سنج بستگیں واب
(سہمی بھر)
ھلیل بلوچ
ماھَل ءِ یات
اسکول ءِ بیگ منی بڈّ ءَ اِنت، چہ بازار ءِ کبرستان ءِ کش ءَ گْوزگ ءَ آں، اناگت ءَ چہ پُشت ءَ کسّے ءِ توار منی گوشان کپیت۔ من پُشتی نیمگ ءَ چَکّ جناں چاراں ماھَل اِنت۔ من ماھَل ءِ نیمگ ءَ تچگ بِنا کناں، نزّیک ءَ سر باں ماھَل گار بیت۔ “منی ھوش کُجا شُتگ؟” من ھیال کناں
من پدا وتی راہ زُوراں لوگ ءِ نیمگ ءَ رھادگ باں۔ کُلّان ءِ کَور ءَ سر باں چاراں من مزن بوتگ آں، بیگ منی بڈّ ءَ نہ اِنت۔ تھنا منا وانگڈ (بٹّاگ) ءُ ٹماٹر گون اِنت۔ من دمتوس بیگ ءَ آں، بلے منا لوگ ءَ سر بوھگی اِنت پمشکا من زُوتّ زُوتّ رَوَگ ءَ آں۔
ماھَل ءِ لوگ ءِ نزّیک ءَ سر باں، دروازگ چہ دُور ءَ زاھِر اِنت کہ پَچ اِنت۔ من دروازگ ءِ کِرّا رَو آں ءُ توکا چاراں۔ تلاپ ءِ کِرّا ماھَل زاھِر اِنت کہ رزان شودگ ءَ اِنت۔ منگلیک ئِے گوں رزاناں ڈیکّ وَرَگ ءَ اَنت ءُ ٹلینگک ءِ توار اِش گوشان کپگ ءَ اِنت۔ من ھمودا اوشت آں داں کہ ماھَل منی نیمگ ءَ بچاریت۔ بَلے پدا من ھیال کناں “ماھَل انگت کسان اِنت گُڑا من چتور مزن بوتگ آں۔”
چہ دروازگ ءَ کمّو گِستا باں کہ ماھَل منا مہ گِندیت۔ پدا من وتی سرا ھیال گْور کناں چاراں منا وانگَڈ ءُ ٹماٹر گون نہ اِنت۔ دَست ءَ وتی بڈّ ءِ نیمگ ءَ بر آں، بیگ منی بڈّ ءَ اِنت۔ من دروازگ ءِ نزّیک ءَ رَو آں، ماھَل انگت گوں رزاناں دزگٹّ اِنت، ھِچ یک نیمگ یے ءَ ھم نہ چاریت۔ ماھَل ءِ دلگوش ءَ وتی نیمگ ءَ کنگ ءِ ھاترا من کسانُکیں سِنگے زُوراں ھما نیمگ ءَ چگل دَیاں۔ ماھَل منی نیمگ ءَ چاریت۔ من پہ دَست ءَ اِشارت کناں کہ مگرب ءَ پد سوالی ءِ ابیلی ءَ۔۔۔
ماھَل سرپد بیت، وتی سَرَگ ءَ “ھَو” ءِ وڑا سُرینیت۔ من لوگ ءَ رَوآں چاراں مئے لوگ آپ ءَ بُرتگ اَنت۔ تیوگیں میتگ آپ ءَ بُرتگ۔ نہ گِس یے، نہ کُلّ یے، نیکہ کاپَرے گْوائیت۔ سجّئیں میتگ یک گِتانے ءِ داب ءَ زاھِر اِنت۔
من ھمے ھیال ءِ تہا باں کہ اے چے وڑ ءُ چوں بُوتگ کہ چہ دوریں میتگ یے ءَ مگرب ءِ بانگ ءِ توار منی گوشان کپیت۔ من دْرک کنان ءَ سوالی ءِ ابیلی ءِ نیمگ ءَ رھادگ باں۔ سر بوھگ ءَ گوں منی چمّ ماھَل ءَ کَپ اَنت۔ ماھَل ءِ گِندگ ءَ گوں من اجکّہ ءُ ھیران باں کہ ماھَل مزن بُوتگ سُہریں گُشانے سرا اِنت ئِے، ابیلی ءِ کُنڈ ءَ اوشتاتگ
“تو سکّ دیر کُت۔” ماھَل گْوشیت
“مئے لوگ۔۔۔ مئے میتگ آپ ءَ بُرتگ من پمشکا دیر کُت۔” من پسّو دَیاں
ماھَل کمّو بے توار بیت پدا گْوشیت: “مرچی ءَ چہ پد منی ءُ تئی ملاقات نہ بیت، من وتی راہ شوھاز کُتگ، شرتر ھمیش اِنت تو پہ وتا راہ یے در گیج۔”
ھمے وھد ءَ منا انچو مھسوس بیت کہ مئے لوگ آپ ءَ نہ بُرتگ اَنت، گُشئے آزمان زمین ءِ سرا کپتگ ءُ مئے لوگ ڈم گِپتگ اَنت۔
من پسّو دَیگ ءِ ھاترا وتی دَپ ءَ پچ کناں بلے منی گَپ در نہ کَپ اَنت۔
دمانے ءَ پد یک مردینی توارے منی گوشان کپیت: “ماھَل۔۔۔! اووو ماھَل۔۔۔”
ماھَل بید ء موکل کنگ ءَ ھما توار ءِ نیمگ ءَ تچگ بندات کَنت، من ءُ آئی ءِ پُشت ءَ تچ آں۔
منی بڈّ گْران بوھان بیت۔ سوالی ءِ ابیلی ءِ در کپگ ءَ گوں من گِنداں ماھَل ءُ بیرگیر دست ماں دَست اَنت رَوگ ءَ اَنت۔ منا ھمّیل یے بڈّ ءَ اِنت۔ تُپنگ، کَلّی ءُ دورگِند منی کوپگ ءَ اَنت ءُ موسکائی ءِ جَل ءِ تہا رھادگ آں۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
