گڈی نمدی یے پہ ھاران ءِ مھروان ءَ
نبشتہ کار: ابرار سمین
دی بلوچستان پوسٹ
مھروان من جوڑ وش آں، اے ھبر ءَ اگاں من نبشتہ بِہ کن آن ءُ چے مہ کن آں۔ چے ءَ کہ تو اگاں انگت ءَ ھما مردمے ئے گڑا تو وَ شَر زان ئے کہ من چون بَہ آں،،، اے چیزے دانک من نبشتہ کن آں، من اے زان آں تو ایشاں الم ءَ وان ئے پمیشکا من اے چندے دانک اے ھاتر ءَ نبشتگ کہ من ترا گْوستگیں روچانی ترانگاں دور بِہ دے آں،،،
بلے من ترا اے گْوشگ لوٹ آں کہ گرماگ ءِ موسم آتکگ۔ من اگاں دیم ءَ ھچ مہ گْوش آن ءُ ھچ نبشتہ مہ کن آں ھم تو زان ئے من دیم ءَ چے گْوشگ لوٹ آں۔ مھروان من وتی نبشتانک چہ ھمد ءَ سرجم ءَ کت بلے دل نہ منّ ایت من وتی دل ءِ گپاں نبشتہ کنگ لوٹ آں۔ گْوستگیں روچانی چیزے گِلگاں کہ آیاں نبشتہ کنگ لوٹ آں۔
مھروان آ اوں یک گرماگ ءِ بیگاھے اَت کہ تو من ءَ نیم راہ یلہ کُت ءُ ھُدا بِہ زاں کجا شُت ئے تئی روگ ءَ رند من دراھیں دنیا گولِ ات بلے تئی جند وتی جاہ ءَ تئی پدانی نشانے ھم دراہ نہ بوت۔
مھروان ، دریگتیں تو من ءَ یک برے بِہ گْوشتیں کہ من رو آں اگاں تو بِہ گْوشتیں من چُش نہ بوت آں تو زان ئے من ءَ ھر روچ چہ باتن ءَ کسے تژن جَنت من سک شرمندگ بَہ آن ءُ سر ءَ جال کن آں۔
مھروان مرچاں ھر نیمگ ءَ دراھیں دنیا ترس ءُ بِیم ءِ آماچ اِنت ھرکس ماں گِس ءَ نشتگ ءُ کس شھر ءُ بازاری نہ اِنت، انچوشکہ شھر ءُ بازار کرونا ویروس ءِ ترس ءَ کُبل اَنت۔
مھروان من اوں لوگ ءَ نشتگ آں بست ءُ چار ساھت گس ءَ کپتگ آں اے کتاب ءَ بِہ زور آن ءُ آکتاب ءَ بِہ زور آں بلے ھچ تاھیر نہ رسگ ءَ اِنت مھروان من ڈّن ءَ روگ لوٹ آں مھروان من سک تھنا ءُ ابیتک آں۔
مھروان اگاں ترا یات بیت گْوستگیں گرماگ ءَ ھر روچ دیگر ءِ نماز ءَ پد من یک بلاھیں ریک ءِ سر ءَ نشت آں ءُ گوں تو ماں گوانکو ءَ ھبر ءَ کت ءُ ترا یات اِنت یک روچے من ( جون ایلیاء ) ءِ لچہ ءِ وانت پد ءَ ھر روچ تو گْوشت کہ ھما لچہ ءَ بِہ وان۔ آ لچہ من ءَ انگت ءَ یات اِنت
مھروان ترا گرماگ ءِ ھما روچ یات اِنت کہ تو گوں من یک کشکے ءَ سپر بندات کت ءُ آ کشک سک پیچ، تاب ءُ دُوریں منزلے ءِ کشکے اَت بلے آ کشک ءَ من تو دراھیں درد، گم، سکی، سوری یک دومی ءِ وشی ءُ پریشانی سگ اِت ءُ روان کت ھچ پُشت چّک نہ جت بس روان بوت ایں۔ چینچو درد گم پریشانی ءُ پند بُرگ ءَ رند مئے منزل پہ چہ ما در بوت من تو گَلاء چہ بال بوت ایں کہ ما وتی منزل ءَ رست ایں۔
مھروان ترا یات اِنت اناگہ ءَ یک تھاری ءِ چِست بوت انچیں بِیم ناکیں تھاری یے کہ من ناں ترا دیست ءُ نیکہ تو، من ءَ بس من ھمے مارگ ءَ اِت کہ تئی دست چہ منی دست ءَ سِدگ ءَ اِنت، مھروان تو چوں بے ھال کُت من وَ ترا ھر روچ گْوشت کہ تھاری ءَ منی دست ءَ یل ءَ مہ کن، من ءَ امباز کہ تھاری ءَ منی دم ءَ بند بیت، چہ تھاری ءَ من مِر آں تھاری ءَ من ءَ چہ تو دور مہ کن، من چہ تھاری ءَ سک تُرس آں۔ مھروان یل کنگ ءِ وھد ءَ تو دراھیں ھبر، کھول ءُ کسم چوں پراموش کُتگ اَنت۔
مھروان تو نہ زانت کہ من چہ ترا وتی زندگی ءَ گیش دوست دار آں,,, تو نہ زانت کہ من بے تو یک گامے دیم ءَ شُت نہ کن آں,, تو نہ زانت کہ من وتی دراھیں چیز تئی ھاترءَ یلہ داتگ اِت آں ءُ گوں تو یک جتائیں دنیا جوڑ کنگ ءِ واب گندگ ءَ اِت آں,,
مھروان منی باتن ءِ مانشجاہ ءَ چینچو واب چینچو جُست من کَل کتگ بلے انگت ءَ چیزے جُست چو کسانیں زھگ ءَ شپانی پاساں پاد کیت ءُ ھریوگ ءَ لگیت من ھر شپ چو ماتویں مات ءَ جُست آن ءُ دروگیں ھبر گْوش آن ءُ واپین آں
من ءَ تئی سر ءَ سِتک اَت کہ اے کشکے گْوستگیں جنجالاں تو من ءَ یلہ نہ کُت دیم ءَ اوں من ءَ یلہ نہ کن ئے انوں وَ مئے منزل پہ چماں درا بیت۔
بلے نہ زان آں چی ءَ تو چُش کُت، چی ءَ منی دست یلہ کُت ءُ گوں تھاری ءَ رپت ئے۔۔۔؟ مھروان من گر ات ھزار پریات کُت ترا من توار کُت منی توار ءَ تو چی ءَ سرگْوز کُت۔ تھاری ءَ منی برمش گُٹ گیر اَت تئی روگ ءَ رند تھاری گیش بوان بوت، من بازیں گریوگ ءُ پریاتاں منزل ءِ نیم راہ ءَ مُرت آں_
مھروان منی جون انگت ءَ نیم راہ ءَ کپتگ منی ارواہ جون ءِ سرون ءَ نِشتگ ءُ گریوگ ءَ اِنت برے برے چہ جاہ ءَ پاد کیت بیل ءُ کُلینگاں زور ایت وتی باتن ءِ مانشجاہ ءَ مانشے جوڑ کنگ لوٹ ایت کہ لاش مانشجاہ ءَ کل بِہ کنت بلے دوریں سپر ءُ تئی نیم رائے یلہ کنگ ءِ درد ءُ گماں ارواہ انچُش ژند کُتگ کہ یک دو بِیل جَنت پد ءَ نند ایت، گریو ایت ءُ کوکار کنت
مھروان اے کشک انگت ءَ ھما وڑ ءَ تھار ءُ لُنج اِنت ھچ چُشیں مردمے نیست کہ لاش ءَ وتی کوپگاں بِہ کنت ءُ منزل ءَ سر کنت ئِے کہ ارواہ ئِے آسودگ بیت، یاکہ پُشت ءَ بِہ بارت کہ ارواہ لاش ءَ یک برے پد ءَ مان بِہ بیت ءُ لاش زندگ بیت
بلے مھروان چیزے روچ اِنت من گندگ ءَ آں کہ مئے پندانی سر ءَ دُور دُور یک رژنائی ءِ دنز کناں چِست بوان اِنت منی ھیال ءَ کسے ھمے کشک ءَ سپر کنگ ءَ اِنت مھروان ھُدا بِہ زانت آ دوریں رژنائی ءُ دنز کَئی اِنت کہ منی نیمگ ءَ ودی بوان اِنت۔ ھُدا بِہ زاں اے رژنائی من ءَ زندگ کنت یاکہ گوں ارواہ ءَ کمک کنت منی لاش ءَ وتی باتن ءَ کل کنگ ءَ انت بلے من گندگ ءَ آں ارواہ گْوش ئے تاھیر گِران اِنت ءُ وتی ارساں پھک ( ساپ) کنت یک تھلیں کندگے جنت ءُ وتی دست پیشانی ءَ سک کنت ءُ ھمے رژنائی ءُ دنزے نیمگ ءَ چار ایت٫٫٫
مھروان مرچاں یک اجبیں سارتیں گْواتے کشگ ءَ اِنت ھما گْوات کہ ھر وھد ءَ ( جون ایلیاء ) ءِ لچہ ءِ وانگ وھد ءَ کشگ ءَ اَت،
مھروان من لاش ءِ چماں یک برے پد ءَ زندگ بوگ ءِ اُمیتے گندگ ءَ آں مھروان تو باریں اے وھد ءَ چون ئے ءُ کجا ئے، مھروان زان ئے یک سال ءِ سرجم بوتگ تئی نہ ھالے کیت نئے کہ اھوالے، باریں تو چون ئے چہ من دُور باریں من ترا یات بَہ آں یاکہ نا، باریں ترا ( جون ایلیاء ) ءِ لچہ یات بیت کہ نا،،،،؟
مھروان یک سالے سرجم بوت اے سال تو باریں چون گْوازینت پہ وشی یاکہ گم ءُ گریوگ ءَ۔
مھروان من چیزے روچ پیسر ھاران آتک آں من لوٹ اِت کہ گوں تو دیم پہ دیم ءَ گِلگ بِہ کن آں بلے____!
مھروان من وتی دل دیر اِنت تئی شھر ءِ دامن ءَ بستگ بلے من وتی دل چہ تئی شھرے دامن سِست ءُ گوں وت آورت چی ءَ کہ منی لاش ءَ زندگ کنگ ءَ دُور دُور ءَ یکے ودی اِنت آئی پادانی رژنائی ءُ دنز ودی ءَ بَہ اَنت مھروان لاش ءَ زندگ بوگ ءِ ھاتر ءَ دل ءَ چہ تئی شھر ءِ دامن ءَ دور کنگ المی اَت
مھروان اے منی گڈی نمدی اِنت پہ تئی نام ءَ بلے انگت ءَ ھمے جُست روچے سد وار چہ منی ارواہ مان کنت کہ تئی دل دوستیں مردم ءَ ترا چی ءَ نیم را ءَ یل دات۔
مھروان اگاں اے نمدی ءِ وانگ ءَ پد وتی پسہ ءَ دیگ لوٹ ئے گڑا دیگر ءِ وھد ءَ چماں بند کن یک سارتیں گْواتے ھر وھد ءَ کش ایت اگاں ترا یات بیت، وتی پسہ ءَ گوں ھمے گْوات ءَ روان دے
مھروان گڈی ءَ (جون ایلیاء) ءِ لچہ ءَ پہ تو نبشتہ کن لوٹ آں ” بِہ وان ئِے “
” اس رائیگانی میں “
سو وہ آنسو ہمارے آخری آنسو تھے
جو ہم نے گَلے مل کر بہائے تھے
نہ جانے وقت اُن آنکھوں سے پھر کس طور پیش آئے
مگر میری فریبِ وقت کی بہکی ہوئی آنکھوں نے
اُس کے بعد بھی آنسو بہائے
مرے دل نے بہت سے دکھ رچائے ہیں
مگر یوں ہے کہ ماہ سال کی اس رائیگانی میں
مری آنکھیں
گَلے ملتے ہوئے رشتوں کی فرقت کے وہ آنسو پھر نہ رو پائے
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
