گُنگ ھم گپ کنگ لوٹیت
علی مراد
دی بلوچستان پوسٹ : بلوچی کالم
دل ءَ گوشت گپ بہ کن، بلے من گُنگ اِت آں. گُنگ گپ کُت نہ کنت. بلے مرچی وھد ھم بدل بیتگ اَت۔
گُنگ ءَ زبان رودینتگ ات۔ گپ ھم بندات کُتگ اَت۔
بلے دنیگہ چو ھما چار سال ءِ زھگ ءِ وڈا گپ ھم شر نہ گیشّگ ءَ اِتنت۔ چو گُنگانی ھساب ءَ اَت۔
گُنگ پہ گپ واستہ مدام ھدوناک اَت، پرچہ کہ گُنگ ءَ مدام دُنیا ءَ آ دگہ مردم پہ گپ ءَ دیستگ ات اَنت۔ گُنگ ءَ وتی دل ءِ تُوک ءَ مُدام ھمے مار اِت ءُ جیڑ اِت کہ من پرچہ چو آ دگہ انسانانی وڑا گپ جَت نہ کناں۔
گڑا مرچی گُنگ ءَ کہ اے بے وسی ءُ بزگی ءِ درد مار اِت ءُ وتی راج کہ دیست گڑا مدام ھمے جیڑ اِت کہ من الم گپ کناں۔
چیا کہ اے قوم تھا باز مردم ھست اِت اَنت۔ آھانی زبان پچ اَت بلے پہ گَپ کنگ ءَ تُرسگ ءَ اِت اَنت۔
لھتے ءِ زبان زوراکیں ھاکم ءَ بُرتگ اَت ، لھتے پہ لب ءُ ملام بے توار کنگ بوتگ اِت انت۔ لھتے ءَ مَرگ ءِ تُرس ءَ وتی زبان گُنگ کُرتگ اَت۔ لھتے ءَ پہ کینگ وتی زبان داشتگ اَت ءُ گپ اِش نہ جت۔ لھتے ءِ دل سک مزن اَت بلے گُنگ اِت اَنت۔
من ھم ھمے راج ءِ گُنگاں چہ یکے اِت اَنت۔ بلے من پہ گپ ءِ دربرگ ءِ ھاترا روچ شپاں گوازینگ ءَ اِت اَنت۔ وتی زُبان شوھاز کنگ ءَ پہ جیڑگ ءَ اِت انت کہ من پرچہ گپ نزاناں۔ من پرچہ گُنگ آں؟
بلے 14 مئی ءِ بیگاہ پہ من گُش ئے ھمے ھاترا اتکگ اَت کہ زبان ءَ پچ کن۔ نوں ترا ھم گپ جنگی اِنت۔ گپ کن کہ تئی بے تواری راج ءَ تاوان اِنت۔ من ھم گوشت کہ من گپ کناں۔
مناں مدام ھمے سکین دیگ بیتگ تو گُنگ مہ بو۔ گپ کن۔ بلے مناں ھچ بر اے باوَر نہ بیتگ کہ گُنگ ھم گپ جَننت۔
بلے انسان پہ گپ کنگ ءِ ھاترا مدام جیڑ اِت۔ ھمے جیڑگ آئی ءَ گپ ءِ ھاترا لاچار کنت۔ آ جیڑیت کہ نوں من گپ کناں ءُ پہ مدامی گُنگ نہ باں۔
مرچی ءَ چہ رند پہ گپ جنگ ءَ بندات کناں۔ ہرچی من وت گنداں، وت ماراں، ھمائی ءَ وتی وڑا درنگاز کناں۔ نوں دگرانی مھتاج نہ باں۔
یک رندے من وابے دیست۔ من ءَ وتی مھرواناں گوشت کہ گپ کن۔ کتاب ءَ دیم ءَ بہ کن۔ ھجی کناں کن ءُ واناں کن۔ ہرچی مار ئے نبشتہ کنان کن۔
تنیگہ تئی منزل باز دور اِنت۔ تو اگاں اے گرانیں منزل ءِ شوھاز ءَ پہ بے زبان ءَ سَپر بہ کن ئے ءُ دیم ءَ روگ ءِ جُھد ءَ بہ کن ئے گڑا تو سک باز پشت کپ ئے ءُ تئی مات مدام پہ ترا جیڑیت کہ تو اے دراجیں ءُ گرانیں سپر ءَ بے زبان ءَ چون ھلاس کت کن اِت۔
مات سھب ءِ سرا مدام پاد کئیت ءُ وتی کُل ءِ پیژگاہ نِندیت ءُ چم مدامی راہ اَنت کہ تو کدے کائے کہ من تئی آواز ءَ اِش بہ کناں۔
مرچی من مارتگ کہ من کمو گَپ ھم زاناں۔ روان پہ مات ءَ کہ منی توار ءَ اِش بہ کنت۔ مات گل بہ بیت۔
من گوشت کہ مرچی روان پہ مات ءَ مناں راہ نیم ءَ گشگ بوت کہ تو سبر کن کہ تئی مات ءَ پہ تو کُلوہ ئے دیم داتگ کہ ھنّو میا۔
من پد ءَ واھگ سوڑگ بدل کُرت ءُ وتی ھلک ءَ چہ باز دور یک بزیں کھیری ءِ ساھگ ءِ چیر ءَ سر ایر کُرت ءُ وپت ءُ واب کپت آں۔
منی بازار ءِ مُرگ گریوان اِت انت ءُ اتک انت ءُ بزیں کھیر ءِ شاھانی سر ءَ نشت ءُ پریات ءَ لگت اَنت۔
من چہ واب ءَ بُست کُت تہ دیست کہ مُرگ گشگ اَنت کہ پہ مارا زمین تپتگ۔ گمانی گرانیں بارے مئے کوپگاں دیگ بیتگ۔
من جِیڑ اِت کہ اے مُرگانی پریات مرچی سک برز روگ ءَ اِنت ءُ بلے من زانت کہ اے مُرگانی پریات منا ھمے گشگ ءَ اِنت کہ تئی واستہ تئی میتگ سک ابیتک اِنت ءُ تئی میتگ ءِ دو رُستگیں پل مرچی چہ ترا سندگ بیتگ اَنت۔
تئی مات انگت پہ شمے ودار ءَ کُل ءِ پیژگاہ نِشتگ ءُ مدام چمّے پہ شما راہ ءَ اَنت کہ شُما کدی کائے۔ پرچہ کہ منی مات ءِ چُک درست چہ وتی زمین ءَ دور اَنت۔
مُرگ ھم گشگ ءَ اِت اَنت کہ مات ءِ گم باز اَنت۔ من مُرگاں گوشت کہ شُما مات ءَ منی سلاماں سر بہ کن اِت ءُ آئی ءَ بہ گوش اِت کہ مہ جیڑ۔ تئی نِزوریں بالاد ءِ گم تئی راج ءَ ھم کوپگ چیر داتگ اَنت ءُ پہ ترا جیڑگ ءَ اَنت۔
بازار ءِ دُزیں کُچک آں ھم مرچی مُرگانی پریات اِش کت اَنت شاد ءُ گل کنگ ءَ اِت اَنت۔ پیسر ءَ مھلوک کُچکانی تُرس ءَ لوگ ءَ چہ ڈن گندگ نہ بیتگ اَت۔ بلے مرچی مھلوک ھم ڈنّ ءَ گندگ بوھگ ءَ اِت انت۔
من پد ءَ پہ گپ کنگ واستہ جنزاں بیتاں۔ من کول کت کہ نوں من تاں ھما وھد ءَ گپ کنگ ءَ بند نہ کناں۔ کہ من واتر مہ کناں۔ چو دُنیا ءِ آ دگہ انسانانی وڑا ایمنی ءُ آسودگی ءَ مہ ننداں ءُ وتی راج ءَ آجوئیں زندگی ئے مہ دیاں۔
