داھُدا
نبشتہ کار: شئے اے کے زامرانی
دی بلوچستان پوسٹ
داھُدا دِیریں مُدّت یے ءَ پد وتی ڈیھ ءَ واتر بوت مزن شہر ءِ بالی پٹ ءَ ایر آیگ ءَ پد آھی گوں بالی پٹ ءِ پژمردہ دیم ءِ مردماں ڈیک وارت گُشے آہی ءَ چو بیم ناکِین دُز ءِ پیما چارگ ءَ تاں داھُدا زوت زوت ءَ چہ سامان جاھ ءَ وتی بیگ ءُ گنتڈی ٹالی ءَ کت انت ءُ دیم پہ گاڑیانی اُوشت جاہ ءَ شت کہ ٹیکسی ءِ باڑہ بِکنت اُو دیم پہ ہوٹل ءَ بُروت ٹیکسی ءِ گِپت ءِ اُو دیم پہ ہوٹل ءَ رَھادگ بوت، ہوٹل ءِ سر بوگا شش ءُ ھپت جاھ ءَ مزن شہر ءِ پولوس ءَ دگّ ءِ سرا داشت پٹ ءُ پول کت ءُ جُست پرس گپت کہ
” ہاں جی کدھر سے آ رہے ہو کدھر جا رہے ہو”
داھُدا مسکین دِلاپ اَت کہ اے شُومّ ءِ پولوس منا دیگا گپچلّی ءَ دور مہ دیَنت چیاکہ آھی مدام ایش کتگ ات کہ اے مزن شہر ءِ پولوس مُپت ءُ ناھق مردماں گرنت ءُ برنت. تا وتی چاھ ءُ پان ءِ زراں پچ مہ گرنت بزاں تاں دو سے سد گوش بن ءِ نہ دیئے یلا نہ کن انت.
داھُدا پہ لپرزگ ادا اودا کت تا پولوس ءَ وتی سدی گپت او یلہ اش دات اے کزا ءَ چہ وا چُٹ اِت ءُ ہوٹل ءَ سر بوت.
ہوٹل ءَ یک شپ ءِ جلّگ ءَ پد دیم پہ وتی ماتیں دیار ءُ بنکی میتگ ءَ رَھادگ بوت ،بس ءَ ٹکٹ ءِ گپت ءِ دیم پا وت. نو دل ءَ سک گَل ءَ بال ات کہ من وتی ھنکین ءَ روگایاں اودا من ءَ کس تُت ءُ کچ نہ کنت کس منا نگشیت کہ”
کدھر سے آ رہے ہو یا کدھر جا رہے ہو”
اے جست ءَ نہ کن انت دل ءِ سیر ءَ وتی ھلک ءُ دیار ءُ کوہ کوچگ آں چکرّاں گرداں سیل کناں کوہنیں یات آں وتارا پِریناں.
ھمئے ھیالان گوں دل ءَ تاھیر دئیگا اِت کہ بس تچکین راھ یے ءَ روگ ءَ ات او دگّ ءِ سرا داشتے، داھُدا ءَ کہ چم چست کت انت تاں مزن دپ ءُ دیمیں مرد ءِ کلاہ ءُ سلاھ بند انت بس ءَ لِک بوت او مردماں یک پہ یک ءَ جُست کنان انت او چاران انت داھُدا وتی سِیٹ سرا پاد پادے سرا کتگ ءُ نشتگ کہ تاں کُلاھی داھُدا ءِ کرا اتک او سر بوت
“ہاں جی کدھر جارہے ہو”
داھدا ابکّہ بوت کہ اے نو اپو کئے بوت بس اش داشتگ ءُ اے تچکین راھ سرا مئے جند ءِ ڈیھ ءَ مارا جست ءُ پرس ءَ انت کہ کجا روگائے پدا دیگا زبانے ءَ بلے پدا دل ءِ ھیال کت کہ ھچ نگش ءِ نِگبھتین داھُدا کہ اے تقریباََ ھِمیش انت کہ ءَ مردم ءَ بر انت چٹ گار ءُ بیگواہ کن انت انگہ پہ شِھم بو او گپ کن.
پدا گوں وتی گلابی یں اردو ءَ پسّوئ دات کہ من وتی لوگ ءَ روگایاں میاری نہاں کہ زبان دیگرے زمین جندے بلے صاحب ءِ پسہ دئیگی انت۔
کلاھی : تمہارا گھر کدھر ہے؟
داھُدا: بلوچ آباد ءَ
کلاھی: یہ بلوچ آباد کدھر ہے؟
داھُدا: بلوچ آباد میروی ءِ ھلک سے کمو دیما۔۔۔۔۔۔
کلاھی ءَ وتی جست کتگ انت داھُدا وتی پسہ دات انت داھُدا دل ءَ جیڑگا ات اے چونیں مُسیبَت ءِ بوت کہ منی سر ءُ بھت ءَ کپت. جلدی جان بوچُٹیت لوگ ءَ سر بہ باں داھُدا نزانت کہ اے راھ روگا انگت دگہ دھ جاگہ ھمے مُسیبَت اُوشتاگ انت ءُ ھمے یکے جُست ءَ کن انت، جاھ ءِ کارڈ ءُ جاھ ءِ نام ءِ جست ءُ پد ءَ داں کہ لوگ ءَ سر بے باں.
بس چداں رھادگ گِپت دیم پہ وتی منزل ءَ بلے داھُدا نوں چہ ھیشتُم ءَ شتگ ات کہ من چے کزائی ءَ کپتگاں دل ءَ جیڈتگ تے کہ وتی ڈیھ ءَ روان کمو آسودگ ءُ آرام بان ءُ واتر پدا درانڈیھ ءَ وتی کار و روزگار ءَ روان بلے ادا درستین وشی ءُ آسراتی آسر بوتگ تنت کہ ہرچ دو گام ءِ سرا درآمداں کوٹ ءُ کلات بستگ پونچ ءُ کتار انت جندے زمین ءَ من چو درآمدہ ءَ یاں من بے بس ءُ بے آسرا یاں ھچ ھبر کت نکناں کہ شما کے یت ءُ چونین یت کہ منا اے جستاں کنگائیت شما چونیں یت ادا نشتگے شمارا چے مجبوری ءَ گپتگ ادا کوٹ ءُ کلات بستگ ءُ جاہ منندے.
بلے ھچ گشگ نہ بنت داھُدا دل ءَ جیڑگایت کہ پہ ھدائی بچار وتی موکّل آں پہ آسودگی لوگ ءَ بگوازین او واتر کن کہ پہ ترا ادا ھچ وشی ءِ بام نہ بلیت آیگ ءَ پیسر تو دل ءَ وشیانی کلات بستگ گل ءَ بال تے کہ من موکلّاں روان سنگت ءُ گردگ، پاٹی ءُ پکنک کناں گوں سنگتان اَوار گردان ءُ سیل کناں بلے ادا تئی جند ءہلوگ ءَ تئی بادشاہی ہلاس انت تئی لوگ دپ ءَ ھمئے کلاھی و سلاھی اوشتوک انت ترا جندے لوگ ءِ روگ ءَ اوں چہ امیش آں اجازت درکارنت ، بیزاری کن کوھی سُہر چم ءِ تو نہے کہ ھُک آنی شکار ءَ بکنے انگت ھے کن برو پدا درانڈیھ ءَ کہ گلامی ھرچ کجائے ترا گونے ادے لَٹّانی بدل ءَ اُود ءِ بٹّانی دیمپان بو گہترنت.رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
