تهلیں راستی – عبدالواحد وداریگ

آزمانک
تهلیں راستی

آزمانکار: عبدالواحد وداریگ

دی بلوچستان پوسٹ

(آزمانک مئے چاگرد ءِ نام اِنت- آزمانک مئے چاگرد ءِ بَهر اِنت – آزمانک بَنی آدم ءِ کِرد اِنت- آزمانک دل ءِ مارشتانی دَراَنگاز کنگءِ نام اِنت -آزمانک راستی ءِ آدینک اِنت – آزمانک هما چیریں راستی اِنت کہ راست گْوشگ نہ بیت – پرچا کہ راستی سَک تَهل ءُ جَور اِنت – شاهو یک تهلیں کارستے کہ چاگرد آئی ءَ سَگّ اِت نہ کنت -شاهو یک انچیں کارستے مَئیگ ءُ شمئے کَش ءُ گْوراں بے تْرسّ ءَ تَرّگ ءَ اَنت – اے آزمانک ءَ بُوان اِت- ءُ وتی دیدانکاں چے مارا الّم ءَ سَهیگ بہ کن اِت – منتواراں – گَل بہ گندات اِت **)

شاهو یک انچیں مردم ئے اَت کہ آئی ءَ دگرءِ میڑینگءَ چہ وشّی ءُ تاهیر رس اِتگ اَت. آ مدام انچیں کاراں گلائیش اَت. ءُ آ مدام سْراپ ءَ اَت کہ کجا ناں کجا مردماں نگیگیں جاوریءَ بہ گنداں ءُ بہ میڑینان اِش ءُ من سیل ءُ نِدارگ اِش بہ کنان ءُ وتی زردءَ تاهیر بہ دیاں. برے برے شاهوءَ درستیں سیمسَر سَرگْوَز کتگ اِت اَنت. بزاں مُپت ءُ ناهودگیں بُهتامءِ جَنَگ ءَ هم. مردم ءَ مپتءُ ناهودگ ءَ بهتام ءِ جَنَگ ءَ ھم چَکّ ءُ پد نہ بوتگ اَت. اگاں اے میڑ ءُ جَنگاں کَسے مُرتگ اَت گڑا شاهو ءَ چہ گَل ءَ ناچ کتگ اَت. ءُ آ مردم ءِ مَرگ ءَ چہ هِچ دَرد ءُ بَژنیگ نہ بوتگ اَت. شاهو یک پیر مردے اَت. آئی ءِ اُمر هپتاد ءُ پنچ سال ءَ چہ گْوستگ اَت.

یک جَنے ءُ هَپت جِنِکّ اِت اِنت ئے. آئی ءِ هپتیں جِنکّاں انگت آروس نہ کتگ اَت. آئی ءِ مستریں جِنک مروارد اَت کہ نی چِلّ سال ءَ رَستگ اَت . آئی ءِ مود تاک کپتگ اِت اِنت. آئی ءِ گوناپ ءِ رژنائی ءَکم کم ءَ تاموری چو سْیاهیں جمبرءَ مان پوشگ ءَ اَت.
آئی ءِ پُشتیگ ماهکان ءِ شَهم هم نی کوراسک بئیگ ءَ اَت. اگاں شاهوءِ کِرد شَریں بوتین اَنت اے وهدی اے دوینانی آروس بوتگ اَت. ءُ اِشاں رَمگے چُک هم بوتگ اَت. بلے شاهو ءَ هِچ چُشیں سَما نیست اَت کہ آئی ءِ لوگ ءَ هپت جنین چُکّ اَست کہ دَنیگہ سیر ءُ آروس اِش هم نہ کتگ اَت! نی اِشاں چے لهتیں کلمانٹ تَرّ اِتگ اِت اَنت.

مرچاں شاهو پہ نوکیں شِکاری ءَ ترّگ ءَ اَت. آئی ءَ وتی شوهاز زوت دست کپت. یکروچے آ مُرید ءِ بَچّ کمبر ءَ گوں دوچار کپتگ اَت.

تو سرپد ءِ تئی لوگ ءَ چے بئیگ ءَ اِنت؟
شاهو ءَ کمّے تْرندیں گالوارءَ جُست کُت.
اِنّاں!
هدا مہ کنت زاناں چے بئیگ ءَ اِنت ؟
کمبرءَ پہ هیرانی جُست کُت
تو چونیں براتے ءِ کہ وتی لوگ ءِ ھال ءَ هچ سهیگ نئے
شاهوءَ گْوشت.
کمبر ءِ دل ءَ جَت
ناگت ءَ شاهو ءِ گُٹّ ئے گِپت ءُ گْوشت ئے “اگاں گندے تو منی لوگ ءِ مردمانی بابت ءَ یک بدیں سُھنے بکنے من تئی زبانءَ چہ بُن ءَ گْوجاں بد بهتیں پیرمرد”
آئیءَ شاهوءِ گُٹّ یل دات. شاهو یک پیر مردے ءَ اَت گُٹ ئے هُشک تَرّ اِتگ اَت آئیءَ کُلّ اِت ءُ جَکّ اِت ءُ شانت ئے. بلے انگت هم شاهوءَ وتی پرواہ نہ کُت ءُ گْوشت ئے هَوکہ من راستین ءَ گْوشاں ءُ راستی هر کسءَ تَور اِیت. اِے هَبر ءِ کنگ ءَ رند شاهو پدءَ جَکّگ ءُ شانَگ ءَ لگّ اِت . شاهوءَ داں دیرءَ کُلّ اِت ءُ جَکّ اِت، وهدے دیست ئے کہ کمبر پاداں گِران انت دلمانگ اِنت کہ برو گْوشگ ءَ لگ اِت.
تَو زانے اِے باهَڑ پرچے شُمئے لوگ ءَ رَو آ کنت ؟
تو سرپد نئے‌؟
اے باهڑ اَنچو شمئے لوگ ءَ نہ رَوت ءُ نئیت— اگاں راستی ءَ سَگّ اِت کنے گڑا گوشدار، اِے ورنا ءَ تئی گوھار چمّ ءِ چِیر ءَ کتگ منی چُکّ هَو ”
کمبر چہ زهر ءَ سُهر تَرّگ ءَ اَت .آئی ءَ اِے هبر کدی سَگّ اِت نہ کُت کہ شاھو منی گوھار ءِ نام ءَ چو سُبکّ سُبَکّ ءَ شاهو بہ گِر اِیت.
ءُ شاهو ءَ چار اِت آسِن سُهر اِنت گڑا کُدینّگ ءَ پرچے مہ جناں.
گوشت ئے اِے باهَڑ لوٹ اِیت شمارا ٹِنڈر ءُ رزواه بہ کنت
اِے همُک روچ رَوت تئی گوهار ءَ گوں……..
بس بس بس بس کن ناکو شاهو اگاں ناں پدءَ گُٹّ ءِ گِراں تئی ساه چہ هَمودا دَر بئیت کمبر ءَ پہ تْرندی گْوشت،،
کمبر ءَ هیال کُت کہ باهڑ ءَ دیر اِنت آیانی لوگ ءَ رَو آ کنت۔ بلے اِے نیمگ ءَ آئی ءَ هجبر هیال نہ کتگ. ءُ پد ءَ باهڑ آئی ءِ تِْری زتک اَت. اِے وڑیں سْیادی ءِ بِزانت برات ئیگ اِنت.
بلے اِے وهدی شاهو همے سْیادی ءَ بُهتام ءِ کارچ ءَ گوں هِلار کنگ ءَ اَت.
شاهو وَ همے لوٹگ ءَ اَت.
کہ اِشانی سْیادی ءِ بند بہ پُرش اِیت-
کمبر ءَ ناکو شاهو ءِ نیمگ ءَ پہ زهرناکی چار اِت ءُ پاداں تْراپینان ءَ شُت- شاهوءَ وتی لنٹانی سرءَ یک شیتانی کندگے آورت ءُ جیڑگ ءَ لگّ اِت. نی لئیب بنگیج بوتگ هاهاهاها شاهو سِلّیں کندگاں جنان ءَ وتی لوگ ءِ نیمگ ءَ رهادگ بیت.

دُرّین کَنوَرجاه ءَ نان پَچگ ءَ اَت- کمبر اَتک ءُ دُرّین ءِ دیم پہ دیم ءَ نِشت – ءُ دُرّین ءَ روکءَ روک چارگ ءَ لگّ اِت گْوشئے زاناں دُرّین ءِ دل ءِ مارشتاں چہ آئی ءِ گوناپ ءَ شوهازگ ءَ اَت- دُرّین وتی نان ءِ پچگ ءَ دلگوش اَت- آئی ءِ نیمگ ءَ دلگوش ئے نہ کت- چو دیست ئے کہ کمبر آتک ءُ منی دیم ءَ نِشت آئی ءَ همے پگر کتگ اَت سُبارگ ءَ لوٹ ایت آ تِینّ ءِ سرءَ چے نان ءَ ایر گیج اِیت ءُ تِیچّک ءِ سرئے کنت ءُ تِیچّک ءَ کمبر ءِ دیم ءَ ایر کنت- کمبر وتی دل ءَ شاهو ءَ بَد رَد گْوشگ ءَ لگّ ایت- کم بهتیں پِیرمرد ءِ سر ءِ هوش شُتگ منی گهار چُشینے نہ اِنت کہ آ بَد بَهت گْوش اِیت – بلے پدا هم آئی ءِ گپاں چے تُشے شَک آئی ءِ دل ءَ پیداگ بوتگ اَت –

اَناگت ءَ کمبر ءَ جُست کُت مرچی باهڑ مئے لوگ ءَ نیاتکگ؟
دُرّین ءَ کمبر ءِ نیمگ ءَ پہ اَجَکّھی چار اِت ءُ پَسّوئے دات نزاناں اَلّم ءَ اِینگو کارئے نہ بوتگ کہ نیاتکگ- دُرّین وتی نان ءِ تانگ ءَ گُلائیش بوت”
کمبرءَ پدءَ آ اِیرت چار اِت- آئی ءِ گوناپ ءَ چے چُشیں هِچ گپ پَدّر نہ بئیگ ءَ اَت کہ زانگ بہ بیت آ چے هیال کنگ ءَ اِنت- کمبر پد ءَ وتی دل ءَ شاهو ءَ زاه ءُ زَکَت کنگ ءَ لَگّ اِت- هرچ وهدیکہ شاهو منی دیم ءَ تَرّ اِت من آئی ءَ کُشان ءُ هِلار کناں چُشیں اِبلیس ءُ هَبِیسّ من وتی زندگی ءَ نہ دیستگ! …..
دُرّین ءَ کمبر ءَ سُبارگ دات ءُ کمبر ورگ ورگ ءَ لگّ اِت
دُرّین ءِ گْرستگیں نارُشت آئی ءَ سک وش بوتگ اِت اَنت – آ ورگ ءِ گْرادگ ءَ مات ءَ بَلَد کتگ اَت-
تَو باهَڑءَ چے کنے ؟ دُرّین ءَ ناگت ءَ کمبرءَ چے جُست کُت – تو وَ هِجبَر باهڑءِ جُست نہ کتگ ! ءُ باهڑءَ هم ھر وھدے مئے لوگ ءَ کارے کپ اِیت گُڑا کَئیت،
همے دپار کہ کمبرءِ دپ ءَ اَت کمبرءَ آئی ءِ جایگ ءُ اِیر برگ شَمُشت- همے دپار آئی ءِ دپ ءَ پورَو گوشئے جَور بوت- آ دُرّین ءَ شَکّ ءِ نِگاه ءَ چارگ ءَ لگّ اِت، هما شک ءِ تُھم کہ کمبر ءِ دل ءَ شاهو ءَ کِشتگ اَت رودوم زِیرگ ءَ لگّ اِت- چہ دور ءَ چے پورو شاهو گْوشگ ءَ اَت – تَو زانے اے باهڑ پرچے شمئے لوگ ءَ رَو آ کنت ؟ چِد ءُ گیشتر کمبر ءَ گوشداشت نہ کُت چہ جاه ءَ پاد اتک ءُ روگ ءَ لگّ اِت- دُرّین ءَ پہ هیرانی گْوشت – چے بوت ترا لالا ، تو نان نہ وارت ؟
هاں !! آئی ءَ سِٹّے کُت ،
آ پَچ دْرہ اِت
منی دل ورگ نیائیگ ءَ اِنت –
ترا لالا باهڑءَ چِیزے گْوشتگ !
کمبر دَست ءُ پادانی ساه ءَ وئیل داتگ اَت”
لالا باهڑ ! آ وتسَر ءَ جیڑگ ءَ لگّ اِت ،
کمبر ، منی برات ترا چون اِنت ؟! مرچی تو دگے وڑاے پورو باں بَرّ اِتگ ءِ !!
کمبر ءَ پُشت ءَ چَکّ جَت وتی گهار ءِ نیمگ ئے چار اِت چہ کنوَر جاه ءَ دراَتک ءُ شُت “

شاهو وتی لوگ ءَ نِشتگ اَت پگر کنگ ءَاَت کہ باهڑ انگت ءَ پرچا زندگ اِنت ؟ من اے وهدی بائد اِنت آئی ءِ مرگ ءِ جار اِش کُتیں –

من گْوشاں اے کمبر چہ بُزدلے ءَ بے گیرت بوتگ؟ اِنّاں ! من بائد اِنت یک کارے بہ کناں! هَو اَنچُش کناں – آئی ءِ باتن ءِ شَیتان بے تاهیر اَت آ چہ جاه ءَ پاد اَتک – آئی ءِ لوگ بانُک همے نَزّیکّ ءَ نِشتگ اَت ءُ وتی لوگ واجہ ءَ شرّ شرّ ءَ چارگ ءَ اَت – دیست ئے شاهو پاد اَتک جُست ئے کُت
مروارد ءِ پِت کجا روگ ءَ ئے؟

لاهوت ولا منی شومّیں شَیتان ءَ تو پد ءَ مرچی من ءَ پُشت ءَ گوانک جَت! مرچاں منی کار اَنچو هم سرجم نہ بئیگ ءَ اَنت- هاں بگش باریں تو من ءَ پرچے توار کت؟ شاهوءَ پہ زهرناکی گوشت-
تو زاناں کجام شرّیں کارپدانی واهُندے ؟
هزاری ءَ هم پہ بیزاری جواب دات هدا ءَ بچار مردمانی هَکّاں مہ زیر-

تو بَس کن هزاری ” مرچاں من ءَ تئی هَبَر هِچ وش نہ بنت ، شاهو پاداں گِران ءَ دیم پہ شهر ءَ شُت اے مَچّانی شهر اِنت اے شهر ءَ گڑیلیں مَچّانی ساهِیگ ءَ میتگ ءِ مردمانی بَزیں دیوان گرم اَت- همے مردمانی دیوان جاه اَت- هرکس پہ گپّے اِد ءَ مردمانی پُچُّک شودَگ بئیگ ءَ اِت اِنت پلانی چُش اِنت ، پلانی ءَ مرچاں اے کار بنگیج کتگ مردمانی گپ ءُ کندگ هور اِت اَنت
تژن ءُ دژنام ءُبد ءُ رَد اِد ءَ دُرست هور ءُ ھوار اِت اَنت- مردماں کہ شاهو دِیست پیداگ اِنت چہ مُچّی ءَ یکے ءَ پہ پَهر گْوشت – آ اِنت مئے وَش گُپتار وَ هَمِشیں نوک ئے پیداگ اِنت” دگے یکّے چہ وتی جاه ءَ پاد اَتک ءُ پہ شاهو ءَ جاہ ئے هالیگ کت ءُ گْوشت ئے بیا بیا ناکو مارا دیر اِنت کہ تئی ودارءَ نِشتگیں، شاهو همے مردک ءِ جاه ءَ نِشت ءُ بَزیں دیوان ئے گیشتر بز کُت ” داں یک وهدے شاهو ءَ چو هلوت ئے گْوشت اڑے شما یک گپّے ءَ سھیگ اِت ؟؟
مردماں زانت شاهوءَ مرچی نوکیں هالے گون اِنت ، دُرستاں وتی گوش رُپت اَنت ءُ وتی دلگوش اِش پہ شاهو ءَ کت – همے دیوان ءَ چے یکّے ءَ دَرّائینت ما دَنیگا چُشیں هِچ گپّے اِش نہ کتگ بلے تو بُگُش باریں ترا چونیں هالے گون اِنت ؟
واجہ مرید وت ءَ مزنیں مڑهدار ءُ اِزّت دارے لِیک اِیت شاهو ءَ پہ تژن گوشت ” دِگے یکّے ءَ جواب دات – هَو واجہ ناکو مرید مڑهدار ءُ لائکیں مردمے – بلے تو پہ تژن نام ئے گِرگ ءَ ئے؟
ھو واجہ مردمانی گْور ءَ مُرید ءَ وَ مزنیں اِزّتے پہ وت ءَ اَڈ کتگ، شاهو ءَ شیتانی کندگے لُنٹانی سَر ءَ آورت ءُ پہ نرم تواری دیمتر ءَ گْوشگ ءَ لگّ اِت – بلے لوگ ءِ هال ءَ سَرپَد نہ اِنت کہ آئی ءِ لوگ ءَ چے بئیگ ءَ اِنت!،
مردمانی تہ ءَ ھدوک ئے گیشتِر ودی بوت دیوان ءِ درستیں مردم شاهوءِ نزّیکترءَ کِنز اِت اَنت شاهو چپ ءُ چاگرد ءَ اَنگِرّ اِش کُت مُچّی ءِ تہ ءَ چے یکّے ءَ جُست کُت – ناکو شاهو نی کہ تو گپ بنگیج کتگ گڑا سرجم ئے کن ! مارا پرچے چو بے تاهیر کتگ تو وَ زانے من دل ءِ نادراھیاں! ”
هیر من شمئے دیم ءَ گپّ ءَ کناں بلے بچار اِت اے گپّ دِگے دورءُ دْراج مہ رَوت،
من سَهیگ ءُ شما سَهیگ – شاهو ءَ مُچی ءِ سَر ءَ چَمشانک دات ءُ دَمے ساساراِت ءُ گْوشگ ئے بنگیج کت – شما زان اِت کہ باهڑ مرچاں چے کاسارَو سازگ ءَ اِنت –
اِنّاں! ما چے زانیں کہ باهڑ چے کنگ ءَ اِنت – یکّے ءَ همے دیوان ءِ تہ ءَ چے دَرّائینت “-
بلے من زاناں “، شاهو ءَ گْوشت ،، باهڑ مرچاں مرید ءِ جِنِکّ دُرّین ءِ آشِک اِنت –

دِگے یکے ءَ دَرّائینت “بلے باهڑ ءَ وَ آروس کتگ – ناکو شاهو! اے چے گپاں تَوے جَنے تو کماشے ءِ وَ ترا چُشیں هبر زیب نہ دَنت “ ءُ من تئی اے گپاں گوں هِچ تِپاک نہ کناں !
تو اگاں نہ منّ ئے مہ منّ بلے راستی هَمِش اِنت کہ من گْوشت – ءُ هَژدَری نہ اِنت کہ باهَڑ دُرّین ءَ گوں سِیر ءُسانگ بہ کنت – چِیزے روچانی وَشّی ءَ زیر اِیت ءُ پُشت ءَ کِنز اِیت” دگہ یّکے ءَ شاهو ءِ پشت ءَ چہ گوشت- ناکو شاهو ، کم بهت هُدا ءِ گْورا بہ ترس – الله ءَ دو دگنیا جوڑینتگ – اے دگنیا وَ همیش اِنت کہ نی تو مرگ ءِ دَپ ءَ رَستگ ءِ !
شاهوءَ چُست ءَ پَسّو دات- تئی هیال ءَ اے اُمرءَ هم من دْروگ بنداں ؟
اِنّاں ! من بَدیں مردمانی بدیں کرداں پَدّر کنگایاں – اِشی ءَ هدا من ءَ جُست نہ کنت تو دلجَم بہ بئے – دگے یکے ءَ شاهو ءِ پَلّامَرزی کت ءُ گْوشت ئے ناکو شاهو راست گْوش اِیت – مردم وتارا شَر بہ کن اَنت ناں ، پد ءَ دیم ئے گوں شاهو ءَ کت ”
ناکو شاهو گڑا تو اے وتی چماں گوں دِیستگ اَنت ؟،،
هَو واجہ من وتی اے گنھگاریں چمّاں گوں دیستگ اَنت- شاهوءَ بُهتام جَنَگ بنگیج کت ”
یک رندیکہ من گِپت اَنت گڑا من ءَ گْوشت ءِ هِچ کس ءَ هال مَدئے ” گناه داں کدی چیر دَئیَگ بیت اِنّاں همیش اِنت نی من آیانی گناه ءَ شمئے دیم ءَ درانگاز کنگایاں شاهو وتی اَبلیسی ءَ کار مرز کنگ ءَ لگّ اِتگ اَت- آئی ءِ دل ءِلوٹ ءُ تماه هَمیش اَت کہ زوت باهڑ کمبرءِ دست ءَ کُشگ بہ بیت ” اے جنگ ءَ کمبرءُ مرید هم کُشگ بہ بنت پہ شاهو ءَ وژدلی اَت شاهو ءَ هر جاگہ اے دوئینانی بنّام کنگ ءَ وتی دل نہ رنجینت – چیزے روچاں رند شاهو ءِ دل ءِ ارمان سرجم بوت- اے گپ بازار ءِ لوگ لوگ ءَ شُت ءُ سَر بوت ” اے کسانیں گپّے نہ اَت- مرید ءُ کمبر ءَ لوگ ءِ دَرآیَگ کم کُت همے گپ وهدیکہ باهڑ ءَ سر بوت هما نہ اَت کہ باھڑ چہ اے بلاھیں بُھتام ءَ دلپٹ بہ بیت ءُ بہ مر اِیت ! آ وَ سَک هَیران ءُ اَجَکّہ بوت – اے چونیں بُهتامے کہ منئیگ ءُ دُرّین ءِ سر ءَ جَنَگ بوتگ! آئی ءَ اراده کُت وتئیگ ءُ دُرّین ءِ پاک دامنی ءَ گوں ناکو مرید ءُ کمبر ءَ بہ کنت ،،
بلے آئی ءِ لوگءِ مردماں آئی ءَ گوں گْوشت – اَنّوں تی اُود ءَ رَوَگ شر نہ انت – هما وهد کَئیت گڑا برو ،،
مردماں هم ناکو مرید ءِ زندگی جَهندم کتگ اَت-
اے جِنِکّ انگت زندگ اِنت؟ ترا چتور وتارا شات بیت کہ شمئے پُشت ءَ چشیں بدیں نام گِرگ بہ بیت! بہ کُش اے جِنِکّ ءَ کہ ترا بنّام ءُ نام دپ ئے کتگ ،، شگاناں ناکو مرید سوتک ءُ پُر کت همے ڈَول یک روچے آئی ءَ
آئیءَ وتی جِنِک ءِ کُشگ ءِ پَیسلو کُت- آئی ءَ دُرّین وتی لوگ ءَ بند کت – ءُ آئی ءِ کُشگ ءِ ھاترا دیم ءَ جُنز اِت –
من ءَ مہ کُش منی پِت من بے میاراں – اے مردماں وَتسَریں بُهتام مئے سرءَ جَتَگ ! وللّہ منی پِت من بے میاراں – دُرّین چہ مرگ ءِ تُرس ءَ لرزگ ءَ ات ،، یاالله تَو گندوک ءُ زانوک ءِ من پاک ءُ پلگاریں جِنِکّیاں مرید دیم ءَ کنز اِت – دُرّین پِریات ءُ زاری ءَ لَگّ اِت – بلے مرید ءِ گوش گْوشئے کَرّ بوتگ اِت اَنت – اَبّا ..- مہ من ءَ—- مہ — کُش- ابّا — مہ— ن—- بے– بے —- مرید ءَ آئی ءِ گُٹّ همے وڑا گِپت آئی ءِ ساه ءُ توار هر دویں بند بوت اَنت- جار پِرّینگ بوت کہ دُرّین مار ءَ وارتگ ءُ دمان ءِ دمان بیران بوتگ!
دُرّین وَ مُرت بلے مرید هم تَهت ءِ باهوٹ کُت ئے – مرید ءِ کهول روچ پہ روچ گیشتِر بنّام بیان بوت- اے بنّامی کمبرءَ دگے گیشتر سَگّ اِت کُت نہ کت ” آ باهڑءِ چاریگ بیت کہ کُجا ناں کجا آئی ءِ ڈِیکّ ءَ بہ کپ اِیت- همے پیم یک روچے آ گوں باهڑ ءَ دو چار کپ ایت- هاں باهڑ کجانگو سر گپتگ ءِ منی کهولءِ برباد کنگءَ ترا چے رس اِت- تو چے پگر کتگ کہ من مرید ءِ لوگ ءَ مانداراں وت آئی ءِ ندارگ ءَ چاراں ؟
باهڑ ءُکمبر دیم پہ دیم اوشتاتگ اِت انت- باهڑ ءَ دیست کمبر ءِ دست ءَ وتاسے – باهڑ ءَ درائینت- بچار کمبر من هم زاناں ءُ تو هم زانے کہ اے دُرست بُهتام بوتگ اَنت مئے سرءَ بستگ اَنت اِش-
کمبرءَ دگے گال ءُ گپتار نہ کت پہ اِشتاپی باهڑ ءِ سرءَ تیر گْواری کت ئے – ءُ باهڑ زمین ءِ میار بوت ،، آ اِیمن بوت کہ باهڑ مُرتگ نی چہ اود ءَ رهادگ بوت——
* * * *
بازار ءَ هال شِنگ اَت کہ کمبر ءَ باهڑ جت ءُ کُشت – پَرچا ؟؟؟
همے کہ آئی ءَ کمبر ءِ گهار ءَ گوں چوش کتگ آ کتگ – دو هون بوت بے میار ءَ بلے
بلے دُگنیا دنیگا آیاں میار بار سرپد بئیگ ءَ اَت پرچے کہ – گڑا دوئیں پرچا کُشت اَنت اِش – الّم ءَ سیاہ کار بوتگ اَنت- بلے راستی ءَ سہے مردم سرپد اَت- دو همیش اِت اَنت کہ کُشگ بوت اَنت،، یکّے شاهو وت اَت- میتگ میتگ بازار بازار واجہ مرید ءُ کمبر ءِ بنّامی ءِ گپ شنگ ءُ تالان اَت- بد بهتیں شاهو ءَ دو لوگ آس جتگ اَت،، مرید ءُ مهتاپ کہ دوئیں برات ءُ گهار اِت اِنت شاھو ءَ اِشانی برات ئے ءُ گهارے ءِ بند دارئے رِشتگ انچوش پْروشت کہ ھون ءِ دیوّالے مِکّ بوت”
شاهو هما مچکدگ ءَ وتی دیوانجاه ءَ گوں وتی هم رِیشّاں نشتگ اَت ءُ پہ پهرے گْوشگ ءَ اَت – نی وَ شمارا منی هبر باور بوت ناں ؟ آ گپّے کہ من کتگ اَت راست اَت همیش اِنت تهلیں راستی بابا من ھرچ ھبرے کہ کناں آ رُد اِیت،، شما باور کنے شَر نہ کنے شَر هَو !
اے درستیں کار شَکّ ءِ بنیاد ءَ بوت اَنت- پرچا کہ شاهو ءَ کمبر ءُ مرید ءِ دل ءَ شک ءِ تُھم دَور دات- گڑ آئی ءَ پہ جْوانی وتی تِج جت ءُ رودم زُرت- یک ناهکّیں هونے کمبرءَکت ءُ دگے یکّے مرید ءَ هما پَیم کہ شاهو ءَ لوٹ اِت – اے دوئیناں وتی وتی کار هلاس کت اَنت- بلے اے کار داں همدا هلاس نہ بوت اَنت ؟ نی اے کار دگے دیم ءَ نہ رَوت ؟ کرپاس ءِ تہ ءَ اشکر چَگل بہ دے اَلّم باهَند کنت ءُ جَمبلاس بیت – شاهو ءَ کرپاس ءِ تہ ءَ اِشکر چَگل داتگ اَت شاهو مردماں همے باور کنائینگ ءَ اَت – کہ اے همے وڑیں مردم بوتگ اَنت- پمیشکہ کُشگ بوتگ اَنت،، آ همے دیوانجاه ءَ نشتگ اَت گوں وتی گپاں دیوان ءَ گرم دئیگ ءَ اَت- ءُ وت هم لِزّت زیرگءَ اَت ” شاھو ءِ گپ ءُ کندگ هور اِت اَنت ،، آ دیم ءَ باهڑ ءِ برات شاه دُرّءَ هم سوگند واراتگ اَت کہ آ داں باهڑ ءِ بیر ءَ نہ گِر اِیت پہ آرام دل نہ نند اِیت وتی لوگ ءَ نہ رَوت- ءُ آئی ءَ همے پیم کت – ماهے پورو نہ بوت هال شنگ بوت کہ بیا اِت شاه دُرّ ءَ کمبر جَت ءُ کُشت .

شگان ءِ جَنَگ مروچی ھم ھست شگان ءِ جَنَوک شاھو ءِ دروشم ءَ مئے گوں شُمئے چاگرد ءَ بازیں دروشمے ءَ ھست اَنت.