ لگتمالی ءَ نئیل اِیت ۔

شھید ءِ ماس ءِ اے گپ ءُ گال کہ من وھدے اِش کُت اَنت من ھمے پگر ءِ تہ ءَ کپت آں کہ من وتی گْوست ءِ راجی دپتر وھدے کہ ونتگ برے برے من دلءَ شکی ھم بوتگ اُوں کہ کمبر ءِ مات ءَ چون کمبر ءَ میار ءِ دیمپان کُتگ۔ دودا ءِ مات ءَ را اے کوھیں جگر چون مان بوتگ کہ وتی سالونکیں بچّ ءَ نیمروچ ءَ چہ واب ءَ پاد کنت ءُ پہ سمّی ءِ میار جلّی ءَ شِگان جتگ ءُ جنگ ءَ راہ داتگ۔ وھدے اے مات من دیست من چہ گل ءَ بال بوت آں کہ بلوچ سر ڈگار سنٹ نہ اِنت۔ آئی ھر وڑیں ماس پیداگ کُتگ ءُ پیداگ کنت۔ اگں ماتانی اے جزبگ ھمے داب ءَ ھست بِہ مان اِیت گُڑا مئے راج ءَ کس گُلام داشت نہ کنت۔ مروچی اے ھبر بلوچ ماس ءَ گھاراں سابت کُتگ کہ آ ھمراہ اَنت گوں وتی جہد ، بچ ءُ براتاں۔

ھمے دور ءُ زمانگ ءَ من وت ھم گوں شھید نہال جان ءَ ھوار اِت آں۔ شھید اُمر ءَسک کسانیں سنگتے اَت بلے باز ھُژّار ءُ تمردیں باسک ئے اَت۔ ھمے وڑ ءَ مھروان ءُ کارگشاد، ھمے داب ءَ دلیر ءُ بھادریں سنگتے اَت ۔کُل سنگتانی دل ءِ تہ ءَ زوت وتی واستہ مزنیں شرپ ءُ جاہ ئے جوڑ ئِے کُت ءُ رپت ۔ بس لھتیں یاتءُ لھتیں درد ءُ کولنجیں تْرانگ اَنت کہ پشت کپ اَنت ۔

2دسمبر 2013 ءَ من ءَ کارے شہید سالم جان ءِ ھند ءَ کپت گُڑا من سنگتاناں گْوشت کہ من ءَ ھمراھے ءِ درکار اِنت۔ سنگتاں گْوشت کہ شھید سالم جان ھمانگو بالگترءَ اِنت ھمائی ءَ وتی ھمراہ بکن ۔ادا کار ھست ءُ ما سنگت ھم کمیں۔ گُڑا من سنگتاناں موکل کُت ءُ درکپت آں کہ مگرب ءِ وھد ءَ من باگ ترءَ سر بوت آں ۔ ادا جُست ءُ پُرس کُت داں شہید ادا نہ اِنت شُتگ وتی ھند ءَ ۔ من پون کُت کہ یار من ءَ ھمانگو تئی ھند ءَ کار ھست تو اُود ءَ من اِدا نوں چون بیت۔ من تھنا اُودءَ اتک نہ کن آں ، گُڑا منءَ پسّو ئےدات کہ تو کُجاے زانہ؟ من گْوشت کہ یار من باگ ءِ ترءَ اُوں ۔ منی گپ چہ دپءَ ھلاس نہ بوت کہ انچو گْوشت ئے بے پگر بُو جگر من وتارا نیم کلاک ءَ تئی گْور ءَ سر کن آں۔ منی پون ھلاس بوت من ھمدا گِسے ءَ نشت ءُ ودار کُت کہ دیر نہ بوت نیم کلاک ءَ چہ پد شھید ءَ وتارا منی گْور ءَ سر کُت۔ وش آتک ءُ درھبات ءَ رند من گْوشت یار تو وتارا کُشت اِنچو اِشتاپی ءَ اتکگ ئے۔ چرے ھبر ءَ پد شھید ءَ کندگے جت ءُ گْوشت کہ اے انچوکیں راھے نہ اِنت پہ (گوریلا) چیر جنگیں سنگتے ءِ واستہ۔ ھیر مزاک مسکراءَ پد ، پدا ما درکپت اِیں ءُ دیم پہ وتی سپرءَ راہ گیپتیں۔ مئے ھال ءُ اھوال ھلاس نہ بوت آں ما وتی جاہ ءَ سر بوت اِیں ۔ ما پنچ ءُ شش شپءُ روچ یکجاہ اِت ایں شگُلءُ مزاک، مسکرا اَت بلے من ءَ اے ھچ سما نہ بوت کہ اے منی ءُ شھید سالم جان ءِ گُڈّی سپر اِنت ۔ ھمدا روچے من ءَ گْوشت ئے کہ یار تو ھمدائے من رواں کہ سنگتاناں پمن کار ھست۔ تو من ءَ موکل بِہ دے من یک دو روچ ءَ پد کایاں۔ من گْوشت یار من ترا ھچ وڑ ءَ موکل نہ دے آں کہ من ءَ ادا انگت کار ھست ۔ وھدے تو روئے من ادا تھنا باں۔ تو کہ روئے سنگتاناں بِہ گْوش کہ من ءَ کمبر نئیل اِیت ادا تھنا اِنت۔ پدا من ءَ ھمے تسلّاے دات ءُ گْوشت یار تو پریشان مہ بُو من باندات ءَ الّم کایاں، انوں منءَ لازم روگی اِنت کہ سنگتانی گاڑی من ءَ گون اِنت۔پدا گنی جان ءُ سنگت ھلیم جان چہ پنجگور ءَ پیداک اَنت من ءَ آرگی اَنت۔من پدا زُوت کایاں انشااللہ ! اے گپ ءَ چہ پد من ھچ ھم نہ گْوشت کہ آئرا الم ءَ روگی اَت۔ آ پہ سلامتی چداں درکپت ءُ من انگت ھمدا اِت آں ۔

24دسمبر 2013 ءِ سُھب ءِ سرءَ مھلہ شھید پراز جان من ءَ ھال کُت کہ تو کُجاے بیا کہ نہ وشیں ھالے شِنگ اِنت کہ نہال جان گوں دو سنگت ءَ گوران ءَ شہید کنگ بوتگ اَنت دنیگہ لاش اِش ماں ھمود ءَ کپتگ اَنت۔ زُوت بیا کہ رویں ھمانگو اھوالے گِراں ۔ من جُست کُت کہ کدی جنَگ بوتگ اَنت؟ شھید پراز جان گْوشت یار دوشی ھپتءُ ھشت بج ءِ وھدءَ سوج ءَ شھید کنگ بوتگ اَنت۔ من دِھ دِھ ءَ در کپت آں ءُ دگہ یک دو سنگت گوں شہید پراز جان ءِھمراھی ءَ دیم پہ شھیدانی نیمگ ءَ در کپت اِیں ۔ ما کہ بالگتر ءَ سر بوت اِیں ءُ جُست ءُ پُرس کُت ھمے ھال رست کہ شھیدانی لاش دنیگہ سر نہ بوتگ اَنت ۔ ھمے الگشگ ءِ توک ءَ ما لھتیں سنگت دیست ءُ جُست کُرت، سنگتاں گْوشت کہ یار مئے روگ جوان نہ اِنت کہ ھندی مھلونک وتی گاڑیاں دَیَگ ءَ نہ اِنت۔ شھید پرازجان ھمدا کمیں زھر گیپت ءُ گْوشت کہ سنگت مئیگ اَنت ما کہ وت روگ ءَ تُرسیں ھندی مھلونک چون نہ تُرس اِیت؟ آ جنوکاں وتی کار کُتگ نوں اُود ءَ نہ وپتگ اَنت۔ ما رویں اگاں جنِگ بوت اِیں چہ آ سنگتاں ما شرتر نہ اِیں چے کہ بیت بِہ یبت۔ ما چہ لوپ در کپت اِیں ءُ بالگتر ءَ اتک اِیں ۔ بالگتر نلی ءِ ھوٹل ءَ جُست ءُ پُرس کُت کہ دوشی گوران ءَ چوشیں واکیہ ئِے بوتگ مئے اے دیم ءِ سنگت دگہ سرکاری پولیس کسے گوران ءَ شھیدانی نیمگ ءَ شُتگ یا نہ ؟ ۔

گُڑا ھوٹل ءِ مردماں گْوشت کہ دنیگہ ما کس پہ روگ ءَ نہ دیستگ ءُ سرپد ھم نہ اِیں ۔ما اتکیں دیم ئِے ھوٹل ءَ چاراں گاڑی یے اُوشتاتگ۔ ما جُست کُت کہ واجہ اے گاڑی کئی اِنت؟ مارا کمو کار ھست ۔ واجہ بیبگر ءَ گْوشت کہ گاڑی منی اَنت شُمارا چے کار ھست؟ ما وتی کُلیں کِسّہ کُت اَنت واجہ ءَ زُوت زُوت ءَ جاڑی بوت ءُ گْوشت ئے شما ءَ ساری ءَ پرچا نام نہ گِپتگ اے وھد ءَ ما ھمود ءَ سر اِت اِیں ۔ ما گْوشت کہ واجہ ما ساریءَ ھمے سرپد بوتگیں بلکن ءَ کسے شُتگ ۔ما روڑ ءِ گاڑی ءِ مردماں چہ پول کُتگ گُڑا آیاں گْوشتگ کہ اُود ءَ کس نہ بیتگ ۔ پدا واجہ بیبگر جُست کُت کہ سنگت چونیں بوتگ اَنت؟ شھید پرازجان ھمدا وتی چادر چہ ءَ دیم ءَ دُور کُت ءُ گْوشت کہ سنگتانی تہ ءَ یکّے منی گوھارزتک شہید سالم جان ءُ دِگہ کیچ دشت ءِ سنگت اَنت ۔ واجہ بیبگر شھید پراز دیست ءُ اے گپ اِش کُت انچو گِریوگ ءَ لگ اِت ءُ گْوشت ئے اللہ ھیر بِہ کنت ۔ وھدے ما شہیدانی کِرّا سر بوت اِیں گُڑا چما ساری شہید نہال جان ءِ دو سے سیادءُ وارس ھم ھمود ءَ ساڑی اَت۔ گُڑا ما شھیداناں زُورت ءُ واتر اِت اِیں ءُ بالگتر نلی ءَ سر بوت اِیں بازیں ورناہ ءُ مھلوکے اتک کہ شہیدانی دیدار کُت۔ ما چہ نلی ءَ کہ در کپت اِیں دیم پہ سہاکی بالگتر ءَ ڈاک ءِ تہ ءَ اتکیں گُڑا تیوگیں ھند ءُ دمگ ورنا ءُ مھلوک پہ شھیدانی گُڈّی دیدار ءَ جم اَت ۔

اے وھداں روچ ھم وتی گُڈّی گین کشگ ءَ ات ءُ روچ چہ کنڈگ ءَ ھما دیم بوت ۔ھمئے وڑ ءَ سرجمیں مھلوک یکجاہ مُچّ بوت ءُ ریلی ءِ دْروشم ءَ شھیداناں ماں شہید ابدُاللہ پنّام ءِ پراز جان ءِ گِسءَ سر کُت اَنت ۔ وھدے کہ ما گس ءَ سر بوت اِیں چاراں مھلونک ؤ ھمیش اِنت گس ءَ شہیدانی ودارءَ نشتگ ۔ شھید نہال جان ءِ ماس ءُ پِس، گھار ءُبرات، ترو ءُ ناکو، سیادءُ وارساں ھوار سداں مردُم گِس ءَ ساڑی اَت۔ وھدے کہ من شھید نہال جان ءِ مات دیست ھمراہ گوں آ دگہ سیاد ءُ کساں ، اے مزنیں مُچّی! مردم ءَ را انچو گُمان بوت اِدا شھیدے ءِ دیدار گِندی نہ اِنت، بلکیں شاھُوکارے ءِ آروس اِنت کہ مردم سالونک ءَ نِدارہ کنگ ءُ مبارک باتی دَیَگ ءَ اَنت ۔ شھید سالم جان ءِ مات انچو ڈڈ اَت کہ آ دگہءَ مردماناں وت تسلّا دَیگ ءَ اَت۔ مُردنی منی جند یک آروس ءِ سرپد بوت۔ شام ءُ شُتءَ رند شھید ھلیم جانءُشھید گنی جان دیم پہ وتی ھنکین ءَ راہ دَیَگ بوت اَنت ۔

سُھب ءَ مھلہ جنازہ کنگی نہ اَت پرچا کہ بازیں مھلونک انگت سر نہ بوتگ اَت کہ شھید ءِ دیدار کنگی اِنت اِش ۔ چہ مھلوک ءِ سرجم آیگ ءُ دیدار گِندی ءَ پد سُھب ءِ کِساس دوازدہ بجءَ مھلوک ءَ شھید چہ شہید پراز جان ءِگس ءَ کش اِت دیم پہ شہید نہال جان ءِ گُڈّی وابجاہ ءِ نیمگ ءَ رھادگ بوت اَنت۔ اے مھلونک ءِ مُچّی ھمنچو مزن اَت کہ پنچءُشش کلومیٹر اے مھلونکءِ ریلی ءِ دراجی اَت۔ ھزاراں مھلونک جم اَت کس ءَ اے نہ پہم اِت اے یک جنازھے ، بلکیں ھرکس ھمے سرپد بوت شہید سالم جان سالونک اِنت ءُ ما آروس ءَاتکگ اَنت ۔

پنجاہ ءُ سد سنگت ءَ گیش شہید نہال جان ءِسلامیءَاتکگ اَت۔ اُود آئی لیڈر ءُکیڈر ھم ھوار اِت آں ۔من ءَ شر یات اِنت ھمدا جنازہ ءِ سرءَ سنگتے ءَ گوں من ھوار یکءُ دوءَ گریتءُ اپسوز کُت گْوشت یار نہال جان ترا اے اُمرءَ روگی نہ ات بلے تو اشتاپی کُت ءُ مارا یلہ کُت۔ ھمے ھبر شھید ءِ مکہین مات بانک ماہ بی بی ءِ گُوشان کپت ھمے سنگتاناں ھمراہ گوں من تسلّا دات ءُ گْوشت ئے کہ مرد ءَ بچارءُ وتی دپ ءَ بچاراِت! شُما چو نِزور بَہ اِت گُڑا ما چون پھر بندیں ۔ شھید کدی نہ مِر اَنت ، آئی پگر شمارا گون اِنت ۔شمارا شھید ءِ پگر یل کنگی نہ اِنت۔ شھید ءِ پگر دیم ءَ برگی اِنت۔ اے آزادیءِ جنگ اِنت یکّے نہ یکّے ءَ ساری ءَ روگی اِنت انچو کہ بازیں ساریءَ شُتگ اَنت ۔ ھمے پگر شمارا دیم ءَ برگی اِنت، شما چو نزور بہ اِت مئے ھال چے بیت؟ ما کہ شہید ءِ مات ءِ گپاناں اِش کُت ما وتی تہ ءَ وت شرمندگ بوت اِیں ،پدا من ھمے جیڑ اِت ھئو شھزانتاں راست گْوشتگ کہ آشوب وتی زھگ ءَ وت جوڑ کنت ءُ وت وارت۔

چارمی بیل چار بج ءَ وھدے شھید نہال جان ءَ ما ماتیں گُلزمین ءِ کُٹ ءَ واپینت گُڑا مھلوک ءَ ھمے گْوشت کہ سبز گلُزار بُو ،بَرءُبُر کن، روچے نہ روچے تئی راج کئیت ءُ تئی ساھگءَ نِند اِیت ءُ لھڑیں گرم ءِ سارت کنت۔ اے ھما نہال اِنت کہ مروچی تاک ءُلمب شمب اِنت۔ زی یک کسانیں ھجگیں نہالے اَت مروچی ما آھگی ساھگ ءَ نشتگیں ءُ وتی گرم ءَ سارت کنگ ءَ اِیں۔ داں جھان ھست تو ھستءُ نمیران ئے۔ داں گیدی ءَ یک بلوچے مان اِیت آ ھمے گپ ءَ کنت کہ اے ھما نہال ءِ بَر اِنت کہ جہان ئِے مروچی سیر لاپ کُتگ۔ مروچی ھر ھما ڈن ءُ ڈاک ، کوہ ءُ کُوچگ، کور ءُ شیپ ھون ءِ ارس گوارگءَاَنت بےتو! بلے باندا اے شات ءُ گَل بنت۔ ھر یکّے گْوش اِیت کہ اے منی نہال اِنت۔۔۔۔۔۔۔۔

دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔