وپاداریں ھمراہ – سکی ساوڑ بلوچ

وپاداریں ھمراہ

نبشتہ کار: سکی ساوڑ بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ

من مدام ھمے جیڑ آں کہ من وتی اے اُمر ءِ تہ ءَ چے کرتگ؟ من وتی زند ءِ سر ءَ چینچو رھم کرتگ؟ من پرچا وتی زند ءِ بستار نہ زانتگ؟ من پرچا نہ جیڑ اِتگ ءُ نہ جیڑگ ءِ سَوَب چے بوتگ؟
نوں من کمو سرپد بوتگ آں کہ نزوری ھمیش اِنت ناں من ءَ زانتکاریں ھمراھے بوتگ ءُ ناں من گوں کتاباں سنگتی کرتگ، کُل نزوریانی بن ھِشت ھمیش اِنت کہ چہ کتاباں گِستا بوتگ آں.

من وت ءَ گوں کتاباں بندوک بہ کرتیں گڑا مروچی چوش نہ بوتگ اِت آں پرچاکہ کتاب ھما سنگت اِنت کہ آئی ءِ تہ ءَ بگُز ءُ کینگ نیست، آ مدام تئی شری ءِ لوٹوک اِنت، آ کدی ترا راہ ءِ نیم ءَ نہ دروہ اِیت، آ مدام تئی تہ ءَ زانت ءُ سما( علم و شعور) ءَ ودی کنت.

کتاب ھما سنگت اِنت ترا مدام نمیران کنت، کتاب ھما ھمراہ اِنت ترا زندگ بوگ ءِ سکین ءَ دنت، کتاب ھما ھمبل اِنت ترا شرپ ءُ ازت بکشائیت، کتاب ھما سنگت اِنت مدام تئی رَدیں راھانی دیمگر بیت.

کتاب مھرستان ءِ دل اِنت، کتاب ھما آدینک اِنت کہ ترا شر ءُ گندگ ءَ پیشدار اِیت، من گْوش آں وش بھتیں انسان ھما اِنت کہ آئی ءِ ھمراہ کتاب اَنت، کتاب ھما سنگت اِنت کہ ترا کدی شگان ءُ بیتال نہ کنت.
وھدے کہ من گیش تکانسر بہ آں گڑا من نبشتہ کن آں یا کتاب وان آں دانکہ کمو بہ سھڑ آں، پرچاکہ من زان آں کہ اگاں درد ماروکے بہ بیت یا ارمان کنوکے بہ بیت گڑا آ منی رودپتر ءُ کتاب اَنت،انچوش کہ یک نادراھے ءِ واستا دَوا ءُ درمان انچوش الّمی گڑا من گْوش آں پہ انسان ءَ کتاب اوں انچوش الّمی اِنت.
من نہ گْوش آں کہ من کتاب وانوکے آں یا من پہ کتاب ءَ انچو ھودوکی آں، بلے من زان آں کہ کتاب ءِ تہ ءَ درمان مان.
اگاں کسے کتاب ءِ بستار ءَ بزانت گڑا آ زندگ بوگ ءِ بستار ءَ زانت، آ وتی چاگرد ءُ زمین ءِ بستار ءَ زانت، آ زانت کہ انسان ءُ انسانیت چی یے؟
وھدے کہ من وت ءَ چار آں داں من ھمے مار آں کہ من وتی اندر ءَ ھالیگیں درپے آں ءُ یک جونے آں گڑا منی چمانی واب روت ءُ ارس بے راھی شیپ گران بنت.
من وھدے وتی ناسرپدی ءُ وھد زوالی ءِ ترانگاں کپ آں گڑا دل گْوش اِیت زور ءِ پُر ءَ پریات ءُ زاری بہ کن، بلے ھمے ساھت ءَ وتی کَش ءُ گْوراں چک ترین آں داں دگہ کَس نیست کہ پہ من ارمانی بہ کنت ءُ من ءَ یک انسانے جوڑ بہ کنت یا من ءَ یک زندے ءِ باھوٹ بہ کنت، وھدے کہ من وتی ارساں وتی دِرتگیں آستوکاں پھک کن آں گڑا منی چم ماں نپاد ءِ کَش ءِ کتاباں کپ اَنت کہ منی نادراھی ءِ ھلاس کنگ ءُ منی جاندراھی ءِ واستا جھد کنگ ءَ اَنت ءُ منی درد ماروک اَنت، منی اوپار ءُ سک دیوک اَنت، منی ھمراھداری کنگ ءُ ارمانی ءَ جاڑی اَنت گڑا ھمے وھد ءَ چم روژنا بنت ءُ منی کُلیں بے چاڑی ءُ اندوہ بیگواہ بہ اَنت، من گڑا وتی کتاباں امباز کن آں دانکہ دل ءِ لھڑ جھل مہ بنت گڑا من چہ وتی امبازاں کتاباں آجو نہ کن آں، کتاب من ءَ باز لباسہ دے اَنت.
مروچی من جیڑ اِتگ اد ءَ کس مدامی ئیں ھمراہ نہ اِنت ءُ ھرکس وتی متلب ءِ یار اِنت، وھدے کہ کار اِش شر بنت گڑا لگتے پُشت ءَ جَن اَنت ءُ رھادگ بنت، بس ھمے گپ ءَ گْوش اَنت” تو کے ئے ءُ تئی بستار”؟
چوناھا مردم ھمے گْوش اَنت وھدے کہ مردم درد مہ گند اِیت گڑا وشھالی دیست نہ کنت یا وتی زند ءِ ارزشت ءُ بستار ءَ زانت نہ کنت یا وتی بے مکسدیں یارانی دو دل ءُ پوستی ءَ نہ زانت.

منی ھمبلاں اگاں شما زندگ بوگ لوٹ اِت یا مھروانیں سنگتے ءِ شوھازگ لوٹ اِت گڑا آ سنگت کتاب اِنت کہ نزیکی ئِے بہ کن اِت، اللہ مہ کنت چو مہ بیت کہ رند ءَ پشومان ءُ وھد زوالی ءِ ارجان بہ بہ اِت.