زندان
(سَیمی بھر)
نبشتہ کار: کوبرا بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
من وتی ھیال ءِ پچیں کتاب ءِ ساپیں تاکانی توک ءَ وتی زِند ءِ گوْستگیں ءُ انونیں زِندان ءِ سھکّشیں ساھتاں گوں جان ءِ دَرد ءُ دوراں ھوار نبشتہ کنگ ءَ اِت آں۔
ھو!!
دگہ مَردُم ءَ چے کُت کُتگ اَت۔
بَس ھیال ءِ کتاب وتی پُلیں سرزمین بلوچستان ءُ اے ھیالی نَد (کلم) ءُ چرائی نُکّ ءَ چہ دراھتگیں سیاھی وتی تمردیں شھیدانی ھون نبشتگ اِت انت۔
آ روچ ءُ سرجم ءَ من ءَ ھشت روچ بوتگ اَت کہ منی دَست گوں دیوال ءِ ھنتکھڑیاں بَستگ اِت اَنت، بازیں ازاب ءِ نسگّگ ءَ من کوشست کُت کہ وتی دستاں چہ ھنتکھڑیاں بہ کّش آں بلے چرائی سُنّت(سبب) ءَ منی پنجگانی بند ھون چُکُر بوت اَنت، پنجگ ءِ درھتگیں ھوناں تانکے بَگل بُناں سُھر ماریں لکیر نَکش کُتگ اَنت، بلے کہ من ءَ اے ھَشت روچ ءِ توک ءَ تھنا یک برے وَرگ اِش داتگ بلے مور ءُ مکسک چہ جان ءِ پِنژارتگیں ھوناں ھروچ سیر لاپ بوتگاں۔
وَرگ چو وَرگ ءَ نہ اِت اَنت ،من و نزانتگ اَت کہ من چے ورگ ءَ آں ،پَجّا آرگ نبوت اَنت، باریں چے اِت اَنت،چہ آپ ءَ پُر اِت اَنت،اَنچو سَرد ات اِنت کہ اولی لُنکہ ءِ وَرگ ءَ پد من مارِت کہ نارُشت دیریگین اَنت ءُ گوریچ ءِ سر ءَ ایر بوتگ اَنت ، اولی لُنکہ ءِ ورگ ءَ گوں دل ءَ بَد کُت، من لُنکہ کّشِت ءُ تُک کُت۔
ھما روچ ءَ کہ اے وَرگ اِش داتگ اِت اَنت من دِل ءَ جیڑ اِت کہ بلکیں منی دَستاں پَچ کن انت پہ وَرگ ءِ ھاتِر ءَ ….
بلے اِنّا!!
اے زالماں منی دَست پَچ نَکُرت اَنت، من ءَ وَرگ چمیں گاٹاں چہ یکے ءَ وارینت، اِشی ءَ اِنچو ورگ منی دپ ءَ دات انت کہ کَس وتی کُچک ءَ چو نوارین ایت، چہ گنجیں دَرد ءُ دوراں من سک نزور تَراِتگ ات آں کہ دَنتاناں لُنکہ جات نکُرت۔
اے نان وارینوک یک بلاھیں بُرزیں مَردکے اَت،بَروت تراشتگ اِت اَنت، سرگ کوٹ اَت ئِے ءُریش ئِے سیاہ ات اَنت بلے ٹالے ٹالے اسپیتیں ودی بوتگ اَت، مَردک ءَ را وتی وَردی گور ءَ اِت انت،کوپگانی جھلی نیمگ ءَ پاکستان ءِ جنڈی ءِ بیج لِچتگ اَت،آئی ءِ ریش تانکے آئی ءِ سینگ ءَ رس اتگ اِت اَنت، آئی ءِ ریشاناں، آئی سینگ ءَ گوں جتگیں بیج ءِ لُمب چیر داتگ اَت،بلے من گوں بے وابیں چّمان آئی بیج چارگ ءِ جُھد کُت ،آئی ءِ بیج ءِ سر ءَ نبشتگ اَت”مُحمد”۔اے نام کہ من دِست من گُڑِتاں، چی ءَ کہ منی ھیال ءَ مُحمد ءِ نام ءِ زوُروُک چُشیں رَستر ءُ زالم کدی نَہ بَنت۔
ھما ساھت ءَ کہ من اولی لُنکہ چہ دپ ءَ در کُت اے مزن رِیشیں مَردک ءَ من ءَ چّم سُھری دات، من لوٹِ ات کہ آئی ءَ را بُگُش آں کہ من وَرگ نوَراں بلے گُشگ نہ بوت، چی ءَ کہ منی ھبر کنگ ءَ ساری تِر آئی ءَ ایر کّش اِت من ءَ شھماتے ءُ اُردو ءَ دُژمان ئِے دات ءُ گُشت “مادر چوت ! روزی کو تھوکتے ھو”؟
اے پیمیں شھمات ءَ وَ من آدت ںبیتگ اِت آں بلے ھیرانگی ءِ ھبر ایش اَت کہ مزن ریشیں مَردک ءَ لُنکہ ءِ جھل ءَ دَور دیگ تورِ ات کہ گُناہ اِنت بلے گوں ایندگہ انسان ءَ چُشیں زُلم ، زانگ بوت واجہ بے سما اَت۔
دِل ءَ باز پَرمات ءُ ھون ءَ سک جوش کُت کہ ایشی ءِ پیسر ءَ بیج ءَ بِسنداں ءُ پد ءَ اِیشی ءَ لوچ بکناں ءُ بازار ءَ پترَیناں ، بلے دست بستگ اِت اَنت ءُ دومی ما چہ کَرن ءَ لونڈسرانی گُلام ایں.
مَزن ریشیں مَردک ءَ تُک کُتگیں لُنکہ ءَ دوبر چہ زمین ءَ زُرت ءُ تالُک ءَ کُت ءُ پد ءَ منی دَپ ءَ ئِے دات،پمیشکا من وارت ، مجبور ءُ لاچار اِتاں۔
آ روچ ءَ منی لاپ ءَ سک باز درد کُت ءُ سے چار رند ءَ لاپ شُت ھم،بلے چے بُکُتیں من ءَ دِگہ وَس نیست اَت۔
ٹین ءِ تہ ءِ آپ چمن دو کدم دیم ءَ ایر اِت اَنت ،نُک چو پَلار ءَ ھُشک اَت ،وَس کُت منءَ آپ اِش ندات۔
اے ھَشتُمی روچ اَت ،من ءَ سے روچ ساری سَڑِتگیں ورگ اِش وارینتگ اَت، دو سے رند ءَ تْرمپے تْرمپے آپ داتگ اِش۔
اے ساھت ءَ گاٹاناں دو کلاک سَرجم اَت کہ من ءَ تُن ءَ سک بے وار کُرتگ اَت، منی دَپ ءَ تھنا یک ھبرے اَت۔
“”پانی۔۔۔پانی ۔۔۔پانی۔۔۔”
گاٹ پاد آھتک اَنت ءُ وتی تُپنگ ِاش زُرت ءُ در اھت اَنت، من پیسر ءَ زانت کہ من ءَ آپ ندے انت ءُ واکی ندات اِش۔
روان اِنت
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
