گدار: زندان | نُھمی بھر
نبشتہ کار: کوبرا بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
گوں دروازگ ءِ کٹاکگ ءَ ، من چّم آستہ آستہ پَچ کُت اَنت ، دروازگ چار اِت ، مَردکے پُترِت۔ آئی ءَ دروازگ پَچ کُت ءُ چُوکاٹ ءِ دپ.ءَ اوشتات ، وتی سرگ چُوٹ کُرت ءُ دُراھیں زِندان چہ پرش ءَ تانکے دیوال ءُ چّت ءَ ھیرانگی ءَ چارگ ءَ اَت۔ آئیءَ چّم گومن سک کُرت اَنت ءُ پُتِرت ۔
دروازگ ء َرا تیوگ ءَ پچ ئِے کُت۔
مَردّک ءَ سید ءَ کُرت پّمنی نیمگ ءَ ۔ اے مَردّک من چِد ءُ ساری ندِستگ اَت۔من چہ جان ءَ بے جان بوت آں کہ بلکیں نوں اِشی جُست ءُ پد ءِ باریگ اِنت۔ آئی دیم پہ پّمن آیگ ءَ منی جان ءِ سرجمیں پُٹ پادایگ ءَ اِت اَنت۔
پیسر ءِ ٹپ وَ سک باز اِت اَنت اگاں اے بہ بیت گُڑا ٹّپ ءِ سر ءَ ٹّپ، پد ءَ سگّگ نہ بیت۔
آ آھت منی نزیک ءَ اوشتات بلے ھُدا ءِ شُکر اِنت کہ ھِچ ئِے نہ گُشت ،من ءَ نہ جَت ئِے۔
آئیءَ منی زَلوْنک وتی پنَجَگ ءَ کُت ، اے نیمنگ ءُ آ نیمنگ ءَ چکرینت ئِے; آئی ءَ وتی سرگ گومنی سرگ ءَ دیم پہ دیم کُت ، چّماناں دو سے رند ءَ پَچ کُرت چار ات اَنت ئِے ءُ ساھتُکے ءَ من ءَ چار ات ءُ روگ ءَ لگِ ات۔
دو کدم دیم ءَ شُت ءُ پد ءَ واتر منی کِر ءَ آھت ءُ دُرائینت ئِے
” زُبان باہر نکالو!”
نزاناں پرچا اولی سر ءَ منی زُبان ئِے نہ چار اِت ; بلکیں زُبان ءِ ٹّپ ئِے چارِ ات نہ کُت اَنت یا وَ بوت کن بے ھیال بوتگ اَت۔
من زُبان کَش اِت ، انچوکہ زُبان ودی بوت گش ئے زاناں دیم ءِ اوشتوکیں مَردک ءَ لَرزگے ءَ گِپت ، آئی پُپّانی گوْات چہ دَپ ءَ گوں بژنی ءَ دراھت اَنت۔ آئی چُمانی توک ءَ پمّن بزگی گِندگ ءَ آھت۔
آئی ءَ وتی پیشانی گوں چپّیں دست ءَ داشت ءُ پہ بے وسی دُرائینت “ایسے کام کیوں کرتے ھو!”
من دِل ءَ گْوشت کہ اے جُست ءَ تو مکن چی ءَ کہ تو گُلام نہ ئے ۔۔۔ھما راج کہ گُلام اِنت، من آئی ءَ را پسو دیاں۔ترا من ھرچ پیمیں پسو بدیاں تو سرپد نہ بے ، ءُ اے بزگی ءَ مارا پیش مدار مئے کوم ءِ مَردُم ھر روچ چِد ءُ گَنتریں درد سگگ ءَ اَنت، بلے آئی ءَ را گشت نکُرت.
گوں وتی ھمے جُست ءَ مردّک دراھت ءُ شُت۔
آئی دراھگ ءَ گوں پنچ منٹ ءَ پد دگہ دو مردُم آھت بلے اے مردُم پوجی وردی ءِ تہ ءَ نہ اِت اَنت۔
چریشان یکے شُت ءُ دیوال ءِ کَش ءِ کپتگیں ٹیبل چِست کُت ءُ گِران کنان ءَ منی ِدیم ءَ آورت ءُ ایر کُرت ۔ دومی مردک ءَ چہ وتی کیتو(جیب) ءَ گْرنچے چابی (کلیت ) کش اِت ئِے گومنی دستانی ھنتکھڑیاں گُلائیش بوت۔
اینکہ چابی من دِست گُڑِ ات آں ۔منی ھیال ءَ دگہ سک باز بلوچ اَنچو ٹنگِتگ۔
اے اولی رند اَت کہ اژدہ روچ ءِ تہ ءَ منی دست پَچ بوگ ءَ اِت انت بلے نزانت کہ منی دست پرچا چہ ھنتکھڑیاں در کَنگ بوگ ءَ اِت اَنت۔
آئی ءَ اولی سر ءَ منی چپّیں دست پَچ کُرت بلے من ءَ ھِچ سُد نہ بوت کہ دست گومن گون اِنت گوں۔
انچو گُش ئے زاناں دست چمّن چہ سِستگ اَت ۔آئی ءَ دومی دست پَچ کُرت ، دوئیناں من ءَ وتی کوپّگ ءَ کُت ءُ ٹیبل ءِ سر ءَ تچّک کُت ءُ دِل بال ءَ واپ اینت ۔
من دَل پَٹ اِت آں کہ باریں گوں من چے بیت؟ بلے اے دوئیں مردُماں ھِچ نہ کُت ءُ اولی مَردّک ءِ وڑ ءَ کمکیں گِلوتَگی بوت اَنت ءُ شت اَنت۔
روان اِنت
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
