آزمانک
گُڈی مراگاه
نبشتہ کار: آندرے گروشینکو ( روس ) | رجانکار: هسا بجار
تو زان ئے مرچی چے روچے ، بچار ڈن ءَ روتاب انت …. تو ڈن ءَ منی نندگ ءِ جاگہ ٹھینت ؟
پیریں باشکوف ءَ گوں وتی نشار ءَ گُشت
نشار ءَ بچکند ات ، آ سک ڈولدار ءُ لائک ءِ چارگ ات ،بلے مروچاں سک زنڈ بوگ ءَ ات –
” مردیں سکیں زالم انت جنینانی زیبائی ءَ زوت پُل انت – ”
“پیریں باشکوف ءَ ماں وتی دل ءَ گُشت،
” هو ڈن ءَ کُرشی جتگ اشکر روک کتگ انت ءُ انگیٹهی باپ انت،دگہ ترا چے لوٹیت ترا ……” ؟
نشار ءَ پسو دات –
” هاں شر گُڑا نی من ءَ گِر ءُ ڈن ءَ بر ، آه …اپو ! تئی اے مرد شُت “؟
هو واجو آ شُت ءُ چُک هم شُت انت گوں ،
نشار ءَ پیر مرد گپت ءُ چہ نپادانی سر ءَ چست کُت ءُ پد ءُ ڈن ءَ آؤرت کہ اد ءَ یک بلاھیں کُرشی یے جتگ ات ءُ آئی ءِ دیم ءَ انگیٹهی ءِ تہ ءَ اشکر روک ات انت.
“واجو نی سک پیر بوتگ بلے انگت ءَ چست کنگ نہ بیت -”
“نشار ءَ ماں وتی دل ءَ گُشت ءُ پدا بچکنداں بوت ءُ لوگ ءَ پُترت” –
باشکوف ءَ وتی دیم ءِ پَٹّ ءِ نیمگ ءَ چار ات – آئی ءِ دیم ءِ رُو ءَ کمو گستہ مردم آیاں ءُ مُچ بوان ات انت ،مئی ءِ روچ ءِ مرگاه بندات بوگ ءَ ات –
اے مراگاه ءَ بهر زوروکیں پُریاتگراں چہ بازینے آئی ءِ پجاروک ات – چار سال پیسر آئی ءَ اوں همے مراگاه ءَ مدام همے وڑ ءَ بهر زُرتگ ات ، هالانکہ آئی ءَ نُھ سال کُبل ات کہ چہ فیکٹری ءَ گِستا ات – بند ءُ بوگانی درداں آ هچ کاری نہ کتگ ات – همے هڈ ءُ بند یک وهدے آئی ءِ زورانی مانزمان ات انت – نی پرائی ءَ وبایے ات انت – دْراھیں روچ نپادانی سر ءَ وپتگ ات ءُ مال ءُ مت ئےِ کتاب ءِ وانگ ءَ ات –
چُک ئےِ فیکٹری ءَ شُتگ ات ءُ نماسگ ئےِ اسکول ءَ ، لوگ ءَ وت ءُ نشار ات انت – نشار ءَ آئی ءِ همنچک هزمت کتگ ات کہ آئی ءِ بازیں هزمتاں پیریں باشکوف ءَ وتی جن ءِ هزمت پراموش کتگ ات انت – ڈن ءَ شُت نہ بوتگ ات ، بلے همک سال مئی ءِ همے روچ ءِ مراگاه ءِ گُشتانکانی گوشدارگ ءَ الم ڈن ءَ دراتکگ ات ءُ مُچی ءِ گُشتانک ئےِ گوشداشتگ ات انت – آ همے سرپد ات کہ اے وڑ کنگ ءَ آ وتی سنگتانی رنج ءُ وشیاں گوں هوار انت ءُ پد ءَ مراگاه ءِ هلاسی ءَ مرگاه کنوکاں آئی ءِ زرورت ات هم –
آئی ءَ بچکند ات –
آئی ءَ وتی دست چست کُت ءُ وتی دراجیں کوٹ ءِ کیسگ ءَ بُرت ءُ آئی ءِ تہ ءِ زر ” کوپک ” هساب کُت انت داں یازده ءَ رست هساب ئےِ بند کُت –
” ھاں ”
آئی ءَ گوں وت ءَ گُشت :
” چِد ءُ گیشتر من چوں کناں -”
آئی ءَ بچکند ات ، همک سال انچش بیت همے کہ مراگاه هلاس بیت تہ مراگاه ءِ جم کنوکیں کمیٹی زانت کہ کُرشی ءُ پالانی کراہ ءِ زراں چیزے زر کم انت ، تہ وت ماں وت چنده کن انت ءُ کرایاں دی انت – ھشت ءُ نُھ سال ساری وهدے پیریں باشکوف چہ کار ءَ دراتکگ ات – تاں همے وڑ بوان ات ءُ پیداک ات تہ آئی ءَ کُلاناں مکن کُتگ ات ءُ گُشتگ ات :
” من نی پیرمرداں کاری هم نیاں ، وتی سنگتانی اے جُهد ءَ دگہ وڑ ءَ بهر زُرت هم نہ کن آں – نی پمیشکا من لوٹ آں کہ اے جهد ءَ من همے رنگ ءَ بهر بزیراں گوں ، کہ مئی ءِ همے روچ ءِ مراگاه ءَ شما وت بہ ٹھین اِت ،همینچک کہ زر پشت کپیت آیاں من وت پُرّ کن آں -”
روج ء هما روچ ءَ آ وتی پنچ ءُ دهیں کوپکاں دیاں ءُ پیداک انت – همے وڑ ءَ مئی ءِ مرگاه ءَ وتی بهر ءَ هوار گیجان انت –
مراگاه بندات بوتگ ات –
سدانی هساب ءَ پُریاتگر اُود ءَ نندوک ات انت – وڑ وڑیں کُلاه ءُ کُٹیں سراں گوں مردمانی یک زِرے دیم ءَ چول جنگ ءَ ات –
پیریں باشکوف ءَ بچکند ات – آئی ءِ بچکندگاں یک تھلی یے هم هوار ات –
ھر کس ءَ کہ کُلاه سر ءَ ات اشانی تہ ءَ گیشتر کُوٹ ات انت ، ما پریاتگر هینچک زوت کُوٹ چی ءَ بہ ایں ؟”
پُریاتگر راجی سوت ءَ جنگ ءَ ات انت –
آ گوں دلگوشی ءَ گوشدارگ ءَ ات ءُ دل ءِ تہ ءَ همے سوت ءَ گُشگ ءَ ات گوں ……… سوت ءَ گُشاں آ ھژم گراں ات –
سوت ءَ چہ پد یک ورنایے پاد اتک جزباتی گُشتانکے دیگ ءَ ات –
” واه بهئی ! کجام جزباتی گُشتانک ”
پیرمرد ءَ ماں وتی دل ءَ گُشت –
” کے انت اے نوکیں رهشونے …..؟
ھیر … اے فیکٹری هم چو دنیا ءِ داب ءَ انت ، کسے کیت ءُ کسے روت –
بلے ……
بلے اشی ءِ هشکیں جزبات انت پہ جزباتی بوگ ءُ جبڑه گیشوار کنگ نہ بنت –
ھیر ورنایے پمیشکا هون ئےِ گرم انت… اے بهٹی ءِ تہ ءَ کہ پیلُشیت تہ وت مُھر بیت –
شَرّ بیت …..
آئی ءَ کند ات تہ آئی ءِ اسپیتیں بروتاں چو مُرگاں بانزلک جت – شَرّی ….. کُج انت امروز ءَ ؟ جاهے ءَ شُد ءُ ، گریبی بہ بیت اود ءَ شَرّی چون کنت -“
تلو ءِ سر ءَ گُڈی گُشتانک دیوک اتک آ ات اناتولی ،
آئی ءِ دست مدام وتی سُھر ءُ دراجیں پونز ءَ ات –
اناتولی راستی ءَ پُریاتگرانی رهشونے ات – پیرمرد ءَ آئی ءِ توسیپ کُت ، زرنگیں مردے ، ٹَھگ ءِ نام ءَ نزانت یک ڈَکّے وتی گپ ءِ سر ءَ چو کوه مِک بیت ، کُنگریں مردے اِراں –
پیریں باشکوف ءَ وتی چم نز کُت انت –
” اناتولی ءِ زال چونیں وشرنگے ات ….
بزگ مُرت …. من چے ھُنر نہ کُت پرائی ءِ ریپینگ ءَ بلے سکیں وپادارے ات ……
چُشیں شرنگ گُڑا ، پد ءَ آئی ءِ وپاداری ءَ نہ گُش ئے -”
پیرمرد گوں وتی گوست ءِ ترانگاں گیڑ ات –
چاپ ءُ اُوگانی توار ءَ پَدّرینت –
مرگاه هلاس بوت ، مردم رهادگ بوت انت ناچ ءُ سُھبت کناں سوت ءُ اوگان جناں ….. چہ آیاں بازینے آئی ءِ گورا اتک ءُ دست ءُ دُرهو بوت انت ءُ آئی ءِ بے همت ءُ سارتیں دست اش گوں وتی گرمیں دستاں گپت ءُ سمارت اش ، کسے ءَ آئی ءِ کونڈاں گپت ءُ کسے آئی ءِ نزیک ءَ زمین ءِ سر ءَ نشت ، آئیءَ بچکنداں مردمانی هال پُرسی کُت ءُ ودار ءَ ات –
آ سرپدات نی مراگاه ءِ کمیٹی ءِ مردم هساب ءُ داد ءَ بنت ، پد ءَ چہ آیاں یکے پیش ءِ وڑ ءَ آئی ءِ گور ءَ کیت –
” واجو باشکوف شش کوپک کم انت …. ھپت روبل …..ھشت ….ده روبل هساب ءَ لوٹ اِیت -”
آ دست ءَ کیسگ ءَ بارت زراں کش ایت هساب اش کنت ءُ آئی ءَ دنت اش ، پد ءَ آ مِنّت ءِ گیپت ءُ رز ءَ لوٹ اِیت ءُ پُشت ءَ مان دنت ءُ روت –
پیریں باشکوف ءَ وتی دراجیں کوٹ ءِ کیسگ ءِ کلیں زر کش ات ءُ وتی مُچ ءَ کت انت –
مرگاه ءِ جاه هورک ات مردم کل شُتگ ات انت ، آئی ءَ وتی نزوریں چماناں زور دات ءُ تلو ءِ گور ءَ هما چیزے مردماناں چار ات کہ آ انگت همود ءَ یک جاھے ءَ اُوشتوک ات انت-
آ سر پد نہ بوگ ءَ ات کہ آ چے گُشگ ءَ انت آیانی توار آئی ءَ سر بوگ ءَ نہ ات اگاں آیانی توار آئی ءَ سر بوتین تہ آئی ءَ زانتگ ات کہ آ چے گُشگ ءَ اَنت :
” زر سرجم انت بلکن دو کوپک انگت سراتکگ -”
” وشیں گپے -”
دومی پُریاتگر ءَ گُشت :
” همک سال ما واجو باشکوف ءَ را زهمت داتگ -”
” من چہ آئی ءَ زر ءِ لوٹگ ءَ سک پشل بوتگ آں،شر نہ انت پیر مردے جِند ئےِ نادراه انت …..آئی ءِ کُمک کنگ ءِ مِنّت پِر انت ما انگت چہ آئی ءَ دلمانگیں ….. ”
” آئی ءِ وتی واھش انت بابل -”
دومیگ ءَ گُشت :
” وتی وشی ءَ داتگ انت ئےِ -”
” شر اِنت نوں کُرشی ءُ پالانی مردم ءَ گیشن ات -”
” هو هو من انی زران ئےِ دیاں -”
” واجو باشکوف نندوک انت … برین ئے گندن ئےِ -”
” اناں بلکن آ بہ پهم ایت کہ اے زر ءِ لوٹگ ءَ اتکگ انت – آئی ءَ بیگاه ءَ گندیں -”
” هو شر اِنت گُڑا آئی ءِ گندوک ءَ بیگاه ءَ رون ئے -”
واجو باشکوف چارگ ءَ ات آهاں چہ کس آئی ءِ گور ءَ نیاتک کُل یک یک بیت ءُ پہ وت ءَ شُت ات انت –
نی آئی ءِ چمانی دیم ءَ هورکیں پَٹّے ات –
کُرشی ٹیبل ، تلو ءِ تتگ ءُ دار کُل لڈگ بوتگ ات انت – آئی ءَ دیست کہ اسپ گاڑی ءَ سامان زُرت انت ءُ شُت –
اے دمان ءَ آ همے مارگ ءَ ات کہ گُش ئے آئی ءِ دْراھیں هون سر ءِ تہ ءَ پیداک ات انت ءُ آئی ءِ سر جهل ءُ پاد بُرزاد انت ءُ نشتگ ءُ لرزینگ ءَ انت …
انگیٹهی ءِ اشکر تُستگ ءُ پُر بوتگ ات انت –
” بزاں اشاں نی پمن کار نہ کپیت ءُ من نی وتی سنگتانی جهد ءَ بِهہ هوار بوت نہ کناں ….”
آئی ءِ چُک گوں نماسگاں مراگاه ءَ پد روانک ءِ همراھی ءَ شُتگ ات انت گوں ، وهدے کہ واتری ءَ اتک انت تہ پیر مرد ءِ گرانیں سر دلبند ءِ نیمگ ءَ جُکتگ ات ، چُک ءَ ٹوھینت –
می پِے براں نو تہ ءَ رویں -”
آئی ءِ یک نماسگے ءَ کوکار کُت :
” بچار! زر ئےِ دْراه کپتگ انت -”
چیزے زر آئی ء مُچ ءَ ات هم –
آ مُرتگ ات …..
نشار ، چُک ءُ نماسگاں آ گپت ءُ چست کُت….
نشار ارس شلگ ءَ ات ءُ ماں دل ءَ جیڑگ ءَ ءَ ات :
” واجو ءِ …. دل کھر بوتگ ……! “
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
