”بیگاہءِ سرگْوات منءَ برگوں“
نبشتہ کار: سخی بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
نزاناں منی زِند کجام وڑیں بزگی ءُ لاچاریانی تہا گْوزگ ءَ اَت نہ شپ جاہ ءُ روچ جاہے ہست ات نہ گرم ءُ سردے ءُ نئیکہ وردنءُ وراکے ءُ دگہ زندمانءِ سُد ءُ سَما یے۔
شلوار ءُ پشک درتگ اتنت پاد چہ کنٹگاں پُراتنت نہ پیر ءُ مرشُدے ءِ ہیال گور ات ءُ نئیکہ دین ءُ دگنیا ئے سُدے ہست اَت ، کَس ئیگی نہ اتاں ہچ نزانت کہ دنیاءِ جند چی یے؟ دگنیا ئے تہا چے بُوہگ ءَ اِنت؟ من بس یک مَوالے اِتاں کُجا کہ منی دیم کپت من شُت آں، کجام میتگ ءَ کہ من شُت آں مردماں منءَ گنوکءِ نام ءَ توار کُرت، بلے منءَ کسےءِ سما نیست اَت کہ اے میتگءُ آئی مردم منءَ کجام نام ءَ توار کن اَنت من بس وتی موالی دگنیائیءَ اتاں ،کوہ، جنگل، گیابان، شہر میتگ کُجا کہ منی دیم کپت من شُت آں،میتگاں کہ تر اِتاں زہگاں منءَ سنگ ءُ لَٹ، لَگت ءُ مُشت ہرچی کہ بوت منءَ جت اِش بَلے منی سرا اے ہچ نہ اتاں، چو گُنگدام ءِ وڑ ءَ اتاں ۔
ہمے وہداں یک روچے من یک شہرے ءِ تہا روگ ءَ اتاں منءَ لہتیں مردماں توار کُرت او موال بیا انگو، او گنوک من بلے وتی دگنیاءِ تہا گاراتاں باز دیراں پد سما بوت کہ کسے منءَ گوانک جنگءَ انت ،بلے من پدا براه نہ کرتءُ راه گپتاں ،من بس وتی مہرجان ءِ یاتانی تہا گْوازی کنان اتاں، ھمے مردماں باریں منءَ چینچو توار کتگ اَت بلے من نہ زانتگ کہ چے گُشتگ اتے، منی روچ گوں میتگءِ مہلوکءُ گونڈوانی لگت ، مشت،چمپلءُ کُنتءُ ُککاراں گوں شپ بوتاں ۔
کُجام جاگہءَ کہ در ءَ بوت آں گونڈوانی مسکراه اتاں، منی مالءُ متاه بس پِریات ءُ زارے اَت بَلے کَسے ءَ منی سرا رہم ہم نہ کُرت، مدام لٹانی دیمپان اتاں، برے برے چہ ہمے گیشیں لٹاں بے ہوش ہم بوتاں،ہردے کہ ہوش کت داں ہاکاں چہ لیگاراں ، مردمانی سئیلی جوڑ بوتگ آں ، دراه کندگءَ انت۔
ہمے ساہتاں چم پہ آزمانءِ استالاں کپتاں داں یک استالے پہ دومی استالءَ گوں چینچو مہروان انت، منی دل ءَ ہمے ہبر اتک کہ بژن مئے انسانانی ہم چو استالانی وڑ ءَ مہر ءُ دوستی یے بہ بوتیں، انسان ءَ را انسان ءِ کِرّا کدر ءُ کیمتے بہ بوتیں، بس ہمے وہد ءَ منی ھیال ءَ منی یکیں مہرجان منی دیم ءَ اتک کہ منءَ دستءِ گپت ءُگشتے پادا، دل ءَ مزن کن، الم من ءُ تو وتی منزل ءَ سر بئیں، بس وتی جزبگ ءَ زندگ کن ہچبر دلپروش مہ بو، گوں ہمے گپاں من پہ زور پاد اتک آں کہ مہرجان ءَ وتی ھمبازاں کن آں ءُ گُشانے کہ منی منزل توئے ترا کس چہ من جتا کُرت نہ کَنت من پاد اتک آں پہ مہرجان ءِ امباز کنگ ءَ دومی دیم ءَ کپت آں ،یکبرے پد ءَ پاد اتک آں تاں ادا کَس نیست، وتی ھمے جانءِ ٹپانی گوما واتر وتی لوگ ءَ اَتکاں۔
منی ہرچ درد ءُ دورانی سرپد بوؤکیں بس منی یکیں پیریں مات اَت کہ مُدام منی بابتءَ جیڑگءَ ات، آئیءَ مُدام منی واستہ وتی دَست بُرز ءَ کُرت اَنت بس ھمے دْوائےکُرت کہ یا مولا “منی بچ شاہو تئی باہوٹ اِنت منی چمانی چراگ، منی باندات، منی اُمید ءُ منی کُلیں اَست ءُ نیست ءُ وتی ہُدامرزی ئیں پتءِ نشانی بس منی شاھو اِنت یاربِ پاک تو منءَ چہ شاھوءَ زبہر مکن ءُ تو زان ءِ کہ منی شاھو جان یک چوره یے ءُ پہ آئیءَ دگہ کسے نیست۔مہلوکءَ بد کئیت منی شاہو ءِ سرا ، کلاگءُ مسکراہی بندنت ءُ جن انت ئے، تو وت منی شاہو جان ءَ وش ءُ سلامت بکن ءُ پہ وشی آئیءَ منزلءَ سر بکن کہ شاہو ءَ ابیدءِ مہرجان ءَ کدی نہ بیت، یامولا تو وت بزگ کن پما بس تو وت ئے”۔
منی مات مدام منی بابت ءَ جیڑگ ءَ اَت بَلے منءَ کَسےءِ سما نہ اَت نہ زاناں شپ چون روچ بوت انت ءُ روچ چون شَپ بوت انت، منی ھیال مدام بس گوں وتی مہرجان ءَ اَت ءُ مہر جان ءِ ھماچمانی ارسان اَت ۔
میتگ ءِ مردمانی دپ ءَ مدام منی ءُ منی پِت ءِ نام اَت کہ شاہو ہما وتی پِت ءِ سر ءِ مُہر اِنت پِت ءَ کہ شریں کار وتی زندگی ءَ نہ کُرتگ نوں بچ چوں شریں کار کنت ءُ شر بیت؟؟ زہگ پدر اِنت ہما وتی پَت ءَ پہ روت بَلے من کَسےءِ گپ گوش نہ داشت انت، میتگ ءِ کُلیں مردمانی وزیپہ بس من ءُ منی پِت اَتنت ءُ کسے ءَ اے ھم نہ گُشت کہ شے مرید (منی پِت ءِ نام اِنت کہ یک روچے وتی دُکان ءَ نِندوک بیت کہ دُز دکان ءَ کاینت کہ وتی زر ءُ مالاں بدئے بلے منی پِت ھمے گُشیت کہ اے زر ءُ مال کَسےءِ پِت ئے میراث نہ اَنت من دات اش نہ کن آں گُڑاں دُز منی پِت ءَ جن انت ءُ شہید کن اَنت) یک شَریں مردمے ات، کسے کارءَ گوں کار نیست ات ئے، بلے مردم ہمے گُش اَنت کہ شے مرید گنوکے بوتگ کہ آئی دُزانی گوما جنگ کُرتگ، دُزاں چونہا شے مرید کُشت ءُ آئی زر ءُ مال ہم بُرت اَنت، پمے کسہءَ مردماں منی پِت ءِ شہیدیءَ پد آئی نام شےمرید گنوک ایرکرت ۔
من ءَ اے ھم سُد نہ اَت کہ منی مات ءَ وتی زند چوں گوازینتگ ءُ گوازینگ ءَ اِنت ئے، منی ہیال گوں بس مہرجان ءَ اَت پرچہ کہ مہرجان منی منزل اَت مہرجان منءَ چہ وتی ساہ ءَدوستر اَت مہرجان منءَ چہ سرجمیں دگنیا ءَ ہما دیمءَ ات، بَلے من اے نہ زانتگ اَت کہ مہرجان کئے اِنت؟ کجا نشتگ؟ کئی زھگ اِنت ؟ بس من یک شَپے واب ءَ دیستگ اَت کہ یک سکیں ڈولداریں جنکے کہ سنگاراتگءُ لوگےءِ تہا نشتگ منی چمانی ارس چہ گُلانی سر ءَ ایرکپان بوت انت، کَسےءِ سُد ءُ سما ءَ نہ اِتاں بس یکیں ھمے گپ زبانءَ اَت کہ ” منی زند ئے مراد بس تو ئے ” من وتی زندگی ءَ چُشیں شر رنگیں جَنِک نہ دیستگ اَت من باریں پہ کجام پہ ازابءُ زُورءَ ہمے جَنک ءِ کِرّا شُت ءُ سر بوت آں، من جُست کُرت تئی نام؟ یکبرے گَپے نہ کُرت دومی بر ءَ من جُست کُرت کہ تئی نام؟ ءُ تو پَرچہ گِریوگ ءَ ئے بس ھمے گُشتے منی نام مہرجان اِنت من پَمیشکہ گریوگ ءَ آں کہ………. مہرجان ءِ گپ ھلاس نہ بوت کہ منءَ چہ پُشت ءَ یکےءَ آسِن ءِ لَٹے منی سر ءَ جَت من ککارے جَت ءُ بے ہوشءَ کپتاں، بِزاں کہ من وابے دیستگ منی ہمے ککار ءَ چہ منی مات چہ واب ءَ بست کنتءُ پہ من ہوش ءِ آرگ ءِ کوشست ءَ کنت بَلے منی چم سر ءَ رو اَنت ءُ من گنوک باں ،ھمے گنوکی ءِ تہا یک روچے منی باریں پہ چونےءَ جنگل ءَ سر کپت، من دیست کہ منی مہرجان اِنت کہ جنگل ءَ پاد شپاد ءُ سر درانت ءُ پِریات ءُ زاری کنان اِنت پہ بے سَماہی روگ ءَ اِنت من ہم پہ مہرجان ءِ پُشت ءَ تَچان بوت آں من بس ھمے توار کنان بوت آں مہرجان او مہرجان تو کجا روگ ءَ ئے ؟ بوشت من پیداک آں ترا چے بوتگ؟ او مہرجان من بس یکپارگی مہرجان ءَ توار کنان ءُ مہرجان ءِ پُشت ءَ تچان بوت آں، ھمے تچگ ءِ تہا منی سر جنگل ءَ یک درچکے ءِ بُنڈ ءَ لگ ات من یک بلائیں توارے جت ءُ چہ وتی گنوکی ءَسما کُرت چارات داں من وتی ھما پیسری دنیا ءَ یک تہاریں بانے ءِتہا کپتگ آں دلءَ دریکگے جتءُ دپءَ دراتک کہ بیگاه ءِ سر گوات منءَ بر گوں ۔
دی بلوچستان پوسٹ : اے نبشتانک ءِ تہا درشتان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ۓ جندءِ گنت، الم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منوک بہ بیت یا اگں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
