گدار | زندان
اولی بھر
نبشتہ کار: کوبرا بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
کوٹی ءِ پرائی ءُ دراجی سے ءُ نیم پُٹ ءَ چہ دراج نہ اِنت من ھر روچ دُوا کناں کہ اے من ءَ یک ھنچیں کوٹی یے ءِ تہ ءَ جاگہ بِہ دے اَنت کہ ھود ءَ پاد پہ الکّاپی تَچّک بہ بنت ،اے کوٹی ءِ تہ ءَ ناں مردم نشت کنت ءُ ناں اُوشتات، نیکہ پہ شّری وپسگ بیت،پد ءَ واب ءِ گوما ھور پیشاپ ءِ ھم جاگہ ھمیش اِنت ،ھو یکے مزنیں پیشاپ ءِ واستا روچے یک گَشتے ءَ مردم ءَ ڈن ءَ بر اَنت بلے چمّاں سیاھیں پُچکے بند اَنت ءُ نوں در ئِے کن اَنت،کسانیں پیشاپ ھمد ءَ کنگی اِنت اے گونڈکیں کوٹی بو ھم کنت بلے مردم نوں آدت بوتگ اَنت ،بزاں جاگہ ھچ پیم ءَ نیست اِنت من ھر وھد ءَ کہ وپساں گُڑا کُونڈکانی ءَ وپساں.
اے آوار جنوکیں لونڈو سر ءَ واب ءَ وَ نیل اَنت بلے انوں پہ زِرد ءِ سھڑینگ ءَ برے برے چماں مُچ کناں.
آوار جَنَگ ءِ اولی روچ ءَ لُونڈسراں من ءَ یک بلاھیں پراھیں کوٹی یے ءِ تہ ءَ چَگل اِش دات، دگہ ھردیں انونیں سے پُٹی کوٹی ءَ من گوں آ بلاھیں زندان ءَ کَچ ءُ کیاس پہ کناں گُڑا نادلجّمیءَ من ایشر ءَ شرتر نبشتہ کناں،چی ءَ کہ آ کوٹی بِلّے کہ مَزن ءُ پراہ اَت،بلے ھود ءَ تھنا مردم ءَ اوشتات کُرت ءُ
واب ءَ انگت ءَ نیل اَنت بلے ھود ءَ نوکسر ءَ من ءَ یاد بیت تانکہ ھژدہ روچ ءَ من ءَ واب ءَ اِش نیشت، آ پراھیں زندان ءَ چہ دوزہ ءَ گنتِر اَت، ھر بلوچ ءَ کہ آ زندان ءِ تہ ءَ یک رُژنے یا بْرمشے دِستگ اَت بزاں آئی ءَ را واجہ ھُدا ءَ گیبی تاکتے داتگ.
کوٹی ءِ چَپ ءُ چاگِرد سیاھیں رنگ ءَ گوں رنگ کُرتگ اَت، اے یک ءَ بیگواھیں مَردمانی جاگہ نہ اَت بلکیں گوتگ ، مُشک ، چِرت ءُ موکوُ ءُ باریں دگہ چیکس لُولکانی گِس ءُ جاگہ اَت ،بلے مئے ءُ لُولکانی توک ءَ یک پرکے ھمے بوتگ کہ ما ھر ساھت ءَ گریتگ ، واہ ءُ زار جتگ ءُ آیاں مارا سیل کُرتگ، اے تھاریں کوٹی ءِ چَپ ءُ چاگِرد ءَ وڑ وڑیں اوزار پہ ازاب دیگ ءِ واستا درنجِتگ اِت اَنت، سیاہ رنگیں دیوالانی سر ءَ شش جاہ ءَ ھنتکڑی ءِ پیمیں آھین ٹَنگ اِتگ اِت اَنت، منی جند ءِ بُرزی مہ بیت مہ بیت پَنچ پُٹ بیت ءُ اے آھیں ءِ ھنتکڑی اَچمنی سر ءَ چہ یک پُٹے ءَ بُرز گوں دیوال ءَ سِمِٹ کُرتگ اِت اَنت پمیشکا ھردیں من رَد مہ باں گُڑا اے ھنتکڑی کساس ششَ پُٹ بُرز اَنت، آ کوٹی ھر وھد ءَ من یات ءَ کپ آں جان ءِ پُٹ پاد کا اَنت ءُ لَرزگیے گِیت، چی ءَ کہ اے ھونواراں داں ھژدہ روچ ءَ من ءَ ھمد ءَ ھنتکڑی جتگ اَت ءُ دراھتگ ءُ واب ءَ نیشتگ اَت، یکے نِشت ءُ دومی پاک آھت۔
ھرکسَ کہ جُست ءُ پُرس ءَ اھت گڑا چہ دیوال ءِ ٹَنگِتگیں اوزار ئِے الّم زُرت ،من چِیکس پہ راستی اِیشانی جُستانی پَسو بہ داتیںناں بلے اَنگت ھزاب دیگ برجم اَت۔
اے جُست ءُ پُرس کنوک زالماں الّٰلہ کسی کُچک ءَ اِیشانی کِر ءَ مہ بارت اے چہ گُرک ،نھار ءُ رستراں گندتِر اَنت،اِیشانی گور ءَ بزگی نیست چہ راج ءَ اے ھونوار پنجُکاں بزاں پنجاپیاں یانکہ بلوچانی تب ءَ بُگُشاں چوشکہ من ساریتر ءَ گُشت لونڈ سراں ھر دو ساھت ءَ پد منی سر ءَ اوشتوکیں گاٹ بدل بنت،چریشاں لھتیں چہ ڈپٹی ءَ اَنچو بیزار اِنت کہ گوں پُتِرگ ءَ وتی لَٹ ءُ چوپ ءَ کنت ءُ دَمُکی دنت کہ ھردیں وپت ئے گُڑا پد ءَ ترا من لَٹ دیاں.
چوُناھا درایگ ءِ وھد ءَ ھم جَن اَنت بلے ھمے ساھت ءَ کہ اے کُرسی ءِ سر ءَ آرام کن اَنت گُڑا من ءَ ھم کمُکے موہ رس اتگ کہ چماں بند بہ کناں ،بلے انکس لَٹ ءَ پد واب کُجا کیت.
من ھر وھد ءَ ھمے چہ الّٰلہ دوا لوٹ اِتگ کہ درستیں گاَٹ ھمے وڑیں بہ بنت باریں الّٰلہ ءَ منی اُشکُتگ اَنت کہ ناں چوشکہ دُرستیں گاَٹ اے پیمیں گاَٹ نہ اَت اَنت بَس لھتیں درچِتگیں گاَٹ اِت اَنت آرام کُرت بلے ایدگہ کہ آھت اَنت تانکہ شری ءَ منی جِسم کاڑ کاڑ اِش نہ کُرت دِر نیاتک اَنت چوناھا اے گاٹانی یک ءَ زمواری ھمیش اَت کہ من ءَ واب ءَ میل اَنت، بلے چَریشی ایدگہ ھرچ سزا ایشاں دات کُرت ھما سزا ءُ ازاب کہ اِیشانی مَستراں دات اَنت آ سزا ءُ جزا چہ گُماں ڈن اِت اَنت، ماس ءُ گُھاراں سِلیں دُژمان اِش دات، برے گُش اِش کہ ما تئی ھاندان ءِ دُراھیں مَردم کُشتگ اَنت ءُ یک ٹوھیں گارے ءِ تہ ءَ کَنڈ کُرتگ اَنت ءُ برے گُش اِش کہ ما آواناں دزگیر کُرتگ ءُ ھَرکس گوں آیاں بدکاری کنگ ءَ اَنت،بلے من بید ء چہ کُوکار ءُ گریوگ ءَ دگہ ھِچ کُرت نہ کرت، چہ جِسم ءِ سزا ءَ ابید اے پنجک مردم ءَ دماگی ٹارچر سک باز کن اَنت من باز بر ءَ وت ءَ را گوں اُرتی ءَ چار ءُ ٹپاس کُرتگ ءُ پد ءَ وت ءَ را وت جُست کُرتگ کہ من گَنوک نیاں..؟؟
چی ءَ کہ ھژدہ ھژدہ روچ بے وابی وڑ وڑیں سزا ءُ جزا ، باریں چنکس جُست ءُ پُرس ءَ پد مردم گنوک مہ بیت اِنت کہ بیت،پدا ھمے لونڈسر انگت ءَ گُش اَنت کہ شُما بلوچ درس کاپر اِت۔ ؟
من گُشاں اے پیمیں مُسلمان ءَ چہ کاپریں بلوچ ھزار رند ءَ شَر تِر اِنت، انوں اے لونڈسر ازاب وَ ھَر روچ دے اَنت بلے ھما روچ ءَ کہ میریں بلوچ سَرمچار ایشانی سر ءَ اُرش کن اَنت گُڑا بزاں اے وتی دراھیں زھراں مئے سر ءَ کَش اَنت ءُ آ ساھت ءَ بید ء چہ مَرگ ءَ دگہ ھِچ چیز چّمانی دیم ءَ ودی نہ بیت، آ روچ ءَ ھَرکس کہ پُتر اِیت یک نہ یک سزاھے زلور دنت۔
ھَر کُجام بلوچ ءَ کہ اے سیاھیں زندان دِستگ بزاں آئی ءَ وتی زندگ بوگ ءِ اُمیت کُشتگ ءُ ھلاس کرتگ.
روان اِنت
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
