من پرچا بہ تُرساں
فضل شیر بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
دنیا ءِ سوہ ءُ سرپدیں کواس ءُ زانتکار گشنت دنیا ءِ ھمک بندات ءَ را یک آسرے الم ھست، ھمے رنگ ءَ ما اوں بنداتے کتگ گوں مہکمیں جئوزگ ءُ لیکہاں داں آسرے وتا سر بکنیں، بلے گریبی ءُ درتگ پچی، لنگڑی ءُ لوچی، پاد شپادی بنی آدم ءَ وتی شہر ءِ تہا انچو درآمد کن انت کہ کسے پہ آئی ءِ شناسای ءُ پجارگ ءَ انکاری بیت.
ھمے داب ءَ ما پہ وتی مہرانی دریں ھانل ءَ یک ھنچیں بیمناکیں کشکے گچین کتگ کہ آئی آسر تبائی ءُ بربادی انت، چوناہ ءَ جنگ وت تباہی یے ھم، ءُ میزرانی یے، بلے منی رنج ءُ کولنج اے نہ ات کہ من مراں گار باں کسے منی ڈس ءِ شوھاز ءَ دو گام اوں نہ جنت بس ھمے جیڑگاں منا اچ تھ ءُ توکاں سرجم پروشتگ ات، کہ منی بالاد ھوردگ ات، من گوں پرشتگیں بالادءَ میزان میزان جنزان، کپاں، پرشان پہ بندات ءِ آسر ءَ مدام راہی اَتاں، جاھے سپر ھمراہ نہ بوت ءُ جاھے لگوریں ھمبل سِست انت، ءُ جاھے توکل ءُ ایمان دمبراناں بلے ستک ھمیش ات کہ تراولیں گاماں نہ دروھتگ ات منزل انگت آسر نہ ات ءُ بندات ءِ آسرا من سر نہ بوتگ اَتاں.
بس ھمے جیڑگاں لاچار اَتاں کہ چماں بند بکن ءُ وتا دزموش بکن وتا بہ گند داں درستیں دنیا ترا گندیت، چم پچیں کورانی ھلکہاں وتی شوھازگ سکیں ترسناکیں کسہ یے ات کہ دائم منا ساھگے دات، وتی شوھازگ ءَ در کپتگ ئے؟
اے رستری جاہ ءَ تو تہنا ئے جّن ءُ جاتوگانی ونڈا کپتگ ئے تئی زندگی نوں دروگیں کسہے ساری ءِ واب ءَ اچ زرد ءِ رگ ءُ ریشگاں درکن، اے ھما جاہ انت کہ ادا وتی شوھازوکانی ھڈ ءُ کانپول تہنا منتگ انت.
بلے من گوں دل ءَ گشت من زندگاں شمے چپ ءُ چاگرد ءَ میلانکاں منا پت ءُ پیرکاں چشیں پنت ءُ سوج نداتگ ءُ مات ءَ اوں چشیں شیر نہ میچینتگ کہ ترس ءُ بیّم ءِ آزمان سریں لوڑ ءُ شرتگ منی پولاتیں ایمان ءِ ٹالے مود چست بکن انت، من مزارزادگے آں، ترس ءُ بیّم پہ مزن زھرگیں بلوچ ءَ نہ انت، مرگ وت زندگی یے گڈا انسان چوں اچ مرگ ءِ بیّم ءَ ھزّیت، ترس ءُ بیّم اچ انسان ءِ کُٹ ءَ ردوم زوریت ءُ گوں مہکمیں لیکہاں ساہ دنت گڈا من کجا ءُ ترس ءُ بیّم کجا؟
وتی گاریں شوھاز ءَ پد بجن کہ مرگ ءَ پد اوں زندگ مان ئے.
” ابراہیم لنکن گشیت وھدے من شریں کردارے کناں گڈا شری یے ماراں، وھدے ھرابی یے کناں گڈا ھرابی ماراں، بس ھمے منی نیکراہ انت، بزان انسانیت ءُ شری”
آیا ترا اے سما انت کہ منی پرگنجیں زمین ءَ ھمک شدیکیں لاپ روچے یک کیامتے رودینیت؟
آیا ترا اے سما انت کہ منی زمین ءِ چورھیں بچاں یک سواسی تاھے نیست پہ پادا کنگا؟
آیا ترا سما انت کہ منی ملوکیں مات ءُ سنگینیں گہار دائم بے سریگ انت پہ وتی ھزارمرادیں بچانی شوھازگ ءَ پادانی کُچل اش روس اتگ انت ءُ تراول اش آبلہ انت؟
آیا ترا سما انت منی آریپیں پتانی دست تراول انت پہ وتی تنگویں بچانی آدیرھانی کوچگ ءَ؟
گڈا بگش ترس چے اے؟
من پرچا بہ ترساں من کہ چہ ترس ءُ بیّم ءَ ساہ زرتگ، ردوم زرتگ منی زندگی منی زمین انت، زمین کہ منی بیت من ترس ءَ پہ ترا سوگات کناں.
مئے ماتاں مارا چشیں لیلو نداتگ کہ وتی ننگ ءَ پہ مہ مر اِت.
مرچی تو کائے منا انسان بووگ ءِ درس ءَ دئے ھیپ انت پہ تو ءُ بژن انت پہ منِ گران وابیں راج ءَ کہ انسان پوشیں جناوراں انسان ءِ انسانیت اوں گوں وت کَلّ کتگ انسانیت ءِ لبز تئی ھونی ایں دپ ءَ وھدے در کیت ترا شرم نہ کنت تو انسانیت ءِ درونت اچ کجام مکتب ءَ ونتگ؟
ما جنگ کنیں انسانیت ءِ ھیال مارا گور انت بلے تو انسان گشگ نہ بئے.
کجام جاہ ءَ انسان ءِ دماگ چہ ترس ءُ بیّم ءَ آجو بوت گڈا اودا نہ پرُشوکیں سر چست بنت.
شالا آجوئی ءِ اے پر گنجیں بہشت ءَ منی راج ءَ آجوئی نسیب بات.
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
