شکستگیں عہدءِ دَم نہ بُرتگیں شاعر
نبشتہ کار ۔ میر ساگر
دی بلوچستان پوسٹ
ہر زُبانے ءِ خُوبصورتی گوں آئی ءِ روایتاں پیوستگ ءُ پیداک اِنت آ تُری شعری وسیلہ ءَ بئیت یا کسّہی دْروشم ءَ۔۔۔۔۔۔من ہمے سرپد باں کہ یک زُبانے یا لبزانکے وتی جُغرافیائی حدّ ءُ سیمسراں گیشّینت مہ کنت ءُ دَریں چاگردے ءِ ساہگ ءَ پہ دَم بالائی ہم سر بہ کشّیت ‘ بزان کہ لیپگ اِنت۔۔۔۔پرچا کہ اے زِر وتی اَندرءَ باز شَفّاف اِنت ءُ چوشیں ہچ رنگیں غلاظتاں وتی تہا جاگہ ندنت۔
مبارک قاضی سر تا پاداں روایتی شاعر اِنت۔۔۔ہمنچو کہ من ( میرساگر ) سرپداں ۔۔۔منی تعلیم رسمی اِنت ءُ من بگندئے چو ایدگہ شاعر ءُ زانتکارانی وڑا ادب گیش نہ ونتگ کہ قاضی صاحب ءِ شعری بالادءَ دگہ نیمگے سر دیان بہ کَشّاں ءُ آئی ءَ لبزانی شاہیم ءَ توران داں کہ آمید ءِ دْروگ ءُ راستیاں سر بکناں ‘ دریدا ءُ سارتر ءِ مثالاں بدیاں ءُ وجُودی فلسفیانی وڑءَ مادہ ءِ نَریانی اُسلوباں بہ گِیشّیناں۔۔من نزاناں کہ مردُم چون اے دگہ مردماں مزن ءُ کسان کن اَنت ءُ چون بُرز برنت ءُ چون جہل جن اَنت۔۔۔من اگاں چیزے زاناں گُڑا ہمے زاناں کہ مبارک وتی روایت ءَ زانت۔۔۔آ لبزاں زانت’ آ لبزانی قدر ءَ زانت ءُ آ لبزانی تَہی شدّت ءُ احساس ءَ ہم واقف اِنت۔۔۔۔۔آ زانت کہ شاعری تہنا لبزی اسٹرکچری سامانے نہ اِنت۔شعر ءَ وجُود نیست بلکیں شاعری یک مکمّلیں احساسے ءُ اے احساسءِ پُولگ ءُ فہمگءَ دانشوری درکار نہ اِنت’ روح درکار اِنت۔۔۔۔تہنا لبزی اسٹرکچر شعر ءِ تہا ساہ مان کُت نہ کنت ءُ بید ء ہمے احساس ءَ تو شعر ءِ جند ءَ وَا دُور’ آئیءِ دنزاں ہم دریافت کُت نہ کنئے۔
شاعری چہ دانشوری ءَ باز بُلندیں چیزے۔۔۔۔دانشور شعر ءِ لبزی اسٹرکچر ءَ گندیت ءُ گپّ جنت کہ آ شعرءِ قلات (قلعہ ) اِنت’ ءُ شعر ہمے قلات ءِ یک کُوٹی ءَ بند اِنت کہ اودءَ دانشوری ءِ گُزر نیست اُودا تہنا احساس سفر کنت۔۔۔دانشور تہنا ہمے کلات (قلعہ) ءِ گِردی ءَ سئیل کنان بیت ءُ وتی دانشوری ءِ حقّاں پہل کنان کنت۔
پدا مئے ادب ءِ چہ دْرستاں مزنیں المیہ ایش اِنت کہ ادا جانبداریءِ حاکمی اِنت’ سنگتی اِنت ‘۔۔۔۔ادب ءِ پیالہ ءِ تہا جانبداری ءِ بُوّچے ہم بہ کپیت گُڑا بزان کہ ادب زوال بیت ءُ قبلہ مَٹّ اِتگ ءُ ادیب وتی پیشانیاں یکّ ءُ دومی ءِ نیمگءَ تَرّینگا اَنت۔۔۔۔اے درمیانءَ تہنا یک درویشے گندگءَ کئیت کہ آ نشتگ ءُ حالی ہمے ندارگاں چارگءَ اِنت ءُ اے منافقت ءِ بابت ءَ نہ ھَؤ کنگا اِنت ءُ نہ اِنّاں۔۔۔بس سگّگا اِنت ءُ کمال شدّتے ءَ سگّگا اِنت۔
من کہ قاضی دَز جت گُڑا حیران مَنتاں کہ اے پرْشتگیں قالب ءِ اندرءَ یک روحے ءِ ہزار ہمنچو آزُردگیں آزار اِت اَنت کہ پُکّیاں نزّیکءَ نئیلگا اِت اَنت۔
مصحفی ہم تو یہ سمجھے تھے کہ ہو گا کوئی زخم
ترے دل میں تو بہت کام رفُو کا نکلا۔
قاضی کمال متنازعیں مردمانی تہا منی حیال ءَ ہما واحد مردم اِنت کہ واجہ ءَ گوں ہر بلوچے دست ءُ دْراھی ءِ طلبگار اِنت ۔۔۔ہر دلے پہ واجہ ءَ دِرّکیت ‘ ہر زبانے واجہ ءَ درشان کنت۔۔بلئے انگت فتوی ہمیش اِنت کہ قاضی شرّیں انسانے نہ اِنت ۔۔چہ جائیکہ قاضی ءِ نام ءَ ہزار پُرشوریں مجلسے ءَ قاضی ءِ یک جُنبش ِ لبے ءَ ہزارانی مُچّی ہنچوش بے توار بیت کہ سوچنے ہم دور بدئے گڑا آ وتی توار ءَ المّی ءَ دنت۔۔مکمّلیں مجمعہ ءَ جادوئی اِسٹکے تَرّیت گشئے۔
مئے لہتیں دانشورانی گُشگ اِنت کہ قاضی شاعرے نہ اِنت ‘آئی ءَ 1990 بگر داں مرچی ہچ چوشیں نوکیں چیز تخلیق نہ کُتگ کہ مردم پَرائیءَ گپّے جَت بکنت۔۔۔۔۔من حیران کہ گُڑا قاضی ءَ اے دْراجیں مُدّتے ءِ تہا چے کُتگ’ بگندئے آئیءَ کاغذانی تہا دواہانی نسخہ ایجاد کُتگ اَنت کہ زود ہضم نہ بیتگ اَنت یا بگندئے چَہرانی چُورن کم تَرّ اِتگ اَنت۔
چوش اگاں چُوری یے بہ گُشتیں انگت پہ دردے دو بلئے افسوس ہمیش اِنت کہ چوش مئے زانتکارانی گُشگ اِنت۔۔۔۔باز وَا اے ہم گُشگ ءَ چکّ ءُ پَد نہ بیت کہ قاضی شریں انسانے نہ اِنت۔۔۔۔حَدّ اِنت یار۔۔۔کَست ءِ اے روک کتگیں آس ءَ شما کئی ہڈّاں جمبوری جَساں دیگا اِت ‘ کئے ءَ ملامت کنگا
اِت۔۔۔۔۔ہمائی ءَ کہ وتی روایتاں شمشکار نہ اِنت’ ہمائی ءَ کہ گوں شمئے ہزار مکر ءُ اختلافاتاں سر گْوزگ زانت ءُ مدام وتی دستاں شہار دنت پہ شمئے گْور امبازگءَ۔ حیف اِنت یار۔کراچی ءَ یک پُرّیں مُچّیءِ تہا ہزار شورءُ سلواتاں اے گپ ہمک گوشے ءَ گوشداشت ءُ ہمک دلے ءَ محسوس کُت کہ قاضی ءَ اے دیوان ءِ ضرورت نہ اَت۔۔اگاں چوشیں پروگرامے بیتیّں گڑا باید ادبی حلقہی ءِ نیمگا بیتّیں۔من گشاں کہ ہمے ادبی حلقہ پرچا نہ وش اَت کہ قاضی ءِ اے پروگرام کنگ بہ بیت۔ ادبی حلقہ ءِ سرکردگیں مردم شما اِت اِت’ شما پرچا وتی بزرگے عزّت دات نہ کُت؟ شاباش ہمے غیر ادبی حلقہ ءَ کہ اے نیمگا وتی چَکّے وَا ترّینت۔
من نی وتی جاہلی ءُ کمزانگی ءَ سک دیر دَر آیگایاں بگندے۔۔۔بلئے من ہچ پہ گیگ گندگا نیاں۔۔۔من ہمے گندگایاں کہ ادب ءِ مہار دستِ چُوریان اِنت ءُ آ مغربی ادب ءِ ہما ہما مثالاں آرگا اَنت کہ مارا اَزبر نہ بیگا اَنت۔ آ چے گُشنت ءُ چے گُشگ لوٹگا اَنت من دنیگہ سرپد نہ بیتگان ءُ نہ بیگایاں ءُ نہ آئندگ ہم بیگ لُوٹاں ۔ بگندئے منی احساس ءِ روانکی گام سُست تَرّاِتگ اَنت ءُ من آ سیّارہ ءَ دَر جَت ءُ رَست نہ کنگایاں کہ اُودا مئے نوکیں ادیب گوں وتی مکمّلیں دانشوری ءُ سُخن فہمیءَ گوں دْرنگُل اَنت۔ دومی نیمگا اگاں بچارئے گُڑا یورپ دنیگہ سانیٹ نبشتہ کنگا اِنت’ جاپان وتی ہائیکوءِ ساہگءَ چہ پاد آہگا تیار نہ اِنت ءُ ما وتی سرجمیں ادب ءَرا گوں ہمایانی طرزاں بَبا دیگ ءَ لانک بستگ’ وتی روایتاں سر گْوزگا اِیں
شعر ءِ قصّہ ءَ بچارئے گڑا ہم ہمے وَڑ اِنت ‘ آزمانک ءِ رنگ ہم ہمے رنگءَ آلودہ اِنت ءُ جار اِنت کہ ادب دیمروی کنگا اِنت۔ بلئے چوش نہ اِنت۔ مئے ادب ءِ لیڑہ ءِ سر مہار تَرّینگ بیتگ ءُ آ جَؤر پُلّانی ھندےءَ سفر کنان اِنت ءُ چوریانی واہ واہانی توار ءَ اے کدی وتی سُنٹ ءَ ماں دْرشءَ دنت کَس نزانت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
