آزمانک: آس کے ءَ روک کُتگ ؟
نبشتہ کار:سنگر بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
آ گُوں دردناکیں دیدگاں آزمان ءِ چارگ ءٙ اٙت ءُ وتی جِند ءِ گُوما گٙپ جٙنگ ءٙ اٙت، باریں چے چے گُشگ ءٙ اٙت ،بس ھنچو گِندگ بُوت کہ آئی ءِ چیریں باتن ءٙ ھزار درد چیر اَت، بلے آ دپ ءٙ بٙس کٙندگ ءُ ٹھک دیگ ءَ اَت ،بلے آ سکیں پرشتگیں مردمے اَت، درداں گُوں گٙپ جَنَگ ءَ اَت بَلے زبان ءٙ نیارگ ءَ اِت اِش، آ باز جوانیں دردواریں مردمے اَت، بلے آئی ءِ چیریں باتن کس ءَ نہ دیستگ اٙت، یک شٙپے آ تھاری ءٙ دریا ءِ لمب ءٙ نشتگ اَت گُوں وت ءٙ گٙپ جٙنگ ءَ اَت ، برے ٹٙھک ئِے دات ءُ بر گِریت ئِے ءُ برے بچکند اِت ئِے، دگہ سنگتے آئی ءِ را دوری ءَ چہ ندار ءٙ کٙنگ اَت، آ بس ندار چارگ ءٙ اٙت ءُ آئی ءٙ گُشت کہ اے گنوکے یا ملنگے ؟
مٙن گُشت” من ھچ نزاناں ۔
سنگت ءٙ پٙد ءَ درائینت” تو چوں ھچ نزان ئے۔
من پد ءَ گُشت” باور کن من ھچ نزاناں۔ سنگت ھاموش بُوت پد ءَ سیل کنگ ءٙ لگ اِت ءُ پد ءَ مٙن گُشت ” بِر ایں باریں مرد ءِ کر ءَ جُست ئِے گر ایں.
ما پد ءَ دیم پہ ھما مرد ءِ کر ءَ شُت ایں کہ آ گوں وت ءٙ گٙپ ءٙ اٙت، تیاب ءِ دپ ءٙ نشتگ اٙت، ما سلام دات ءُ گُوں آئی ءٙ ھال ءُ اھوال کُت.
سنگت ءٙ درائینت ” ما ترا گِندگ ءَ ایں کہ تو ھر وھد ءٙ تھنا نِشتگ ئے ءُ وتی جند ءٙ گُوں گٙپ کن ئے، ھمد ءَ گریو ئے ھمد ءَ کندئے تو چے ءَ چُش ئے، چونایا ترا گِند ایں تو جوان ئے ،ترا چے مھروان تِریں مردم نیست، بَلے تئی جیڑہ ءِ جند چے اِنت؟
آئی ءٙ پٙد ٹٙک دات ءُ گُشت” تو ھچ نزان ئے یا تو وتی دُگنیا ءِ تہ ءَ گُم ئے؟
سنگت ءٙ درائینت” ناں من تئی گٙپ نہ سمج اِت۔
آئی ءٙ پٙد ءَ گُشت “من ترا چے بُگش آں اے دُگنیا ءِ توک ءَ تو من ءَ چُوں دیست؟
سنگتاں کٙندگے جت ءُ گشت” من ترا چُوں نہ گند آں کہ تو ھر وھد ءٙ منی چمّانی دیم ءٙ ئے۔
آئی ءَ پد ءَ کند اِت ءُ گُشت ” ورنا تو اے دُگنیا ءٙ سیل کن ءُ بچار کہ دُگنیا چُون اِنت، اے دُگنیا ءِ توک ءَ کے راج کنگ ءٙ اِنت ،اد ءَ انسان چون اٙنت، انسان انسان ءِ کاتل اِنت، اے دگنیا ءِ توک ءَ مھر نیست ، اے دُگنیا چُو دوزہ ءِ آس ءٙ روک اِنت، ھرکس وتی زندگی ءِ توک ءَ گار اِنت ،انسان ءٙ وتی جند ءِ پّجار بے ھیال کُتگ، نزاناں کہ ما اے ھاک ءِ وارس ایں،ما بس اے ھاک ءٙ لٙگت مال کنگ ءٙ ایں ءُ ھاک ءِ ھک ءٙ ما زانگ ءٙ نہ ایں، مئے گُداں ھاک لِچ اِت، ما ھاک ءٙ دور کن ایں، ھمے وڑ ءَ ما نزان ایں کہ مئے زمین ءٙ چنچو مڈی ھست ءُ مئے زمین ءِ بستار چی اِنت، بس ما ھنچو گٙل ایں ءُ ما وتی دژمن وت اِیں، ما وتی جند ءِ ھاک ءِ ءُ سرزمین ءِ دشمن اِیں، ھما انسان شّری ءِ نیمگ ءٙ جُنزان بیت گُڑا ما چو رستر ءِ وڑ ءَ آئی ءَ وت ور ایں ءُ گار کن ایں، تو نو وت بہ جیڑ کہ تو دُگنیا ندیستگ؟
سنگت ءِ چمّانی ارس دراٙتک انت ءُ گُشت ئِے” ھو من دیستگ، من ءَ ماپ کن من ھچ نزانتگ من مرچی تئی کِر ءَ اتکگاں ترا چے چیزے سِکگ لوٹاں.
پد ءَ آئی ءٙ گُشت “تو زان ئے کہ اد ءَ انسان ءٙ لوگ نیست لوگ بُن دیگ بوگ ءٙ اٙنت ءُ مئے مات ءُ گھارانی ارس ریچگ ءٙ اٙنت، کٙس اے ارساں ھم نہ چار ایِت، کس ایشاں نہ چار اِیت کہ چنچو بے وس اٙنت، ایشانی سر ءِ گُشان کٙپتگ اَنت، اے سر در اٙنت، ایشاں کس وتی نہ کنت، بس اے ھنچوش بے وس اٙنت ما کمو ایشانی بارو ءٙ نہ جیڑ ایں ءُ نہ چار ایں کہ اے مئے ھم مات ءُ گھار اٙنت، ھما ماتانی چُک کہ مرچی گار اٙنت ءُ لھتیں شھید بُوتگ ، ایشانی دل ءِ ھالاں ما نہ زان ایں، ما نہ زان ایں کہ انسان ءِ بے وسی چنچو گران اِنت، ما گُوں وتی جِند ءِ دست ءٙ گُوں انسان ءٙ را بے وس جوڑ کُتگ ءُ انگت جوڑ کنگ ءِ جھد کنگ ءٙ ایں، ما وتی جند ءٙ گند ایں ءُ گٙپ کن ایں کہ مارا کٙس مہ گند ایت ءُ ما چو آ دگرانی وڑ ءَ مہ وارت.من وتی مات ءُ گھارانی باندات ءِ اوست آں، تو ھم نام مہ گر کہ من ایشی ءِ گُوما گٙپ کُتگ۔
سنگت ءِ چٙم ارس بُوت اَنت ءُ گُشت ئِے” بس جوان اِنت بَلے اے آس گُڑا کے ءَ روک کُتگ ؟
آئی ءٙ بچکند اِت ءُ گُشت” ما وت دانکہ وت مہ وت جھد مہ کن ایں، اے آس نہ مر ایت ءُ ما وش ھال نہ بہ ایں ۔
سنگت ءٙ پسو دات” باید انت ما یکجاہ بہ بہ ایں ، اے آس ءٙ بہ کُش ایں .
آئی ءٙ درائینت” جی ھو تو سرپد بُوت ئے کہ اے آس کے ءَ روک کُتگ؟
