زمین ءِ مُرید
نبشتہ کار: شیرین بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
اے بری شئے ءِ مِھر گوں ھانل ءَ نہ ایں، شئے ءِ مھر گوں زمین ءَ ایں. آ زمین ءِ مُرید ایں ءُ زمین آئی ھانُل. شے ءِ مھر گوں زمین ءَ ھمنچو باز ایں کہ ھنچو کہ شے مُرید ءَ پہ ھانُل است ءَ کہ وتی بند بوگ داگ دات انت. اے بری شئے ءِ مھر گوں ھاک ءَ ھمنچو باز ایں. آئی وت ءَ شئے ءُ زمین ھانل لیکیت، وت ءَ زمین ءِ مُرید کُت. وتی نام شئے مُرید ایر کُت. منی وڈیں نابزانتی کرا آء لپز نیست انت کہ من پہ زمین ءِ مُرید ءَ بہ نبیساں. ند ءِ سیاھی سلاہ بنت ءُ شے داستان سرجم نبیت. شئے پہ ھاک موکگ ءَ ھچبر چک پد نبیت ءُ من جزماں الم شئے وتی ھانل ءَ چہ یزیداں رکین اِت.
شئے مُرید کُچگ ئے نندوکیں کسانیں زھگ ئے اَت کہ پت ءَ پہ وانگجاہ ءَ دیم دات وانگ ءَ بلد اَت مدامی چکاس ءَ اولی نمبر اَت، پہ مھری پت ءَ مدام آ شیھو نام ءَ توار پر کُت شئے ءَ ھم وتی پت دوست اَت مدامی پت ءَ گوں ھمگرنچ اَت، کسانیں بالاد ءَ ھر کار ءَ آئی ھم کوپگ اَت، بہہ چہ آئی ءَ گستہ نہ اَت. وھد ءِ روانی ءَ آ ششمی جماعت ءَ وانگ ءَ اَت آئی زمیر جاہ جت آئی ءَ مار ایت ، سما کُرت کہ مارا گلامی ئے درونت دئیگ بوھگ ایں، کتاباں چہ آئی ھچ ندیت ابید چہ پاکستان ءِ دروگیں توصیف آں. آئی چہ وانگ جاہ کتاباں وتی سُوھویں رھشونانی، شاعر ءُ ادیب زانتکارانی بارو ءَ ھچ نونتگ انت بس کماشانی زوان ءَ مُلا پازل ءُ سید ءِ شعر ءُ ھنکین ءِ مردمانی زوان ءَ آجوئی لوٹوکیں رھشونانی بارو ءَ سرپد بوتگ اَت. آئی ءَ اھساس بوت کہ مئے ماتیں گلزمین چہ ما پُلگ بوتگ ءُ مارا گیش گلام دارگ ءِ ھاترا پاکستان ئے دروگیں توسیپ وانینگ بوھگ ءَ ایں، آئی ءَ وتی ھنکین مردم دیست انت کہ مدام لھتے سُھریں بیرک ءُ لھتے ءَ سُھر شینزیں بیرک دست ءَ انت، کوکار ءَ گُشگ انت “مئے لُوٹ ءُ واھگ آجوئی ” آئی ھم جیڑیت من ھم ھمے کاروان ءِ بھر جوڈ باں وتی ماتیں زمین ءَ رکین اں، آ ھم چو لس مھلوک ءَ کاروان ءِ بھر جوڈ بوت، مدامی گوں ھماھانی روانک ءُ جلسہ آں شُت ، آ گیشتر مھکم بوان بوت گیشتر سرپد ءُ چو درچک ءَ شاہڑ
جنان بوت. آ کسان ات بلے آئی پگر مزن ات، آئی زمیر گُشے مدام آئی ءَ ملامت کنگ ات، مدام آئی پگر کت، کہ ما گلام ایں مارا گیشتر گلام کنگ بوھگ ایں آئی ءَ اے روانک ءُ جلسہ آں چہ اے ھم پہمیت ءُ سرپد بوت کہ گلامی چی اِنت،ءُ آزادیں مُلک ءِ کدر ءُ کیمت چی انت، مارا گیشتر گلام دارگ ھاتر ءَ کجام وڈیں زُلم زوراکی کنگ بوھگ انت، ماتیں گلزمین چہ ما چہ پُلگ بیتگ ، منی براتاں آوار جنگ ءُ بیگواہ کنگ ءَ انت ءُ لھتی ءِ زانگولیں لاشاں ماں ویرانگاں دور دئیگ ءَ انت ، لھتے برات ءُ گھار انگت آزار جاھاں بندیگ انت ، آئی ءَ سما بوھگ ات دراھ ھمے گلامی انت، گلامی ءَ چہ وت ءَ رکینگ ءِ ھاتر ءَ جنگ کنگی انت، زالم ئے دیم ءَ اوشتگی انت. آئی ءَ لوٹیت کہ آ ھم جنگ بہ کنت گوں سنگتاں ھم کوپگ بہ بیت بلے آ کسان ات، سنگتاں وتی ھمراھی ءَ مکن کُت کہ انگت بوان، وانگ ءِ سرجم بوھگ پد اے راہ ءَ گچین بکن، ھنکین ءَ سیاسی سنگتانی گوم ھوار بہ بو. وتن دیوانگ بلوچ نودربر گل ءَ ھوار بوت ءُ وانگ ئے ھمراھی ءَ سیاسی سنگتانی گوما ھم ھم نیاد بوت، دومی سیاسی گلانی گوما ھم نزیک بوھان ات. آئی زانتگ ات کہ منی پت سھی بہ بیت چہ من دلگران بیت ، آئی مھر کم تَر اَنت، آ ملور بوت پرچا آئی پت گوما باز مھر ات ءُ پدا جیڑیت ءُ ھیال کُرت کہ پت مھر چیزے وھد ءَ کم بوت کناں، چیزے وھد ءَ زھر بیت آ چہ من جتا بوت نہ کنت. زمین مات ایں ءُ مات چہ زالماں رکینگی انت.
وھد روان ات شئے ءِ پت یکی ءَ ھال دات کہ وتی چُک ءَ بدار کہ سرکار دژمنانی ھمراہ انت مدامی سرکار ھلاپ گپ جنت. پت لوگ واتر بیت ءُ شئے گوں بیچاڈیں توار گوانک جت گُشت؛ کہ تو اے کار کنگ ءِ یلہ کن.
آئی پت ءِ بیچاڈی ءُ گپ دیستاں ارس ئی رِچگ ءَ لگت اَنت ءُ گُشت ءِ، ابا ھرچی گُشے بُگوش بلے مناں اے کار ئے یلہ دئیگ مگوش کہ منی زمیر نہ من ایت، کہ مات گوں سانکلاں بستگ ءُ من پہ ایمنی لوگ ءَ بہ ننداں چوش نبیت، پت ءَ شئے ءِ گوں زمین ءَ مھر سما کُت ھچ نگُشت ، شئے ئے جھد برجاہ اَت گوں ھاک ءَ آئی مھر گیش بوھان بوت دوازدہ ءِ چکاس پاس کنگ ءَ پد جنگ ءِ راھ گچین کُت گوں سرمچاراں ھمکوپگ بوت ماتیں زمین ئے دلبند ءِ سرا وپت ءُ کول کُت کہ تئی موکگ ھاترا ھچ بر چک پد نباں گوں دژمناں مڈان باں، ترا آجو کناں یا وتی ھوناں تئی دلبند ءَ تالاں کناں. ھانل ءِ موکگ ءِ جھد ءَ کنان ات. شئے ءِ ھند ءَسنگتاں کار ءِ کنگی ات شئے ھم کار کنگ ءَ بھر زرت، سنگت درکپگ اتاں آئی ھم وتی کتار سرِین ءَ بست ءُ توپک بڈا کُت کلیگ ماں کوپگ ءَ درتک ءُ جنزان بوتاں کار ءَ پد شئے ءَ چہ سنگتاں اجازت گپت کہ من لوگ ءَ سرے جن آں. آ شُت لوگ ءَ پت گوں شئے ءَ انگت زھر ات مات ءَ دلگرانی ءَ گُشت کہ تو مئے گپ نہ گپتگ ءُ شُتگ ات بلے واتر اتکگ ءِ نوں مرو، ترا درمُلک دیم دئے آرام ایں زند ءِ گوازین ءِ جھد جھد انت تو ھمانگر گیشتر وھد جھد کرت کن ئے. وانگ پھم است ھمانگر گیشتر بوان ءُ جھد ھم بکن. گُشت ئے اماں جان داں کدین ءَ دگرے پاداں کپ ایں داں کدین ءَ دگرے گلام بئیں مارا وت ءَ ملک ءِ است چہ درستیں مُلکاں شرتر ءُ آباد تر بیت بس دگرے پنجگانی تھا رکینگی انت، کہ چہ ما چی پُلگ بوتگ. دگے ملکانی وشیاں مناں جندے زمین سرے بزگی وشتر بیت پرچا کہ اے منی زمین انت. من چوں دگے ملک ءَ پہ ایمنی نشت کناں کہ مدامی منی برات بندیگ جاھاں بندیگ کنگ بوھگ انت گھار کم شرپ کنگ بوھگ انت ماتانی لاڈوکیں بچانی لاشاں ماں ویرانگاں چگل دئیگ ءَ انت تو گُشے دگے مُلک ءَ برو. اماں جان ادا ھزارانی ماتانی بچ کل انت، ھزاراں ماتانی بچ ھمے ماتکوھاں گرداں. مات گُشت کہ منی چُک سنگ ءُ سر میڈینگ نہ بیت، تئی پت گُشیت اے مئے کارے نھیں اے مئے دست ءَ پچ گرگ نبیت. آ وتن دیوانگ ءَ گُشت چوں مئے کارے نھیں، ھر مات ھمے گپ ءَ وتی چکانی کرا بہ جنت گڈا مات ءِ پھازگ ءَ کئے درکپیت، منی پت من جنگ کناں ، زمین منی دست پچگرگ بیت یا ناں، بلے من جنگ کناں. مناں پد دگرے منی توپک دست گیپت جنگ کنان کنت. شئے اے گپاں پہ پھر ءُ شان ءِ وتی مات ءَ گُشگ ات ءُ پدا توپک ءِ بڈا کُت، کلیگ ءَ آپ مان کُت مات ءُ مردم اجازت کُت آں واتر دیم پہ ماتکوھاں رھادگ بوت. آ جھد کنان ات ھپت سال گوزگ پد یک روچ ءِ دلپدردیں ھال ئے اتک کہ وتن دیوانگیں شئے مرید ءِ برات ھونواراں جتگ ءُ شھید کُتگ. منی اَرساں شلگ بندات کُت پورا آزمان منی سرا کپگ ءَ ات ءُ جگر ٹکر ٹکر بوھگ ءَ ات. من ھمے جیڑیت کہ من چوشاں شئے باریں چون بیت ساھت ئے رند من شئے ءَ گوں ھال کُت آ وت سرپد ات من گُشت تئی برات دژمناں شھید کُتگ. گشت ءِ ھو ھمے ھال انت، بلے من برات ئے بیرانی ءَ پد نکنزاں ، آھاں منی برات جتگ بلکیں شئے واتر بیت، بلے من تھنا پہ برات کوھاں نشوتگ انت من پہ کوم شتگ آں پہ ماتیں گلزمین شتگ آں، بلے منی دژمن بُزدل ءِ کہ آئی منی برات جتگ پہ منی ترس ءُ منی بیم دئیگ ءَ کہ من پد بکنزاں بلے من بُزدل ءِ نھاں. من آئی گُشت تئی جھد ءَ سلام انت. ھمے وڈ وھد گوازان ات پہ دژمناں شئے جنگ دیان ات ءُ مھکم بوھان ات پہ ھاک آئی مھر گیشتر بوھان ات. من ھمے جیڑگانی تھا اتنت کہ شئے برات وسرا جت ءِ ھمے ھیال ءُ ھمے جیڑگانی تھا، پدا ھال ءِ شنگیت کہ شئے کماشیں پت یزیداں آوار جتگ گوں وت بُرتگ، پنچ روچ ھچ ھال ءُ اھوال نیست ات، پدا مگرب وھد ءَ اے دلپدردیں ھال پہ ماں سر بوت کہ شئے کماش زانگولیں لاش دست کپتگ. شئے ءَ پدا ھمے گپ جت کہ منی برات شھید کنگ ءُ کماشیں پت ءِ آوار جنگ ءُ شھید کنگ ءَ پد آئی زانگولیں لاش دور دئیگ ءَ ماں پد نکنزاں بلکیں منی جزبگ گیشتر مھکم بیت مناں گلامی ءُ مزلومی گیشتر اھساس بیت مناں گوں ماتیں زمین ءَ مھر انت داں جان ءِ رگ ءُ بنداں ھون ئے ترمپ ءِ تچیت من پہ گلزمین ءِ موکگ ءَ چک پد نباں، اگاں من وتی پدریچ ءَ آجوئی بام ءَ پیش داشت نکناں بلے پہ آئی جنگ ءَ کمتر کُت کناں بلے پدکنز نباں…..
شئے سنگت پد نہ کنزتگ ءُ گوں دژمناں جنگ کنان انت.
من آئی گوں زمین ءَ مھر دیست ھمنکس مھر شئے مرید ءَ گوں ھانی ءَ بوتگ، من آئی چماں گیشتر مھر پہ ماتیں گلزمین ءَ دیست.ھما روچ ءَ من سما کُت کہ پت ءَ ھمے مھر آئی چمّانی تھا دیستگ کہ مکن نہ کُرتگ. آئی ءَ زانتگ کہ شئے مھر سر گُڈ کنگ نبیت. شال ءَ منی لالا ئے مھر گوں زمین ءَ مدام ھمے وڈ مھکم بات . شئے ھانل ءِ زیبائی ءَ بگندات .
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
