آزمانک
بْرھنگیں بازار
نبشتہ: ھلیل بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
ھمُک روچ ءِ وڑا سُہب ءِ ساھت ھَپت اَت کہ منی نِشار شاری ءِ توار منی گوشاں کَپت:
“تاج مھمد پادا دْرستیں دنیا وتی کار ءُ روزگار ءَ شُتگ تو اَنگت چہ واب ءَ سیر نہ بئے۔”
من میزّان میزّان ءَ پاد اَتک آں ءُ تلاپ ءِ پُشتی نیمگ ءِ کورک ءَ پیشاپے کُت، پدا تَلاپ ءَ دَست ءُ دیم شُشت ءُ بورچی ءِ توکا اَتک ءُ نِشت آں داں منی نِشار سُہب ءُ چاہ یے بیاریت۔
“اے دُکان ءِ چابی اَنت، زُوتّ کن بُرو دُکان ءَ پَچ کن۔۔۔ تئی برات کراچی ءَ شُتگ۔”
شاری ءَ منی نیمگ ءَ دُکان ءِ کِلیت تَچک کُت اَنت ءُ گْوشت،
من اجکّہ بوت آں ءُ جُست کُت:
“کراچی! کراچی ءَ پرچا شُتگ۔۔۔ ھَیر اِنت۔۔۔”
منی گَپ سرجم نہ اَت کہ شاری ءَ درّائینت:
“باز جُست ءُ پُرس مکن، بُرو دُکان ءَ پَچ کن۔”
“شرّ اِنت شرّ اِنت چاہ یے بیار، وَراں رَو آں۔”
“چاہ تیار کنگ ءَ وھد لگّ ایت، بُرو دُکان ءَ ھمودا چاہ بہ وَر۔”
من پاد اَتک آں جان شُشت ءُ دُکان ءِ نیمگ ءَ رھادگ بوت آں۔ انچوکہ من کُلّان ءِ کَور ءَ سر بوت آں چاراں کور ءِ مزنیں گْورم ءِ توکا چار گْونڈُو اَنت جان شودگ ءَ اَنت ءُ بْرھنگ اَنت۔ من اجکّہ بوت آں کہ اے گْونڈُو پرچا چو بْرھنگ اَنت۔ دِل ءَ لوٹ اِت کہ جْوانیں شَت یے بِگر اِش بلے من اِشتاپ اِت آں پمشکا من اے کِمار نہ کُت آں ءُ دیم ءَ جُنزان بوت آں۔ بازار ءِ سر بوھگ ءَ گوں گِنداں بازار ءِ دْرستیں مردُم بْرھنگ اَنت۔ بلے کسّے را سُدّے ھم پِر نہ اِنت۔ ھر کسّ گوں وتی ھمروچی کاراں گلائیش اِنت۔ منی چمّاں ٹیری میری کُت من دِل ءِ تہا گْوشت:
“یا ھُدا اے چونیں جنجالے مئے بازار ءِ مھلوک ءِ سرا کَپتگ۔۔۔ ایشاں لَجّ نہ کنت، بْرھنگ ءَ بازار ءَ اَتکگ اَنت۔”
پدا من ھیال کُت کہ بوت کنت منی چمّ ھراب اَنت یا من گنوک بوتگ آں ءُ منی سر کار کنگ ءَ نہ اِنت۔ من وتی چمّانی سرا زور دات ءُ چار اِت انگت دْرست بْرھنگ زاھر اِت اَنت۔ من بے سُدّ ھم نہ اِت آں پرچا کہ دْرستیں مھلوک ءَ پجّا آرگ اِت آں۔
من وتی دُکان ءِ نیمگ ءَ جُنزان اِت آں کہ چار دُکان آ دیم اَت۔ ھمے وھد ءَ من دیست کبرستان ءِ کَش ءِ دمک ءَ چہ چار زالبول بازار ءِ تہا پُترت۔ چاریں زالبول ھم بْرھنگ اِت اَنت، گْور اِش مِکّ اِت اَنت بَلے انگت بے لجّ ءُ میار ئیگ ءَ گوں وتا گَپ جنان ءُ کندان بازار ءِ توکا رھادگ اِت اَنت۔ ھِچّ سُدّے پِر اِش نہ اَت کہ جان دَرا اَنت۔
منی سَرا ترّکی وارت ءُ من دَگّ ءِ پھنات ءَ نِشت آں۔ جیڑگ ءَ لگّ اِت آں کہ اے وڑ چتور بیت کنت۔ بْرھنگ ءَ بازار ءَ گَردگ اِدا دودے ھم نہ اِنت ءُ اے چاگِرد ءَ من شرّی ءَ سرپد آں۔ اِدا اگاں زالبُولے ءِ گُشان ٹُنگ بہ بیت ھم مھلوک پَچ گُڈیت ءُ انچو چارنت ئِے گُشئے چہ بھشت ءَ دریگ یے پَچ بوتگ، مرچی سرجمیں بھشت ھمے بازار ءَ اَتکگ، بلے انگت مھلوک چہ بھشت ءِ نْدارگاں بے سُدّ اِنت۔
من ھما جاگہہ ءَ تاں دیر نِشت ءُ جیڑِت بَلے ھِچ وڑیں آسرے منا نہ رَس اِت، گاڑی ءُ پرپٹانی ڈیرّ ءُ ڈارّ اَت۔ گاڑی ءُ پرپٹانی مردُم ھم لُوچ اِت آں۔ منی نزّیک ءَ ھاجی سلام ءِ دُکان ءِ کاردار شپُک ھم بْرھنگ اَت ءُ دُکان ءِ دیم ءَ روپگ ءَ اَت۔ من شپُک دیست تہ من وتی دُکان ءِ کاردار ءِ ھَیال ءَ کَپت آں ءُ وتی دُکان ءِ نیمگ چارِت۔
مئے کاردار ھم بْرھنگ اَت دُکان ءِ دیم ءَ نِشتگ اَت ءُ وتی پونز ءَ کونڈگ ءَ اَت ءُ دَست ءَ زمین ءِ سرا ساپ کنگ ءَ اَت۔ منا وتی کاردار ءِ سرا نی سکّ زار آیگ ءَ اَت کہ دومی مھلوک ءِ وڑا آ ھم بْرھنگ ءَ دُکان ءَ اَتکگ اَت۔
من سکّ تکانسر بُوت آں، ھِچ مَجگ کار کنگ نہ اَت کہ چے بکن آں۔ من وتی دَست مُورک ءَ ایر کُتگ اَت ءُ ھیالانی جُہلانکیں زِرے ءَ اُژناگ کنگ اِت آں کہ ھمے وھد ءَ شپُک ءِ توار منی گوشاں کَپت:
“ھاں سیٹ تو اِدا نِشتگ ئے۔۔۔ دُکان ءَ پَچ نہ کنئے؟”
منی ھَیال ءِ لڑ پْرشت۔ من سر بُرز کُت ءُ چارِت داں شپُک بْرھنگ ءَ منی دیم ءَ اوشتاتگ اَت۔ من وتی چمّ جھل کُت اَنت ءُ زار ءَ زار گْوشت:
“اَڑے ترا چے بوتگ شُومّیں شانزدہ۔۔۔ تو بْرھنگ ءَ بازار ءَ اَتکگ ئے؟”
شپُک ءَ مزنیں کندگے جَت ءُ گْوشت:
“ھاھاھاھاھا۔۔۔ سیٹ منا یل دَئے تو وتیگ ءَ بہ گْوش۔۔۔ تو پرچا؟” آئی ءِ گَپ سرجم نہ اَت کہ ھاجی ءِ توار ءَ دُکان ءِ تَہا پُترت۔
من وتی نیمگ چارِت۔ منا وتی چمّانی سرا بھیسہ نہ بُوت، من چہ تَہا پھک ءَ پْرشت ءُ ھتم بُوت آں کہ من ھم بْرھنگ اِت آں۔ من پچ گُڑِت آں کہ اے وڑ چون بیت۔ اَنّی من چہ لوگ ءَ گُد گْور ءَ کُت دَر اَتک آں نی دو ساھت نہ گْوستگ ءُ من بْرھنگ آں۔
من تاں دیر چو سِنگ ءِ بُت ءَ ھُشک ءُ ھیران ھمودا نِشت آں۔ پدا من چارِت ھُشکیں نِندگ ءَ ھِچ وڑیں کارے شرّ نہ بیت۔ من گوں ھمے ھیال ءَ میزّان میزّان ءَ پاد اَتک آں کہ رَوآں لوگ ءَ گُد گْور ءَ کناں۔ بَلے من سکّ لجّ کنگ اِت آں پمشکا من وتی یک دَست یے دیمی نیمگ ءُ یک دَست یے پُشتی نیمگ ءِ اَزباب ءِ سرا ایر کُت ءُ چمّ جھل ءَ دگّ ءِ سرا جَت اَنت اینگو
آنگو ھِچ نہ چارِت راست ءَ راست لوگ ءِ نیمگ ءَ رھادگ بُوت آں۔ بَلے چوکہ منی یک دَست یے دیمی نیمگ ءَ یک دَست یے پُشتی نیمگ ءَ اَت پمشکا من مَدان مَدان ءَ جُنزان اِت آں۔ من لوگ ءَ سر نہ بُوتگ اِت آں کہ پیشیم ءِ بانگ بُوت۔
“من بْرھنگ مہ بوتیں، پیشیم ءِ نماز وَنتگ اَت۔” من ھیال کُت۔
من مسیت ءِ کَش ءَ رَس اِت آں چاراں مسیت ءِ پیش امام ھم بْرھنگ ءَ مسیت ءِ دیم ءَ اوشتاتگ ءُ بانگ دیگ ءَ اِنت۔ من پھک ءَ بَھمان بُوت آں کہ زِگر ءُ اِبابت بْرھنگ ءَ چتور بُوت کنت، من پیش اِمام کہ بْرھنگ ءَ دیست گُڑا منی لَجّ ھم کمّو کمّ بُوت۔ من مسیت ءَ پُترت آں چاراں دْرستیں مھلوک بْرھنگ ءَ نماز وانگ ءَ اَنت۔ من ھم نماز وانت ءُ لوگ ءِ نیمگ ءَ رھادگ بُوت آں۔ بَلے لوگ ءِ نزّیک ءَ من پِگرے ءَ کَپت آں کہ بْرھنگ ءَ چتور وتی نشار ءِ دیم ءَ بہ رَواں۔
من لوگ ءِ نزّیک ءِ ناکو کریم داد ءِ واڑ ءِ توکا وتارا چیر دات داں کہ شام بہ بیت ءُ تہاری ءَ لوگ ءَ بہ رَواں ءُ گُد گْور ءَ بکن آں۔ من تیوگیں روچ گوں جِتا جتائیں ھیالاں شام کُت ءُ لوگ ءِ نیمگ ءَ رھادگ بوت آں ءُ میزّان میزّان ءَ اَبیلی ءِ تَہا پُترت آں۔ گوں پُترگ ءَ من اَجب ھُشک ءُ ھیران بُوت آں کہ کُلّیں نْدارگ بدل بُوتگ اِت آں۔
من بْرھنگ نہ آں منا گُد گْور ءَ اِنت، منی بْرات چہ کراچی ءَ واتر اَتکگ۔
بَلے۔۔۔
کَندیل ءِ رُژنائی ءَ شاری بْرھنگ زاھر اِنت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
