آزمانک : بیوسی ءِ مرگ
نبشتہ : صادق مُجاھِد
دی بلوچستان پوسٹ
لشکران ءَ وتی پرپٹ ءَ کِکے جت دانکہ گرم بہ بیت ،زمستانی ٹنٹتگیں شپاں پرپٹ ءِ انجن انچوسارت کُتگ اَت سما کپت کہ گُش ئے برپانی تہ ءَ در کُتگ ءُ ڈن ءَ اوشتارینتگ۔
آ زوت زوت پد ءَ پہ لوگ ءَ واتر بیت ،گوں لوگ ءِ پُترگ ءَ آئی ءَ وتی چم نپادانی سر ءِ وپتگیں وتی چار سالی گونڈو ءَ سک دات اَنت کہ دراھیں شپ پہ بے وابی آئی ءَ سباہ کُتگ اَت ءُ لشکران ءُ آئی لوگی ھم گوں گونڈو ءِ گرو دار ءَ واب نہ کپتگ ات اَنت،بلے آئی ءَ وتی بے وابی ءِ ھچ سما نہ اَت، آئی ھیال ءُ گُمان گوں گونڈو ءَ اِت اَنت ءُ گونڈو ءِ چم انگت بُرز ءَ سک اِت اَنت ءُ لوگ ءِ دیم ءِ داراں چارگ ءَ اَت ،آئی دپ پچ اَت وانگ ءُ ھیران اَت ،گوں گونڈو ءِ گندگ ءَ یکبرے پد ءَ لشکران ءِ دل ءَ دردے چست بیت ءُ آئی ءَ گوں گِلوتگیں وڑے ءَ دیم گوں وتی چُکانی مات ءَ کُت ءُ درائینت:”ھال کن بالاچ انگت یک وڑ اِنت”؟
شدری ءَ ھڈکِگے جت ءُ گُشت “ھو من نزاناں کہ منی چُک ءَ چون بیت، وش ءُ دراھیں چُک یک دمان ءَ پرے ھال ءَ بیت، اے شومیں مُلک ءَ نہ ڈاکٹرے، نہ مُلایے، نہ تبیبے، نہ دگہ دارو ءُ درمانے، اَے ھُدا تو پہ مئے وڑیں بزگانی سر ءَ وت رھم بکن، ابید چہ ترا دگہ مار ءَ کَے ھست، مئے دست بس پہ ترا رس اِیت ءُ تو وت مئے سر ءَ بزگ بکن۔
گوں اے گپاں لشکران ءِ چمانی ارس شیپ گپت اَنت ءُ آئی ءَ چد ءُگیشتر شدری ءِ گپ گوشداشت نہ کُت اَنت ءُ آ ڈن ءَ در اَتک ،بلے آئی ءَ پاد ھچ وڑ ءَ برگ ءَ نہ ات اَنت کہ آئی ءِ دست ھورک اَت ءُ آئی ءَ ھچی کیسگ ءَ نیستگ اَت کہ بروت ڈاکٹرے بیار ایت ءُ وتی گونڈو ءَ پیشبداریت ،اے کسانیں بازارُک ءَ ھچ کس ءَ گاڑی یے ھم نیستگ اَت کہ آ وتی گونڈو ءَ بزیر ایت ءُ شھر ءَ پہ الاج ءَ بروت، آ ھمے جن ءُ مجنانی توک ءَ اَت گوں ھُدا ءَ گِلہ ءُ زاری کنگ ءَ اَت کہ اَے ھُدا تو کہ مارا پیداک کُتگ گُڑا مارا پرچا چو وار ءُ ازاب کُتگ، تو کہ زانتگ اَت مارا تو اے پیم ءَ وار ءُ ازاب کن ئے گُڑا مارا پرچا پیداک کُتگ ءُ گوں ھمے گپاں آئی ءِ چمانی ارس شیپ گران بیت اَنت ءُ آ ھِڈک ھِڈک گریوگ ءَ لگت دانکہ ھمینچک ءَ پرپٹ ھم بند بیتگ اَت، آئی ءِ گریوگانی توار وھدے کہ آئی ھمساھگ ماسی شراتون ءَ اش کُت اَنت ءُ آ ھم دیم پہ لشکران ءَ اتک ءُ جُست کُت ” لشکو او لشکو زاناں چے بیتگ کہ تو گریوگ ءَ ئے”؟
لشکران ءَ سر چست کُت ءُ گوں ارسیگیں نگاھاں ماسی شراتون ءِ نیمگ ءَ دمانے چارگ ءَ پد درائینت ” من نزاناں کہ منی بال منی بالاچ ءَ چون انت،آئی آواز ڈَکان ءَ درتک،ھما دوشگیں چُک اِنت چمی جتگ اَنت بُرز ءَ نہ گپ کنت، نہ ھبر، نہ دگہ چڑکایے کنت۔۔! دپ ئِے پچ اِنت ءُ گَج ءُ لیتار اِنت، تچک ءَ تچک شنال اِنت.ھمے گپاں گوں آئی ءِ ارس گیش یلہ بیتگ اَنت ءُ آ یکبرے پد ءَ گریوگ ءَ اَت.
ماسی شراتون ءَ کہ آئی گپ اِش کُت اَنت، دیم پہ ھما لوگ ءَ شُت کہ بالاچ وپتگ اَت ءُ آئی ءِ دیم ءَ آئی ءِ مات نشتگ ءُ ھیسگارگ ءَ اَت.
ماسی شراتون اے میتگ ءِ کماش تریں زالبولاں چہ یکے اَت، آ اتک ءُ بالاچ ءِ سروناں نشت ءُ آئی ءَ وتی راستی دست بالاچ ءِ پیشانیگ ءِ سر ءَ ایر کُت داں آئی ءِ جان انچو سارت اَت، گُش ئے آئی ءِ ساہ ءَ چہ آئی ءِ کُنٹ ءَ دیری بال کُتگ اَت، آئی ءِ دست جنگ ءَ ماسی شراتون ءِ ھوش برگشت ءُ دل ءَ گُشگ ءَ اَت کہ اے چُک وَ دیر اِنت ھلاس بیتگ ،بلے اے بزگاں نزانتگ۔۔! آئی ءَ وتی دپ یک دو براں پُر کُت کہ بہ گُش آں، اے چُک ھلاس اِنت ءُ پہ اے چُک ءَ ھچ تچ ءُ تاک مکن اِت، ھمینچوک ءَ ماسی شراتون ءِ چم پہ بالاچ ءِ چماں کپت انَت کہ آئی نیم بالیں چم برے لوگ ءِ اے دیم ءَ برے لوگ ءِ آ دیم ءَ سُرگ ءُ چارگ ءَ اَنت، ماسی ءَ چہ وتی دل ءَ شُگر گپت کہ شر بیت کہ من دپ پُر نکُت ءُ نہ گُشت دگہ اے مات ءُ پِتانی دل من وت سِستگ اَت۔
ماسی گُشاد گُشاد ءَ چہ لوگ ءَ درتک ءُ دیم پہ لشکران ءَ رھادگ گپت ءُ اے وھدی لشکران وتی پرپٹ ءَ سر پُٹ اَت، تیلانی ھلاسی ءِ وجہ ءَ کہ بند بیتگ اَت ، ماسی ھم اتک گوں لشکران ءَ گُشگ ءَ لگت ” تو ھَیّا کن برو مُلایے یا شے یے بچار بیار کہ من ءَ شک اِنت کہ تئی گونڈو ءَ را جِنّے ءَ جتگ، یکبرے دُر بی بی ءِ بچکے جِنّ ءَ جتگ اَت آ ھم انچش اَت”۔
گوں جِنّ ءِ نام ءِ اشکنگ ءَ لشکران ھون ءَ یلدات ءُ آئی دست ءُ پاد ءُ آئی زبان ھُشک بیتگ اِت اَنت، آ زانگ ءَ نہ اَت اے دمان ءَ آ چے بکنت ،گُش ئے آ گنوکی یے ےَ گپتگ ءُ آ تچان دیم پہ لوگ ءَ شُت، آئی ءِ چم کہ بالاچ ءَ کپت اَنت کہ انگت ھما وڑ شنّال ءَ کپتگ اَت ءُ نوں آئی ءِ لِلّک ھم درتکگ اَت ءُ ھمے دمان ءَ آئی دگہ یک ھمساھگیں جنینے ھم اتک ءُ لوگ ءَ رس اِت، گوں بالاچ گندگ ءَ آ جنین ءِ ھوش شُت ءُ آئی ءَ کہ بالاچ ءَ اے ھال ءَ کہ دیست پہ اشتاپی آئی ءِ دپ ءَ درتک لشکران ھَیّا کن برو ملنگے بچار بیار تئی گونڈو نیمون ءَ جتگ ءُ دمال لوٹیت، اے نیمون ءِ کاریں کہ ھیبتان ءِ جنکے انچو نیمون ءَ گپتگ اَت ءُ آ ھمے وڑ ءَ اَت دانکہ اشاں دمال دات، نوں شر بیت ءُ بالاچ ھم ھمائی ءِ وڑ ءَ اِنت، دیر مکن جلدی برو کہ نیمون انچیں شومیں بیماری یے اگاں تو اشی سر جلدی نہ گپت، اے مردم ءَ کُش ایت۔
مرگ ءِ نام اشکنگ ءَ لشکران چد ءُ گیشتر تکانسر بیت، پرچا کہ آئی ءَ وتی پیری ءِ اسا بالاچ کُتگ اَت ،آئی ءَ وتی دل ءَ پہ بالاچ ءَ یک واھگے داشتگ اَت ءُ آئی ءَ لوٹ اِت کہ اے کُچک رُزوائیں زند ءَ کہ من گوازینگ ءَ آں اشی ءَ بالاچ مہ گوازینیت ،بالاچ یک وش ءُ آسودگیں زندے ءِ واھُند بہ بیت۔
ھمے جیڑگانی تہءَ دانکہ میتگ ءِ دگہ یک نیم اُمریں مردکارے کہ آئی نام سوالی اَت ءُ مردماں پہ نیم نام سوالک توار کُتگ اَت، اتک ءُ رس اِت گوں بالاچ گندگ ءَ آئی ءَ درائینت ارررر لشکران اے چُک پرے واری ءَ اِنت ءُ تو انگت داشتگ ھمد ءَ تئی چُک ءَ ھچ نہ اِنت، تئی چُک یک جنکیں پری ءَ گپتگ پرچاکہ من دیستگ اَت کُھدہ داھُدا ءِ بچکوے انچش اَت، اشاں بُرت شے ٹیبر ءِ کرّ ءَ شے ٹیبر ءَ دم ءُ چُپ کُت ءُ گُشتگ ئِے کہ اے گونڈل ءَ یک پری یے ءَ گپتگ، تو ھرچی زوت کن ئے برو شے یے بچار کہ رند ءَ ھُدا مکنت تئی گونڈو ءَ اے پری دگہ نُکسانے مہ دنَت، سوالک ءَ گپ دپ ءَ اَت کہ چہ ھمے بازار ءِ دو سے کلاس ونتگیں ورنایے اتک ءُ سر بیت گوں گونڈو ءِ چارگ ءُ دست پر کنگ ءَ آئی ءَ درائینت اناں لشکران تئی چُک ءَ ھچ نہ اِنت، تئی چُک ھیپاٹائیٹس تپ ءَ گپتگ ءُ تپ آئی سر ءَ شُتگ گُمان ھست کہ تپ ءَ آئی ءِ مجگانی سر ءَ اسر کُتگ، پمیشکا تئی گونڈو انچش اِنت ،تو ھرچی زوت کن ئے وتی گونڈو ءَ مزن شھر ءَ بر کہ اے تپ سکیں ھترناکیں تپے، ھُدا مکنت دیر بہ گوزایت گونڈو ءَ نُکسانے دنت ءُ آئی ءِ مجگانی سر ءَ اسر بکنت گُڑا اے گونڈو ناکارہ بیت۔
درستانی گپانی گوشدارگ ءَ پد لشکران ءُ آئی ءِ لوگی ءَ نہ زمین ءَ اِت اَنت ءُ نہ آزمان ءَ آھان ءَ ساہ ءَ پھک یل داتگ اَت، ھمے پیم بازار ءِ درستیں مردم آھستہ آھستہ آھان ءُ لشکران ءِ کسانیں لوگ ءَ نندان ءُ گوں وتی بے سریں گپ ءُ ھبراں کسے ءَ گُشت نزر اِنت ئِے، کسے ءَ گُشت کہ تپ ئِے سر ءَ شُتگ، کسے ءَ گُشت کہ گولُکے ءَ اشی دپ ءَ اُپ کُتگ، کسے ءَ گُشت دگہ لُولُکے ءَ وارتگ ،پمیشکا انچش اِنت، اے درستانی گپ لشکران ءُ آئی ءِ لوگی ءَ گیشتر پریشان کنان اِت انت، لشکران کہ درستانی گپانی اِش کنگ ءَ پد نوں آئی ءِ ھاٹیگ ءَ پھک جواب داتگ اَت کہ چے بکنت ءُ کئی گپ ءَ بزیر ایت ءُ چُک ءَ کُجا ببارت، مُلایے ءِ کرّ ءَ، شے یے کرّ ءَ،دمالے ءِ کرّ ءَ، ملنگے ءِ کرّ ءَ، ڈاکٹرے ءِ کرّ ءَ یا دم جنوکے ءِ کرّ ءَ؟
آئی مجگ ھچ کار ءَ نہ اَت کہ چے بکنت۔۔۔؟ چہ درستانی گپاں اِش کنگ ءَ پد لشکران ءَ درائینت” من شر زاناں وتی چُک ءَ کُجا بہ ببراں ،بلے منی دست ھچ نہ ڈَکاں کہ من وتی چُک ءَ جاھے ببراں، شُما درستیں برات ءُ گُھار شریں کہ یکجاہ اِت، منی مَدت ءَ بکن اِت دانکہ من وتی چُک ءِ الاج ءَ کُت بکناں، شُما چہ من ءَ ھر ھساب ءَ ڈڈ تر اِت ،دیم ءَ کنزان کن اِت ،مرچی منی چُک اِنت، باندا شُمے ،چاپ یک دست ءَ توار نکنت ،ھمت کن اِت کہ انگت وھد ھست”۔
گوں لشکران ءِ ھمےگپاں درستیں مردم وتی پادانی دیم ءَ زمین ءَ چُنڈگ ءَ لگت اِت انَت، ھچ کس ءَ ھچ نہ گُشت ھرکس پہ ھرکس بوتگ اَت ،لوگ ھالیگ اَت لشکران ءَ چم شانک دات اَنت دانکہ آئی چارسالی گونڈو ءِ جون آئی مات ءِ سرون ءَ ایر اَت ءُ آئی چماں لوگ دیم ءِ چارگ یلداتگ اَت ءُ آ چو بے ساھیں بُت ءَ لوگ ءِ دراجی ءَ ایر اَت!۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
