آزمانک
کبر ءٙ آواز دات
الی ایاز
دی بلوچستان پوسٹ
دلی رازدار ءُ مھروانیں سنگت دیر اِنت رپتگ، بس ھنچو کہ آئی ءِ یات زور اٙنت من آئی ءِ مھرانی داتگیں آدینک ءٙ چاراں کہ آ آدینک ءِ تہ ءَ مھروان گِندگ بیت، مھروان گُوں من گٙپ جنت مھروان منی تھی درد ءٙ وان ایت، اے آدینک مھروان ءٙ من ءَ ھما گُڈّی دیدار ءٙ داتگ ءٙ اٙت کہ آئی ءَ من ءَ ھمے گُشت کہ چِد ءُ دیم بُوت کنت منی ءُ تئی گِندوک مہ بیت مھروان ءٙ ھمے گُشت کہ ترا من گُشاں مہ جیڑ ءُ زیادہ وتی اندر ءٙ رنج ءُ درد مہ دے وتی زُبان ءٙ ھنچو گُنگ مہ کن کہ دُگنیا ترا گُنگے سرپد بہ بیت ءُ ترا مہ پم ایت وتی مارشتاں درشان کناں کن وتی زُبان ءٙ ھگل کن ،دانکہ اے تئی زندمان ءِ روچ ءٙ تئی تھی مارشت ءٙ تالان بہ کنت ءُ ترا اے زالم ءِ ءُ دروگیں چاگرد ءٙ کسہ ءٙ تالان کنگ ءٙ بِل ایت ، بلے من مھروان ءِ دیم ءٙ گُنگ اِتاں منی چم ارس اِت اِنت کہ مھروان مرچی چُشیں گپ جنّگ ءٙ اِنت مھروان مرچی من ءَ نہ کندین اِیت، مھروان مرچی آ گپ ءٙ زُبان ءٙ چہ درکنگ ءٙ نہ اِنت، بس منی زندمان ءِ بابت ءٙ گپ ءٙ اِنت مھروان ءَ باز گشت، وھد بے وھد اِنت مھروان گُشگ ءٙ اٙت کہ من ءَ روگی اِنت من ترا وتی گُڈی سوگات ءٙ ترا دیاں، گُڈی سُوگات اے آدینک اِنت، بزور ئِے وتی کِر ءَ بہ دار ئِے ھمینچو بِمار کہ اے مناں تئی کِر ءَ آں، ترا ھچ سما مہ بیت کہ من ترا چَہ دور رپتگ آں ھمے آدینک ءٙ بچار۔
ھروھد ءٙ مھروان ءِ روگ ءٙ چہ پٙد من اے آدینک چار اِت ، من مھروان کمی مار اِت نہ کُرت، مھروان آدینک اٙت منی، من ھر وھد ءٙ مھروان ھمے آدینک ءِ تہ ءَ سیل کُرت، مھروان منی زندگی ءِ اُستاد ءُ سنگت ءُ منی دُرست اٙت، مھروان ءٙ من ءَ وڑ وڑیں مھر داتگ اٙت، مھروان ءٙ من ءَ انسان جُوڑ کُرتگ اٙت ، مھروان ءِ بارگیں بالاد ءٙ داگ سک باز پر اٙت، من ھروھد ءٙ مھروان جُست گِپت آئی ءٙ گُوں بچکندگ ءٙ ھچ نہ گُشت بس بچکند اِت ئِے، بِل یار ھمیں ھمے گپ ئِے چہ زُبان ءٙ آورت۔
اناگہ من جیڑھے ءَ کپتاں چاراں مھروان ءٙ آ روچی من ءَ اے ھم نہ گُشت کہ مھروان کُجام نیمگ ءٙ روگ ءٙ اِنت، مھروان ءٙ وتی راز پرچا منی کِر ءَ چیر دات، یک رندے یک سکیں ٹوھیں ھارے اتک، مئے میتگ ءٙ اے ھار ءٙ پہ من ھچ نیشت، بس من نزاناں اے ھار چی ءِ واستا اٙتک ، اے ھار ءٙ ھچ نرم دلی نزانت ، چُو زالم ءٙ اے ھار ھرچیز ءٙ گو وت بران اٙت، ھچی نیشت ئِے پہ مئے واستا ، من وتی ساہ ءِ رکینگ ءِ ھاتر ءِ زمین ءِ یک کُنڈے ءَ نشتگ اِتاں دانکہ اے ھار من ءَ گار مہ کنت ءُ پد ءَ مھروان ءِ گُڈی سوگات من ءَ گون اِنت، سوگات ءٙ ھچ مہ بیت ، چُش مہ بیت آدینک بہ پروش ایت، اگاں آدینک پُرشت من ھم پُرشاں ، منی ھم کسہ ھلاس، من اے دُگنیا ءٙ زندگ نہ باں ، من تچان بوتاں کہ داں ھار ءٙ چہ دور روگ ءِ راھے چاراں ، من تچگ ءِ تہ ءِ چہ کپتاں، منی دست ءِ آدینک پرشت منی بدن سرجم ءٙ ھونین بُوت، چاراں ھار ھم گار اِنت، منی ھیال ءٙ اے دُگنیا دوزھے جوڑ بُوت، منی واستا زمین تنک اٙتک یکجاھے ءَ دل ءٙ نِندگ ءٙ نہ گُشت بس گرم ءِ لیوار ءِ سر ءَ من دٙگ گواز کُرت داں منی دل ءٙ اُپار ءِ بہ روت چاراں ھچ وڑ نیست۔
یک روچے اناگہ ءٙ دل ءٙ گُشت دور برو چہ میتگ ءٙ من سرجنان بُوت آں وتی مھروان ءِ پولگ ءٙ داں دور شُتاں نہ گِنداں مھروان ءٙ وتی درُستیں راہ دگ کوہ ءُ کوچگ یک یک کُرت آں، مھروان نہ دیست یک شٙپے من کبرستان ءِ کشک ءٙ چہ گوزگ ءٙ اِتاں چاراں کبر آواز دیگ ءٙ اِنت، کے ءِ لوٹ ئےمن ایشاں ؟
من روان اِتاں کبرستان ءِ نیمگ ءٙ چاراں کبر ءِ تہ ءَ چہ توار پیداک اِنت ۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
