مارشتانی دیم ءَ آسِنیں دیوال
نبشتہ : اکیل مراد
دی بلوچستان پوسٹ
یک زھگے اگاں ودی بیت، آ وتی گاماں نوکی زمین ءَ ایر کنگ لوٹ اِیت،گڑا تو آئی ءَ کجام کِشک ءِ پِرینگ ءِ جھد ءَ کن ئے کہ آ کجام کِشک ءَ بروت شر اِنت یا کجام کِشک بد اِنت؟
اگاں آ وتی کِشک ءَ وتی گاماں وت روگ لوٹ اِیت، بَلے تو آئی ءِ گامانی بُرگ ءِ دیمدرائی ءَ کَن ئے کہ تو مرگ ءَ چَہ رند یک جَنّتے ءُ یک دوزھے ھست کہ جَنّتی جَنّت ءَ ھیش کَن اَنت ءُ دوزھی دوزہ ءَ وار ءُ بزگ بنت۔
ھمے گپانی میان ءَ زھگے تَر اَنت ءُ آ وتی گامانی ایر کنگ ءَ زانت نہ کنت کہ کجام نیمگ ءَ من بہ رواں، چریشی ءَ پد آ زھنی بزاں مجگی نادراھی ءِ آماچ بیت ءُ آ وتی مجگ ءَ کار بست نہ کنت کہ من ءَ اے جھان ءَ چی کنگی اِنت، من چی بہ کن آں؟ آئی ءِ دل ءَ یک ھنچیں تُرسے ود ّ اِیت کہ آ ھمک دمان ءَ جَنّت ءُ دوزہ ءَ وتی چمانی دیم ءَ زاھر کنت۔
آئی ءِ ھیال ءَ لھتے مردم جَنّت ءِ باگانی تہ ءَ سَیل ،ھیش ءُ ھَشرت کنگ ءَ اِنت۔
دوھمی نیمگ ءَ آئی ءِ چَماں گرمیں دوزہ اِنت کہ آئی ءِ چمانی دیم ءَ لھڑ لھڑ ءُ روک اِنت ،آئی ءِ باپ آئی ءِ مازھے ماریشتاں سوچان اِنت ءُ ھمک روچ ءِ چِست بیتگیں ماریشت سوچان ءُ پیلوشان بنت،آ ھمے مازھانی تہ ءَ ودین اِیت ماں مھربانیں واجہ ھدایے ءَ اے آس سُھر سُھر کُرتگ پہ انسانانی واست ءَ ،آئی ءِ گران بھائیں انسان سُچ اَنت.
ھَجک تابیں جِنک ءُ بَچک سُچ اَنت کہ آئی ءِ دمان تبیں ھیال جَنّتیں باگاں بے ھیال کن اَنت، آ تُرس ءِ آماچ بیت، آئی ءِ تُرس ھاکانی مِسال ءَ بیت، آ وتی رُدگ ءَ ھم زَانت نہ کنت کہ کجام پیم ءَ من بہ رُداں، کجام ڈول ءَ منی سر چِست بہ بیت۔
نِی گپ کن ایں کہ راستی ءِ زندمانی چی ءَ گْوش اَنت، چتور کیت، اے زندمانی تہ ءَ آئی ءِ رنگ مٹ بیت کن آں گڑا جھان ءِ زانشتمندیں انسان ھمے چیز ءَ مدام لیکھاں کہ زھگ نوک ردوم زورگ ءَ اِنت،گڑا آئی ءِ دیم ءَ آڑانک مہ بو پرچا کہ آ نوک وتی گاماں ایرگیجان اِنت، آئی ءِ گامانی تہ ءَ تو اڑانک بہ ئے، گڑا آئی ءِ تہ ءَ ترس وتی پانکاں ایرگیج کن اَنت، آ زھگ نہ زانت کہ من کجام زندگی ءِ واھند بہ باں؟
یک بَرے آئی ءِ تہ ءَ انسانیت ءِ جھد ءَ ودین کہ ترا انسان ءِ بُوَگی اِنت، ترا زندگی ءِ تہ ءَ وتی چاگرد ءُ آئی ءِ تہ ءَ کپتگیں اَسرانی سر ءَ گیش ءُ گیواری کنگی اِنت۔
نِی بیا اِت مئے لبزانک کارانی سر ءَ تُشے گپ جَن ایں کہ آ ھرچ متاہ ءِ دیم ءَ اڑانکاں آئی ءِ دیم ءَ اوشتوک اَنت یا ناں ایشی ءِ بابت ءَ لبزانک وت بہ گیشین اَنت کہ وت گیشتر بلدتر اَنت، آیانی زانت سرشمیں کوہ ءَ مِک اَنت۔
اے جاہ ءَ سر ھِچ وڑ ءَ سرپد نہ بیت کہ آ یک نیمگے ءَ وت ھمے گپ ءَ درانگاز اَنت کہ مئے چاگرد ءِ زالبول پُشت ءَ کپتگ اَنت ءُ آ دیم ءَ آھگ ءَ تُرس اَنت۔
آیانی دیم بند اَنت،اگاں کَسے اتکگ گڑا بازیں تُرسے ءَ اتکگ ،آئی ءِ تہ ءَ ترسانی سیمسر پروشگی ءَ پد آئی ءَ نِی وتی گام دیم ءَ ایر کرتگ اَنت۔
بچار اگاں اد ءَ مردم اگاں گپے بہ گیشین اِیت کہ جھان ءِ تہ ءَ کجام ھم جھدے بیتگ آئی ءِ بن ریشگ ءَ اگاں زالبول مان نیست گڑا آ جھد باز دیر ءَ رند دیم ءَ اتکگ ءُ آئی ءِ تہ ءَ زالبول ءِ دست مان مہ بیت آ جھد ھمے سما بیت ھوادگ اِنت ءُ آئی ءِ تہ ءَ ھِچ وڑیں واد مان نیست۔
آ جھد راجی آجوئی بہ بیت، آ تُری لبزانک ءِ سر ءَ بہ بیت، آئی ءِ تہ ءَ اگاں زالبول ءِ کرد نہ بوت بزاں آ سک ءَ بے واد اِنت۔
نِی مارا بلوچ ءِ چاگرد ءُ آئی کُرتکارانی سر ءَ کمے چَم ھیالائی کپ اِیت کہ بلوچ ءِ چاگرد ءَ زالبولانی ھاسیں نیستی ءِ سبب چی اِنت کہ یکدم پشت ءَ چگل دیگ بیتگ ءُ
اے گرانھاریں جھان ءَ زالبول چوں آجو تبیں ھیالایے ءَ وتی بیکاں رند اَنت ءُ آئی ءِ میل کَشیں دل چی سما کنت؟
چیزوکے روچ بیت کہ چاگردی رسانکجاھاں لبزانک ءِ سر ءَ ھنچشیں جنگ ءُ میڑائی بوَگ ءَ اِنت ھمے سماہ کپ اِیت کہ بلوچی زبان ءِ راھبند گیشنگ بوَگ ءَ اِنت۔
ھمے جنگانی تہ ءَ کپتگیں یک زالبولے آئی ءِ نام اندلیپ گچکی ءِ نام ءَ پجارگ بوَگ ءَ اِنت۔
جنگ چَہ آئی ءِ نوک نبشتگ کرتگیں “نسک ” کتاب ءَ چِست بیتگ اَت ءُ لبزانکی مردمانی گوشگ ھمیش اِنت کہ آئی ءِ راھبند تچک نہ اِنت۔
لبزانکی مردمانی گوشگ اِنت اگاں اندلیپ ءَ وتی نسک نبشتگ کرتگ ءُ دیم ءَ آھورتگ اَت گڑا آئی ءَ یک رندے الکاپ ءَ یکے ءِ گور ءَ ٹپاس کنائینتیں۔
اے گپ ءَ اندلیپ وت گیش اِینت کُرت کنت کہ آئی ءَ وت مزنیں ٹیکی یے پہ بلوچی زبان ءَ بکشاتگ.
چُش کہ اندلیپ بیت یا دگہ لبزانکی مردمے، آئی ءِ سر ءَ سجویں مردم کپ اَنت گڑا آ وتی بیزاری ءَ چَہ ھم مردماں بیھاری ھم دنت، آئی ءِ مازھے تہ ءَ چی ودی بیت آ وت ھم گیش اِینت کُرت نہ کنت،پرچاکہ چاگرد وت ترس آماچ اِنت، ھمے سبب ءَ کہ تئی چاگرد ءَ اگاں زالبولے کیت گڑا آئی ءِ گُٹ ءِ دارگ ءَ چنکس دست بُرز بیت، چنکس واہ ءُ ڈاری بیت۔
دومی نیمگ ءَ ھمے لبزانکی مردم گُش اَنت کہ اندلیپ مارا بیھار دنت، منی دل ءَ اندلیپ ءِ وڑیں زال کہ آ انچُک مردمانی دیم ءِ دارگ ءَ اگاں بیھاری مہ دنت گڑا بہ کنت چی؟
پرچاکہ آئی ءَ وتی گُلگِدارے ءِ تہ ءَ گْوشتگ اَت کہ منی واست ءَ دیم ءِ آھگ سک ءَ مزنیں جنجالے بیتگ، منی سر ءَ منی لوگ ءِ مردماں ھم من ءَ اے گْوشتگ کہ تو دیم ءَ مہ رو ءُ وت ءَ پدر می کن، بلے من اے گپ درست لپاشیتگ ءُ وت ءَ دیم ءَ آورتگ۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
