اے ھما اِت اَنت کہ کسے پہ شوک ءُ کسے پہ وتی مکسد ءِ ھاتر ءَ ھوار اَت
نبشتہ کار : رُژن بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
وھدیکہ بندات ءَ ھرچ لوگے ءَ یک مردمے سرمچارانی ھمراہ اَت گُڑا پاکستانی لشکر ءَ بازارانی تہ ءَ بیڑبرتگ ءُ آ کہ جھدکارے بوتگ ،سیاسی یا کہ سلاہ بندیں سنگتے آئی ءِ لوگ لشکر ءَ یکبرے مڈی دُز اِتگ اَنت ءُ پد ءَ لوگ مانداشتگ ءُ پُر کتگ، لشکر ءِ مدامی کار بوتگ بازارانی تہ ءَ دور بہ کن ءُ لوگوں ماندار ءُ پُر بہ کن دانکہ آ مردم سرمچارانی ھمراھداری ءَ یلہ بہ کنت ءُ مئے ھمراہ بہ بیت، آ ترس ءِ آماچ بہ بیت اے راہ ءَ یلہ بہ کنت آیانی کھول مردماں بیھار بہ دے دانکہ آ سرمچار زھنی نادُراہ جوڑ بہ بیت ءُ جھد ء آجوئی ءَ چہ یک کر بہ بیت.
یک ھدے ءَ آ سوبمند بوت بلے ھما مردمانی سر ءَ سوبمند بوت کہ آ پہ شوک ءُ شان جھد ءِ بھر اِت اَنت ءُ لھتے وتی مکسد ءِ ھاتر ءَ جھد ءِ بھر جوڑ بوتگ اَت، ھمے مردمانی کمزور کنگ ءَ لشکر یک ھدے ءَ سوبمند بوت ،لشکر وتی دل ءَ گوش اِیت بلے من نہ گوش آں ءُ من ھمے گوش آں لشکر بے سوب بوتگ ءُ ما سوبمند بوتگ ایں پرچاکہ اگاں ھمے پہ شوک ءُ شان یا وتی مکسد ءِ ھاتر ءَ سرمچار بوتگ اِت اَنت اگاں مروچی اے مئے سرمچارانی تہ ءَ بوتین اَنت گُڑا ما بے سوب لشکر سوبمند بوتگ اَت پرچاکہ اے وڑیں سرمچار ءُ جھدکاراں مارا سک باز جانی ءُ مالی تاوان داتگ اَت. اے ھما چو آرت ءَ وڑ ءَ وھدیکہ تو گیچن ءِ تہ ءَ کن ئے چہ گیچن ءَ آرت جھل ءَ رچ اَنت ھمے آرتانی تہ ءَ کوگ ھست اَنت تھنا ھمے گیچن ءِ تہ ءَ پش کپ اَنت اے مردم چو ھمے وڑ ءَ گیچن بوت اَنت.
مئے کجام گل بہ بنت آ ساپ بوت اَنت اگاں مروچی لشکر ءَ اگاں وت ءَ چو تُرند مہ داشتیں اے درستیں کوگ پش کپتگ اِت اَنت ءُ مارا تاوان اش داتگ اَت ءُ لشکر ءِ واستا پائدگمندگ. دشمن گوش اِیت من باز جھدکار وتی راہ ءَ آورتگ ءُ سَلاہ اِش دور داتگ ءُ منی دیم ءَ وتی سر جھل اِش کتگ. بلے آ بے ھیال اِنت کہ اے درست سرمچار ءُ جھدکار ناں بلکیں دُز ڈنگ ءُ لگور بوتگ اَنت ءُ اے وڑیں سرمچار ءُ جھدکارانی سلاھانی دور دیَگ ءُ لگور بوَگ مارا مئے جھد ءَ تاوان نہ رس اِیت بلکیں آئی ءِ جند ءَ تاوان رس اِیت ،اے بے سما اِت اَنت بس تھنا تُپنگ اش کوپگ ءَ بوتگ، بلے ایشی ءَ سرپد نہ اِت اَنت کہ جاور مدام یک وڑ نہ بنت آ کہ مھکمیں سرمچار اِت اَنت ،آ پش کپت اَنت ءُ انگت ھست اَنت ءُ دیم ءَ جنزان اَنت –
نی من کایاں وتی اسلی بن گپ ءِ سر ءَ چیزے سال ءَ پیش وھدیکہ مئے دمگ ءَ جھد ء آجوئی ءَ نوک ردوم زُرتگ اَت ھر نیمگ ءَ ھر لوگ ءَ تو چار اِت جھد ء آجوئی راہ ءَ واھگ دارگ ءُ دشمن ءِ بگیری ءَ توار چست کنگ، ھرکس بیا جھد بھر بو ناں جست ءُ ناں پُرس بس بھر جوڑ بو، چو مساپر کشیں گاڑی ئیگ ءَ سوار بو ءُ ھمے گاڑی ءَ جُست ءُ پُرس مہ کن کہ اے گاڑی کج ءَ روگ ءَ اِنت ءُ من ءَ کج روگی اِنت ؟وھدیکہ گاڑی مزنیں پندے بُر اِیت ءُ نی تو ھوش کن ئے ءُ جُست کن ئے اے گاڑی کج ءَ روگ ءَ اِنت؟ آ واکدار ترا پسہ دنت کہ اے گاڑی دراجیں پند بُر اِیت منزل انگت دور اِنت ءُ باریں دگہ چنت روچ ءَ راہ ءَ بہ اِت، اے بس ءِ تہ ءَ ناں ترا آپ رس اِیت ءُ ناکہ ورگ، پد ءَ نیم راہ ءَ ایر کا ئے کہ من بہ زانتیں اے گاڑی ءِ سواری ءَ یک ازابی یے من پیسر ءَ سوار نہ بوتگ اِتاں. گڑا ترا ھمے گاڑی ءِ شاگرد پسہ دنت ترا اے چیز گاڑی ءَ سوار بوگ ءَ چہ پیسر زانگی ءُ جست کنگی اَت، بلے تو بے جست ءُ پُرس ءَ لِک بست ءُ سوار بوتگ ئے.
مئے نیمگ ءَ مردم انچش اِت اَنت ناں جستے ناں پُرسے بس بیا ھرکس لِک بند سوار بو ا،ے ھمے وھد اِنت مئے نیمگ ءَ جاور شر ات اَنت دگہ چُشیں ترسے چیزے نیست ات، ھرکس شپ ءَ وتی لوگ ءَ وپتگ اَت ءُ ھمے مردماں گوشت کہ زندگی ھمش اِنت. وھدیکہ وھد دیم ءَ جُنزان بوت جاور ھم نگیگ بوان اِت انت، بلے لشکر انگت نندوک نہ اَت مئے ھلک ءُ دمگاں اگاں آئی ءَ زوراکی ءِ کنگی بوتگ گُڑا چہ کیچ ءَ درتکگ ءُ آتکگ ءُ مئے دمگ ءَ سر بوتگ ات.ایشی ءِ دیم ءَ ھرچ بازار ءُ میتگ آتکگ آئی ءَ آ میتگ ءُ بازاراں آس روک کتگ، اگاں جھدکارے ءِ لوگ دیست آ ھچ مھتل نہ بوتگ ات، پٹرول زُرت لوگ مانداشت پد ءَ پُشت پر کت ءُ کیچ ءَ شت، بلے جاور انگت شر اِت اَنت ھمے واستا کہ دمگ ءَ لشکر نندگ جاہ نیست اَت بزاں کہ بُنجل، وھدیکہ شپ بوت آ پد ءَ لوگ ءَ آتک ءُ سر اِش ایر کت ءُ وپت اَنت، دنیگتا انگت ایشاں تکلیپی ندیستگ اَت .
وھد جنزان اَت ءُ جاور ھم روچ پہ روچ نگیگ بوان اِت اَنت ءُ چیزے مدت ءَ پد لشکر ءَ مئے دمگ ءِ چاریں نیمگاں انگیر ءَ کُت ، بازار یا چار راہ بہ بنت درست گپت ءُ نشت، جاھے بُنجل ءُ جاھے چوکی ئِے جتگ اَت ،نی جاور انچش نگیگ اِت اَنت ھر روچ بازاراں بیڑ ئِے برت ءُ مھلوک ئِے لَٹ ءُ شاپ کت ءُ وتی ھمراھی ءَ برت ئِے. نی چُشیں روچے نہ اَت ھال مارا سر بوگ ءَ نہ اَت کہ بیا اِت پلان بازار ءَ مرچی لشکر ءَ لشکر کشی کتگ ءَ باز مردم چست کتگ ءُ لوگانی مڈی برتگ ءُ لوگ مانداشتگ ءُ دراھیں دمگ ءِ مردمانی دل ءَ ترسے ودی بوتگ اَت ءُ درست ترس ءِ آماچ اِت اَنت، ھرکس ھمے ودار اَت باندا کئی باریگ بیت کہ چست بیت ءُ کئی کئی لوگ ماندارگ بیت.
ایشانی تہ ءَ لھتے پہ شوک شان ءُ لھتے پہ وتی مکسد ءِ ھاتر ءَ گون ات گڑا اے ھم سک تُرس ءِ آماچ اِت اَنت پرچاکہ آ وھد بدل بوتگ اَت ءُ پیسرگی وڑ نہ اَت ءُ روچ ءَ لشکر ءَ آتکگ ءُ پد ءَ شپ ما وتی لوگ ءَ آتکگ ایں ءُ وشیں وابے جتگ بلے نی یاگی بوَگی اَت ءُ لوگ ءَ وپت کُت نہ کت اش. ایشانی ھمد ءَ جیڑگ بندات بوت پُھ سرمچاری چُشیں گرانیں کارے ما بہ زانت ایں ما وت ءَ اے چیزانی تہ ءَ دور نہ داتگ اَت ءُ ناں اد ءَ مارا وابے ھست ءُ ناکہ مارا آرام، ناں مارا لوگ ءُ ناں مارا جاگہ گُڑا ھمے میان ءَ ھرکس پہ شوک ءُ ھرکس پہ وتی مکسد ءَ جھد ءِ ھمگرنچ بوتگ اَت آھاں آھستہ آھستہ وتی دست چست کنان کت اَنت ءُ لھتے لگور بوت ءُ لھتے تتک درملک ءَ شت ، بلے ھاں مئے دمگ ءَ مھکمیں سرمچار باز اَت ءُ آیاں اے چیزانی ھچ پرواہ نہ کت ءُ ھمے دمگ ءَ لھتے جھدکار ھست اَت کہ لشکر ءَ مدام آیانی لوگاں بیڑبرت ءُ لوگانی مڈی بُرت اَنت. من ءَ یات اِنت لشکر ءَ کساس ھپت رند ءَ ایشانی لوگاں بیڑبرتگ اَت ءُ لوگ ءِ تہ ءَ ھچ پش نہ گیتگ اَت مدام چُک ءُ جنین زاہ بد کت اَنت کہ پلانی کج اِنت بہ گوش بیا سرنڈر بو اگاں ناں شمئے لوگاں ماندار ایں ،ھر روچ بیھار اَت بلے اے مھکمیں سرمچاراں اِت اَنت ءُ ایشاں ناں لوگانی پکر اَت ءُ ناکہ وتی ،بس اے تھنا ڈیھ ءِ پکر اَت آ ڈیھ ءِ شیدا اِت اَنت ءُ لشکر ءَ سرپد نہ اَت کہ اے منی بیھاراں نہ ترس اَنت بلے لشکر ءَ وتی زوراکی برجاہ داشتگ اَت یکرندے پد ءَ ھمیشانی لوگاں بیڑبرتگ ءُ سرجمیں لوگ ءُ جاگہ مانداشت اَنت پُر کت اَنت ، کھول ءِ مردماناں یکرندے پد ءَ بیھار اش دات کہ وتی چُکاں بہ گوش اِت بیا اِت سرنڈر بہ بہ ات اگاں ناں نی جنیناں چست کن ایں، بلے اے سرمچنڈ انگت مھکم اِت اَنت ءُ ایشاں لشکر ءِ بیھار وتی گوشانی کرّ ھم نہ گوازینت اَنت ءُ ایشاں لشکر ءَ را ھمے کلوہ داتگ اَت کہ تو مئے لوگ مانداشتگ اَنت ءُ اے سرپد مبو کہ ما وتی جھد پد کنز بہ ایں ءُ سر جھل کن ایں ، بلکیں ما مرگ ءَ وش آتک کن ایں ءُ تئی گوما دیم پہ دیمی جنگ دے ایں داں شھیدی وتی نام ءَ مہ کن ایں بلے لگور نہ بہ ایں.
آ کہ مھکم اِنت آ ھچبر پُشت نہ کنز اِیت دانکہ آ زندگ اِنت آ دیم ءَ روت اِت اَنت ءُ جھد کنت ءُ وتی جھد ءَ برجم دار اِیت .نی من دل وش آں کہ مئے جھد ءِ تہ ءَ دراھیں کوگ گیچگ بوتگ اَنت ءُ اُمیت کن آں مارا چو پیسرگیں وڑ ءَ تاوان نہ رس اِیت.
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
