بندیں کوٹی ءِ جِنک
(پنچمی بھر)
اکیل مراد
دی بلوچستان پوسٹ
منی پِت مرگ ءِ گڈی جنگ ءَ بیتگ, اے کُلاہ منی پِت ءِ چَماں کپتگ کہ من آئی ءِ چَماں انچُش ڈولڈار بیتگاں چوش کہ یک کسانکیں نُنوے نوک گوکو کنگ ءَ بندات بہ کنت آئی ءِ ندارگانی چارگ ءَ پِت ءُ ماتانی دل چونیں تماہ کن اَنت ھمے پیم ءَ منی پِت ءِ چماں من نوک گام زمین ءَ ایر کُرتگ ءُ گام جنان آں.
من انڈیا ءِ جِنکی تامُر ھِچ بر نہ چار اِتگ اَنت ءُ انچُش گْوشتگ اِش کہ اے تامرانی تہ ءَ کارکنوکیں جِنکاں ھمے وڑیں کلاہ سر ءَ بیتگ، چریشی ءَ من اے وڑیں بارگ لمبیں کلاہ سر ءَ کرتگ ءُ آئی ءِ چَماں من انڈیا ءِ تامرانی تَہ ءَ کارکنوکیں جنکانی پیم ءَ آں یا آئی ءِ دلبند ءَ چِست بیتگیں دردانی امباز بیتگاں، آ روچاں من ھم کسان بیتگاں ءُ من وتی مید پشت ءَ نہ رَستگ اَنت کہ ھمک وھد ءَ منی آدت بیتگ، بلے اے آ وڑیں برپ پوشیں کلاہ نہ بیتگ، منی دو دراجیں برپ پوشیں کوٹ بیتگ اَنت کہ من وتی دلبند ءَ مان لگوشتگ اَنت. ھمے وڑ ءَ کہ تامر کَشیں جِنکاں مان لگوشتگ اَنت کہ من ھِچ بر نہ دیستگ اَنت بلے اے برپ پوش یک کسانکیں چکے ءِ پیم ءَ اَنت داں منی گور ءَ یک کلاھے کَچ ءَ اَنت.
ایشی ءِ گور ءَ کنگ ءَ من وتی میداں نہ بنداں لھتے وھداں داں وتی میداں کَٹ کَشے سر ءَ ترندی ءَ کَشاں من پُشتی نیمگ ءَ شک جن آں ءُ منی لوٹ ھمیش اِنت آ تچک بہ بنت ءُ کم گِندگ بہ بنت ءُ ھمک شپ ءَ من میداں شک جنان ءُ وپسگ ءَ پیسر وتی برپ پوش ءَ پد ءَ جوڑ کن آں ھنچُش کہ منی مات ءَ من ءَ سِکارینتگ، منی مید بز اَنت ءُ نرم اَنت، آھاں تورین اَنت آ کوٹ ھاکی رنگیں ماڑی امبار ءَ ایر اِنت کہ داں منی کونڈاں گیپت.
مردم گیشتر ھمے گوش اَنت کہ آ ھمے چیز اِنت کہ ترا گیشتر ڈولڈار کنت ایشی ءَ من ھم ھمے وڑ ءَ پریچ کن آں من ڈولڈار نیاں.
من اے گران بھاہ ءُ ڈولڈاریں مید بیست سال ءِ اُمر ءَ پیرس ءَ چنائینت اَنت.
“مات ” پنچ سال ءَ پد وتی مات ءِ یل کنگ ءَ پد، من گْوشت کہ اشاں بہ چِن آئی ءَ چِنگ بندات کُرت درست یکبر ءَ ھلاس بیت اَنت ءُ کُنٹیں مِگراز ءَ منی گردن ءِ پوست دپ ءَ کُرت، مید زمین ءَ کپان بیت اَنت، آئی ءَ من ءَ جُست کُرت کہ اگاں من اشاں ایر کنگ بہ لوٹ آں گڑا تو اے میداں یک ڈبّکے ءِ توک ءَ مان اش کن ئے؟
من گْوشت” اناں”.
چریشی ءَ پد من ءَ کَسے ءَ ھم نہ گْوشت کہ تئی مید ڈولدار اَنت .منی گْوشگ ءِ مول ءُ مراد ایش اِنت کہ کسے ءَ من ءَ اے کَچ ءَ نہ گْوشتگ اَت کہ ھنچش آ پیسر ءَ گوشگ ءَ اَت ءُ منی میدانی چِنگ ءَ پد ھم آئی ءَ گْوشتگ اَت کہ اے جِنک ءِ چَم ڈولدار اَنت ءُ دپ ءُ دیم ءُ بچکند ھم ھراب نہ اَنت.
بوجیگ ءَ من دیست کہ منی بارگیں میداں پانزدہ سال ءُ شش ماہ اِنت، ءُ من اَنی ھم ڈولدار اِش کن آں ءُ من کالون ءِ کریم ءِ اِش جن آں، من وتی گُبانی برزی نیمگی بھر ءَ چماں چَہ جھل کرچکانی چیر دیگ ءِ جھد ءَ کن آں کہ کَسے مہ گند اِیت اش.
کالون کریم ءِ پُشت ءَ من ابرمی گوشت رنگیں پاؤڈر اِش جن آں ،،ھوبی گاں،،لِچّ اِتگیں پاؤڈر منی مات ءَ مُشتگ اَنت ءُ منی مات ءَ گیشتر سرکاری مراگشانی وھد ءَ مُشتگ ءُ وت ءَ سینگار کُتگ.
آ روچ ءَ من سھر رنگیں سُرکی جتگ کہ انچُش آ زمانگ ءِ پیشن ءِ بیتگ ناکنی رنگ من ءَ یات نہ اِنت کہ کجا چہ منی گور ءَ اتکگ اَنت، بیت کنت اے لین لاگو نیل ءَ وتی مات ءِ گور ءَ چَہ دُزّ اِتگ ءُ آؤرتگ اَنت.
من ءَ یات نہ اِنت، من سینٹ جتگ یا نہ جتگ، پرچاکہ منی مات ءَ گوں کولون ءُ پام اولیو سابُن ءَ جان شُشتگ ءُ من ھم ھمے وڑ ءَ گوں ھمے سابن ءَ وت ءَ شُشتگ وشیں بو ءِ تالان کنگ ءَ چہ بوجیگ ءَ ڈن بس ءِ یک نیمگے دراج ءُ سیاہ رنگیں لیموزین گاڑی ءِ اوشتوک اِنت ءُ آئی ءِ ڈرائیور ءَ اسپیتیں گُد گور ءَ اِنت، جی ھَو!،
اے منی کتابانی جنازھانی واستا کارمرد بیوکیں مزنیں گاڑی اِنت کہکار مورس، لیوں بولّے اِنت کہ کُلکتہ ءَ پرانسیسی سپارت ھانہ ءِ سیاھیں گاڑی، “لانسیا ” انگت ءَ ادب ءَ نہ رس اِتگ.
ڈرائیور ءُ گاڑی ءِ واھند ءِ پشتی میانی ءَ آدینک لگّ اِتگ کہ پُشتی مردم گندگ بنت ءُ اے گاڑیانی تہ ءَ بازیں کرسی ھم ھست اَنت کہ اے گاڑی کوٹیانی پیم ءَ مزن اَنت.
لیموزین ءِ تہ ءَ یک مردمے جتائیں رنگے ءَ نِشتگ کہ منی نیمگ ءَ چارگ ءَ اِنت ءُ مرد اسپیت نہ اِنت سبز رنگیں مردمے آئی ءَ ڈائسپوریانی وڑیں گُد گور ءَ اِنت ءُ آئی ءِ انچُشیں گَد اَنت کہ ھمک روچ سائیگون ءَ بینکاں کار کنوکیں مردم اِش گور ءَ کن اَنت ءُ آ منی نیمگ ءَ چارگ ءَ اِنت.
وتی نیمگ ءَ نگاھانی ایرکنوک باز اَنت، ایشی ءَ چَہ پیسر من ھمک مردم ءِ دیتگیناں ھرکسی نگاھاں من ءَ دیتگ انچُش کہ میتگانی تہ ءَ مردم پیریں زالاں چار اَنت ءُ انچُش دوازدہ سالی ئیں جنکاں ھم چار اَنت، من ھمک دمکاں کہ زاھِر باں گڑا مردمانی نگاہ من ءَ سک اَنت.
گوستگیں سَے سالاں چَہ دمک ءُ دراں من ءَ مردم شررنگیں جنکانی پیم ءَ چارگ ءَ اَنت ءُ آیانی چماں داں اندیم باں بلے آیانی چارگ یکیں وڑ ءَ ھست اَنت .
منی مات یک مھروانے بیتگ ءُ من ءَ مھروانیں رنگے ءَ وتی لوگ ءَ چاہ ءِ ورگ ءِ سلاہ جَتگ ھما وھد ءَ من ءَ گْوشتگ ئِے کہ بیا کہ آئی ءِ زال اسپورٹس کلب ءَ ٹینس ءَ شتگ ءُ چہ من ءَ ھمے ردی بیت اے سرپد بیت من آدگہ شررنگیں جِنکانی پیم ءَ شرنگے آں، ھما جِنکانی پیم ءَ آیانی نیمگ ءَ مھلوک ءِ نگاہ ایر اَنت آیاں شررنگیں جِنک وتی ھدا جوڑ کرتگ اَنت، انچُش سما بیت کہ آیانی شررنگی ءِ سر ءَ آ دور دمک ءُ دراں آیانی شررنگی ءَ وتی گردن ءَ جھلاد کن اَنت ءُ وتی مِسّاں ریچ اَنت.
اے راستی یے مھلوک ءِ نگاہ منی سر ءَ اَنت بلے من راستی ءَ زان آں کہ اے شررنگی ءِ جیڑہ نہ اِنت بلکیں دگہ چیزے، ھَو! ،
چُشکہ مجگ ءِ تہ ءَ لھتے من پیشدارگ لوٹ آں، من گِندگ باں شررنگیں جِنک ھم ھمے لوٹ اَنت من شررنگیں جنکے گِندگ بہ باں یا چُشکہ وتی ٹک ءِ نام ءَ روژنا ءُ ڈولڈار بہ باں چہ ایشی ءَ گیش ناں من آ دُرست بیت کن آں کہ چہ آئی ءَ منی سر ءَ مردم اوست دار اَنت ءُ آئی ءِ سر ءَ بیسہ ھم کن اَنت ءُ ایشی ءَ ھم بیسہ کن اَنت من دل پھکے آں ءُ تچک ءَ من ایشی ءَ ھم بیسہ کن آں اے گپ آئی ءِ واستا ھم ھمے وڑ ءَ بہ بیت کہ آ منی نیمگ ءَ چارگ ءَ اِنت کجام واھِشت ءَ کہ من آئی ءَ دوست بہ باں.
روان اِنت کِسہ سپر ماں پرانسی جِنک ءَ ـ ـ ـ
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
