اَلگَردیں گُمان
نبشتہ:حنیف بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
میتگ ءِ کوھانی سرا جمبراں مانکشیتگ اَت،سیاہ ءُ اسپیتیں جمبراں تہاری ءِ چادر پیڑاتگ اَت۔ اے دمان ءُ آ دمان ھور بوھگی اَت۔ نیمروچ ءِ وھد اَت۔بلئے تہاری ءَ انچو مانشانتگ اَت گُش ئے دیر نہ کنت شپ بیت۔ مُدّتے ءَ رند مرچی پدا ھما وشیں نیمروچ اَتکگ اَت۔ میتگ ءِ کوھانی سرا اسپیت ءُ سیاھیں جمبراں پدا گُمان ھمائی نیمگ ءَ بُرت۔ برےبرے بےسمائی ءَ یاتانی لھڑیں پاھار چست بنت نہ ما آھاں توار کن اِیں نہ دِگہ کسے آھاں پمّا تیلانک دنت۔پدا اُوں چو کَوش ءِ وڑ ءَ شِیکان بنت ءُ وت کاینت۔
بِہ گندئے ! آ آزمان ءَ اِستارےبوتگ ءُ رُژناہ اِنت
انچیں موسُمے ءَ آ چمن جِتا کُتگ اَت۔آ چو مھر ءِ موسم ءَ اَتک ءُ پدا شُت آئی روگ ءَ رند جمبراں میتگ ءِ َ سرا ھمنچُک گریت کہ سرجمیں میتگ زیرآپ بوت۔ آ شپ تْوام بوت ءُ سُھبے ودیگ بوت،بلئے آ سُھب چہ شپ ءَ گیش تہار دیمگ اَت۔
چو یک کورے ءِ چمّاں ویران ءُ بےنوراَت۔
من چہ ھور ءِ تْرندیں شَتگاں تئی ڈَس پُرس اِت، چہ ھمپانیں شپانی تہاری آں ترا پول اِت۔
چہ رُژنائیں سُھب آں تئی نام ءِ جُست کُت،ایربُکّ اِتگیں روچ ءِ دست ءَ مھر ءِ نِمدی نبشتہ کُت ءُ راہ دات،بلئےتو انگت نیاتکے۔
جمبر گریوان ءَ چہ منی سربِر ءَ چہ گْوست اَنت دَر ءِ دْپ ءَ تئی آھگ ءِ وداریگ بوتاں۔بلئےترا کجا آھگی اَت۔ تئی روگ ءَ رند مَرگ ءِ راستیں چہرگءَ سرپد بوت آں۔ نوں کہ کسے من ءَ تئی بابت ءَ جُست کنت گُڑا من ھمے گُش آں کہ آ شپ ءَ سک ھور بوتگ۔ تئی روگ ءَ رند ابیتکی ءِ چادر تالان بوت ءُ یک انچیں بےکراری یے ودیگ بوت کہ انگت برجاہ اِنت ءُ ابیتکی چو سارتان ءِ آپ بستیں شپ ءَ زندگی ءِ کش ءُ پہناتاں ساڑی اِنت۔بنی آدم ءِ زندگی چو دریا ءِ ھما چَولانی وڑ ءَ اِنت کہ گْوات کشّیت تہ سِرّبند اَنت گْوات کہ ترْھیت تہ تِرْھ اَنت۔برے برے من جیڑاں بنی آدم ملکلموت ءِ دیم ءَ چنچو بےدزرس ءُ نائیلاج اِنت،مرگ سرجمیں لبزانی گُڈّی اِنت۔سرجمیں جاک ءُ سَلواتانی ھما دیوال اِنت کہ آئی دیم ءَ بےتِرْک ءُ تواریں ریگستان بندات بیت۔رؤک ءَ ما چنچو تُری توار بکن ایں مئےتوار تاں آئی ءَ سر نہ بیت۔
اےلُکیں زند ءَ بنی ءَ آدم چےچےنہ کنت،مھر ءِ درےپچ کنت،نیکی ءُ بدی ءِ کچ ءُ کساس آں گیشینت نہ کنت۔
زِدّ ءُ کینگ ءِ جھندم ایں آس ءَ لھڑ بیت۔ ءُ اےسرجمیں بازی ءَ زندگی ءِ نام ءَ کنت۔سرجمیں زند ءَ مرگ ءِ بَگیری ءَ جُہد ءُ جُہد کنت ءُ ھمے وڑیں زھمت کشی مردم ءَ گوں مرگ ءَ نزیک تِرکنت۔
آئی وتی زمین یلو کُت ءُ درانڈیھ بوت۔اُود ءِ آسراتی آں گوں انچو پیوند بوت کہ ھمود ءِ بوت ءُ نشت۔ آئی گوں من رُژنائی،وشی، ءُ مھر ءِ سر ءَ گپ کُتگ اَت،وتی زندگی ءِ ھمک رنگیں اندوہ آنی بابت ءَ من ءَ گُشتگ اَت۔ھما کہ آئی من ءَ درد،وشی،اُمیت، نااُمیتی، ءُ دِگہ باز دُروشُم نِشون دات ءُ پدا وت بےنشان بوت۔
آئی ءَ چہ ابید سرجمیں جہان چو پچیں آزمان ءِ وڑ ءَ پدّر اِنت۔مرچی من ءَ چنچو سال ءَ رند گْوستگیں یک نیمروچے ءِ یات اَتک،وھدیکہ ھمے وڑ ءَ نیمروچ ءَ تہاری ءَ مانشانتگ اَت،میتگ ءِ کوھانی سر ءَ اسپیت ءُ سْیاھیں جمبرانی مُچی اَت، ءُ ما دوئیں یکجاہ اِت اِیں تاں ھور ءَ گْوارگ بندات نہ کُتگ اَت۔
دمانے ءَ انچو سماء بوت کہ ما میتگ ءِ دمکاں دو پہ دو ترگ ءَ اِت اِیں اے دمان ءَ من گوں وت ءَ سر ءُ چیر اِتاں من ءَ آئی ءَ چہ اَبید دِگہ ھچ یات نیاتک۔
بس یات اَت کہ ما دوئیں یکجاہ ئیں کدی جُتا نہ بیں آ چنچو پُرّ اُمیت اَت۔بلئےھور ءِ سرا میچل بوتگیں
گُمان الگرد اَنت
شاتکامی ءِ ھما زیرآب ئیں زند بس یک کلاگوی اَت، چنچو سال ءَ رَند میتگ ءِ ھما نیمروچ پدا واتر اِتگ اَت ۔جمبراں مان کشیتگ بس پہ گْوارگ ءَ مھتل اِتاں۔انگت شپ دُور اَت بلئے ھمک نیمگ ءَ تہاری ءَ مانشانتگ۔اے چونیں موسُمے جمبرانی گْرندے اُوں گوشاں نہ کپ اِیت نہ جنگُلانی چِری چِری ئے توار،
نہ ھور ءِ تُرْندیں گوْارگ!
آ روچ نوں ھُدا مُرزی بوتگ اَنت۔گوْستگیں وھد بازیں اَلگرداں چیر تَرینت اَنت آ روچ نوں پدا دوبر واتر نہ بنت۔بلئےگْوست یاتانی جُہلانکیں لَپڈےکہ بنی آدم ءِ واست ءَ چہ شَکّلیں یاتاں اَبید دِگہ ھچ پشت نہ کپ اِیت ھچ نمانیت۔وھد گوْزیت ءُ یات استارانی وڑ ءَ رُژناہ بنت۔ برےبرےانچُش سرپد باں کہ تو چہ منی زندگی ءَ چہ در رپتگ ءِ۔
ھئو کہ اِنّہ،،دنیائےواست ءَ اے گپ سک کسان اِنت کہ تو شُتگ ءِ،ھما شہر، ھما رُژنائی،ھما مردم ءُ ھما زندگی،بلئے یکیں تئی یکجاہ نہ بوھگ ءَ زندگی ءِ ھمک دُروشُم گُش ئے ھوادگ اِنت۔
نوں روچ ایربُک اِیت ءُ ماہ بچکندیت،نہ پُل گوْاڑگ بنت،نہ روتگ چُنک جن اَنت،بھار بہ بنت کہ ھور،گرمی بہ بیت یا کہ سارتی۔زندگی ءِ دْروشُم بدل بنت ءُ زندگی جُنزان اِنت۔یاتانی ھنکین بدل بنت،جاھےنہ جاھے یات اُوں بدل بنت۔بلئےآزمان اِنت کہ مہروان اِنت۔
ھما سبزیں آزمان کہ شپ ءَ استارانی شار ءَ مانپوشیت،گُڑا پرچہ ما نا اُمیت ایں ؟ دل پرچہ ویران اِنت؟
بوت کنت دل ءِ روکیں آس ءِ اوست مُرتگ۔
من لوگ ءِ پیشگاہ ءَ اُوشتاتگ ءُ کوھانی سر ءَ جمبرانی پہنات آں ندارگ کنگ ءَ اِتاں ءُ وتی پگرانی جنگل ءَ کجا کجا ترْگ ءَ اِتاں ابیتکی ءَ چو برپ ءِ پوست ءَ من ءَ نَزکُرّینتگ اَت۔پیشگاہ ءِ بےتاکیں دْرچک منی تہنائی ءَ ندارگ کنگ ءَاِتاں۔
کَرّائی ءَ آھانی تاک اُوں زِتگ اِتاں چوڑ جتگیں تاک بےزُبان اِتاں سرجم ءَ بےموچ اَت کہ جمبر ءَ گْوارگ بنا کُت۔
برو تہا،من ءَ منی تھے مردم ءَ ھَکل کُت۔
اِد ءَ چے چارے ،،تہا بہ گْوز،،مِچّل بئے،
ھور ءِ ترْمپ بہ بنت،، یاکہ یات
تہا چہ مِچّل کن اَنت،
ھور ڈن ءَ بیت،،بلئے یاتانی دریا ءِ باریں چنچو ٹپّ تاجگ بنت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
