سنج بستگیں واب
(اولی بھر)
ھلیل بلوچ
رھشون
ما دوازدہ سنگت یکجاہ نشتگ اِت ایں، گَپ ءُ رَپ ءُ کُوکار ءُ جاک اَت۔ ھمے وھد ءَ یک سنگتے ءَ گْوشت:
“بیا اِت یک دومی ءَ کارچ ءِ گوما کُشیں، باریں کئے ءِ ھون گیشتر اَنت۔”
ھمد ءَ یک باوست یے بُنگیج بیت۔ ھر کَس وتی ستا ءَ کَنت کہ منی ھون گیشتر اَنت۔ پدا یک کَستریں سنگتے پاد کئیت گْوشیت: “اول سرا منی ھوناں چاریں، کیل ءُ کساس کنیں۔”
دگہ یک سنگتے پاد اَتک ءُ کارچ ئِے زُرت ءُ کستریں سنگت ءِ گُٹّ ءِ دَات۔ ھون تْرینز گِپت اَنت۔
“ھاھاھاھا ایشرا وَ ھِچ ھون نیست۔ اے چون زِندگ بوتگ؟” یک سنگتے گْوشیت
پدا مئے کارمستر پاد اَتک گْوشت ئِے: “انّی منی لمبر اِنت۔”
ھمے وھد ءَ من ھیال کنگ ءَ اِت آں کہ اگاں کماش ءَ را چیزے بُوت گُڑا مئے رھشونی ءَ کئے کنت۔ کئے مارا چہ دُنیا ءِ بے سیتّیں رُنگراھاں کشّ ایت۔
من کُوکّار کُت ءُ گْوشت کہ اے مسکراہ یے نہ اِنت مئے تبائی اِنت، بلے کسّے منی گَپّ ءِ گوشدارگ ءَ تیار نہ اَت۔
من کماش ءِ کِرّا شُت آں، آئی ءِ دیم ءَ دَست بَست کہ چو مکن اِت۔ بَلے کماش بے تُکّ ءُ توار ءَ اوشتاتگ اَت۔
یک سنگتے پاد اَتک کارچ ئِے زُرت ءُ کماش ءِ گُٹّ ءَ دات۔
کماش ءِ ھون زمین ءِ سرا رِچان بوت اَنت ءُ یک یک ءَ ما دْرست ھم زمین ءِ سرا کَپان بوت ایں۔ دْرستیں سنگتانی جْون زمین ءِ باھوٹ بوھان اِت اَنت۔
گُڈّی ساھَت ءَ منا اَنچو سَما بوھگ ءَ اَت کہ
من ساہ کَندن ءَ آں، کماش ساہ کَندن ءَ اِنت
بہارگاہ
ھَور سکّ گْوارگ ءَ اِنت، مولم ءِ سارتی جان ءِ گوشتاں گَٹّ پاچگ ءَ اِنت۔ منی کَش ءَ ھَپت سنگت یکّیں دْرچک ءِ چیر ءَ کلونزتگ اَنت۔ ھمے وھد ءَ سنگت گوں وتا گَپ ءُ رپّ کنگ ءَ اَنت کہ امبراں سارتی چہ وتی وھد ءَ پیسر اَتکگ، مارا نا کہ کوٹ ءُ بُوٹ اَست ناں کہ ورگ ءِ سامان۔
ھَور ءِ تْرمپ مزن بوھان اَنت۔ اناگت ءَ منی چمّ شیپ ءَ کَپ اَنت کہ شیپ ءَ مزنیں آپ یے آورتگ ۔
ما انگت ھمے دْرچک ءِ چیر ءَ وتارا کُرّ کُرتگ۔ اناگت ءَ مئے پُشتی نیمگ ءَ آپ ءِ توار بیت، من پُشت ءِ نیمگ ءَ چاراں۔ آپ ھمے دْرچک ءِ نزّیک ءَ سر بُوتگ، چاریں نیمگاں چمّ شانک دَیاں، ھر نیمگ ءَ آپ اِنت۔
شیپ ءِ آپ انگت مزن بوھان اِنت۔ گُڈّی ءَ مئے پادانی چیر ءَ آپ سر بیت۔
سنگتے توار جَنت: “دْرچک ءَ لِکّ کَپ اِت کہ دِگہ راہ ءُ دَر پش نہ کَپتگ۔” ما دْرست دْرچک ءَ لِکّ کپیں۔
گروک جَنَگ ءَ اِنت ءُ گْرند مئے سرا توار ءَ اِنت، آپ یکّیں وڑا مزن بوھان اِنت۔
منی چمّ چہ دْرچک ءَ جَھل آپ ءَ جنوک اَنت۔ دْرچک ھم آپ ءِ تہا بُڈّ گران بیت۔
آپ مئے پادانی کِرّ ءَ سر بیت۔ ما دْرست آپ ءِ تہا کپیں بے سار بہ ایں۔ وھدے سما کنیں۔۔۔ بہارگاہ اِنت۔۔۔ گواڑگاں پُلّ کُتگ۔۔۔ دْرچکاں بَر کُتگ۔۔۔ بُز ءُ پَس زاتگ اَنت۔۔۔ شیر ءُ شیلانچ اِنت۔
دَردانی شَریدار
تیرانی توار اِنت، چہ ھر نیمگ ءَ لشکریانی گاڑیانی توار پیداک اِنت۔ تیوگیں میتگ لشکریاں انگیرہ کُتگ۔ من چہ وتی دروازگ ءِ ٹُنگ ءَ ڈنّ ءَ چاراں، دروازگ ءِ دَپ ءَ یک سپائیگ یے اوشتاتگ۔ من پدا وتی کوٹی ءَ رَو آں۔
زالبُول ءُ گْونڈُوانی کُوکار ءُ چیہانٹانی توار گوشاں کپیت۔ تُرس، بیم ءُ بلوچی زھرگ ءِ نْیام ءَ زالبُولانی رکھینگ ءِ ھیال منی مازگ ءَ کئیت۔ من چہ کوٹی ءِ دریگ ءَ ھما لوگ ءِ ابیلی ءَ دَور کن آں کہ چہ اودا زالبُول ءُ گْونڈُو آنی کُوکار ءِ توار پیداک اِنت۔ کمپان ءِ تہا ھر نیمگ ءَ گندل ءُ پوشاک پہ وتی دیم کَپتگ اَنت، بیست ءِ کساس ءَ مردُمی تیر سُپتگیں جْون ھم کَپتگ۔
من ھمے جْونانی نْیام ءَ رھادگ آں، اے جْون منی پجّاروکیں مردُمانی اَنت۔
من توار دَئے آں بلے کسّے منا پسّو نہ دَنت۔
ھمے وھد ءَ گْونڈُو یے ءِ چیہانٹ ءِ توار منی گوشان کپیت۔ من ھما کوٹی ءِ نیمگ ءَ رَو آں کہ چہ ھمودا گْونڈُو ءِ توار پیداک اِنت۔ من کوٹی ءِ تہا پُتراں چاراں ماھَل اِنت یک کُنڈے ءَ کلونزتگ۔ من ماھَل ءِ نیمگ ءَ وتی دَست ءَ شَھار دئے آں: “منی دَست ءَ بِگِر یلا مہ دئیگ یے۔”
ماھَل انچو کہ منی دَست ءَ گیپت، تیرگْواری بِندات بیت۔
ما دوئیں تَچگ ءَ ایں، بَلے ھِچ وڑیں راہ ءُ دَر نہ گِندیں
“تیر مئے نیمگ ءَ پیداک اَنت۔” ماھَل گْوشیت۔
ما دوئیں گَندلانی تَہا پُتریں کہ بلکیں مارا مہ گِند اَنت۔ منی پاد چہ گَندل ءَ ڈَنّ ءَ زاھر اَنت۔
تیر گْواری بند بیت، ما چہ گَندلاں دَر کپیں۔ من چاریں نیمگاں چمّاں شانک دَیاں۔ جْون گار اَنت، ماھَل بیر گیر ءِ امبازاں اِنت ءُ منی پاد گون نہ اَنت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
