زاناں اے واب یے اَت؟ – گائے دی موپاساں – ھلیل بلوچ

آزمانک

زاناں اے واب یے اَت؟

نبشتکار: گائے دی موپاساں (فرانس)

رجانک: ھلیل بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

منا دیوانگی ءِ کساس گوں آئی ءَ مہر اَت!
کسّے گوں کسّے ءَ پرچا مہر کنت؟ اے اجبیں گپ یے کہ آ وھد ءَ مہر کنوک ءَ تیوگیں دگنیا ءِ توکا تھنا یک انسانے گندگ ءَ کَئیت، تھنا یک ھیالے آئی مارشتانی تہا اُژناگ کنت، یک واھشت یے آئی دِل ءِ تہا جاگہہ کنت، ءُ آئی ءِ زُبان تھنا یک نام یے ءِ زِگر ءَ کنت، دریا ءِ چِست بوتگیں چَولانی وڑا ھر وھد یک نامے چہ آئی ءِ ارواہ ءِ اندر ءَ چِست بیت زُبان ءَ کَئیت۔ تھنا یک نام یے کہ مہر کنوک ھرچ وھد چہ زُبان ءَ کشّیت ئِے، ھرچ جاگہہ اَلوتانی تہا ھما نام مہر کنوک ءِ لُنٹاں شیرکن کنت، زِگر ءُ اِبادَت ءِ وڑا۔

“من شُمارا مئے دوئینانی یک کسّہ یے گْوشگ لوٹاں، پرچا کہ مہر ءِ تھنا یکّیں کسّہ بیت، یک وڑیں کسّہ۔ ایشی متلب ایش اِنت کہ یک روچے من گوں آئی دوچار کَپت آں، ھما وھد ءَ منا گوں آئی ءَ مہر بوت، تھنا ھمینکسیں کسّہ یے اَت۔ بلے پدا تیوگیں سال من آئی ءِ زُلپانی ساھگ، نرمیں بوسگ، آبریشُمیں رکّ، کوھیں دِلبند، آئی ءِ گُدانی وَشبو، ءُ آئی ءِ شیرکنیں گَپّانی کیز ءَ بندیگ بوت آں، آ منی تہا انچو پُترتگ اَت کہ من چہ وتی ھوش ءُ ھنان ءَ شُتگ اِت آں کہ منا ھِچ سَما نہ کَپت کہ روچ اِنت اگاں شَپ، یا اے کوھن ءُ کدیمیں زَمین ءِ سرا من مُرتگیں انسانے آں اگاں زندگیں۔”

پدا اناگت ءَ مَرگ ءِ دَیناں آئی ءِ ارواہ رَپت۔ چے وڑ ءَ؟ من وَت نزان آں۔ من ھِچ سرپد نہ آں، تھنا ھمینکس زان آں یک شَپ یے آ میچل اَت لوگ ءَ واتر بوت، پرچا کہ آ وھد ءَ سکّ ھَور ریچگ ءَ اَت۔ دومی سُہب ءَ آئی کُلّگ ءُ جَکّگ شُرو بُوت ءُ داں ہَپت روچ ءَ آ ھمے وڑ اَت ءُ نِپادانی باھوٹ اَت۔

گواچن چے اَت، منا اے باروا انّی یات نہ اِنت، تھنا ھمینکس یاد اِنت کہ ھر وھد ڈاکٹر اَتک اَنت ءُ کاگَد ءِ سرا چیزے نہ چیزے نبشتہ کُت اِش۔ ھمے وڑا لھتیں مہروانیں زالبول اَست اَت کہ ھر وھد درمان اِش وارینت۔ اے نیام ءَ ھر وھد آئی ءِ دست گرم اِت اَنت ءُ پیشانی یے ھم چو آس ءَ اَت ءُ آئی ءِ چمّ چو اِشکر ءَ اِت اَنت بلے آھانی توکا یک تاموری یے گِندگ بُوت۔

اگاں من گپ بہ کُتیں آئی ءَ منی گَپّانی پسّو ھم دات، بلے ما دوئیناں چے گَپ کُتگ منا انّی یاد نہ اِنت۔ من کُلّیں گَپ شموشتگ آں۔ کُلّیں گَپ، کُلّیں گَپ! ءُ وھدے آ سکرات ءَ اَت گُڑا ھما گُڈّی ساہ کہ آ کشّگ ءَ اَت منا شرّی ءَ یات اَنت۔ وھدے نَرس ءِ توار منی گوشاں کَپت من شرّی ءَ سرپد اِت آں کہ چے بوتگ۔ شرّی ءَ سرپد اِت آں!

چدو گیشتر منا ھِچ مالُوم نہ اِنت، ھِچ مالُوم نہ اِنت۔ تھنا ھمینکس یاد اِنت وھدے من پادری لوٹارینت گُڑا آئی ءَ اولی جُست ھمے کُت: ” چے آ تئی “رکھیل” اَت؟” منا یاد اِنت اے گَپ منا سکّ ھراب لگ اِت پرچا کہ اے وڑیں جُست آئی ءِ نَنگ ءَ پولنگ کنگ ءَ اَت۔ من پھم اِت کہ پادری یا دگہ کسّے ءَ چُشیں ھک نیست ءُ اے مناسب ھم نہ اِنت کہ آ یک انچیں زالبولے ءِ سرا بُھتام بہ جن اَنت کہ آ مُرتگ۔ پمشکا من آ پادری رھادگ کُت۔ دومی پادری کہ اتک سکّیں دردوار، شیرکن زُبان ءُ وش تب یے اَت۔ پمشکا وھدے آئی ءَ مرگ ءِ آماچ بوتگیں زالبول ءِ باروا لھتیں شرّیں دانک چہ دَپ ءَ کش اِت گُڑا منی چمّانی اَرس در اتک اَنت۔

پدا مردماں چہ منا کبر کنگ ءِ سَلاہ کُت کہ منا ھِچ یاد نہ اِنت آ چے گْوشگ ءَ اِت اَنت، اَلبت منا تابوت ءِ یاد اِنت ءُ چِہ وڑ ءَ آھاں مُردنیں جْون تابوت ءِ توکا کُت ءُ تابوت اِش مے جت ءُ بند کُت، آ کُلّ منا یاد اَنت ءُ کُدینّگ ءِ توار تاں انگت منی گوشانی تہا ھلوت کنت۔ یا منی ھُدا۔۔۔ منی ھُدا!

پدا آئرا کبر ءِ تہا کَلّ اِش کُت! کَلّ اِش کُت! آئرا! یک جُہلیں کَڈّے ءِ تہا! لھتیں مھلوک آ وھد ءَ مُچ اَت۔ گیشتر آئی ءِ دزگوار۔ اے ھما ساھت اَت کہ من چہ اودا تچ اِت آں۔ من دمکانی سرا تچان ءَ وتی لوگ ءَ اتک آں۔ ءُ دومی روچ ءَ من دراجیں سَپرے ءَ در اتک آں۔

مزنیں وھدے ءَ پد زیکّ من پیرس ءَ رَس اِت آں۔ ھما لوگ، مئے کوٹی، مئے گَندل ءُ پوشاک، مئے کَباٹ، تھنا ھمے نا بلکیں ھر ھما چیز کہ یک مُرتگیں انسانے ءِ مرگ ءَ پد آئی ءِ یات ءَ گیج ایت، آھانی سرا منی چمّ کپت اَنت گُڑا یکبرے پدا منی دِل ءِ ٹَپّ تازگ بوت اَنت۔ دِل ءَ لوٹ اِت کہ کوٹی ءِ دریگ ءَ پچ کن ءُ چہ ھمودا دمک ءِ سرا وتا دَور بہ دَئے۔ پرچا کہ من گوں یک مُرتگیں انسانے ءَ بندوکیں چیزانی نْیام ءَ نِشت کُت نہ کن آں۔

ھما دیوالانی نْیام ءَ نِندگ سکّ گْران اِنت کہ اودا آئی ءِ وشبو تالان بوتگ، ھمودا آئی ءِ کرپاس دْروشمیں بدن تھت ءِ سرا ایر بوتگ۔ منی ھاترا اے وھد ءَ وتی جزبگانی دارگ سکّ گْران اَت۔ پمشکا من وتی کُلا زُرت ءُ ڈنّ ءَ دَر آیگ ءَ لگّ اِت آں۔ بلے دروازگ ءَ سر بوھگ ءَ پیسر من ھال ءِ تہا دْرنج اِتگیں آدینک ءَ گوں دُچار کَپت آں،

کہ ایشی اے جاگہہ ءَ دْرنجگ ءِ آئی ءَ پمشکا پرمائش کُتگ اَت کہ ھمُک روچ چہ لوگ ءَ دَر آیگ ءَ پیسر آ چہ سَرا تاں پاداں وتارا بِچاریت کہ آئی ءِ میک اَپ شرّ اَنت ءُ اے کہ آ ھر وڑا ڈولدار لگّگ ءَ اِنت اگاں نا۔ چہ بوٹ ءُ تسمہ والا ٹوپ ءَ آئی ءِ دِلکَشی ءِ تہا گیشی اتکگ اگاں نا۔

من ھمے آدینک ءِ دیم ءَ چُپ اوشتات آں، پرچا کہ آئی ءَ لوگ ءَ نِندگ ءِ دوران ءَ ھم ھر وھد، اَو ھر وھد، ایشی دیم ءَ ھمنچو اوشتاتگ کہ انّوں ھم منا لگّگ ءَ اَت کہ آئی ءَ وتی اَکس اے آدینک ءِ توکا اِشتگ ءُ شُتگ۔ اے وھد ءَ من آدینک ءِ دیم ءَ اوشتاتگ لرزگ ءَ اِت آں، وتی چمّ گوں آئی ءِ کانچ ءِ آدینک ءَ جَتگ اَنت۔

ھما ساپیں شیشگ ءِ دیم ءَ، کہ ایشی تیوگ ءَ آئی ءِ چیریں ساھِگ بگل کُتگ اَت، ھمے ڈول کہ آ وھد ءَ منی دِل ءَ لوٹ اِت آئرا بگل بکن آں، من ھمے مارِت کہ منا گوں ھمے آدینک ءَ مھر بوتگ۔ پمشکا من ایشرا دست جَت چارِت۔ اے وَ منا چٹ سرد مھسوس بوت۔

بد بھتیں یات! گَم ءِ آس ءِ تَہا سُتکگیں آدینک! دَھُوت آدینک! انسان ءَ یاتانی اَزاب ءِ تہا پرچا سوچ ئے؟ شاید ھما مردُم وشّ ءُ وشھال بیت کہ آئی ءِ دِل وتی تَھ ءِ ھَر چیز ءَ بیھال بکنت۔ ھر ھما چیز کہ گْوست ءَ گوں آئی ءَ ڈیکّ وارتگ اِش۔ ھر چیز آیا مِھر بہ بیت یا آئی ءِ تْرانگ۔۔۔ بَلے من پرچا یاتانی اَزاب ءِ تَہا چو اَگریچ ءَ بُن گِپتگ آں؟

بلے آ وھد ءَ نا منا ایشی سَوَب مالُوم اَت ءُ ناں کہ ایشی مالُوم کنگ ءِ واھشت۔ آ وھد ءَ منی ھیال ءُ جَزبگ چو پْرشتگیں کانچ ءِ وڑا تالان اِت اَنت۔ اے ھالت ءَ منی مجگ ءَ ھِچ کار نہ کُت گُڑا من کَبرستان ءَ شُت آں۔ من دیست آئی ءِ کبر ءِ سِنگ مَرمَر ءِ تھتگ ءِ سرا اے وڑ نبشتہ اِنت:
“ایشی ءَ مہر بکشات، ایشی ءَ مہر مُچ کُت، ءُ چہ دُنیا ءَ گِستا بُوت۔”

“اڑے آ ھاکانی چیر ءَ کَلّ اِنت ءُ آئی ءِ بَدن سَڑَگ ءَ اِنت! چونیں درد دَھوکیں وَیل یے گوں منا! ھمے جزبگاں گوں منی پیشانی زمین ءِ سرا ایر بوت ءُ من زار زار ءَ گریوگ ءَ لگ اِت آں۔ پدا چہ ھمودا پاد آیگ ءَ منی پاداں جواب دات ءُ من تاں دیر ھمودا نِشت آں، بَلکیں ساھتانی ساھت۔ پدا من چار اِت تَہار بوھگ ءَ اِنت۔ بَلے ایشی گوں ھَوار منی دِل ءِ تَہا یک اَجَبیں، گنوکی وڑیں واھگ یے پیدا بُوت۔

واھَگ، ھما کہ یک گَم جَتیں ءُ پْرشتگ دِلیں مہر کنوکے ءِ بیت۔ ءُ آ واھَگ ایش اَت کہ من اے شَپ ءَ، بلکیں گُڈّی وار اے شَپ ءَ وتی مَھگونگ ءِ کَبر ءِ سرا پہ گریوگ بہ گْوازیں آں۔ بَلے اے ھم بُوت کنت کہ کسّے منا بہ گِندیت ءُ چہ اِدا بہ تاچینیت۔ گُڑا پدا من چے بہ کن آں؟ من کمّو شیوار بوت آں ءُ ھمے چُپّیں میتگ ءِ اے نیمگ ءُ آ نیمگ ءَ تَرّگ ءَ لَگ اِت آں۔

اے چُپّیں میتگ آ بازار ءِ مُکابل ءَ چنچو کسان اِنت، کہ ما اودا اَڈّ کن آں۔ بَلے انگت اِدا مُردگیں مردُمانی کَچ چہ زندگیں مردماں گیشتر لَگ ایت۔ مارا مزن مزنیں ماڈی، پَتَن پَتَنیں دَگّ، پْراہ ءُ شاھگانیں زمین زِند ءِ گْوازینگ ءِ ھاترا وتی چار نَسل ءِ مردمانی ھاترا زلورت بیت، بَلے آ ھم مئے وڑا سُہب ءَ پَد روچ ءَ گِند اَنت۔ ءُ آ ھم مئے وڑا چہ چمّگ ءُ دَریاب ءَ وَرگ ءِ آپ، چہ انگُور ءَ تْرنداپ ءُ چہ ڈَگاراں نان زُور اَنت۔

ءُ کُلّیں مُردگیں نَسل، کہ چہ آھانی پِدیانک ءَ اِنسانیت مارا سَر بُوتگ، گوں آھاں مُشکِل ءَ چیزے پَشکپتگ، مُشکِل ءَ! آھانی کُلّیں چیزاں زمین پُلیت، ءُ دُنیا آھانی نام ءُ نشان ءَ گار کَنت۔ رُکسَت۔ اللہ نگہبان!

وھدے کَبرستان ءِ گُڈّی کُنڈ ءَ من سَر بُوت آں گُڑا اناگہ ءَ من مار اِت کہ من کَبرستان ءِ کوھن تریں کُنڈ ءَ سر بوتگ آں، کہ اِدا آیوکیں مردمانی جون باریں چنچو وھد اِنت کہ ھاک ءِ تَہا ھَوار بوتگ آں۔ کَبرانی سِنگ مَرمَری تھتگ وَت زمین ءِ تَہا کَلّ بوتگ اَنت۔ کَبرانی ھال ھمے وڑ اِنت کہ ھمے زُوت ءَ ایشانی جاگہہ ءَ نوکیں مردمانی کَبر جوڑ بوھگ شُرو بِیت۔

کَبرستان ءِ اے نیمگ چہ گُلاب ءِ پُلّاں پُرّ اِنت۔ کہ ایشانی چاروک کسّے نیست۔ اِدا مزن مزنیں دْرچک ھم باز اَست۔ ءُ یک گیمُرتگیں زیبائیں باگ یے ھم اَست کہ شاید وتی وَراک ءَ چہ انسانی گوشت ءَ پُورا کَنت۔
من اے وھد ءَ تَھنا اِت آں، سکّ تَھنا۔ پمشکا من یک بَزیں دْرچکے ءِ پُشت ءَ دو زانو نِشت آں داں کہ کسّے منا مہ گِندیت۔ شَپ ءِ بَزیں ساھِگانی وَدار ءَ من دْرچک ءِ شاہ داشت اَت ءُ انچو نِشتگ اِتاں چوکہ گَرکاپ بوتگیں لانچ ءِ مُساپرے ءَ دَریا ءِ توکا اناگہ ءَ تھتگ یے بِہ رَسیت ءُ بِہ نِندیت۔

وھدے ھر نیمگ ءَ تَھاری ءَ مان شانت گُڑا من چہ وتی جاگہہ ءَ بے تواری ءَ کدم جَناں چہ مُردگانی کَبرانی نزّیک ءَ رھادگ بوت آں۔ بَلے تاں دیر پَٹّگ ءَ اَبید منا منی مھگونگ ءِ کَبر ءِ ڈسّ نہ رس اِت۔ اے وھد ءَ من وتی دَست دْراجی ءَ پَچ کُتگ اِت آں، پرچا کہ من وتی دَست، پاد، کونڈ، سینگ ءَ اَبید وتی سَر ءِ سُرینگ ءِ کِمک ءَ آئی ءِ کَبر ءَ شوھاز کنگ ءَ اِت آں۔

اے وھد ءَ من ھما کور ءِ وڑ ءَ اِت آں کہ وتی راہ ءَ بیھال بکنت ءُ سرگَردان بہ بیت۔ ھمے پُلّانی نْیام ءَ روان ءَ من کَبرانی تھتگانی سرا نبشتہ ایں ناماں وانگ ءِ کوشست کنگ ءَ اِت آں۔ بلے چونیں بیمناکیں شَپ یے اَت، بیمناکیں شَپ! پرچاکہ ھر وڑیں جُہد ءُ کوشست ءَ پَد ھم آئی ءِ کَبر گِندگ نہ بُوت۔

اے وھد ءَ ماہ ھم گِندگ بوھگ ءَ نہ اَت۔ چونیں سیاہ ءُ تَھاریں شَپ یے اَت! من کَبرانی نْیام ءِ ھالیگیں جاگہہ ءَ تَرّان اِت آں، یک تُرسے ءَ منا سَرا زُرتگ اَت۔ منی چاریں نیمگ ءَ کَبر اِت آں۔ تھنا کَبر! دِگہ ھِچ نہ تھنا کَبر اِت آں! منی چَپّیں نیمگ ءَ راستیں نیمگ ءَ منی دیم ءَ پُشت ءَ ھر کُنڈ ءُ ھر نیمگ ءَ! انّی منا ھمنکس ھِمّت نیست اَت کہ دو کَدم دیم ءَ بہ رَویں، پرچا کہ منی کونڈاں جواب داتگ اَت۔

پمشکا من یک کَبرے ءِ سَرا نِشت آں، اے وھد ءَ من وتی دِل ءِ دریکّگاں شرّی اِشکُنگ ءَ اِت آں۔ بَلے ایشی اَبید جاک ءُ سلواتے منی گوشاں کَپَگ ءَ اَت۔ یک انچیں توارے کہ من سرپد بوھگ ءَ نہ اِت آں کہ چہ کُجام نیمگ ءَ پیداک اِنت، آیا اے توار چہ منی اَندر ءِ تُرس ءَ پیداک اَت اگاں نا ھمے زمین ءِ توار اِنت کہ چہ انسان ءِ جون ءَ پُرّ اِنت؟ من وتی چاریں نیمگ ءَ ھمے جاک ءُ سلوات ءِ جاگہہ ءَ شوھاز ءَ اِت آں۔ منا ھِچ مالُوم نہ کَپت کہ تاں چنچو دیر من ھمیدا نِشت آں۔

ھمے نْیام ءَ من چہ تُرس ءَ ھُشک ءُ ھیران اِت آں، اے ھالت ءَ منی بدن سارت اَت، ءُ من تْرُند ءَ گریوگ ءُ کُوکار کَنگ، بلکیں وتی جِند ءَ کُشگ ءِ ھاترا تیار بوتگ اِت آں۔

پدا اناگہ ءَ من ھمے مارِت کہ کَبر ءِ ھمے سِنگ مَرمَر ءِ سرا کہ من نِشتگ اِت آں، سُرَگ ءَ اِنت۔ اے تھنا منی وھم نہ اَت پرچا کہ گْواچنی اے انچو سُرگ ءَ اَت گُشئے کسّے ایشرا بُرز کنگ ءَ اِنت۔ من اجکّہ بوت آں ءُ سِٹّ یے جت ءُ دیم پہ دیم ءِ کَبر ءَ سر بوت آں۔ ھمودا چہ من شرّی ءَ دیست ھما سِنگ مَرمَر کہ من سَر ءِ نِندوک اِت آں راست ءَ راست اوشتاتگ۔ کمّو پدا چہ ھمیشی یک مُردگیں مردمے زاھِر بُوت، تیوگ ءَ برھَنگ چہ گوشت ءُ پوست ءَ ھالیگ۔ آئی پدا ھمے سِنگ مَرمَر ءِ تھتگ ھمودا ھمے وڑا ایر کُت کہ یک نیمگ ءَ چہ کمّو چِست اَت، شَپ ءِ اے بیمناکیں تَھاری ءَ انگت تھتگ ءِ سَر ءِ نبشتگیں لبز من شرّی ءَ وانت کُت اَنت:

“ایدا جاکس اولیواں کَلّ اِنت، کہ پنجاہ ءُ یک سال ءِ اُمر ءَ مَرگ ءِ دَیناں رَپتگ۔ ایشرا گوں وتی ھاندان ءَ سکّ مِھر اَت ءُ سکّیں مھروان ءُ شرّیں مردمے اَت۔ ھُدا ءِ رھمتاں گوں ھَوار آئی ءَ کوڈھیں دُنیا یلا دات۔”

مُردگیں مردم ءَ ھم کَبر ءِ تھتگ شرّی ءَ وانت ءُ پدا چہ زمین ءَ یک سِنگ یے زُرت ئِے ءُ ھمے لَبزاں کروجگ ءَ لگّ اِت۔ ھمے وڑا کمّ کمّ ءَ کُلّیں لبزے ھتم کُت اَنت ءُ پدا چہ وتی چمّانی مزنیں کَڑکّاں ھمے کُلّیں جاگہہ ئِے شرّی ءَ چاراِت اَنت کہ اودا ھمے لَبز نبشتگ اِت اَنت۔ پَدا آئی ءَ گوں وتی لنکُکانی ھَڈّاں ھمے لبزانی بَدل ءَ دِگہ لَبز نبشتہ کُت، ھمے وڑا کہ گْونڈُو پہ اِشکر ءَ دیوالانی سَرا نبشتہ کَن اَنت۔

گُڑا تھتگ ءِ نوکیں لَبز چو اے وڑ ءَ بوت اَنت:
“اِد ءَ جاکس اولیواں آرام کنگ ءَ اِنت، کہ آئی پنجاہ ءُ یک سال ءِ اُمر ءَ وپات کُت۔ آئی ءَ وتی پِت ءِ جائیداد ءِ زورگ ءِ ھاترا وتی پِت ءِ سَرا انچو زُلم کُت کہ آئی ءِ پِت چہ وھد ءَ پیسر مَرگ ءِ آماچ بُوت۔ آئی ءَ وتی زال لَٹّ ءُ کُٹ کُتگ، وتی زھگانی سَرا زُلم کُتگ، گوں وتی ھمساھِگاں دَگا ئِے کُتگ، بلکیں ھر کس ءَ گوں ایشی ڈیکّ وارتگ، آئرا ریپینتگ ئِے۔ بَلے پہ بے ڈَولی مُرتگ۔”

ھمے لَبزانی نبشتہ کنگ ءَ پَد مُردگ بے سُد ءُ بے سما اوشتات، ءُ وتی نوکیں نبشتگ ئِے چار اِت اَنت۔ ھمے وھد ءَ من وتی چاریں نیمگ چاراِت گُڑا منا مالُوم بُوت کہ ھر نیمگ ءِ کَبرانی مردُم دَر اتکگ اَنت ءُ وتی کَبرانی تھتگ ءِ دروگیں نبشتانک اِش کروتکگ اَنت، کہ آھانی سْیاد ءُ سنگتاں نبشتہ کُتگ اِت اَنت ءُ ایشانی جاگہہ ءَ مُردگاں وتی باروا راستیں لَبز نبشتہ کُتگ۔

ءُ ھمے لَبزانی رِدا من دیست کہ کُلّیں مھلوک وتی ھمساھگانی تنگ کَنوک، جَنگول، بے ایمان، دَگا دیوک، دروگبند، بَدماش، کینگ ءُ کَست کنوک اِت اَنت۔ ایشاں دُزّی ءَ کُت، دروہ دَیگ ایشانی ھَمروچی کار بُوتگ۔ ھر وڑیں ھرابیں کار ءَ اے ساڑی اِت اَنت۔ ایشانی تَہا آھانی اسیلیں تھتگانی رِدا باز شرّیں پِت اِت اَنت، آھانی وپاداریں زال ھم اِت اَنت، آھانی ھِزمت کنوکیں زھگ ھم ھوار اِت اَنت، شیرزالیں جِنک ھم۔ مزنیں بوتار ءُ دومی باپاری ءِ مردُم اِت اَنت۔

ایشانی توکا ھر وڑیں مرد ءُ زالبول ھوار اَت، لھتیں انچیں اِت اَنت کہ ایشانی کَبرانی تھتگانی رِدا کسّے ایشانی باروا گَپ کُت نہ کَنت، اے وتی مُدامی ھَنکینانی ءِ تہا وتی دروگیں نیکیانی گَپ ءَ جن اَنت بلے ایشانی گْواچن کسّے را مالُوم نہ اَت، اگاں کسّے ءَ مالُوم اَت ھم آھاں گْوشگ ءِ بَدل ءَ چُپّ بوھگ شرّ لیک اِت، چو کہ اے مُردگانی نزّیکیں مردُماں ایشانی زِند ءِ تَہا کُت اَت۔

ھمے وھد ءَ من ھَیال کُت کہ بُوت کنت کہ منی مھگونگ ءَ ھم وتی کَبر ءِ سر ءِ نبشتگ بَدل کُتگ اَنت۔
گُڑا من بے تُرس ءُ بے بیم ئیگ ءَ ھمے کَپَن ءُ لاش ءُ مُردگانی نْیام ءَ یکبَرے پَدا آئی ءِ کَبر ءُ آئی ءِ جِند ءِ شوھاز ءَ رھادگ بوت آں۔ پرچا کہ انّی من یکیم اِت آں کہ الّم ءَ آ ھم چہ کَبر ءَ ڈَنّ ءَ دَر کَپیت، ءُ بُوت ھم ھمے وڑ۔ گوں گِندگ ءَ من آئرا دْرست کُت ھالانکہ آ کَپن ءِ توکا اَت۔ ءُ لھتیں ساھت پیسر کہ من دیست اَت آئی ءِ کَبر ءِ سِنگ مَرمَر ءِ تھتگ ءِ سرا اے وڑ نبشتگ اَت:
“ایشی ءَ مہر بکشات، ایشی ءَ مہر مُچ کُت، ءُ چہ دُنیا ءَ گِستا بُوت۔”

آئی جاگہہ ءَ انّی نبشتگ اَت:
“اے گوں وتی مہر کنوک ءَ وَپادار نہ اَت ءُ یک روچے ایشی پہ دْروگ ءُ دْراج چہ آئی ءَ اجازت گِپت ءُ دِگہ مُردمے ءِ کِرّا رَوَگ ءِ ھاترا ھَور ءِ تَہا در اتک گُڑا سردی ءَ جَت ءُ مَرگ ءِ آماچ بُوت۔”
“پَدا انچو لگ اِت کہ دومی روچ ءِ سُہب ءَ مردماں منا آئی ءِ کَبر ءِ سرا بیھوشی ءِ ھالت ءَ دیستگ۔”