افسانہ
شام اس جوْن اسیتون
نوشتوک: رحیم زام
دی بلوچستان پوسٹ – براہوئی کالم
روشنائی تو ہرے ولے انتے دُن مُج مُج وبے سیک ءِ ، داجون آن بار ہراسما اف اٹ دے نا ئسے کنا پاناد ءِ تموک ءِ، ساعت ئسے آن بلکن زمان ئسے آن ہچ خبر تمنگ اف!
ساہ آن بے ساہ ءِ ولے واہم اندن گمان مننگ ءِ داکنے توار کننگ ءِ ولے انت کِن۔۔۔؟
کنے توار تو کننگ ءِ ای دیر اُٹ وکنا داڑتون سیالی انت سینا ءِ؟
ای دیر اُٹ انت کِن داڑے دا بے ساہ آجون تون تولوک اُٹ۔۔۔ایہن ہم ہرانگ کاوک کنے تو اسُل یات اف کہ داجاگہ آن بیدس پین جاگہ سے آہنانٹ!
داکوٹی اٹ کہیک کنے آن بار جوْن تا پاناد آتولوک سرگڑدان ءُ، بیرہ اسٹ آن ہرابشخندہ ءِ تینا خود تون گپ کننگءِ کہ’’ کناساہ چاوہ نی خبر تے اُرتانُس ،ای راست پاننگ اُٹ ای باز گٹ مسونُٹ ،داسا ہم اندا فتا نیام اٹ تولوک اٹ کس بننگ اف، مشکل ءِ کس برے داڑے پگہ سہب تون بلکن حوال برے وڑ اس تو کینہ۔۔۔(دم اس چُپی) نہ دُزی نا گپ اف بس داڑے ہیت پین وڑ ننے تولوہی مریک ۔کناساہ ہر کس تینا جاگہ آن بے جاگہ مننگ کپک دا داساننااُست ئنا ٹکر جوڑ مسونو۔‘‘مخنگ نا توار چُپ آکوٹی ٹی سر گڑدان مرسا دے چائے تینے ہراکوچہ ٹی ڈکا۔
دادیر ءِ اُست نا ٹکر پاننگ ءِ؟
ننے پاننگ ءِ داننکن تولوک ءِ۔کنے آن باروس ورندی تسک، ہرا جون سینا پانادءِ تولوک کوٹی نا چَت نا کُنڈا ہُرنگ ئسک ولے اونا خنتا ملاسی پاننگ ئس او باز مُرارنگ ءِ۔
نی دیر اُس؟ای سوج کریٹ
سمااف۔۔۔بلکن ای ہچ افٹ یا ہچ متن اُٹ یا داسا بنامننگ اُٹ۔اوکنے ورندی تس۔
گڑا ای دیر اُٹ کنا پاہ؟ای وا سوج کریٹ۔
او پارے: ای اسیکا تینے آن سرپندی مریوک کہ دوارہ پین تے چاوک
پین اس پارے:ای چاوہ نن دیر اُن۔
جی جی۔۔۔پاہ
نن اُست نا ٹکُر اُن،دُنکہ دا مخوکا پارے ہرانن کُل آن جتائے۔
دِنّا اُست ناٹکر پین اس سوج اس چست کرے۔
اندا تولوک نا جند نا،پاننگ اٹ ٹاکو اس خلک ہلہ۔
پین اس پارے نئے نن اوناآخہ بلکن اندا جوْن نا اُست ئنا ٹکر مرون انتے کِن نن کُل اسٹ اسٹ نا ادے تولوک اُن۔
پین اس پارے: نئے ،ای ہرانا ہدے تولوک اُٹ اندا مخوک نا وڑنااس دروبس پین سیتون گپ کننگ ئس پارے دانا اُست ہِس مسونے۔
اُست تاہِس مسونے ولے ای تو ہریٹ اک گڑا امر نن اُست مننگ کینا نن پین گڑا اُن۔۔۔خبر اف انت اُن۔
مخنگ نا توار ولدا بنا کرے۔۔۔کنانازو نی ہم کمال کیسا،بابا ای اگہ پگہ بتوٹ کنا ساہ ءِ ہلک بس،خیسہ واپس پارے:او پین ہیت ئسے کے کنا ساہ،کنا جان نی اُس۔
دا انت پاننگ ءِ،نن داسا انت اُن؟نازو اُن،ساہ اُن، جان اُن!
نن کُل ولدا چُپ کرین ہچ کس ہیت کتو بس چُپ چُپ تینا پاناد نا جوْن تے ہُرنگ ئسن انداڑ تون کنے خیال ہرفے دادے ا مر درو یات اس ننے یات بننگ اف؟
نی پانے درو امر یات ءِ؟ای سوج چُست کریٹ تو کُل آک ہبّکہ مسُر۔
کنے توہر گپ یات ءِ بس اسہ گپ اس یات اف کہ ای دیر اُٹ انت ئسے اُٹ!
تو ننے ہم پاہ خبر تمے انتکن تولوک اُن داڑے۔
بن بو ،دیگر نا پاس ئسک دا جوْن ئسک ای ہم اوڑتون تُدئسوٹ، انت کِن کنے اسُل سما الو۔دا باز سڑگڑدانی اٹ گپ کننگ ئس،گپ جوان یات بننگ اف آن وار وار آپاریکا داسا ہیت خاخر آ تخوک ءِ پین ہچ اف کل ءِ خبر ءِ کنتون ہچ اف بیدس دافتیان، داسا خاخر کاریم بروئے۔
اُراسیٹ پیہان زرس چُپ تو سن ولدا روشنائی مس چہانٹ مس۔چہانٹ روشنائی آن گیشترئس، نئے بلکن روشنائی۔۔۔۔ای خوش مسوٹ داسا ای دادے ہلنگ کیوہ کاوہ ولے ای دائسکان کِن انداڑ کن اُٹ نمے آن بار!
اونا ہیت آتیان گُڈ بیرہ چُپی مَس ننا سوچنگ نا بنامس گڑا انداڑتون ہمومخوکا چُپی ءِ پرغا پارے:آشکر سُہب مس۔
انداڑ تون روشنائی مس ، بیرہ چُپی و روشنائی ئس ولے روشنائی ننے دا جوْن تیان آن مُر کننگ تون اواراحوال تروکاءِ ننے آن جتا کننگ ئس۔
