گُل تئی مھر پَش کپتگ اَنت – مھم جان گُل

گُل تئی مھر پَش کپتگ اَنت

نبشتہ کار: مھم جان گُل

دی بلوچستان پوسٹ

گُل دل ھنچُش دردیگ اِنت کہ نزان آں چون منی نزوریں نَد چِست بوگ ءَ اِنت، بلے من ءَ ھمے سما کنگ ءَ اِنت کہ اے یک بلاھیں دردے من ءَ لاچار کتگ ءُ پہ تر ءَ دو لبز ندر کنگ ءَ آں! .

گُل ترا یات بیت تو دست چِست کُت پہ منی جَنگ ءَ پد ءَ نہ زاناں تئی دل ءَ چی اتک ءُ تو من ءَ وتی امبازاں زُرت…………….. گُل ……………..

تئی مھراں من نی کُجا چہ بیار اَنت،منءَ سوج ءُ سر کَئے کنت…؟…………….. گُل ……….

ترا یات اِنت تو من ءَ گُشت کہ هزار گَپ ءِ تہءَ تو یک گَپے دور بدے ئے گُڑا وزندارتر بہ بیت ءُ آ هزاریں گَپاں پُروش اِیت ، مردُم هما اِنت کہ آئی ءَ گُشدارگ ءِ سنچ بہ بیت، بلے شُوم ترا نیست، تو هر چیز ءَ وت ءَ اڑین ئے گوں ، تئی سبب ءَ سنگت دلگران بیت…. ھاھاھاھاھاھا …..

….گُل……..
پَد ءَ من ترا گُشت” من واه هرابیں گَپے نہ جَت ، من وَ راستی یے پدر کُت، بلکیں تو هم راستی ءِ مَنوگر نہ ئے “؟؟؟ …..
تئی لُنٹانی سر ءِ بچکند مرچی منی چمانی دیم ءَ اَنت ءُ پَد ءَ تو گُشت” ما هم راستی ءِ مَنوگر اِیں، بلے هر چیز ءَ وهدے ھَست ءُ راستی کُجا ءُ چوں پدر کَنگی اِنت، اگاں چو ما بہ کن ایں گُڑا هر کَس ءَ سرگے پِر اِنت ءُ نندیت بے سریں باوستے کنت ، نی تو ایشی ءِ گور ءَ تو وتی دل ءَ کَش ئے اے مَرد سرپد نہ بیت، ما ایشاں شر زانیں ما دنیا دیستگ کُرباناں”…………..
من گڑا ھمیشاں من ءَ برداشت نہ بیت………

اے وهد زوراکے گُل تو وت گُشت ، تو اے وڑیں جاوراں گوں باز ڈیک وارتگ بلے تو چو تَمردی ءَ دیم ءَ اُشتاتگ اِت ئے ءُ شِکست داتگ اِت اَنت، بَلے…….

گُل ترا بہ گُش آں پر تو چنکس کار پَش کپتگ اَت ءُ انگت ءَ تئی کَش ءُ کِرّ ءِ مردم ھچ وڑیں سِنچے ءَ سر نہ بیتگ اِت اَنت ……..

گُل تئی وانوک ءُ گُشداروک تئی مرگ ءَ دُرست پُرسیگ اَنت.

گُل تو زندگ ئے ءُ تئی مھروانیں کِسہ ھمک وھد ءُ دمان زندگ اَنت ،نمیران اِنت زندگیں گُل ……….