یومِ آسروخ
میجر مجید
دی بلوچستان پوسٹ
بیست ءُُ ھشت مئی نوزدہ سد ءُُ نود ءُُ ھشت (28 مئی 1998)ءَ پاکستان ءَ ماں بلوچ گُلزمین ءِ مکّھیں دلبند ءِ سر ءَ وتی ایٹمی دھماکہ کُت۔ چاغی ءِ سبز ءُُ ملگُزاریں ءُُ جنّت گونگیں ماتکوہ آس دات اَنت۔ بلوچی ءَ بتلے گْوش اَنت ’’ زمین ھما جاہ ءَ سُچ اِیت کہ آس ءِے پر اِنت‘‘28مئی ماں بلوچ راجدپتر ءَ یک سْیاھیں روچے زانگ بیت۔ انچوش کہ بی این ایم ءِ کماش چیرمین خلیل گْوش اِیت کہ ’’28مئی بلوچ ءِ گُلام دارگ ءِ سْیاھ تریں روچ اِنت‘‘۔ پاکستان ءِ ھمے جوہری دھماکہ ءِ تابکاریانی سوب ءَ چاغی ءِ مھلوک ءُُ زندمان ءُُ حیاتیات وڑ وڑیں نادْراھی ءُُ اِلّتانی آماچ اِنت۔ ءُُ اے تابکاریانی اسر تاں سک دیر ءَ مان اَنت۔ مُرگ ءُُ پرندہ، آھوگ ءُُ دلوت، گوسپند ھمے ایٹمی دھماکھانی ءُُ تابکاریانی ارجان اَنت۔ بازیں مھلوکے ھمے نادْراھیانی سوب ءَ بیران بیتگ۔ ءُُ بازینے انگت نادْراہ اِنت۔ اے ایٹمی تابکاریانی زلل ءُُ تاوان تاں کرناں مان اِیت۔ ءُُ انسانی زند ءُُ حیاتیات ءِ واست ءَ بلاھیں خطرہ اَنت۔ ھَو ! بلے انچوش کہ من گْوشت ’’زمین ھما جاہ ءَ سُچ اِیت کہ آس ءِے پر اِنت‘‘۔ پاکستان ءَ پہ بلوچ ءِ تاوان ءَ چے بیت؟ پاکستان ءِ ملٹری ءُُ سول بیوروکریسی ، جنرل ءُُ کرنلاں شاتکامی کُت کہ ما سوبمندیں ایٹمی دھماکھے کُتگ۔ بلوچ ءَ را پیگام دات کہ پاکستان ءَ شُمئے زمین پکار اِنت شُمئے جند ءِ زند ءُُ سلامتی پاکستان ءِ جیڑہ نہ اِنت۔ عطا شادؔ گْوش اِیت
تو بہ گْوش ھرچے ءُُ من ھچّی مہ گْوشاں بیت نہ کنت
تو بہ کن کھر من ءَ مھر بہ بیت چوش نہ بیت
چہ بلوچ ءِ نزوری ءُُ بے وسی ءُُ ناتپاکیانی سوب ءَ میان استمانی مھزبیں ءُُ انسان دوستیں ملکاں ھم اے درگت ءَ زھرشانی نہ کُت۔ پرچا کہ بلوچ پاکستان ءِ پارلیمنٹ ءِ چمدار اَت۔ ھمے تْراک ءَ پارلیمنٹ پرست ءُُ پاکستان ءِ کاسگ چٹّانی واھگ ھم گون اَت۔ اے لیڈر ءُُ نیم بُندگیں رھشوناں اے ھم نہ مار اِت کہ مئے گُلزمین آس دیگ بیتگ۔ اے ھما گُلزمین اِنت کہ ما ھمے گُلزمین ءِ سر ءَ پیداگ بیتگ ایں، ھمے گُلزمین ءِ رِزق وارتگ ءُُ مرگ ءَ چہ پد ما ھمے گُلزمین ءِ کُٹّ ءَ وپس ایں۔ اے ایٹمی تابکاریانی آماچ بلوچ ءُُ بلوچ ءِ گُلزمین اِنت۔ اے دْرچ ءَ وانندہ گل ءُُ ایندگہ راجدوستیں گلاں وتی زھرشانی درشان کُت۔ بلے چہ مئے وتی تاتپاکی ءِ سوب ءَ اے زھرشانی ماں میان استمانی ھلکواں سر نہ بیت۔ بلے وھدے کہ راجی جُنز ءَ سر کشّ اِت، ورناھاں ، راجپھازاں، جُھدکاراں وتی وتن ءِ ھاتر ءَ سراں کپن بست ۔ نی چد ءُُ پد 28 مئی ھر سال یومِ آسروخ ءِ درگت ءَ دارگ بیت۔ ءُُ چہ راجدوستیں گلانی نیمگ ءَ زھرشانی درشان کنگ بیت۔ ءُُ بلوچ ءَ ڈاہ دیگ بیت کہ تئی گُلزمین زورگیر ءِ ایٹمی دھماکھانی آماچ اِنت۔ بلے بژن ءِ گپ ایش اِنت کہ انگت ءَ اے روچ ءِ دارگ ءِ درگت ءَ کُلّیں آجوئی لوتوکیں گل آزادی پسندیں مھلوک یک دست نہ اِنت۔ ھر یک گلے اے روچ ءَ وتی وتی وڑ ءَ دار اِیت ءُُ یکے دومی ءِ مُچّی ءَ گوں ھوار نہ بیت۔ ھالانکہ زھرشانی یکّ اِنت۔ ءُُ کُل بلوچ اے روچ ءَ ھم یک توار نہ بیت ءُُ وتی زھرشانی ءَ درشان نہ کنت۔ مارا اے سرپد بیگ لوٹ اِیت کہ اے روچ پہ گلے ءُُ پارٹی ءِ ھاتر ءَ دارگ نہ بیت ۔ اے روچ ماں کُلّیں بلوچستان ءَ سیاھیں روچے زانگ بیت۔ باید اِنت اے دابیں روچانی زھرشانیاں کُل بلوچ یک دست بہ بیت ءُُ زورگیر ءَ وتی پیگام ءَ بہ دات کہ من تپاک ءُُ یک دستاں۔ تئی ھرچ ھرابیں املے ءِ ھلاپ ءَ ما جُھد ءَ ایں۔ ءُُ ھاس کر یورپ ءِ جھمنندیں بلوچ اے دابیں روچانی دارگ ءَ گوں یک دومی ءَ مدت ءُُ کمک بہ کن اَنت۔ یک دست بہ بنت گڑا شُمئے آواز ءَ ارزشت ءُُ قوتے بیت۔ میان استمانی مھزب ءُُ انسان دوستیں راج دلگوش کن اَنت۔ بلوچ یک راجے، کج ءَ کہ بلوچ ءِ سر ءَ زُلمے بہ بیت دومی بلوچ ءَ مارگ ءُُ چارگ لوٹ اِیت۔ انچوش کہ انسان ءِ جسم ءِ کجام ھم جاہ ءَ ٹپّے بہ بیت گُڑا کُلّیں انسانی جسم ھما درد ءَ مار اِیت۔ بلوچ ھم ھمے داب ءَ ھر کج ءَ کہ بیت بلوچ ءِ درد ءَ بہ مار اِیت۔ گُڑا بلوچ جُھد سوبمند بیت۔ مروچی اگاں چاغی ءِ مھلوک ھمے ایٹمی تابکاریانی سوب ءَ نادْراھی ءُُ اِلّتانی آماچ اِنت من سرپد باں کُلّیں بلوچ راج ءُُ بلوچستان ھم ھمے درد ءَ بہ مار اِیت ءُُ وتی زھرشانی ءَ درشان بہ کنت۔ چاغی ءِ سرزمین بلوچ ءِ مڈّیانی ھزانگ اِنت۔ ءُُ بلوچ ءِ وشّیں زندمان ءُُ وشھالی ءُُ دیمروی ءِ مانزمان اِنت۔ بلوچ راجدپتر ءَ کہ چار ئے بلوچ اے وڑیں جنگی جاورانی اندر ءَ یک دست ءُُ تپاک بیتگ۔ مروچی انچوش تپاکی پکار اِنت کہ بیت کنت پیش ءَ چشیں ھاجت نہ بیتگ۔ مروچی بلوچ وتی زند ءُُ مرگ ءِ جنگ ءَ اِنت۔ اے جنگ ءِ سوبمندی بلوچ ءِ زند ءُُ ارزشت ءُُ شُناخت ءُُ پجّار ءِ مانزمان اِنت۔ اگاں ھُدا مہ کنت اے جنگ ءَ بلوچ بے سوب بیت یا پْروش ءِے وارت یا اے جنگ اوشت ءِ آماچ بیت گُڑا بلوچ ءِ نام ءُُ پجّار ءُُ شُناخت ماں تھنا میوزماں پشت کپ اِیت۔ اے کُلّیں نزوریاں چہ باوجود ھم بلوچ ءَ زورگیر سْرین پروش کُتگ، بلوچ ءِ جُھد ءَ ھم دیمروی کُتگ۔ بلے انگت ھم پہ سوبمندی ءَ تپاکی ءُُ یک دستی لوٹ اِیت۔ بلوچ بتلے گْوش اِیت ’’توشگ ءَ مہ زیر کہ کلّگ ھامین اِنت‘‘۔ جنگ ھمراہ لوٹ اِیت، توشگ لوٹ اِیت۔ بلوچ راج تئی زور ءُُ قوت اِنت۔ بلوچ راج ءَ چہ وت ءَ مہ سِند ءُُ دِیر مہ کن۔ بلوچ گْوش اِیت کہ ’’ناکُن چہ گوشت ءَ جتا نہ بیت‘‘ انچوش کہ تو راج ءَ مھر ءُُ دوستی ءِ چم ءَ چار ئے راج تئی راستیں باسک بیت۔ باسک ءَ مہ پْروش کہ ترا کار دنت۔ تو اے تُپنگ مروچی پہ دژمن ءَ چست کُتگ پہ بلوچ ءِ ننگ ءُُ ناموس ءُُ گیرت ءِ ھاتر ءَ چست کُتگ۔ پد ءَ چہ ھمے تُپنگ ءَ بلوچ ءَ تاوان مہ رس اِیت۔ تُپنگ ءِ دیم ءَ گوں دژمن ءَ بہ کن گُڑا راج ترا امباز اِیت ءُُ تئی پانک ءَ جنت۔ ھر بلوچ ءِ گس تئی سنگر اِنت اے سنگر ءَ مہ پْروش کہ تو تھنا بہ ئے۔
تپاکی آجوئی ءِ مانزمان اِنت
بلوچستان آجو بات
