نمدی یے پہ بے مِھروانیں مِھر ءَ
داد بلوچ شاشانی
دی بلوچستان پوسٹ
دروت ءُ درھبات ئے بے مِھروانیں مِھر من وش آں تئی وش ءُ شاتمانی ءَ مُدام لوٹ آں ،چوناھا من ءَ سک دیر اِنت ھمے اُمان کُتگ پہ تو نمدی یے نبشتہ بہ کن آں ، بَلے چے بہ کن آں اے گال ءُ لبز مُدام چو تئی ءَ من ءَ نیم راہ ءَ دْروہ اَنت ،اے گال ءُ لبزانی ھمراہ داری نَد ءُ تاک اَنت ،من کہ پہ نبشتہ کنگ ءَ نند آں ءُ نَد ءَ دست ءَ کن آں داں گال وتی راہ ءَ گِر اَنت ءُ پُشت ءَ ماندار اَنت ءُ انچو پہ دیم رو اَنت ، من تھنا ھمے ندارگ ءَ چاران بہ آں ءُ سِکّٹ بہ باں، نہ زان آں بندات چَہ کُجا بہ کن آں ، تئی کہ یات کاینت گُڑا من چو سد سالی ئیں نادراھے ءِ وڑ ءَ بہ آں ءُ جیڑگ ءَ بندات کن آں ،تئی گپ ءُ تران یک پہ یک ءَ گیر کاینت گُڑا من وتی دست رَس ءَ نہ بہ آں ءُ مُدام بے سُوبین جُھدے کن آں، تئی ترانگاں مہ کَپ آں ترا بے ھیال بہ کن آں تئی ءُ وتی دوستی ءَ وابے سرپد بہ بہ آں گڑا بزاں کہ من واب ءَ دیستگ ءُ اے راستی یے نہ اِنت ، چے بہ کن آں، من بے وس آں، منی دست ءَ ھچ نہ بیت کہ ترا دل ءَ بہ بر آں ءُ بے ھیال بہ کن آں،تو من ءَ وت بہ گْوش من ترا چوں بہ شَموش آں، تو کہ انچیں آسے روک کُتگ کہ مِرگ ءِ نام ءَ نہ زانت، پد ءَ تئی بے وپائی وت اے آس ءَ مِرگ ءَ نیل اِیت.
ترا یات اِنت یا اِنّا بَلے من ءَ ھر گپ ءُ تران یک پہ یک ءَ یات اَنت، گند ئے تو وٹس ایپ ءَ اسٹیٹس کُتگ اَت کہ” چَہ ھُدا ءَ دوستیں چیز ھست یا بیت”؟
گُڑا من ترا پسہ دات” ھو تو من ءَ چہ ھُدا ءَ دوستر ئے”.
تو کندگے جت ءُ گْوشت” مزاک مہ کن یار اے نوں چونیں گنوکی یے تو کنگ ءَ ئے”؟
ھیر چوناھا من ءَ تئی ءُ وتی سرجمیں کسہ نبشتہ کنگی اِت اَنت، بَلے اے نمدی یے ءُ اَد ءَ سرجم ءَ گپ ءُ کسہ نبشتہ کنگ نہ بنت، اگاں وھد ءَ وپا کُت گُڑا الم ءَ سرجمیں کسھاں کن آں ءُ تئی سر ءَ من ءَ اَنچو بروسہ بوتگ کہ اِنچو من ءَ وتی جند ءِ سر ءَ ھم نہ بوتگ ،تو دگہ ھچ نہ کُت منی بروسہ ءِ آس آپ جَت ءُ کُشت،نوں من ءَ ھچ ءِ سر ءَ بروسہ نہ بیت ءُ بلوچی ءَ بتلے گْوشت اَنت.
” زھم ءِ ٹپ روت زُبان ءِ ٹپ نہ روت”
نہ زاناں اے بتل کَے ءَ گْوشتگ ءُ کُجام کرن ءَ گْوشتگ، بَلے اِے بتل ءِ گْوشگ ءَ کمال ئِے کتگ .
تو من ءَ گوں اَنچوش کُتگ کہ نوں من داں زندگ آں تئی ھچ بد ءُ رَداں بے ھیال کت نہ کن آں،من چوناھا سکیں بے ھیال کَنوکیں مردُمے آں، ھر وڑیں گپ ءُ تژن ،شِگان کہ من ءَ گْوشگ بوتگ من دو سے ساھت ءَ پد بے ھیال کُتگ اَنت ،من اگاں انگت زندگ آں گُڑا ھمے بے ھیال کنگ ءِ منّت اِنت اگاں نا چوناھا منی انگائی ھڈّ ھم سَڑ اِتّگ اِت اَنت ،تئی داتگیں رنج ءُ کولنجان ءُ تژن ءُ شِگاناں من وتی زند ءِ مستریں سوگات اِش پھم آں، اے ھچ بے ھیال کنگ نہ بنت ، بندات ءَ من ءَ تئی سر ءَ سک ارمانی بوتگ پمیشکا من اِنچو نزیک بوتگ آں ، من سرپد نہ آں کہ اے ارمانی کُجام وھد ءَ گوں مِھر ءَ بدل بوتّگ اَنت ءُ پد ءَ من اے گپ ءِ سر ءَ اِنچُک ءَ نہ جیڑ اِتگ کہ تو وتی وار ءَ راست کن ئے ءُ منی ھر کُربانیاں بے ھیال کن ئے ۔
نوں اگاں کسے مِھر ءِ نام ءَ بِہ گیپت من ءَ ھما مُردُم ءِ سر ءَ سک زھر کیت کہ پرچا دروگیں مِھر ءِ نام ءِ گیپت ،نوں من ءَ ھانی ءُ شے مُرید ءِ اِشک ءِ سر ءَ شک اِنت کہ اے مپتیں گپ اَنت ءُ دروگیں کسہ اَنت، تھنا مَردُماں وتی وھدے تیلاک دیگ ءَ چُشیں کسہ ءُ گپ کُتگ پرچاکہ مِھر ءِ جند نہ بوتگ ءُ اے امروز ءَ مِھر ءِ جند نیست ءُ مردُم ھر وڑیں کسہ کن اَنت کہ آیانی سبب مِھر ءِ بہ بیت گُڑا منی نَزّ ءَ دروگ بندگ ءَ اَنت ،اِد ءَ ھرکس ھما کارست اِنت کہ مُدام وتی ھیال ءَ کنت ءُ وتی زند ءَ شَریں زندے کنگ لوٹ اِیت ،وت ءَ شادان کنگ لوٹ اِیت ،وت ءَ سِیر ءُ آباد کنگ لوٹ اِیت ، اگاں کسے گوں کسے ءَ سیادی ءُ نزیکی کنگ لوٹ اِیت گُڑا وتی پائدگانی ھاتر ءَ نزیک بیت، ھما روچاں آئی ءِ پائدگ ھلاس بہ بنت گڑا ھما روچ ءَ وتی سیادی ءُ دوستی کُش اِیت ءُ کَل کنت ۔
من زان آں ترا منی نمدی ءِ وانگ ءَ تَھبُل نہ کنت،بَلے منی کمو بار ارزانتر بیت ءُ دل ءِ درد کمو کم بنت، امنچو پہ من ءَ باز اِنت ،چوناھا من ھما سِنگ دل بوتگ آں کہ من ءَ وتی زند ءَ گوں کسے ءَ مِھر نہ بوتگ، ھر کس ءَ مِھر ءِ کسہ کُتگ من مُدام دُوا کُتگ یا ھُدا من ءَ گوں کسے ءَ مِھر بہ بیت کہ من چار آں اے چونیں سھدارے؟
من مُدام سنگتاناں ھمے گْوشتگ من ءَ پرچا گوں کسے ءَ مِھر نہ بیت ، ترا گوں من ءَ اَنچو مِھر بوت من ءَ وت باور نہ کنت ءُ پد ءَ من ءَ اِنّا بلکیں اِے گپ کسے ءَ را باور نہ کنت، اگاں کسے من ءَ جُست بہ کنت ترا گوں کَے مِھر اِنت یا گوں کَے مِھر بوتگ ،اگاں من نام ءَ بِہ گِر آں گڑا آیان ءَ اوں اِے گپ باور نہ بیت ءُ من ءَ آ ھمے گْوش اَنت تو دروگ بند ئے، اے گپ تو وت ھم ھزار بر ءَ من ءَ گْوشتگ ترا چوں گوں من مِھر بیت ؟
من وت ھم وت ءَ دائم ھمے جُست ءَ کن آں ، وھدے کہ مردُم ءَ را مِھر بوت گُڑا آ اے ھم نہ چار اِیت کہ من کَے آں ءُ دیم ءِ مردُم کَے اِنت، من مرچی ھمے گپ ءَ سرپد آں ،بَلے تئی دوکہ دیگ ءَ من ءَ سک ھیران کُتگ ءُ ھچ سرپد نہ بہ آں کہ تو پرچا چش کُت ءُ من ءَ دوکہ دات! ۔
منی زند ءِ تہ ءَ اے منی اولی نبشتہ اِنت کہ من دَم برگ ءَ نہ آں ءُ دل گْوش اِیت شپ ءُ روچ نبشتہ بہ کن ءُ بس مہ کن ، ایدگہ کسھاں دگہ وھدے نبشتہ کن آں ودار بہ کن ۔۔۔۔۔۔۔۔
تئی مِھروان ۔۔ داد بلوچ شاشانی ۔۔۔ بیست۔۔ بھاران۔۔ دو ھزار بیست۔۔۔ کلاچی
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
