آزمانک
زر مَلک پہ عید نہ بوت
نبشتہ کار ” سخی بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
زر ملک یک سَکّین وش رُوهیں ماسی ئے اِت مدام گوں میتَگ ءِ مردماں کندگ ءُ مزاق ءَ اَت کدی آهی ءِ دیم تہار نہ ات، میتَگ ءِ مردمانی گوما ساہ بھر ءِ کُت ءِ کسّ ئے ءَ زر ملک ءِ گلک نہ کُت کہ زرملک هرابین ماسی ئے مدام مردمانی دپ ءَ بس ماسی زرملک اَت کہ ماسی زرملک سکّیں شرّیں ماسی ئے اگاں کسّ ئے پہ زرملک ءِ کرا کمک ئے ءَ بہ شُت ایں چِینکہ دست ءَ ءِ بوتگ کدی آهی ءَ نہ نہ کُتگ ات، میتَگ ءِ مردمانی دلانی توک ءَ وتارءَ جاگہ ءِ داتگ اَت۔
زر ملک ءِ لوگ واجہ بزاں نور مھمد ءَ چار سال بوتگ ات میتگ ءِ چات ءَ اناگت ءَ دْول ءِ گِرَگ ءَ بیت کہ مال ءُ دلْوتاں آپ دیاں گڈاں دول ءِ گِرَگ ءَ پیسر چات ءِ توک ءَ کپ ایت، وھدئے میتگ ءِ مردم تاں وهد ء َمُچ بنت، چات ءِ توک ءَ اَچ نور مھمد ءَ کش انت نور مھمد ءِ سر ءِ لگّگ ءِ سبب ءَ اے کوڑه ایں دُگنیا یلہ کنت، مردم نورمھمد ءَ جاه ءُ جْول کَن انت ءُ نور مھمد ءِ بیرانی ءَ پد زر ملک ءِ چم وتی بچ نورل ءَ سک بنت زرملک ءِ زند ءِ مراد چمانی نور باندات ءِ اُمیت کُل پہ زر ملک ءَ نورل اَت۔
زر ملک ءَ وتی لوگ واجہ ءِ بیرانی ءَ پد باریں پہ کجام بزگی ءُ لاچاری ءَ وتی زند گوازینگ ءَ اَت ھمے بزگی ءُ لاچاری ءَ پد میتگ ءِ مردمانی دیم ءَ کدی دست شہار ءِ نہ کُرت مدام بچارتیں زر ملک ڈگارانی سر ءَ ات پہ وتی مال ءُ دلوتانی واست ءَ کاه ءُ بُوچ چِت ءُ آؤرت ئے، زرملک ءُ آهی ءِ زھگ نورل ءِ گزرانی بس ھمے لہتیں دانَگ پَس اِتاں۔
زر ملک ھمے پَسانی پَژم ءُ روگن بہا کرت آں ءُ جوپاگانی وھداں دِگرانی زمینانی کِشار رون ئے کتگ آں ھمے وڑ ءَ وتی زھگ ءَ را میتگ ءِ وانگجاہ ءَ داکل کُرت کہ نورل بوانی یک شرّیں انسان ئے جوڑ بہ بیت منی هسا بہ بیت۔
اگاں وھد ئے نورل اچ وانگ ءَ لوگ ءَ اتک وتی مات ءِ کُمک کُت ءُ نورل سکیں مہروانیں زھگ ئے اِت چو وتی مات ءِ وڑا میتگ ءِ مردمانی دلانی توک ءَ جاگہے کُتگ اَت، سکین وانوکیں زھگ ئے اَت، مدام پہ وانگ ءَ ساڑی اَت ھمے بزّگ ءُ واریانی پُشت ءَ نورل ءَ وتی دہمی مکتب پاس کُت یک روچ ئے وتی مات ءِ کِرا اتک گُشت ئے منی مات من زان ایں تو منی واست ءَ سک باز بزّگی سگگ ءَ ئے من زان ایں ترا بے من ءَ یک روچ ءِ ھم لوگ ءَ وش نہ بیت من زان ایں ترا اینکس زرّ ءُ مال نیست کہ تو منی کُمک ءَ بکن ءِ کہ من شہر ءَ پہ وانگ ءَ بُرو اَنت، بلے منا تو وتی مہروانیں دستاں بڈّ ءَ بہ جن من شہر ءَ پہ وانگ ءَ رواں مزّوری کناں ءُ واناں۔ انشاءاللہ یک روچ ئے سوبمند باں وتی مات ءَ من دستانی دل ءَ دار آں۔
وھد ئے مات ءَ اے گپ اِشکُتاں آهی ءِ چمّانی ارساں یل بیت آں، گْوشی منی ابّالو منی بچّیگ من پہ تو ھچ نہ کُت ءَ منی زند ءِ مراد بس تو ءِ من زاناں بے تئی ءَ منی روچ بیگاه نہ بنت منا بے تو ساهت ئے ھم وش نہ بیت بلے تو وتی ھمّت ءُ جزبَگ ءَ دور مدئے من وتی ھمے پَساں بہا کن ایں ترا زر ءُ کلدار دئیں تو شہر ءَ پہ وانگ ءَ بُرو بس وت ءَ پریشان مکن، منی دعا گون تو گون اِنت نورل ءُ نورل ءِ مات ءَ وتار ءَ امباز کُت، مات ءُ زھگاں وتی دل ءِ تب ءَ گِر ایت دوهمی روچ ءِ سہب ءَ نورل اَچ وتی مکّہیں مات ءَ اجازت کُت دیم پہ شہر ءَ وانگ ءَ در کپت، ھمے شہر ءَ وانگ ءَ رؤک ایں میتگ ءِ ھم دِگہ بازیں زھگ گون اَتاں وھدئے شہر ءَ سر بوت آں پہ وت ءَ جاه ئے وڑ اِش کُت دوهمی روچ ءَ وانگجاه ءَ داکِل اش زُرت، وتی وانگ اش بندات کُت، بلے نورل ءَ زانت کہ یکّیں مات ءِ داتگیں زر منی وانگ ءِ واستہ بس نہ بنت لہتیں روچ ءَ پد نورل کم ءُ شہرءَ دُرستی ءُ راستی بُوت ءُشُت بازار ءَ کار ءِ شوھاز ءَ بلے سک باز کوشست کنگ ءَ پد کار دست نہ کپت پد ءَ واتر لوگ ءَ اتک دوهمی روچ ءَ وانگ ءَ پد یکبر ئے پدا پہ کار ءِ شوھاز ءَ درکپت بازیں شوھاز ءَ پد یک ھوٹل ئے ءَ کار ءِ دست کپت روچ ئے شش(6) کلاک ءِ کار ءِ پَگار ماہ شش ھزار ات، وھدئے نورل ءَ کار دست کپت سک گل بوت کہ نوں منی وانگ ھم شر بیت ءُ مات ءِ ھم کوپگ سُبک بنت یک دیم ءَ ھوٹل ءِ کار ءُ یک دیم ءَ وانگ نورل سک بے وار ات بلے نورل ءِ ھمّت نورل ءِ مات ءِ دعا اتاں ءُ یک دیم ءَ مات ءِ چمّانی ارس، ھمے مات ءِ چمّانی ارساں نورل ءِ دل ءِ توک ءَ یک آس ئے مان داتگ ات، بس نورل ءِ مدام جہد ھمیش ات کہ من وانگجاہ ءِ اولی شُمارءَ بہ باں، نورل ءَ شپ ء ُروچ وتی وانگ ءِ هاتر ءَ جہد کُت وهدئے سہ ماہی ، شش ماہی، ءُ سالانہ ءِ چکّاس بوتاں گڈاں نورل وتی کلاس ءِ توک ءَ اوّل شُمار ءَ اتک نورل پہ اوّل شُمار ءِ آھگ گران ءَ کپت، میتگ ءِ نودربرانی دلانی توک ءَ نپرت ئے پیداک بوت کہ نورل یک گریب ئے ءِ زھگ اِنت پرچہ اچ ما دیم ءَ بُوتگ کلاس ءِ توک ءَ کُل اچ نورل دل گران بوتاں، کسّ ءَ گوں نورل گپ نہ کُت ۔
وھد ئے شہر ءَ چھٹی بوتاں، میتگ ءِ زھگاں نورل وتی ھمراہ نہ کُت وت دگہ لاری ءَ ءُ نورل دگہ لاری میتگ ءَ اتکاں، وھدئے کہ نورل لوگ ءَ اتک مات ءَ نورل دیست سک گل ءِ کُت نورل ءَ وتی جنت ایں ھمبازاں زرت سک گِریت ءِ گْوشی منی ابا من زان انت تو شہر ءَ سک بزگ بوتگ ءِ باریں ترا نان بوتگ کہ نہ بوتگ، باریں تو کجام وڑا وتی زند گوازینتگ، مات ءِ چمانی ارس دارگ نہ بنت پہ وتی بچ نورلءَ ……. نورل وتی مات تسلّہ دات کہ منی مات من ھچ تکلیپ ءُ جنجال نہ بوتگ اوں، تئی دعا منی گوما بوتگاں، مات ءُ زھگاں وتی زھیر تالان کُتاں ءُ نورل وتی مات ءَ را اے ھم نہ گْوشتگ ات کہ منی ھمراہ منی گوں شر نہ بوتگ آں ءُ ھم کدی وتی بزّگی آنی کسّہ گوں وتی مات ءِ کِرا نہ کتگ آں۔
عید ھم نزّیک اَت میتَگ ءِ مردم عید ءِ گل ءَ اتاں، وش ءُ شادان اتاں کہ عید اِنت نورل ءُ نورل ءِ مات ءَ ھم عید ءِ تیاری کنگ ءَ اتاں یک روچ ئے نورل ءَ وتی مات ءَ را گُشت، منی مات من یک پَس ئے زُور آں شہر ءَ برآں بہا کناں، تئی ءُ وتی واست ءَ گُد ءُ چمپل گِرآں، پد ءَ عید اِنت سامان ھم لوٹیت مات ءَ گُشت شر منی چُک اللہ ترءَ مدت بات دوهمی سہب ءَ نورل ءَ پَس ئے زُرت ءُ میتگ ءِ لاری ءَ سوار بوت دیم پہ شہر ءَ ءُ زر ملک وتی ھرّگ ءُ چادر زُرتاں ڈگارانی سرا شُت پہ کاه ءُ بُوچ ءِ آرگ ءَ پہ پَسانی واست ءَ ، وھد ئے زرملک لوگ ءَ اتک تاں نورل هنگت اَچ شہر ءَ نہ یتک ءَ ، ءُ روچ شُت شپ بوت بلے نورل هنگت گار اَت زرملک ءِ نوں دل ءَ توار ءَ بِناه کت وڑ وڑیں ھیال ءُ وسوَس دیم ءَ پیداک اتاں کہ منی زھگ چْوش بوت پلان بوت مات ایں ، مات ءِ دل پہ زھگ ءَ سک بے وار بیت زر ملک میتگ ءِ مردمانی کرءَ شُت کہ منی زھگ نورل سہبی شہر ءَ شُت بلے هنگت ءَ لوگ ءَ واتر نہ بوتگ میتگ ءِ مردماں نورل ءِ شوھاز ءَ شہر ءِ نیمگ ءَ شُتاں بلے نورل ءِ ھچ سوج دست نہ کپت۔ ھمے وڑا روچ روان بوتاں بلے نورل ءِ ھچ سوج نیستگ ات زرملک گوں وتی بچ ءِ گمان راہچار ات کہ نورل یک روچ ئے الّم کیت ۔
نوں عید نزّیک بوت میتگ ءِ مردم عید ءِ گل ءَ اتاں بلے کسّار ءَ را سُد ءِ پِر نہ ات کہ زرملک ءِ زھگ نورل گار ءُ بیگواہ اِنت ھرکس وتی گوں لوگ ءِ مردماں گُل ءُ شادان اتاں، زرملک ءِ چمّانی واب باریں کجا گار اتاں بس گوں وتی کوہیں گماں نورل ءِراہچار ات۔
عید ءِ سہب ءَ ماھل ءَ مردم پاد اتکاں وتی عید ءِ پَس اش زُرتاں دیم پہ ستّل ءَ (ستّل ھما جاگ ءَ گُش انت کہ مردم وتی عید ءِ پَساں کُش انت) کہ عید ءِ پَساں کُش آں، زھگانی دست ھنی اتاں نوکیں چمپل ءُ گُد گْور ءَ ات وتی پِتانی ھمراہ اتاں، دیم پہ ستّل ءَ وھد ئے میتگ ءِ مردم ستّل ءَ سر بوتاں چار انت ھمے ستّل ءِ سرا نورل ءِ تیر سُپتگ ایں لاش کپتگ وھد ئے زھگاں نورل ءِ لاش دیست گِریوگ ءَ بندات کُت زھگانی گریوگ ءِ توار ءَ زرملک اچ وتی گِدان ءَ پاد شپاد ءُ سر در ءَ دراتک دیم پہ ستّل ء ،َ وھد ءِ ستّل ءَ سر بوت تان چار اِت ئے کہ نورل گوں وتی اسپیت ایں گُداں ھوناں میچل اِنت، نورل ءِ لاش ءَ را وتی ھمبازاں زُرت ئے ھمود ءَ بے ھوش بوت۔
