ہنکین
نوشت: مہرمیر/ مَٹ : عتیق آسکوہ بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ : کالم
نن سردار نا کبابی ءِ (سردار نا سجّی کن کُچین) ءِ ارفیسہ خلق آن پیشن مسون. ای کُچین نا لخ ئٹی خیری ءِ شاغوک باوہ نا رند اٹ سر ہلکٹ. اینو شار آن سردار نا مہمانک بننگ ئسر باوہ اوفتیکن کُچین ءِ ارفوک سردار نا وتاخ کن ہننگ ئس. کنے ہم ہمرہ کریسہ باوہ پارے کہ سردار نا مہمانک بننگ ءُ، بندغ پَکار مرو. ای ہم ہڑدے بزگل تون مریسہ ایب کیب آن بے چَس مسوسٹ اینو اسہ پارہ غان بزگل آن جان چٹّاسُس ایلو پارہ غا سردار نا رہی آ ہنیسہ مخلوق تون اوڑدئی نا اُست خواہی و خوشی نا سوب ای بابا نا رند اٹ دُدینگسہ ہننگ ئسوٹ. کسر ٹی باوہ نا رند اٹ ہنیسہ نن خیرو نا ہنکین (ہنکین، خلق ئسے نا لڈّنگ آن گڈ ہمو ہند ہراڑے گدان مسکہ.) نا رہی آن گدرینگان گڑا باوہ جان پارے؛
“نودان ہراتم ہم ہنکین ئسے نا رہی آن گدرینگس گڑا ہچبر ہمو ہنکین آ چَوٹ (پازوار) آتیتون ہنپیس……”
ای سوج کریٹ؛
“انتئے…؟”
گڑا باوہ جان پارے؛
“کنا مار، ہنکین ننا خلق ئنا ڈَول ننکن پاک ءِ، نن کس ئنا خلق ءِ اسہ عبادت جاہ اس سرپند مرینہ کس ئنا خلق اونا شرف و ننگ ئنا رکوک و قلعہ مریک، بلوچ ہیرو و قومی تشکیل نا سروک خان میر نوری نصیر خان ہرا ننے منظّم ءُ قوم ئسے نا دروشم تس اونا دا دود و عادت ئس کہ او ہنکین ئسے آ پازوار آتیتون ہنتوکہ. او پاریکہ پازوار آتیتون کس ئنا ہنکین آن ہننگ اندن ءِ دنکہ اونا خلق اٹ گدان ئٹی پازوار آتیتون اوار کس پیہہ، گدان نا تہٹی یا ٹپّر و کونٹ آ پازوار آتیتون ہنیسہ تولنگ دُود و اونا شرف ءِ لتاڑنگ نا ڈول ءِ…… کنا مار خلق ننا ہمو کُدام آکو ہرافتا شرد و رَکنگ کن تینا ساہءِ ہم ندر کینہ و اندن ایلوفتا خلق ءِ ہم شرف تننگ ننا دوُد و فرض مریک…… دا ننا دُود و ربیدگ آن چَپ ءِ کہ نن ایلوفتا خلق ءِ شرف تفن…… ہراتم کس ئنا خلق آ کاسہ گڑا مُر آن توار ایت کہ خلق ٹی ساڑی مخلوق سنبھال کننگ کے و نا بننگ نا اوفتے سما تمہ، ہمو وخت اسکان مُونی ہنپہ ہراتم اسکان کہ اوفک نے بخیر پاننگ کن مونا بفس، داڑان اوفتا خلق نا تیوہ غا رازداری برجا مرو و اوفتا خلق نا شرف مرو…… خلق نا شرف نا بھاز زیات خیال تخنگ نا سوب ہنکین نا ہم شرف کننگ نا دود ءِ برجاء تخنگانے…… میر نوری نصیر خان اندا خاطر تینٹ ہچبر کس ئنا ہنکین آ پازوار آتیتون ہنتویکہ کہ کنا قوم خلق نا شرف نا اہمیت ءِ سرپند مریسہ دا دود ءِ برجاء تخہ….. کنا مار، خلق آک ننا قلعہ نا ڈَول مریرہ ہراتم کس ننا خلق آ بریک باہوٹ ہلیک چاہے او ننا دژمن ہم مرے نن ساہ ءِ دلدست آ تخسہ اودے باہوٹ ایتنہ…… باہوٹ نا ننا دود ننا اقدار نا گچینو مثیال ئسے…… کنا مار، خان قلات آن ہلیس ننا نواب و سردار آک ننا دا دود و ربیدگ آتا رکوک آک مریرہ….. او دا ربیدگ آتا رَک ءِ لَس مخلوق آن زیات کیرہ……..”
باوہ جان دنکہ قبائلی بست و بند اٹ بھلن مسوسُس گڑا قبائلیت ءِ بھاز شرف تسکہ، سردار آتے شرف تسکہ…… باوہ کنے پنت کریسہ ہننگ ئس…… باوہ کنا اسکول و کنا راہشون ئس. او ہر گڑا کنے ہیل تسکہ و اودے اُریسہ کنا ودشت مننگ ئس….. ای باوہ جان آن سوج کریٹ؛
“باوہ جان نی دا تیوہ غا ہیت آتے ہراکان ہیل کریس؟”
باوہ جان مخیسہ پارے؛
“کنا مار، دا ہیت آتے ننے ننا پیہن ریشیک پارہ نن اوفتیان ہیل کینہ و تینا چُناتے و بروکا زَنک ءِ سینہ بہ سینہ سر کینہ…….” باوہ جان مُستی پارے؛ “ای اینو نے اندا خاطر سردار نا وتاخ آ دننگ اُٹ کہ نی ہموڑے خن کہ ننا ربیدگ آک انت ءُ……. مخلوق تو اوڑدئی کر…. دُن انگا مجلس آک ننا چاگڑد و اقدار نا عکس و عملی ءُ نمونہ مریرہ…..”
کنا تصور اندن جوڑ مننگ ئس دنکہ ای اسہ بھلو درس گاہ ئسے آ ہننگٹ یا گڑا تینا تہذیب نا مرکز و قبلہ نا زیارت ءِ کننگ کن ہننگٹ…… کسر ٹی باوہ جان نا پاروکا لَوز آتیان گڈ سردار و اوفتا محفل ءِ اوننگ نا است خوائی پین زیات مس….. سردار نا تصور کنا مِلی ٹی اندن ئس دنکہ او چاگڑد نا ہمو بندغ یا کڑدار ءِ ہرا کہ تیوہ غا سفت آتیتون ننا ربیدگ، ننا اقدار نا رکوک تون اوار ننا تہذیب نا عکس مریک……. ای اندا سوچ آتیٹ دُب ہلوک ئسوٹ کہ سردار نا خلق آ سر مسون…… قلعہ ڈَول آ اُرا غان پیشن سلوک آ سلاء بند ورناک و ایلو پارہ غا ٹولہ غاتیٹ ساڑی مخلوق….. اُرا ٹی پیہنگ آن گڈ پیہن ریشی بزرگ آتے تینا سادہ ولے صاف آ پوشاک ءِ ٹہیفنگ ڈول آ معصوم آ وڈ تیان کنے آ سردار نا رعب و سوبری پین زیات مس…… ای ٹَک خلنگ ئسوٹ کہ آخر ہرا دننگا ایت ءِ ہرا داخہ در شَرف تننگ نا سَوب ءِ…… دوارہ کنا مِلی ٹی باوہ جان نا ہمو ہیت آک بسر کہ سردار ننا راہشون و قبیلہ نا تیوہ غاتیان بھلا شرفدار و ننا ربیدگ آتا رکوک و تہذیب نا نمائندہ مریک…… کنا مِلی ٹی سردار نا تصور اسہ اندنو بندغ ئسے نا ڈول بس ہرا بندغی صفت آتیان بھاز زیات ئس….. ای دنکہ اولیکو وار سردار نا وتاک آ بسوسٹ، ای داسہ زیات خُلوک ئسوٹ…. خُلیس ئس کہ ردی اس مف کنے آن انتئے کہ باوہ جان ءِ بھاز وخت پاریسہ بنگوسٹ کہ سردار فلان بندغ ءِ فلان فیصلہ ٹی ملامت کریسہ اودے جرمانہ کریسوس….. ای تو تینا ربیدگ، تینا تمدن، تینا اقدار نا مرکز و تہذیب نا اسہ جاہ ءُ عملی نمونہ اس اوننگ کن بسوسٹ…… ای سلاء بند مخلوق ءِ اُراٹہ گڑا ٹَک خلکوٹہ کہ دا اخس دلیر ءُ بندغ ءُ ہرافتے سردار تینا قلعہ و تینا رَک اکن تخانے……. دا سردار نا خڑک ئنا مخلوق ءُ گڑا سردار آن گڈ اوفتا بھاز اہمیت مرو…… ای اوفتے خُلیس و اُست خواہی نا نظر آن اوننگ ئسوٹ….. باوہ جان قلعہ ڈَول آ اُرا نا بھلا دَرغ آ سلام پارے و تہٹی پیہا، ای اونا رند اٹ ہننگ ئسوٹ…… تہٹی پیہان گڑا اوڑے اسہ پیہن ریشی اس سلوک ئس ہرا منہ ورنا تے بھاز آ کاریم و بست و بند آتا بابت پنت تننگ ئس، ای گمان کریٹ کہ اندا سردار مرو، ای اودے اوریسہ ہننگ ئسوٹ….. کہ باوہ جان رہی آ سر مریسہ اودے ترندو توار ئسے تون سلام پارے گڑا او مونی بس و باوہ جان ءِ بغل کرے، ای باوہ جان نا رند اٹ سلوک اُروک ئسوٹ کہ سردار تون دُو ہلنگ نا واری ہراتم بریک….. باوہ جان تون بغل کشی آن گڈ ہمو پیہن ریشی کنا پارہ غا اُرا و دُو مریفے ای زوت آن اوڑتون دُو ہلکٹ او باوہ جان آن حال احوال کرے، ای کُچین ءِ ہلوک سلوک ئسوٹ او خڑک آ سلوک ورنا ءِ پارے کُچین ءِ ارفیسہ ایڑے ساہدار تے تڑوک آتے ایتے…. باوہ جان اوڑتون مخیسہ ہیت کننگ ئس….. باوہ جان ہراتم اوڑان سردار نا بابت سوج کرے گڑا کنا گمان پنّا کہ دا سردار ءِ……. دیخہ حال حوال آن گڈ باوہ جان کنے پارے نودان کان، نن مونی سر ہلکن….. ای سردار نا اُرا نا تالانی و اونا گچین آ ندارہ غاتے اوننگ ئسوٹہ…… ای خناٹ کہ ایلو پارہ غا اسہ بھلو چمن ئسے آ بھاز آ دریک تالان ءُ. اوڑے بھاز بندغ تولوک ئسر….. باوہ جان اوفتا پارہ غا ہننگ ئس. ای باوہ جان نا رند اٹ تینے کُر کروک، دنتان تیٹ خیری ءِ گٹ ہلوک دانگ اینگ اُروک ئسوٹ….. نن چمن نا رہی آ سر مسون گڑا باوہ جان تینا چَوٹ آتے کشنگ آ لگّا….. ای گوڑینگوک ئسوٹ کہ دائسکان تو نن ہراڑے دریک تالان ئسر اوکان مُر ئسونہ گڑا باوہ جان انتئے چَوٹ آتے تینا کشنگ ءِ، ای ہم اشتاف اشتاف چَوٹ آتے کشنگ آ لگاٹ کہ دُن مف کہ ای ردی اس کپر و انداڑتون مدان آ باوہ جان آن سوج کریٹ باوہ جان دریک تو دائسکان مُر ءُ، چَوٹ آتے داڑے انتئے کشنگن؟ گڑا باوہ جان پارے کہ مار، سردار نا دا چمن خراب مرو، دا ہم دری آنبار ءِ…. ای دا خرّسی ءِ اوننگ ئسوٹ ہرا وڑو خرّسی ای ہردے مال ءِ خوافنگ وختا چَوٹ آتا شیف آ لغت تسوٹہ…… ای ٹَک خلنگ ئسوٹہ کہ سردار تون اوار اوار اوفتا اُرا نا خرّسی ہم اخس شرفدار ءِ…… نن تینا چَوٹ آتے ہموڑے لگوک پُھل آتیتون اوار تخیسہ شپاد آ نَت تیتون دری تا پارہ غا سر ہلکن اوڑے بھاز آ بندغاک صاف پیہن آ پُچ آتیتون اوار دری تیا تخوک بالشت آتیا ٹیک خلوک تولوک ئسر….. باوہ جان مخلوق نا رہی آ سر مریسہ ترندو توار ئسے تون سلام پارے….. کنا خنک سردار ءِ پَٹنگ ئسرہ….. ہموڑے تولوک بھاز آ بندغاک باوہ جان نا سلام نا ورندی ءِ تسر….. ای باوہ جان نا رند اٹ ہنیسہ ئسوٹہ، ای خناٹ باوہ جان مُستی ہنا دا محفل ٹی تولوک اسہ بندغس ہرا پیہن آ پُچ آتیتون چارزانوں کروک تولوک تینا رہی آ تولوک اسہ بندغ ئسے نا ہیت آتے بننگ ئس…. اونا پد آن اِرا سلاء بند ورنا بھاز سوگوی تون سلوک ئسر….. کنے یخین مس کہ سردار پَک اندا مرو….. او باوہ جان نا تینا پارہ غا بننگ آن بے سما ہیت آتیٹ گٹ خننگاکہ…..
باوہ جان منہ گام نا مُرّی آ سر مریسہ پارے سردار صاحب سلام والیک…… و انداڑتون باوہ جان تینا دُو تے خیر ٹی پیڑسہ سردار نا پارہ غا ڈول مریسہ اوڑتون دُو ہلنگ کن مریفے….. خیری ٹی دا سوب آن دُو تے پیڑا کہ اونا خواری کش آ و پد ماندہ غا دُو تا سختی سردار ءِ محسوس مف…… سردار ہرا ہیت اٹ گٹ ئس اودے دیخہ ہم باوہ نا بننگ آن متاثر کتو، او باوہ جان نا پارہ غا تینا کاٹم ءِ دیخہ ہڑسا و اسہ دُو ءِ مریفسہ باوہ تون دُو ہلک…… ای ہم باوہ جان نا رند اٹ سلوک اُروک ئسوٹ کہ سردار تون دُو ہلنگ نا شرف دوئی مرو…. باوہ جان دُو ہلنگ آن گڈ ڈول مروک سردار تون حال احوال کننگ آ لگا ولے سردار ہرا تینا رہی آ تولوک بندغ تون ہیت کننگ ئس ہمونا پارہ غا پام کروک مس و باوہ جان آن بے پام مس….. ای باوہ جان نا مُر مننگ کن اُروک ئسوٹ کہ ای ہم سردار تون دُو ہلنگ کیو ولے باوہ جان دنکہ کنے گیرام کرے کہ ای ہم اونا رند اٹ سردار تون دُو ہلنگ کن بے جارات اُٹ……. باوہ جان نا پارہ غا سردار نا بے پامی ءِ خنیسہ سردار نا پد آن سلوک اونا اسہ سلاء بند گاٹ اس مونی مس و باوہ جان آ تینا خن تے کشیسہ ترندی تون ہننگ نا اشارہ کرے….. ای خلیسٹ و داخہ در خلوک مسوٹ کہ ای لڑزہ ٹی بسوٹ کہ بلکن باوہ جان ردی اس کرینے ہراڑا ہمو سلاء بند اودے ہننگ نا پاننگ ءِ…… باوہ جان انداڑتون واپسی کن مون ءِ ہڑسا و کنے اشارہ کرے کان نودان….. ای خلیس نا سوب آن سردار تون دو ہلنگ ءِ ہم گیرام کریٹ و باوہ جان نا رند اٹ سر ہلکٹ….. ای گوڑینگوک ئسوٹ کہ آخر باوہ جان ہراڑے رَد اس کرے!!
باوہ جان و ای بسون ایلو تولوک آ مخلوق تون اوار اسہ جاگہ ئسے آ توسن…… ای باوہ جان تون اوار اسہ پارہ غا دری نا رہی آ تولسہ باوہ جان ءِ اوننگ ئسوٹ و اسہ خن اٹ گاٹ ءِ….. باوہ جان تولسہ تینا رہی آ تولوک اسہ بندغ ئسے ہرا بلکن باوہ جان ءِ چائسکہ اوڑتون ہیت ئٹی لگّا….. ای باوہ نا پیشانی آ فریشانی و دیخہ سوختئی خننگ ئسوٹ ولے باوہ دا سوختئی آن تینے بے پام کننگ نا کوشست کریسہ رہی آ تولوک ہمو بندغ تون ہیت اٹ اختہ مس…… ای دیخہ پام کننگ آن گڈ سردار و ہمو گاٹ آ خن تے خلوک اوننگ ئسوٹ…… کنے اندن لگا کہ ہرا سلاہ بند گاٹ باوہ جان ءِ سختی تون ہننگ نا اشارہ کرے او اندن درستی اس خننگاکہ، بلکن اودے جاہ اس ای خناسٹ. ای اندا ٹَک خلنگ اٹ گٹ ئسوٹہ کہ اسہ دم تون یات بس کہ دا تو خیرو ءِ ہرا خَدو مامد اکرم نا بزگل آن کُچین اس دزّی کننگ آ ہلنگاسُس. دا تو ننا خلق نا بدنام آ دُز ئس…… درست کننگ اٹ اُرے دا سوب آن مس کہ خیرو نا پُچ و داڑے اودے رسینگوکا ہند اونا تینا کڑدار آن بھاز زیات جتا و چَپ ئس…… ای تو دنکہ ہبّکہ سلیسوٹ کہ دا داڑے انت کننگ ءِ…. اسہ دُز اس سردار نا سلاہ بند گاٹ امر مننگ کیک…… دز ئنا تو ہچو خواجہ اس مفک و اونا ترندو سزا ہڈ تروک ءُ و ایلو پارہ غا سردار تو ننا تیوہ غا ربیدگ آتا رَکوک تون اوار دافتے ایسری تننگ نا اختیار دار مریک او امر اسہ دز ئسے داخہ در تینا رہی و باور کروک ءُ ہند اس تننگ کیک…. ای سوچ آتیٹ گم ئسوٹہ….. کہ اسہ بندغ اس بس و سردار تون مدان آ گڑاس پارے داڑان گڈ اسہ دم تون دنکہ داڑے تولوک سردار تون اوار تیوہ غا بندغاتیٹ اِربشی اس تالان مس….. سردار سلیس تو تیوہ غاک اوڑتون سلیسر، ای ہڑز ئٹی تماٹ….. یا اللہ خیر مرے، دنو انتس مس کہ سردار ہم داخہ اشتافی تون بش مس و سر ہلک….. ای خناٹ کہ تیوہ غاک سردار نا وتاخ نا بھلا درغ نا پارہ غا اوننگ ئسرہ انداڑتون بھلا درغ ملنگا و بھلا بھلا گاڑیک تہٹی بسر….. چار، پنچ گاڑی تہٹی بسر سلیسر، سردار ہم ایلو معتبرین تیتون اوار دا گاڑی تا رہی آ سر مس…… کنے ہموتم سما مس کہ مہمانک بسونو…. گاڑی تیان دڑنگوکاک بھلو بھلو بابو خننگارہ ہرافتا پُچ آک ننا ڈَول اَلورہ، اوفک سرکاری ءُ بندغ خننگارہ…. سردار مُستی ہنا اوفتیان اسٹ ئسے نا پارہ غا بغل کشی کننگ کن دُو تے مریفنگ نا کوشست کرے ولے ہمو بابو تینا اسہ دُو اس مریفے و سردار تون دُو ہلک…. ای حیران مسوٹ کہ دا ہمون کننگ ءِ ہرا وڑ کہ سردار باوہ جان تون یا گڑا ایلو بروکا ننا قبیلہ نا معتبرین آتیتون ہموڑے تولوک کننگ ئس….. سردار مہمان تیتون دری تا پارہ غا سر ہلک…. ای اندا ٹَک خلنگ ئسوٹ دا مہمانک ہرافک چَوٹ نا جاگہ غا بھلو بھلو بوٹ بینوک ءُ دا امر دافتے چمن آ کشور….. ای مُر اندا مُچی نا پارہ غا اوننگ ئسوٹ…. ای خناٹ کہ مہمانک سردار آن بیدس کس ئتون دُو ہلتور…. اوفک دری تا پارہ غا سر ہلکر….. خرّسی (چمن) آ مہمان تیان کس اس تینا بوٹ آتے کشیتو…. ای سرپند مسوٹ بلکن اوفتا بوٹ آک گندہ افس، دافتیان سردار نا چمن خراب مفرو…. دری تیا سر مریسہ ہم کس اس سلتو، سردار تینا ملوکا چَوٹ آتے کشا ولے مہمانک تینا بوٹ آتیتون دری تیا ہنار و ہنیسہ سردار و اوفتیکن خلوکا بالشت آتا زی آ تولسر، سردار بالشت آتیا ٹیک خلک و مہمانک بالشت آتا زی آ تولسر…… ای اسُل زیات گوڑینگاٹ….. ای خناٹ ہرا معتبر آک مہمان تا بننگ آن مالو بالشت آتیا ٹیک خلوک تولوک ئسر داسہ اوفک دا دری تیان مُر اسہ پارہ غا لُٹّوکا کاروان نا بندغ آتیانبار سلوک مہمان تے اوننگ ئسر….. کنا گوڑینگ زیات مریسہ کرے…. سردار نا سلاء بند دلیر آ ورناک ہرا داکان مالو خن نشان تریسہ یا پیشانی کرنچ کریسہ اشارہ اٹ پیہن ریشی مخلوق ءِ سردار آن مُر کننگ ئسر داسہ تینٹ مُر سلوک بے وسی نا مثیال ئسر….. و مہمانک تینا سرکاری سلاء بند بندغاتے سلیفیسر و اوفتا توفک آتا نَل آک ننا پارہ غا توروک ئسر…… ای گوڑینگوک ئسوٹ کہ دا انت کسّہ ئسے….. مہمان تا گاٹ آک ننے آ انتئے توفک توروک سلوک ءُ؟؟ اوفتے ننے آن دنو انت خلیس اس ئس…. و دوارہ سردار نا وتاخ اٹ تو دژمن ءِ ہم باہوٹ رسینگک گڑا مہمان تے دنو انت خلیس اس ئس؟؟؟
سردار مہمان تے احوال کننگ نا جاگہ غا ایہن خیر خیریت کرے، دنکہ دیخہ مالو باوہ جان’ سردار نا خیریت ءِ سوج کننگ نا کوشست کننگ ئس….. سردار نا دروشم آ دروغ نا پشخندہ و مخنگ تون اوار خلیس و بے جاراتی تالان اس ہرا خوائنگ آن ہم ڈھکنگ مننگ اَلو….. ای سوچ آتیٹ بے گواہ ئسوٹ کہ سردار نا رہی آ مہمان بسونو یا گڑا اسہ اندنو طاغت اس ہرا کہ سردار نا تینا شخصیت آن زیات ءِ ہرا اودے دنکہ وارہ کننگ اَف….
ای تو تینا تہذیب نا زیارت کننگ کن بسوسٹ….. تینا ربیدگ نا عملی ءُ نمونہ اس اوننگ کن بسوسٹ….. تینا راج نا عکس نا دیدار و اوڑان گڑاس ایل کننگ کن بسوسٹ….. ولے کنا تہزیب دا نزور آ رَکوک نا سَوب آن کس ئسے نا بوٹ آتا شیف آن لغت تروک ئس….. کنا اقدار آتا رَکوک کنا ربیدگ نا لتاڑوک آتیکن دری تالان کروک ئس…… کنا تہٹی کنا اقدار کنا تہذیب ہرا کہ باوہ جان کنا ودشت نا دروشم اٹ کنا مزاج و نفسیات نا بشخ اس جوڑ کریسوس، ریک ئنا دیوال اس مروک تمیسہ ہننگ ئس….. سردار نا وتاخ ہرا مالو سردار نا تینا ورنا غا سلاء بند گاٹ آتا رَکوک آ گیڑ ئٹی ئس داسہ مہمان تا بننگ آن گڈ اوفتا سرکاری گاٹ آتا کوزہ نا دروشم اس نشان تننگ ئس….. ای سردار نا قلعہ نا چھت آتیا لگوک مہمان تا گاٹ آتے اریسہ ٹَک خلنگ ئسوٹ کہ ہمو قلعہ ہرا اینو آن مالو کنکن کنا تہذیب، کنا اقدار، کنا تاریخ و ربیدگ نا رَکوک ئس اینو اخہ در تباہ مروک، ڈریفوکو ءُ قلعہ اس خننگسہ ئس……!!
تارمئی پوسکن تالان مننگ ئس ای باوہ جان نا رند اٹ “گونی پرا” (بولان تون مچھ ئنا رہی آ مَش ئنا پِن) نا مَش تیٹ پیہنگ ئسون….. مرغنا چُپی ءِ پرغیسہ ای باوہ جان آن سوج ارفیٹ؛
“ننا چنکا چنکا ہنکین آتا شرف ءِ بلکن نن برجاء تخانن، اوفتے لتاڑپنہ ولے ننا قومی ہنکین انتکن لتاڑنگسہ ءِ؟”
باوہ جان ورندی تتو ہنیسہ کرے….. ای گام خلیسہ اوڑتون ہننگ ئسوٹ….. گونی پرا غا سر مریسہ باوہ جان سلیس…. اسہ پارہ غا ڈھڈر نا مَش ئس ایلو پارہ غا سارو نا مَش…. باوہ جان کاٹم ءِ جِک کرے و پد آ چَک ءِ اڑسیسہ پارے؛
“مار کنے آنبار تینا قلعہ و ربیدگ و قوم نا رَکوک آتا گچین کننگ اٹ ہچبر رَد کپیس….!!”
