ھانی ءِ نمدی پہ وتی پت ءَ
نبشتہ کار : داد بلوچ شاشانی
دی بلوچستان پوسٹ
دْروت ءُ دْراہ بات ئے منی اَبا جان
ابا جان من تئی لاڈکیں جنک آں ءُ من وش ءُ سلامت آں ءُ ترا گوں کھول ءَ ھَوار مدام سلامتی ءَ لوٹ آں ۔
اَبا جان من ھما تئی لاڈکیں جنک آں کہ کسانی ءَ من ءَ کسے ءَ پہ مِھر چار اِتگ تو من ءَ چیر داتگ کہ منی جنک ءَ کس چو ھورت مہ چار اِیت ،بلے بہ بکش من یک گپے مُدام چَہ تو چیر داتگ کہ من ءَ ھما گپ یات اَتکگ کہ ترا بُہ گْوش آں ءُ تو من ءَ پد ءَ انچو چیر دے ئے کہ کسے من ءَ مہ گند اِیت، ھمے تُرس ءَ مرچی من ءَ انچیں اڑے ءَ دَور داتگ کہ کسہ نہ بیت، ھر مردُم مرچی سرپد اِنت کہ من ءَ گوں چے چے بُوتگ ۔ چونائی ءَ مردُم گْوش اَنت زالبول بے برداشتیں زاتے ، بلے مردُم دروگ بند اَنت انچو برداشت کہ زالبول ءَ ماں ھپتاد کاریگر ءَ ماں نیست ، زالبول ھر وڑیں تنگی ءُ درد ءُ دُودْ برداشت کنت۔
من ھر کُجام کسہ ءَ بکن آں انگت منی ھیال ءَ کسہ آسر نہ بیت، اے گپ ءَ کسے منّ اِیت یا نہ منّ اِیت،بلے زالبول ءِ کسہ ھچ بر آسر نہ بیت، ھر روچ یک نوکیں کسھے بندات بیت۔ من مرچی شال ءِ مزن شاہ دربرجاہ ءَ یک نازبوُہ ءِ درچک ءِ چیر ءَ نشتگ آں ءُ گوں ترا ھم دیوان آں ۔
ابا جان چہ زھگی ءَ بگر داں مرچی من ھر وڑیں جیڑھاں دوچار بوتگ آں ءُ سرجم ءَ من ءَ چو کُرانی آیاتاں دل یات اَنت. کدی کدی کہ جیڑ آں گُڑا تھنا نند آں ءُ گریواں ءُ پد ءَ وتی ارساں گُشان ءِ باھوٹ کن آں ءُ گْوش آں کس ءَ ھال مہ دئے کہ نام ءُ دپ باں ۔
مرچی من بے سوب بوتگ آں چَہ راز داری ءَ پمیشکا اُومان کُتگ کہ ترا ھال دیاں کہ گوں من چے چے بوتگ ۔ دْرستاں ساری ترا گوں دست بندی کن آں اگاں منی ند ءَ گوں من ھمراھداری نہ کُت سرجمیں کسہ من نبشتہ کُت نہ کُت گُڑا بزان کہ من ءَ ارساں بے وار کُتگ پمیشکا کسہ ناسرجم بوتگ ،بلے جُھد کن آں کہ سرجم بہ بیت ۔
ترا یات بیت تو من ءَ گْوشت بوان کہ وانگ بلوچ ءَ پہ المی اِنت ءُ وتی، منی ءُ راج ءِ نام ءَ روشِن کن ۔ پھل کن تئی دل ءِ واھشت گوں من سرجم نہ بوت اَنت، پھل کن کہ من ھچ کُت نہ کُت ءُ تئی سرجمیں واھشت گوں ھاکاں ھُور بوت اَنت ۔ گندئے تو من ءَ میتگ ءِ وانگجاہ ءَ بُرت ءُ تسلّا دت کہ بوان اے اُستاد تئی ءُ منی دوستیں مردُمے ءُ تئی ھیالداری ءَ کنت ءُ ترا ھچ تنگ ءُ رنجیگ نہ کنت ءُ مئے میتگ ءِ مردُمے ءُ وانشت ءُ زانتکارے ، بلے آ ھچ بر منی ءُ تئی درد وارے نہ اَت، ھر روچ من ءَ یک وڑے نہ وڑے ءَ گریوائینتگ ئِے ءُ زالم ءَ من ءَ گوں رنجیگیں دل ءَ گِس ءَ دیم ئِے داتگ ءُ پد ءَ ھمے گْوشت ئِے کس ءَ ھال مہ دئے کہ نام ءُ دپ بہ ئے گڑا من چہ تُرس ءَ ھچ کس ءَ ھال دات نہ کت ءُ من چَہ آ وانگجاہ ءَ در کَپت آں ءُ بیگاہ تو من ءَ مدرسہ ءَ بُرت کہ کُران ءَ بوان کہ مئے مزھب ءِ نام ءَ روشِن کن ءُ اے مھشر ءِ کتاب اِنت .
گپے زان ئے ابا جان اِد ءَ ھم ملا ءَ من ءَ سَبک ءِ نیمون ءَ وتی کوٹی ءَ بُرت ءُ ملا پہ منی آزات کنگ ءَ چَہ وانگجاہ ءِ اُستاد ءَ دہ گام دیم ءَ تر اَت ءُ پد ءَ ھما گپ اَت کہ ھچ کس ءَ مہ گْوش کہ نام ءُ دپ بئے پمیشکا من ھچ کس ءَ را گْوشت نہ کُت کہ منی پِت ءُ کھول ءِ مردُمانی نام بنام بیت.
ھمے رنگ ءَ شھر ،بازار، میتگ سور ءُ مُچی بہ بنت یا دگہ جاگہ من ءَ دْرست ھما اُستاد ءُ ملا ءِ رنگ ءَ گندگ بوت اَنت بلے انگت من برداشت کُت ءُ ھچ نہ گْوشت کہ نام ءُ دپ بہ آں ءُ اِمرُوز من ءَ ھراب ءُ بدیں جنکے گْوش اِیت. ھمے وڑ ءَ دانکہ من شاھدربرجاہ ءَ سر بوت آں کہ بلکیں اد ءَ آ رنگ نہ بیت ءُ اد ءَ وَ بلاہ بلائیں ادب ، زانتکار ءُ سرپدیں مردُم اَنت ءُ من گل بال ات آں کہ نوں من ازابانی پند آسر کُتگ ءُ نوں گوں دل ءِ واھگاں وان آں داں تئی دلی مُراداں سرجم بہ کن آں، بلے من انگت رد اَت آں ءُ پد ءَ بے سوب بوت آں ءُ چو گنوکیں کُجک ءَ ھر کُجام ھونڈ ءَ سر چیر دات داں یک نھارے پہ دپ جَنَگ ءَ وپتگ اَت ءُ من انگت کسے ءَ را نہ گْوشت کہ نام ءُ دپ بہ آں ءُ شال ءِ مزن شاھدربرجاہ ءِ ھال ھم ھما وانگجاہ ءُ مدرسہ ءِ وڑ ءَ اَت ۔
ابا جان تو سرپد ئے کہ چیزّے روچ ساری ھالے شنگ بوت کہ شال ءِ مزن شاہ دربرجاہ ءِ جان شودانی توک ءَ چیریں کیمرہ ءَ جنگ بوتگ ءُ جنکانی برھنگیں تامُر پہ نام ءُ دپ کنگ ءِ ھاتر ءَ کَشگ بوتگ کہ دانکہ جنک مئے دست ءِ چیر ءَ بہ بنت ءُ اگاں کسے ءَ مئے دل ءِ واھشت سرجم نہ کُت اَنت گڑا ما آئی ءَ نام ءُ دپ کن اِیں ۔
ابا جان نوں ھبر چَہ الوتّ ءَ گْوستگ ات ءُ پمیشکا گپ نوں من ءَ گوں چیر دیگ نہ بوت پرچاکہ نوں اے گپ ھر ھند ءُ دَمگ، کوچگ ءُ کوھاں سر بوتگ اَت ءُ ھر مُلکانی ھالتاک ءُ رسانکدراں سر اَت ءُ نوں من زانت کہ راز سرجم ءَ پاشک اِنت پمیشکا ترا ھال دیگ ءَ آں ءُ من زان آں تو من ءَ ھچ بر اے گپ ءَ پَھل نہ کن ئے کہ تو پرچا من ءَ پیسر ءَ ھال نہ داتگ ۔
منی مھروانیں ابا جان من ءَ پھل کن کہ من پہ وانگ ءَ شیدائی بوتگ آں ءُ اے منی اِشک بوتگ اشک کہ من ھچ گْوشت نہ کتگ ءُ تو ھم زان ئے کہ اشک یل کنگ نہ بیت، پمیشکا ترا ھال نہ داتگ کہ تو من ءَ پہ وانگ ءَ روگ ءَ بند کن ئے ءُ اے سرجمیں درد ءُ رنج من پہ تئی واھشتانی آسر کنگ ءَ کُتگ آں دانکہ تئی دل ءِ مُراداں سرجم بہ کن آں ، بلے انگت من بے سوب بوت آں۔
کسہ سک باز اَنت من ترا پیسر ءَ گْوشت اگاں من کسہ سرجم نہ کُت گُڑا بزان کہ ارسان بے وار کُتگ ۔ اگاں زند ءَ وپا کُت زندگ باں گڑا گندگ باں
تئی لاڈکیں جنک ۔۔۔۔۔۔ ھانی بلوچ
بیست ءُ ھشت سارتان ۔۔۔ دوھزار نوزدہ ۔۔۔ کُلانچی
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
