دوست ءُ دژمن ءِ پَرک ءَ بزان
نبشتہ : آلم مزار
دی بلوچستان پوسٹ
نور مھمد یک باگے زُرت، سک وام دار بوت۔
گُڑا نور مھمد سک بے وس بوت ۔ یک روچے شریں مردمے دست کپت ئِے واجہ دُرمھمد واجہ تو زمین ءِ کار زان ئے، من ءَ ملکے ھست بَلے من ءَ کُمّک بہ کن.
چونیں کُمّک زرّ ءِ یا دِگہ کار ءُ چیزے ءِ؟
جی واجہ تو منی زمین ءِ نیم ءَ بُزور، من ءُ تو شریدار بہ ایں، چے ءَ کہ ترا زر ھست.
دُرمھمد گْوشت شَر بلے من یک ءُ دو روچ ءَ رند ترا ھال دیاں گس ءَ وتی براس ءَ ءُ پِس ءَ جُست کن آں۔
درمھمد لوگ ءَ جُست کت گُڑا آئی پِت شاھبیک گْوشت منی چُک شریں کار ءَ جُست کنگ نہ لوٹ اِیت، نور مھمد بے وس اِنت بَلے بد نیّتے نہ اِنت.
وھدے زمین کِشار بوت پیماز گَلہ ءَ مَچ ھم شریں کِشت،نور مھمد ءِ نیّت شَر نہ اَت، آئی ءَ را ھال نہ دات ئِے کہ مار ءَ انچو بائدگ بُوَگ ءَ اِنت۔ بَلے درُمھمد سرپد نہ اَت پیماز ءُ ناہ (ھرُماگ) شریں نھادے ءَ بھا بوتگ ءَ اَنت.
نور مھمد یک روچے ءَ اتک سک زھر ءَ پُور اَت گُڑا درمھمد گْوشت لالا نورمھمد تئی جان وش اِنت؟ مرچی تئی چھرّگ دِگہ وڑ اِنت ؟
نورمھمد ءَ گْوشت ھو من وش ءُ سلامت آں،بَلے منی پِت سک دل گران اِنت گو من کہ من زمین ءَ شریدار داشتگ۔ من ساری ءَ پِت ءَ را جُست نہ کُرتگ۔
درمھمد گوں ھیرانی ءَ گْوشت لالا نور مھمد منی ءَ تئی شریداری ءَ نوں بیست سال سرجم اِنت تئی پِت نوں زھر اِنت اِے چونیں ھبرے تو ئِے کن ئے ؟؟
نورمھمد ءَ درمھمد ءِ گپّ ھِچ کِمار نہ کُرت، پُشت ماندات شُت بَلے نور مھمد ءَ را یکے ءَ سِکین داتگ کہ من ءُ تو شریدار بہ ایں تو چُش کن درمھمد ءِ بھر ءَ من زُوران۔
درمھمد بے چارگ ءَ چار اِت مرد ءِ نیّت روچ پہ روچ ءَ ھراب بُوَان اِنت۔گُڑا درمھمد شُت یک ءُ دو مستریں مردمانی لوگ ءَ شُما اِے نورمھمد ءَ سرپد کن اِت نور مھمد وت چارگ ءَ نہ انِت، دِگر ءِ گپانی سر ءَاِنت ۔
یک کماشے ھست ات کہ اِے دمگ ءِ جوانیں رھبرے ھر کس وتی مستر سرپد بیت ءِ ، آ ” کماش وتی مستری ءَ کرزیت ، مھربان ءُ انسان دوست ، کوم دوستیں ، تچکیں مرد ءِ بَلے کَشّ ءُ کِر ّءِ مردم سک باز بد نیُت ءُ شیتان اَت اَنت وتی دست ءَ ھِچ شَریں کار اِش نہ بیت، بَلے دِگر ءِ بڈّ ءَ کپتگ ءُ شیتانی ءَ درُست یک بُن ءُ سر گنوک اَنت.
درمھمد گْوشت بازین گپّ ءَ را پائدگ نیست، بیا زمین ءَ بھر کن ایں ۔گُڑا نورمھمد گْوشت تئی بھر ءَ دو سد ءُ پنجاہ بُن مَچ بوتگ اَنت، بَلے اِے نوکیں بھر ءِ تہ ءَ تئی ھپتاد بُن مُچ اَنت چے ءَ کہ من گیش ھزمت کُرتگ۔
میتگ ءِ سرجمیں مھلوک اَتکگ اَت بَلے دُرمھمد ءِ بھت ءَ میتگ ءِ کَماش ساڑی نہ اَت، ھر گپّ ءِ کہ نور مھمد ءَ کُرت دیوان ءِ مردُماں نورمھمد ءِ گپ راست کُرت اَنت، میتگ ءِ مردُماں گّوشت درمھمد ءَ زمین نیست، دُرمھمد لّک داتگ دِگہ دو لّک نَپ ءِ چِست کُرتگ۔ دُرمھمد پاد اَتک ءُ اوشتات دیوان ءِسرجمیں مردُمانی منّت ءِ گپت ءُ گْوشت کہ آ پیسلھے کہ دیوان ءَ کُرتگ۔ گُڑا شریں منی بھر پہ دیوان ءَ اَتکگیں مردمانی سر ءَ کُربان اِنت، نہ من چَہ واجہ نورمھمد ءَ زر لوٹ آں نہ کہ چہ زمین ءَ بھر لوٹ آں، درُمھمد در کَپت دیم پہ وتی لوگ ءَ شُت۔
گُڑا ھمے میتگ ءِ مردُم یکجاہ بوت اَنت، جیڑگ ءَ کپت اَنت یار ما سکیں ردیں کارے کت نہ ما کماش را جُست کرتگ اَت نہ کہ ما شریں پیسلہ ءِ کت دُرمھمد ءِ سر ءَ ما سک بے رھمی کُت۔
زمین ءِ شری ءُ نورمھمد ءِ بھت دُرمھمد اَت بَلے نورمھمد ءَ وتی سُتکگیں نئیت ءَ سُتک آئی ءَ را زھرے کُرت۔
نورمھمد اتکگ زمین آپ نگار کُرت اَنت کِشت ءُ کِشار ءَ اَت کہ روچ پہ روچ ءَ نزور بُوَان ءُ کلّر کشان سبزگ ءُ مَچ مران بوتاں، چات ءِ آپ اوں ھُشک بوان بوت، نورمھمد ءِ واری ءَ پد ءَ سر کشان کَت، ھما پیشیگینگ بد بھت ءُ بے وس بوت۔بَلے درُمھمد ءَ ھما روچ ءَ اچے ھند ءُ دمگاں لڈُ ءُ بار کت دیم پہ دیگ ءَ دِگہ ھلک ءُ جاگھاں شُت۔
نوں نورمھمد مار اِت ءُ سرگنوک بوت وت سر وت گون دیوالان گپّ جنان بوت۔
لوگ پہ لوگیں گُڑا یک روچ ءِ نشت ءُ گریوگ ات یکے ءَ پُرس اِت ترا چے بوتگ؟
نورمھمد ءَ گْوشت واجہ بیا کہ منی دلی دوستیں مردُمے اَچ من دگران بوتگ ، آئی دلگرانی پمن ءَ کیامت اِنت آ وھدی منی سر پِر نہ بوتگ بس من ءَ مھلوک ءِ بے سریں گپانی پُشت ءَ کپتگ اِت آں ، سک رد ورتگ۔
مرچاں شریں سر ءُ سوج کنوکیں مردُم نیست بس شیتان ءُ مکّاریں مردُماں، نورمھمد ءِ ھمراہ گْوشت واجہ تو وتی پائدگ، بچارتین ترا درُمھمد ءَ چنچو تاوان داتگ۔
اگاں تو شَری ءُ ھرابی ءَ زان ئے گُڑا تو نپ ءَ نُکس ءَ سرپد نہ بئے۔
نورمھمد ءَ گْوشت من درست نوں مار اِتگ، بس ھر وڑ ءَ بہ بنت درُمھمد کُج ءَ بیت من روان درُمھمد ءِ گورءَ دزبندی کناں، پھلی لوٹ آں.
وھد روان اَت چار ءُ پنچ سال ءَ پد نورمھمد ءُ دُرمھمد دوچار کپت اَنت درُمھمد ءَ دیست سلام ءُ دورت بیت اَنت، نورمھمد دزبندی کُت کہ من ءَ پھل کن من تئی پاداں کپ آں اچ من ردی بوتگ۔
درُمھمد ءَ گْوشت ھِچ گپ مہ کن، بس من یک گپّے ترا گُشاں دوست ءُ دشمن ءِ پرک ءَ بزان من ھچ زھر نہ آں، تئی سر ءِ ھیر بات، گوں ھمے گپّ ءَ چمّ ءِ ارسیگ بوت اَنت دیم ءَ رھادگ بوت.
