دو چم ءُ تھاریں کوٹی
زمین زھگ
دی بلوچستان پوسٹ
مُدام گوں دزگھاراں بیگاہ ءِ وھد ءَ مئے میتگ ءَ چَہ کمیں دُور مسیت ءِ پُشت ءَ مُدام پہ وانگ ءَ شُت آئی بس بروان ءُ چم زاھر اِت اَنت، بُروان چو تیرکمان ءَ کُنڈ اِت اَنت ءُ وتی گوں آسکی دیدگاں سک ڈولدار اَت۔ دزگھاراں گوں ھواری ءَ ٹھک دیان ءُ یکّے دومی ءَ کلاگ گران، من ءَ ھوار میتگ ءِ ھمُک مردم، ھردیں کہ بیگاہ بوت گُڑا ناکو پیرل ءِ ھوٹل ءِ دپ ءَ نشت اَنت۔ چوناھا ءَ ناکو پیرل ءِ ھوٹل ھر وھد ءَ رش اِنت، بلے وھدے کہ بیگاہ بیت گُڑا میتگ ءِ بازیں ورنا ھمود ءَ کیت ءُ ءَ نِند اِیت دیوان دِرّی کنت۔
ھمایاں چہ یکے من آں،،
وھدے کہ آ چُٹی کنت ھمے ھوٹل ءِ دیم ءَ چِہ گْواز اِیت، منی چم مُدام ھمائی ءَ سک اَنت.
لھتے وھد ءَ پد گرماگ ءِ چُٹی بوت اَنت
باز وھد گْوستگ اَت کہ من آ نہ دیستگ اَت ، نیکہ من آئی ءِ نام زانتگ اَت ءُ نیکہ زانتگ اَت کہ آ کئی چُک اِنت؟ بس ھمے رھسر ءِ مِنّت ءَ من آرا گوں آئی ءِ دزگھاراں دیستگ اَت.
آئی ءِ چمّاں ابید من آئی ھچ پجّا نیار آں ، بلے آئی ءَ مُدام شیرچاہ رنگ ءِ بُرکھے سر ءَ اَت ءُ یک روچے منی ماس ءَ من ءَ گْوشت مرچی شاری ءِ ھنّی اِنت من ءَ بر سرکن ۔ من گُڑا مات پرپٹ ءِ پُشت ءَ نادینت ءُ وتی گھارُک دیم ءَ سوار کُت ءُ دیم پہ سیر ءَ رھادگ بیت آں، بازیں زالبُولے گوں وتی چُکّاں پادانی ءَ جُنزان اَت،گُڑا یک گْورے لھتین ءَ دمبُرتگ اَت کہ دم ءِ سارت کنگ ءَ درچک ءِ چیر ءَ کورے توک ءَ نشتگ اِت اَنت۔ ھمیشانی تہ ءَ کسے ءَ شیرچاہ رنگ ءِ گِرچادرے سر ءَ اَت ءُ من دِل ءَ گْوشت بوت کنت ھمیش اِنت کہ مُدام چہ ناکو پیرل ءِ ھُوٹل ءِ دیم ءَ گْوز اِیت۔ ھمے ھیال ءُ گُمان ءِ اندر ءَ من پرپٹ تیز بُرت ءُ مات ءَ آواز دات کہ منی چُک آستو آستو برو ، گُڑا من مات ءِ گپ زُرت ءُ آستو آستو روان بیت آں ۔ من کہ وھدے مات ءُ وتی گھار ایرکت اَنت ءُ وت واتر اتک آں چاراں ھما جاہ ءَ کس نیست ءُ من پد ءَ پہ بےچاڑی وتی لوگ ءَ شُت آں.
وھد ھمے وڑ گْوزان اَت کہ چُٹی آسر ءُ من گل ءَ بال بیت آں، گْوش ئے کسے ءَ منی سیر ءِ گپ جت۔ من پد ءَ چو آشکانی ڈول ءَ ھما ھوٹل ءِ دپ ءَ نشت آں ءُ رھچار بیت آں بانُک ءِ مُدام پیش ءِ ڈول ءَ چمّ ئِےجھل جت اَنت ءُ مئے دیم ءَ چہ گوست۔ من یک روچے اناگت ءَ جیڑہ اِت
من ءَ ھچ نہ چار اِیت۔۔۔۔۔
زاناں منی وڑیں اے میتگ ءَ باز اِنت
کہ راھانی سر ءَ نِند اِیت، گُڑا من ناکو پیرل ءِ ھوٹل ءِ رؤگ ھم یلہ دات.
بلے یک روچے اناگت ءَ من چہ شھر ءَ پیداک اِت آں، من ءَ مئے مسیت ءِ مُلا ھم گون اَت ءُ ملا من ءَ لوگ سر کنگی اَت۔ مُلا من بُرت لوگ ءَ سر کُت ءُ ملا ءَ من ءَ ستم کُت کہ بیا لوگ ءَ آپ ءُ چاہ ئِے بور ءُ دم ءَ سارت کن.
من گْوشت نہ مُلا من رو آں کہ دیر بُوَگ ءَ اِنت
ھمد ءَ من ءُ ملا گپ ءَ ایں گُڑا چہ مئے پُشت ءَ لھتے زالبُول ءِ آواز اتک ،من چک ترینت چار آں ھمے ھم گون اِنت ءُ مُلا ءِ در ءَ پُترت اَنت۔
من واتر شُت آں لوگ ءَ ،ھمُک شپ ءِ وڑ ءَ اے شپ ءَ ھم منی دیم ءَ زاھر اَت۔ اے دگہ روچ ءَ کہ نیمروچ ءَ ناکو پیرل ءِ ھوٹل پچ بوت ءُ من شُت آں چاھے زرت ءُ ڈیکی ءِ سر ءَ تِکہ بوت آں ، اے وھد ءُ پاس ءَ اولّی مردم من اِت آں کہ نشتگ اِت آں ۔
ھمے جیڑگ ءُ ھیالانی وت ماں وت جیگ پہ جیگ بُوَگ ءَ رند چار آں ھمیش اِنت گوں دزگھاراں رؤگ اِنت ..
من سک چار اِت
بلے! اے روچ ءَ من ءَ ھم سک چارت ئِے ءُ چیزّے دور دات ئِے ۔
من اینکس ھیال نہ کُرت چی یے چگل ئِے دات ، چی ءَ کہ منی چم بس آئی چمّاں سک اِت اَنت ءُ وھدے من ءَ ھمے کاگد ءِ نیمگ ءَ اشارگے کُت گُڑا من شُت آں ھمے کاگد چست کرت چار آں پونی نمبرے نبشتہ اِنت ۔ من نمبر زُرت ءُ سک گل ءَ بال بیت آں۔ ھما دمان ءَ دِرکّ پہ گِس ءَ بست آں۔ گوں گِس ءِ سر بُوَگ ءَ ھوار ودار ءِ گْرانیں ساھت ءُ دمان دیم پہ دیم ئِے جُنزگ ءَ زانگ ءَ نہ اَت۔ من ھمے ودار ودار ءَ کہ چُٹی ءِ وھد کدی بئیت، چُٹی ءِ کہ وھد گْوست منی دل ءَ لرزگے چیر کپت کہ پون ئِے بکن آں چے بہ گْوش آں ءُ پد ءَ دل ءَ اُوپار نہ شُت ءُ من پون کُت ۔
چہ جوڑی ءَ رند
من ءَ پُرست ئِے
تو کَے؟ ؟
من گْوشت …
من سمیر آں
گْوشت ئِے کُجام سمیر؟
من پسّو دات سمیر ھمے کہ مُدام راھانی سر ءَ نِند اِیت تئی چارگ ءَ پہ …
گُڑا کند اِت ءُ گْوشت ئِے “ترا چے کار ھست تو پون کُتگ” ؟
من گْوشت” کار نیست تو من ءَ دوست بَہ ئے۔ من مُدام چو مُرید ءَ تئی راھانی سر ءَ نند آں ءُ ترا چار آں ،تئی دیدگ، تئی رواج، تئی لاگریں ڈیل ءُ بالاد ، تئی شھد ءُ بینگّیں کندگ من ءَ سک دوست بنت”.
گُڑا گْوشت ئِے” ابّا پیداک اِنت رند ءَ ترا پون کن آں”.
من گل بیت آں ءُ دل وس وس کنگ ءَ اَت کہ پد ءَ دوبر پون بکن۔ چی ءَ کہ آئی ءِ توتی الھانیں آواز من ءَ سک دوست بوت۔ چہ ھما روچ ءَ رند ھمُک شپ پون ءَ ما دانکہ دیر ءَ گپ جت ءُ وتی زِرد ءِ ڈبّ اِتگیں ھیال درشان کُت اَنت۔ یک روچے من ءَ گْوشت ئِے” من ترا گندگ لوٹ آں”.
من گْوشت “تو و من ءَ دیستگ، بلے من تئی دیدگاں ابید ترا پجّا نیار آں ، منی مکسد۔۔۔۔ من تئی دیدار ءَ کنگ لوٹ آں”.
مگرب ءِ نماز ءِ وھد ءَ من ءَ کلوہ ئِے کُت بیا اسکول ءِ پُشت ءَ پَل ءِ کش ءَ۔ من کہ شُت آں چار آں ھمود ءَ پیسر ءَ نشتگ پیش ءِ وڑ ءَ اے رندی ھم بُرکہ ءَ گوں وتی دیم ئِے مانپوش اِتگ اَت کہ کُنڈیں بُروان ءُ گُونڈلیں دیدگ چو ماہ ءَ تِرپگ ءَ اِت اَنت۔
من گْوشت” بانُل من تئی چارگ ءَ اتکگ آں تئی دیدگ ءُ کُنڈیں بُروان من دیستگ اَنت، گوں منی ھمے گپّاں ھوار کند اِت ءُ
ءُ دیم ئِے پچ کُت ءُ گوں نازرکیں لُنٹاں ءُ شیپگیں پونز ءَ سک زیبا اَت ،گْوش ئے چاردھی ماہ زمین ءَ اتکگ۔
کمیں گپ ءُ رپ ءَ پد گُشت ئِے من رو آں کہ من ءَ دیر بُوَگ اِنت۔ دِل ءَ نہ گْوشت بلے من پہ نادِلکشی موکل دات ءُ رُکست کُت ۔ وھدے پہ مُوکل کنگ ءَ دست ئِے منی دست ءَ دات گُڑا اے دمان چو زمین جمب ءَ جُمبک ءَ اَت۔ آ دیم پہ وتی گِس ءُ من پہ وتی گِس ءَ۔
شپ ءَ من ءَ پد ءَ پون ئِے کُت.
گْوشت ئِے بیا ھما جاہ ءَ
من پہ گنوکی در کپت ءُ ھما جاہ ءَ شُت آں.
کمیں ودار ءَ پد بانل اتک ءُ من ءَ وش آتک ئے کُرت ءُ منی کش ءَ نشت، ھمے وش گپّیانی مْیان ءَ آئی وتی سر منی کُونڈ ءَ ایر کُرت ءُ آزمان ءَ سک چارگ ءَ اَت من جُست کُت
چے چارگ ءَ ئے؟
گْشت ئِے اگاں ما(بزاں من ءُ تو) دوئیں چہ ھمے استالاں دو استال بوتین ایں چوں وش اَت۔
من کند اِت ءُ گْوشت” من ءُ تو اَنوں ھم ھمے استالاں”.
من ءَ گْوشت ئِے”من ءَ بِھ یلہ مہ دے ، منی ھمراہ بہ بُو چو ساھگ ءَ “.
من گْوشت تئی گپتگیں دستانی سوگند اِنت نوں ترا نہ دْروہ آں۔۔۔
گُڑا گْوشت ئِے
من گپّے بُہ گْوش آں
من گْوشت یکّے نہ ھزار بُہ گْوش
تو من ءَ یلہ نہ دے ئے ؟
من گْوشت نہ ھچبر ۔۔۔۔۔ترا کدی یلہ کُت نہ کن آں۔۔۔
گْوشت ئِے “منی سیر ءَ سالے بیت کہ بوتگ”.
من گْوشت کئی گون ءَ ؟
گْوشت ئِے” شُمئے مسیت ءِ مُلا منی ناکو اِنت”.
گُڑا من جُست کُت تئی مرد کجا اِنت زاناں ؟
گْوشت ئِے مرد مزنیں شھر ءَ کار ءَ اِنت ھپتگ ءِ سر ءَ دو روچ ءَ کیت۔۔۔۔
من ءَ پُرس اِت ئِے تو بِہ گندئے جیڑہ ئے من چونیں جنکے آں کہ مرد ھست ءُ گوں تو اے شپ ءِ تھاری ءَ تھنا۔۔۔۔۔تئی امبازاں۔۔۔۔۔
من گْوشت نا
من ءَ گوں تو مھّر اِنت تو ھر وڑ ءَ من ءَ سک دوست بَہ ئے.
گُڑا من ءَ بگل ءَ کُت ئِے ءُ داں دیر ءَ پد گْوشت ئِے” نی من رو آں ءُ باندا منی مرد ھم پیداک اِنت، بوت کنت من ترا ھال مہ کن آں بلے پد ءَ کہ ھردیں روت ترا الم ھال کن آں” .
آکہ روگ ات منی چم آرا سک اِت اَنت اناگت ءَ چکّ ئِے ترینت ءُ چمُکے جت ئِے منی دپ ءَ اجب رنگیں بچکندے در کپت ، من بچکندگاں گوں شُت آں لوگ ءَ نپاد ءِ سر ءَ وپت آں ءُ آ منی دیم ءَ زاھر اَت …
پد ءَ کہ مرد شُت گڑا من ءَ ھال ئِے کُت ءُ گْوشت ئِے” بیا کہ دیر اِنت تئی دیدار نہ بوتگ بلے مئے لوگ ءَ بیا “.
من چو دُز ءَ پسیل ءِ سر ءَ دور کُت لوگ ءِ دیم ءَ چارگ ءَ اِت آں کہ اِیشی ءِ لوگ کُجام اِنت،داں کلوہ کُت ئِے ھمے در کہ پچ اِنت ھمیشی ءِ توک ءَ بیا
من شُت آں ءُ من ءَ آئی ءَ بگل ءَ کُرت ما وپت اِیں ءُ آئی وتی سر منی کوپگ ءِ سر ءَ ایر کُت ءُ منی دست آئی ملگورانی تہ ءَ مانپتاتگ اَت ءُ آئی منی دپ وتی دپ ءَ کُرت ءُ من پشک لیٹینت ءُ دست پہ ھانجگ ءَ بُرت ءُ پچ کنگ ءَ گُلائیش بوت آں چار آں اُپپپپے کشّ اِت ئِے.
من گْوشت چی بوت
گْوشت ئِے ھچ
من چار آں ھمد ءَ دِگہ ٹپّ اَنت.
من جُست کُرت
اے ٹپ چونین اَنت؟
گْوشت ئِے منی مرد ءِ دست ءِ سگریٹ کپتگ ءُ سُتکگ.
بلے گِندگ ءَ اے ٹپّ سگریٹی ٹپّ نہ اِت اَنت، گْوش ئے زاناں کسے ءَ زور داگ داتگ اَت۔ پشک من پد ءَ پِر دات ءُ کش ءِ وپت آں
من ءَ گْوشت ئِے چی بوت ..
من گْوشت ھچ نہ بوت ءُ تو آدینک ئے تئی دست جنگ من ءَ تُرس اِیت کہ ٹپّ مہ بَہ ئے.، گوں ھمے گپ ءَ من ءَ امبازے کُرت ءُ گریوگ ءَ لگ اِت،
من گْوشت گنوک پرچا گریوگ ءَ ئے؟
پسّو ئِے نہ دات ءُ گریت ئِے ءُ من گوں وتی دستاں ارس پھک کُرت اَنت ءُ گْوشت
ترا جستے بکن آں ؟
گْوشت ئِے ھَو بکن
من گْوشت تئی مرد ترا دوست دار اِیت ؟
گْوشت ئِے ھَو سک بلے بس ناپگ ءَ چہ جھل ءُ کونڈاں بُرز۔۔۔۔۔۔۔۔۔
من جیڑگ ءَ مُلمہ بوت آں کہ بوت کنت من ءَ ھم …
بلے من ءَ ءُ ایشگی مرد ءَ بس ھمے پرک اِنت کہ اے تھاریں کوٹی ءَ آیگی مرد آرا ھرچی بہ کنت نہ آرا میتگ ءِ مردم گپّے گْوشت اَنت ءُ نیکہ دگہ کسے …
بلے من ھچ مہ کن آں اگاں کسے من ءَ بِہ گِند اِیت بوت کنت من ءَ بُہ کُش اَنت۔۔۔۔۔۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
