سنج بستگیں واب
براہوئی لوز شون
ھلیل بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
بیگاہ ءِ وھد اَت۔ نوشکی ءِ اوتان ءِ ریک ءَ چہ کَچّ ءُ کساس ءَ گیش مردُم اتکگ اَت۔ انچو سما بوّگ ءَ اَت کہ گْونڈیں ھَئید ءِ سیمی روچ اِنت۔ ھر نیمگ ءَ چمّاں شانک دَئے آں دو ءُ چار ءِ ٹولی ءَ مردُم نشتگ اَنت۔ یک روچے پیسر ھَور ءَ گْوارتگ اَت۔ اوتان ءِ نْدارگ سکّ ڈولدار اَت۔
من ءُ منی سنگت بھروز ھم اوتان ءِ ریک ءَ اَتکگ ءُ یک کُنڈے ءَ نِشتگ اِت ایں۔ مئے دیوان گرم اَت جِتا جتائیں بُنگپانی سرا گپّ ءُ تْران کنگ ات ایں۔ تْرنداپ ءِ بوتلے مئے دیم ءَ ایر اَت۔ ما گُرّک ءُ تْرنداپ ورگ ءَ ات ایں۔ روچ شام کپان اَت ءُ مئے بُنگپ لبزانک ءِ سرا اَتک ءُ اوشتات۔
“ھالاں بدئے مرچاں تئی براہوئی افسانہ انی بلوچی رجانک پیداک نہ اَنت؟”
بھروز ءَ جُست کُت
“یار! براہوئی ءِ شوکیں نکان منی دیم ءَ کپگ ءَ نہ اِنت کہ رجانک اِش بہ کن آں۔ غمخوار حیات ءِ کتابے منا دست کپتگ بَلے سکّیں گْرانیں لبز کارمرز کَنت پمشکا من رجانک کُت اِش نہ کناں۔” من یکپارگی درّائینت۔
پدا بلوچی ءُ براہوئی ءِ لبزانک ءِ سرا ما داں دیر باوست کُت۔ روچ سَجّو ایر بُکّ اِت ءُ تہار کَپگ ءَ اَت۔ نوشکی بازار ءِ بتّی یک یک ءَ مِرمرانک بوھان اِت اَنت۔
ھمے وھد ءَ بھروز ءَ گْوشت: “شپ تہار بوّگ ءَ اِنت رویں لوگ ءَ؟” من ءُ بھروز پاد اتکیں سَیکل ءَ سوار بوتیں ءُ بازار ءِ نیمگ ءَ رھادگ بوتیں۔ ما دنیگت ءَ چہ ریک ءَ در نہ کپتگ اِت ایں کہ منی چم غمخوار حیات ءِ سرا کَپت اَنت۔ غمخوار ءُ عابدی ھم ریک ءِ یک جُمپ یے ءِ سرا نشتگ اِت اَنت۔
“ھمِد ءَ بدار ئِے، غمخوار حیات ءُ عابدی نشتگ اَنت۔” من گْوشت
بھروز ءَ سَیکل داشت۔ من ایر کَپت آں۔ غمخوار حیات ءِ نیمگ ءَ شُت آں۔ سلام ءُ دْرھبات ءَ پد من وتی پجّار کُت: “من ھلیل بلوچ، بلوچی لبزانک ءِ رجانکارے آں۔”
“بہ نِند سنگت۔” غمخوار حیات ءَ گْوشت
من ءُ بھروز نِشت ایں۔ گُڑا لبزانک ءِ سرا ما گَپّ ءُ تْران بندات کُت۔ من گْوشت: “واجہ! من تئی لھتیں آزمانک بلوچی ءِ تہا رجانک کُتگ۔۔۔ باریں تئی دیم ءَ گْوستگ اَنت نا؟”
“ھَو منی دیم ءَ گْوستگ اَنت۔ بلے بازیں جاگہہ ءَ تو لبزانی مانا بدل کُتگ اَنت۔” غمخوار حیات ءَ گْوشت
“جی واجہ! تئی بازیں لبزے من نہ پھم اِتگ پمشکا رد بوتگ اَنت۔ براہوئی ءِ لبز بلد ھم منی دیم ءَ نہ گْوستگ کہ من زگریں لبزانی مانا آں در بہ گیج آں۔”
تاں دیر ما نِشت ایں براہوئی لبزانک ءِ سرا گپّ ءُ تْران کُت، پدا عابدی ءِ شاھِری ءِ سرا اَتک ایں۔
مئے دیوان گَرم اَت کہ اَشا ءِ بانگ بُوت گُڑا ما پاد اَتکیں۔ موکل کُت۔ غمخوار حیات ءُ عابدی وتی وڑا شُت اَنت ءُ من ءُ بھروز سَیکل ءَ سوار بوتیں۔ منی چم غمخوار حیات ءُ عابدی ءِ سرا جنوک اِت اَنت۔ اناگت ءَ منی چم غمخوار حیات ءِ دَست ءِ کتاب ءِ سرا کَپت اَنت۔ من ھیراں بوت آں کہ ھما نِندگ ءِ جاگہہ ءَ غمخوار حیات ءَ ھِچ وڑیں کتاب گون نہ اَت۔ نون اے چونیں کتابے دَست ءَ اِنت ئِے۔
من چہ بھروز جُست کُت: “غمخوار حیات ءِ دَست ءِ کتاب چونین ئِے؟” بھروز ءَ پسّو دات
“براہوئی لَوز شون۔”
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
