نوکیں سال نوکیں چُک – کلیم اللہ اکبر

نوکیں سال نوکیں چُک

نبشتہ کار: کلیم اللہ اکبر

دی بلوچستان پوسٹ

یک مردے اَت ءُ آئی ءِ لُوگ بانُک اَت، آئی ءِ ھمراہ ءُ ھمساھگ آئی ءَ چہ ھر وھد ءَ زھر ءَ پُر اِت انت،آ پیریں مرد ءِ نِزّوری باز ات انت ءُ مرد یک مزدورے اَت ءُ مزدوری ھم آئی ءِ دست ءَ چہ شُوت ،گڑا مرد ءَ وام کُت کمُو زَر زوت چہ ولایتی مردے ءِ گور ءَ ءُ وتی زند ئِے پد ءَ نُوک کُت۔
پیریں مرد ءَ چار پنچ مُرگ زُرت ءُ آیانی ھیک زُرت ءُ بھا کُت انت ءُ وتی لُوگ چلائینت ،وتی لُوگ ئِے پد ءَ نوک اڑ کُت انت ،یک ھبرے مرد ءِ دل ءَ اَت ھمُک روچ جیڑ اِت ئِے دست ئِے وتی بُرز ءَ کُت انت ءُ چہ واجہ ھُدا ءَ دُوا ئِے کُت”او واجہ ھُدا منی دل ءِ ارواہ ءَ بہ دے من پیر ءُ آجز بُوتاں یا ھُدا من ءَ لھتے چُک بہ دے ءُ نیک ءُ نگبھت اِش بہ کن”۔
لھتے وھد ءَ پد ھُدا وند ءَ واجہ ءَ یک بچکیں چُکے دات۔
ھبر چہ ھمید ءَ بندات بیت { نوکیں سال نوکیں چُک} بزاں ھمے روچ ءَ سال ءِ بندات بیت ءُ واجہ ءِ چُک پیداک بُوت وتی نوکیں جھان ءَ ءُ پیریں مرد ءِ دل ءِ واھگ پُورہ بُوتگ اَنت ءُ واجہ ءَ واجہ ھُدا ءِ شگُر ءُ منت گیپت۔ ھمے پیریں مرد ءَ دوُ پَس واجہ ھدا ءِ درا کُربان کُت ۔آ پیریں مرد سکّ گّل ءَ بال اَت مرد ءِ جَن ھم گّل ءَ بال اَت کہ ھُدا ءَ مارا مئے زند ءِ گریاں یک بادشاھے مارا دات ۔جَن ءَ گْوشت روچ باز گْوستگ نو من وتی پُل ءَ نامے پِر کنّ آں. مرد ءَ گُشت نام ھُدا ءَ وت داتگ منی چک ءَ را مات ءَ جُست کُت کے اِنت؟
پِت ءَ پسُو دات { نُوکیں سال ءِ نوکیں چُک } اِنت۔
لھتے وھد ءَ چہ رند چک ءِ را پنچ سال بیت پِت ءَ گوشت منی چک مزن اِنت من وانگجاہ ءَ داھل کن آں واجہ چک وتی داھل کُت ءُ یک سالے ءَ رند پِت ءَ واھگ کُت من مُرادیگ بے باں وتی چُک ءِ منی چُک یک جوانیں ءُ مزنیں مرمے بہ بیت۔ پِت ءَ ھرچیز گُشت چک ءَ کُت۔ھشتمی تبک ءَ کہ آتک گْڑا اُستاد ءَ گُشت برو وتی پِت ءَ را گُش کہ تئی نام ءَ بدل کنت چش تئی کاگز جما نہ بنت۔
چُک لوگ ءَ شُت ءُ پِت ءَ را گُشت ئِے پد ءَ مات ءُ پِت ءَ نام بست وتی چک ءَ چوک ءِ نام بُوت سلمان ۔چُک ءَ باز ونت شَپ ءُ روچ ونت ءُ دو سال ءَ پد دھمی تبک ھم ھلاس بُوت۔

چُک ءَ ڈاکتری ونت باز باز سک باز ونت ءُ دگہ مزن شھرے ءَ پہ وانگ ءَ شُت،یک روچے مات ءِ دل ءَ ھُب کُت ءُ وتی لُوگ واجہ ءَ را گُشت ئِے منی چک ءِ جُست ءَ بِہ گر باریں چون انت پِت ءَ گوانکوے شُوھاز کُت ءُ وتی چُوک ءِ ھال گیپت ءُ مات ءَ ھم وتی چوک ءِ ھال گیپت چوک ءَ یک گپے جَت وتی پِت ءَ را گوش ایت او منی ابا جان من تئی دل ءِ واھگ ءَ الّم پُورہ کناں بلے منی دل وش نہ اِنت پہ تئی اے واھگ ءَ، پد ءَ گوانکو بند بیت ۔
چک ءَ چار سال ونت وتی ڈاکتری سرجَم کُت پِت گّل ءَ بال اَت بلے مات وش نہ اَت ءُ سلمان ھم وش نہ ات پہ ڈاکتری ءَ۔ یک سالے ءَ پد سلمان وتی ڈاکتری یلہ دات۔
مات ءَ وتی دل ءِ ھبر گُشت چُک ءَ مات ءِ دل ءِ واھگ ھم پُورہ کنگ ءِ جھد کُت مات گّل ءَ بال بیت وھد گُوست انت۔

مات ءِ واھگ اَت کہ بَچ اُستادے بہ بیت گڑا بچ ءَ پد ءَ وتی وانگ ءِ جُھد بندات کُت پہ وتی مات ءِ دل ءِ واھگ ءِ واستا۔ سلمان جان روچے گّل اَت ءُ روچے مُلور اَت، پِت ھم جیڑگ ءَ اَت منی بچ ءَ منی واھگ سرجم نہ داشت ءُ مات ءِ پنتانی سر ءَ بیت ،سلمان ءِ دست ءِ ڈاکتری شُت ءُ پِت ءِ کار مُرگئیگ اَت مُرگ ھم نِزور بُوت انت، لھتے مُرت لھتے ءَ ھیک نہ دات واجہ ءِ کار ءِ تُوک ءَ نِزوری اتک ءُ سلمان ءِ واستاَ باز جُھد انگت ءَ کُت ءُ سالے گْوست سلمان یک شریں سائنس ءِ اُستادے بُوت مات گّل ءَ بال اَت پِت کمُو باز گّل ات۔
مات ءَ پہ چک ءَ وتی دل ءِ تُوک ءَ دِگہ واھگے داشتگ اَت مات ءَ گْوشت منی سلمان جان اُستادے بُوتگ من آئی ءَ را آروس دے آں ءُ ماھے ءَ رند سلمان ءِ آروس بُوت مات ءُ پِت باز گل اِت اِنت، بلے سلمان ءَ ھیال کُت وت ءَ را وت گْوشت ئِے من وش نہ آں چہ وتی زندگی ءَ منی جِند ءِ دل ءِ واھگ دِگرے۔
سلمان ءَ وتی اے کار یلہ دات ءُ نُو بچار کہ سلمان چے لُوٹ ایت۔
من نزاناں منی مات ءُ منی پِت من ءَ مرچاں جُست نہ کن انت کہ منی دل ءِ توک ءَ چے ھست بلے منی مات ءُ پِت ءَ منی دل ءَ را جُست نہ کُت بس ۔پِت ءَ وتی دل ءِ کُت انت مات ءَ وتی۔ من آوانی دل ءِ واھگ ھراب نہ کُت آں، بلے من نزاناں بُواناں یا کہ کار بہ کناں پیریں پِت نوں کار ءُ ھزمت کُت نہ کنت من چے بہ کناں؟
سلمان ءِ لُوگ بانُک باز زھر ءَ پُر ات گُشت ئِے من لاپ لُوٹ آں من ءَ تئی پیریں مات ءُ پِت ءِ کاراں کُشت من یک ڈی سی(DC) ءِ چُک آں من ءَ برداشت نہ بیت اے پیرینانی چِست ءُ ھِیر۔
پیریں پِت ءِ گْوشاں کپت مرد جِیڑگ ءَ لگ ات کہ سے (3) روچ ءَ بپد پیریں پت ءِ زند ءِ گُڈی آسر بیت پِت ھُدا ءَ وتی مال کُت۔

گْڑا پد ءَ سلمان چَٹ لاچار بیت کار ءُ روزگار نیست سجھیں روچ سر سر جنان انت شھر ءُ بازار ءَ چَٹ بے کرار ات، آئی ءِ لوگ بانُک ءَ یلہ دات،سلمان ءُ آئی ءِ مات بُوت انت ءُ یک پَسںے ھست ات بےچارگیں مات لاچار اَت بازار ءَ شُت پنڈ اِت ئِے ۔شَپ بیت سلمان ءَ وتی مات ءَ را گوشت ترا گپے گوش آں ، آئی ءِ مات ءَ ھم ھمتوار ءَ گُوشت من ترا گپے گوش آں ۔ مات ءَ گُوشت بہ گوش سلمان ءَ گوشت تو بہ گوش گْڑا سلمان گوں مات ءَ ھمُک روچ پنڈگ ءَ ات سلمان ءَ وتی ھبر بندات کُت انت۔
جُست : اماں ما پرچا برباد ایں تو وت گِندگ ءَ ئے ناں منی بربادی چہ کُجا بندات بیت ترا یاد اِنت یا ناں ؟
مات ءَ گوشت ھاں من گِندگ ءَ آں بلے منیگ ءُ تئی پِت ءِ وجہ ءَ چہ پرچا کہ تئی پِت ءَ گوشت منی بَچ ڈاکترے بہ بیت بلے من ءَ وش نہ بیت من گْوشت تو اُستادے بہ بئے تو مئے دل ءِ واھگ سرجم کُت بلے پرچا تو وتی نُوکری یَل ءَ دات تئی دل ءِ مراد پُورہ بیت ترا من آروس دات تئی زند باز وش گوازگ ءَ اَت تو پرچا چُو کُت منی چُک؟

سلمان ءِ پَسو دات”اما جان تو راست گْوش ئے بلے ردی منی نہ اَت پرچا کہ منی دل ءِ واھگ دِگرے اَت۔انچُوش کہ منی نام اَت نوکیں سال نوکیں چُک ایر کنگ بُوت گْڑا منی ھم دل ءِ تُوک ءَ نوکیں زند ءُ نوکیں کارے ءِ واھگ اَت،من کہ نُوک منی روچ،سال،ماہ ءُ کار ءُ بار دراہ نُوکیں بنت بلے نہ بوُت انت اما جان گوشدار کہ من چے بُوگ لوٹگ ءَ اِت آں ۔

منی دل ءِ واھگ ات کہ من بلوچی نبِشتہ کارے بہ باں،منی سوچ منی پِکر اَت کہ من پہ وتی راج ءَ چیزیں بہ کناں بلے اما جان من شُمئے گپ ءِ پُشت ءَ نہ کُت،بلے منی دل ءَ باز واھگ کُت ءُ من ھمُک روچ جِیڑ اِت کہ من وتی ھبر ءَ بُہ گوشاں بلے وھد نہ رَس ات ءُ ما پہ بربادی ءَ آتک ءُ سر بُوت ایں ۔
من یک گپے گوشاں کُل جھاں بزانت کہ جُست ھُدا ءَ ھر بنی آدم ءِ مجگ ءَ مان کُت،مات ءُ پِت ءِ ھبر ھر وڑ ءَ زورگی اِنت بلے وتی دل ءِ ھبر ءَ ھم دیم ءَ آرگی اِنت تاکہ منی وڑ ءَ برباد مہ بہ اِت ۔

گُلزمین کہ روک انت آس ماں جمبران انت
دوست مئے پُلان انت مادر مئے سُچان انت