ھو من گنوکے آں – مھم جان گُل

ھو من گنوکے آں

نبشتہ کار: مھم جان گُل

دی بلوچستان پوسٹ

ترا چون اِنت کہ تو مئے تام کشّ اِتگ ءُ مارا نِندگ ءَ نیل ئے،ھر وھد ءَ تو مئے گُوش گوں وتی بے سریں گپاں کَر کِتگ اَنت، ترا ھچ نہ رس اِیت ھُشک ءَ تو مئے کیمتی ئیں وھد ءَ ھراب کن ئے ءُ ترا تئی زمین، مات، ڈیھ دْرست مراد بات اَنت، مارا بِل کہ کاھُکے وریں ءُ راھُکے رو اِیں.
زھیر تو گوں کَے ءَ نشتگ ءُ گپ کنگ ءَ ئے ، اے و سر ءَ شر شر نہ اِنت ،اے گنوکے ، گنوک ءَ بِل بیا کہ سنگت مئے ودار ءَ نشتگ اَنت پکنیک ءَ رو اِیں ءُ وھد ءَ کمیں تیلانک دے اِیں ، اے وڑیں گنوک مُچّ اِنت پد ءَ ھاھاھاھاھاھا۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔

ھو من گنوکے آں! بلے شُمئے ساری ءِ چے مکسد۔۔۔۔۔؟؟؟

اِد ءَ دْرست گنوک ءُ پکّ دیوانگ اَنت’ من ھم دیوانگیں گنوکے آں’ منی گنوکی ءِ راز ترا پچ گُڈّینیت ءُ منی گنوکی من ءَ جھان ءِ دْرستیں آسراتیاں دات کن ، پمیشکا منی دیوانگی ءِ کِسّہ ءَ مکن،چی ءَ کہ من پہ زمین گنوک بیتگ آں’پہ درچک ءُ داراں وتی دیوانگ آں ءُ چہ من ءَ منی گنوکی ءُ دیوانگی ءَ پَچ مہ گِر ءُ من ءَ وتی گنوکی پمیشکا دوست بیت کہ ھر کار ءِ کنگ ءَ من ءَ مکن نہ کنت’ گیشتر سِکین دنت ءُ منی توکل ءَ مُھکم کنت ءُ من ءَ دیم ءِ جُنزگ ءَ راھی کنت،اے گنوک ءِ چیریں باتن ءَ آجوئی ءِ کندیل گون اِنت ، چی ءَ کہ من وتی زمین ءِ، من وتی مات ءِ ، من وتی پاکیں ڈیھ ءِ گپ ءَ کن آں ، پمیشکا من ءَ گنوک گْوش اَنت ۔ ھو من گنوکے آں! پہ وتی زمین ءَ گنوک آں ،پہ وتی درچک ءُ داراں گنوک آں ، پہ وتی گُلزمین ءِ شیپائیں سرمچنڈاں گنوک آں ،اگاں اے گنوکی یے گُڑا من پاکیں ھاوند ءِ کِرّ ءَ شُکر گِر آں کہ واجہ ھُدا ءَ من ءَ گنوکے کُتگ ،اگاں نا سار ءُ سابتیں شُمئے داب ءَ اَنت.

داں کَد اے وڑ بیت ءُ داں کد ۔۔۔۔۔یک روچے الم کَیت تئی زھریں بچکند پْروش ور اَنت ءُ جھان ءَ پدّرھین اَنت ءُ بلے کس ترا مکن نہ کنت ، کس ترا داشت ھم نہ کنت ، تو چو کپودر ءَ بال بَہ ئے ءُ تئی دست ءِ زمزیل پچ بَہ اَنت ءُ تو آجوئی ءِ وشیں سوگات ترا رس اِیت ، اے گنوک گْواچنیں مارِشت اَنت۔

زھیر تو سرپد نہ بَہ ئے نی لٹ لوٹ ئے ، منی دست وت آرِشت دَیَگ ءَ اَنت بس کن ترا گْوشاں، اگاں نا تئی دپ ءُ دماگاں ھون ریچ کناں پد ءَ میتگ ءِ مردم گْوش اَنت زھیر ءَ گنوکے ءَ جتگ من ءَ اے گپ پہ وت شات نہ بیت۔۔۔۔۔

ھو اَڑے بلوچ ترا سَد آپرین اِنت تو کدی ھوش کن ئے! تئی مات ءُ گْوھار ماں دگانی سر ءَ ویل اَنت۔ بِہ گْوش ترا اے ھبر شات بیت پہ وتی مات ءُ گْوھارانی اِزّت ءُ شرپ ءَ کہ درآمد ءُ باروٹیانی پادانی چیر ءَ اَنت،ترا شاد بیت تئی زمین ءَ ھون ءِ شھجو تچگ ءَ اِنت ، گُڑا منی دپ ءُ دماگانی ھونریچی ءَ ھِچ وڑ ءَ چک ءُ پَد مہ بی۔۔۔۔۔۔۔
من وت ءَ وتی راجی راجدپتر ءِ تہ ءَ پہ گنوکی شوھازاں ، من ءَ منی بانداتگیں پدریچ کدی نہ شموش اِیت ءُ بے ھیال نہ کنت ، بلکیں منی نام ءَ وتی رَگ ءُ بندانی تہ ءَ مان اڑینیت پد ءَ دْرست چو منی داب ءَ گنوک بنت……..