آزمانک
”شوانگ“
نبشتہ کار: میرین بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
وھد سوب ءِ سر اَت ءُ وشیں نودانی کوش شیکِگ ءَ اَت، وھدے من واب ءَ چہ بُست کُرت ءُ من تیار بوتاں ءُ توشگ ءُ چاگل زورت ءُ دیم ءَ پہ مِنزل ءَروان بوتاں.
اِے سپر کمو دراجکش اَت ءُ لھتیں کلو میٹر ءَ پد من دیست کہ دو زالبول اِت اَنت ءُ وتی میش ءُ بزگلانی سردیان ءُ دیم پہ وتی ھنکین ءَ روان ات اَنت.
ھمے زالبولانی تہ ءَ یک کسانیں ٹیٹل بالادیں زالبولے اَت کہ سک زیبناک اَت ءُ من وتی گام تْرند کُرت ءُ من ھمے زالبول رس اِینت آں ءُ
ما نشت ءُ دیوان کرت ءُ گپ ءُ رَپ کُرت.
من جُست کُرت کہ مروچاں واجہ وشدل ءِ ھنکین جاہ کُجانگُر انت؟
گُڑا زالبول ءَ من ءَ پَسّو دات کہ من واجہ وشدل ءِ گِس بانُک اوں ءُ اے منی جنک اِنت ءُ تو رَد نہ ئے.
گُڑا من پِسو دات جی ھاں منی ماس
من ءَ پہ واجہ وشدل ءَ کسانیں کارے کپتگ،
گُڑا ما روان بوت ایں ءُ ھنکین جاہ ءَ سر بوت ایں.
واجہ وشدل ءِ گِس ءِ مردماں منی سک باز اِزمت ءُ ازت اِش کُرت ءُ لھتے ساھت ءَ پد واجہ وشدل اتک ءُ منی گِند ءُ نِند بوت، کمو رَند ھمے جنک ءَ مئے واست ءَ شیر چاہ آورت ءُ پد ءَ سبارگ ءَ شیر ءُ ساپیں روگن اِش مارا دات ءُ منی باز ازمت اِش کُرت، ھمے جنک من ءَ سک دوست بوت ءُ گوش ئے منی دل ءِ رگ رگ ءِ تہ ءَ ھَوار بوت۔
من واجہ وشدل ءَ را جُست کرت واجہ ھمے جنک کہ مئے واست ءَ نان ءُ ورگ ئِے آورت ھمے تئی جنک اِنت ءُ نام ئِے کَے انت؟
واجہ وشدل ءَ من ءَ پَسّو دات جی ھو اے منی جنک اِنت ءُ نام ئِے گُلی اِنت.
منی دل ءَ چہ یک آھے در اتک!
ما دْرچک ءِ بُن ءَ نشتگ اِت ایں ءُ گپ ءُ مجلس ءَ اِت اِیں ءُ دیون ءَ پد من وابے جت ءُ من انچو واب کپت آں کہ واب ءِ تہ ءَ من ءَ انچو گُمان بوت کہ من گُلی ءِ زان ءِ سر ءَ وپتگ اوں ءُ آ من ءَ گْوات کنگ اِنت .من یک بلاھیں جھلانکی ءَ شوتاں. گُڑا اناگاہ من واب ءَ چہ بُست کُرت گُڑا من چار اِت گلی منی راستیں کَش ءَ نشتگ اَت ءُ ما نشت ءُ دیوان کُرت. مزاک ءُ کندگانی ٹھک آسمان ءِ دل بنداں شنگیگ اَت ءُ جمبر چو شِیکاں اَت.
گُلی ءَ پد ءَ چاھے آورت ءُ من چاہ وارت ءُ روچ ھم دیگر بُوَگ اَت ،گُڑا من چہ واجہ وشدل ءَ موکل کُرت ءُ دل ءَ نہ گُشت کہ دوبر واتر بباں بلے۔۔
نی وتی توشگ ءُ چاگل زُرت آں ءُ روان بوتاں چَکے گُلی ءُ چَکے من.
ھَو کسمت کہ دوبر بیاں ءَ ترا ودی بہ کن آں
کہ دو سال پرّیں گْوستگ اِنت پہ ھنچوشی ،مروچی مرو! کہ تئی زھیر من ءَ نیل اَنت نندگ ءَ روچ ءُ شپ کناں سُجدہ، کہ ترا وتی بکناں.
بس تئی داتگیں گم پمن بھشت ءِ نور اَنت ءُ پہ تئی ھاتر ءَ اے سوچنیں پیگور چہ انت ءُ سرجمیں زند ءَ پرتو لبز کما آں ءُ پرتو شَیر پر بنداں،
تئی جُدائی ءِ گم ءُ زھپتیں زھیر
چوں کہ روکیں مثل ءِ تین ءَ کوش شنگیت
تئی زھیر نیل اَنت من ءَ پہ نندگ ءَ ءُ تو منی ھستی ءِ زیبائی ءِ ءُ تو کُجائے ترا من شوھازگاں!
بیا کہ موسم ءِ ندارگ سک وش اِنت، نوداں بستگ ءُ ھور شنزگ ءَ اِنت ءُ بھارگاہ اِنت ءُ گیمُرتگیں پل دوبر سرپتگ اَنت.ھَو گیشتر ءُ ھالکو پہ دگہ ڈول سبز اَنت، ھر چاگرد ءُ گرّاں چار آں سبز انت، بلے تئی رندگیری ءَ نہ گنداں!
بلے من تئی رندگیرے آں! بیاکہ بے تئی ءَ زند ڈوکال اِنت.
نہ کہ چَراگے گْواھیت ءُ نہ شوانگے اد ءَ
گْوش ئے زند ءِ کھچرانی ارواہ مُرتگاں
شپ چلگیں گْواز اَنت گون دابان چورھی
بے ایمانین ماتوانی ارواہ مُرتگاں
تو کجا ئے کہ شیر ءُ پنیر ءُ بادام انت بیا کہ من تنیگ ءَ گُژنگ آں کہ دیر اِنت کہ تئی دست ءِ آپ ءُ نان نہ وارتگ آں ءُ کرنے بیت کہ تئی دست ءِ چاہ اوں نہ وارتگ آں، تو کُجا ئے کہ منی زند پکیر ءُ کلندرانی ڈول ءَ اِنت ءُ کچکول گوں انت ءُ گِس گِس ءَ نان پنڈگ ءَ آں ، بیا کہ منی لاپ ءَ سیر بدئے.
دل من گوں ترا بستگ بیا من ءَ بدئے دست ءَ
من ءُ تو رو اِیں ھلکے من ءُ تو کنیں سانگے
زندگی ءَ گوازین اِیں درد ءِ سنگتی ھمش اِنت.
من ترا نباں بے ھال بُن گراں تئی نام باں
من مراں تئی نام ءَ باں بُنگراں تئی نام باں
بیاکہ من تئی اشک ءِ آس ءَ بُنگران ءُ آپ بوان آں، ھمے آس ءَ من بُنگراں ءُ وتی زند ءَ واب کپتاں۔۔۔۔۔۔
دو سال ءَ پد وھدیکہ من واب ءَ چہ بُست کُرت تو من وتی راستیں کَش ءَ چار ات کہ گُلی منی راستیں کَش ءَ نشتگ ات ءُ من سک گَل ءَ بال بوتاں ءُ بازیں وشی ءَ من بے آرام بوتاں.
من گُلی ءَ گُشت کہ بیا انچیں جاھے رو اِیں کہ دوبر پد ءَ واتر نَہ بِہ اِیں!
گُڑا من ءُ گُلی ءَ توشگ ءُ ناہ ءُ چاگل زورت اَنت ءُ میش ءُ بزُگل سر دیان کُرت ءُ دیم پہ چَراگ جاھاں روان بوت اِیں ءُ روان بوت اِیں، بس روان بوت اِیں .
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
