بنگی
حسن منٹو | حنیف بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
”پری، گستاہ بو”
”پرچہ؟”
”تو بو کنگ ءَ ئے۔”
”ھمک بنی آدم ءِ جان ءِ وتی یک بوے بیت۔۔۔۔۔۔مرچی بیست سال ءَ رند ترا چون اِنت کہ چہ من شِزارئے؟”
”بیست سال۔۔۔۔۔۔اللہ شرتِر زانت کہ من اے دراجیں مدت چوں گوازینتگ۔”
” انچو وھد ءَ ھچبر من ترا دل سیاہ کُتگ؟”
“اِنہ ھچبر۔”
“گڈا مرچی چوں یکدم ترا منی بوہ ءَ چہ بد آھگ ءَ اِنت،ایشے ءَ چہ تی پونز کہ نام ھدا باز مزن اِنت،چو غضب ناک بوَگ ءَ اِنت؟”
“تو وتی پونز ءَ بچار۔۔۔۔۔۔ پکوڑہ ءِ وڈ ءَ اِنت۔”
“من زاناں کدے وتی پونز ءِ ستاہ کُتگ۔۔۔۔۔۔ پکوڑہ،تو زان ءِ کہ من ءَ سک دوست بیت۔”
“ترا وَ ھمک سِلّیں چیز دوست بیت۔۔۔۔۔۔تو چہ پوچگِل ءَ اوں وتی مہر ءَ پدر کن ئے۔”
“پوچگل مئے وتی جوڈ کتگین انت۔۔۔۔۔۔ایشے ءَ چہ مردم پرچہ وتی مہر ءَ پدر مہ کنت۔۔۔۔۔۔ ءُ تو زان ءِ،مرچی ءَ چہ دہ سال پیسر وھدیکہ تی ھیرہ ءِ چلہ ئے گار بوتگ اَت تہ من ھمے سِلیں ھاکوت ءَ چہ درگپت ءُ ترا دات۔”
“تو پمن باز مہربانی کتگ۔”
“مہربانی ءِ گپ نہ اِنت۔۔۔۔۔۔ فارسی ءِ یک شئری ھست”
خاکساراں را بہ حقارت منگر
توچہ دانی کہ دریں گرد سوارے باشند
“من ھاک اوں سرپد نه بوتاں۔”
“اسل گپ ھمیش اِنت کہ تو انگت منءَ سرپد نه بوتگ ئے۔۔۔۔۔۔ اگاں نه بیست سال یک مردمےءِپجارگءَ بس اِنت۔”
“اے بیست ایں سالاں تو کجام وشی منءَ داتگ؟”
“دل سیاھےءِگپءَبکن۔۔۔۔۔۔ بگش باریں اے سالانی تہا من ترا کدے دل سیاہ کُتگ؟”
“یک برے اوں نہ۔”
“گڈا اے وڈ گشگءِ مانا بِزاں چے انت۔۔۔۔۔۔اے بیست ایں سالاں تو کجام وشی منءَداتگ؟”
“تو منی نزدیکءَمیا۔۔۔۔۔۔من وپسگ لوٹاں۔”
“اے وڈ جزباتیءِ ترا واب کئیت؟”
“ھاک کئیت۔۔۔۔۔۔بلۓ ھیر۔۔۔۔۔۔چماں بند کناں تچک باںءُ۔۔۔۔۔۔”
“ءُ چے کن ئے؟”
“تچک بان ھما روچ ءَ پہ ارس گواراں که من تئی دامنءَ بندگ بوتگاں۔”
“ترا یات انت آروچ چے اَت۔۔۔۔۔۔رمس کجام اَت۔۔۔۔۔۔وھد کجام ات؟”
“من ھچبر آ روچءَ بیھال نہ کناں۔۔۔۔۔۔ھدا انت کہ آ په یک جنکےءِ واستءَ مئیت۔”
“تو بگش۔۔۔۔۔۔من تی یاداشتءِچکاسءَگرگ لوٹاں۔”
“نوں منی چے ءِ چکاسءَ گرگ لوٹ ئے۔۔۔۔۔۔پری دور بو۔۔۔۔۔۔ تو بو کنگ ءَ ئے۔”
“ھَدّ کتگ تو۔۔۔۔۔۔تی اے بلاھیں پونز ءَ چون اِنت،چے بوتگ ایشے ءَ۔۔۔۔۔۔چہ من بائدیں ترا وش وشیں بو بئیت۔۔۔۔۔تو گوں من اے بیست ایں سالاں ہزار رند ءَ گشتگ کہ تو وھدے یک کوٹی یے ءَ مان بئے ءُ درکائے تہ من زاناں کہ تو اید ءَ اتکگ ئے۔”
“تو دروگ بندگ ءَ ئے۔”
“بچار۔۔۔۔۔۔من وتی زندگی ءَ ھچبر دروگ نہ بستگ۔۔۔۔۔۔ تو من ءَ اے بھتام ءَ مہ جَن۔”
“واہ جی واہ،مزنیں راست گوے ءِ۔۔۔۔۔۔تو منی سد کلدار دُز اِت ءُ پدا ساپ ءَ ساپ نہ من اِت۔”
“اے کدیگیں گپے؟”
“دو جون نوزدہ سد ءُ چہل ءُ دو ءَ۔۔۔۔۔۔وھدے سلمیٰ منی لاپ ءَ اَت۔”
“اے رمس ترا شر یات اِنت۔”
“پرچہ یات مہ بیت۔وھدے کہ گوں تو منی انچُکیں بلاھیں جنگے بوتگ اَت۔من بان ءِ تہا کپتگ تاں ءُ تو چابی چہ سرجاھ ءِ چیر ءَ در کُت اَنت۔دگہ کوٹی ءِ تہا شُت ءُ الماری پچ کت کہ اود ءَ ھپت سد ایر اَت،ایشاں چہ یک سدےیےتو زُرتگ اَت۔من کہ یک ءُ دو ساھت ءَ رند پادآتک ءُ چار اِت تہ گوں تو جاک بوت،بلئے تو کہ ھچ ءَ پہ وت نہ زور ءِگڈی ءَ من بےتوار بوتاں۔”
“اے دو جون نوزدہ سد ءُ چہل ءِ گپ اِنت۔۔۔۔۔۔مرچی باندا دیگہ اھد ءُ نوبت ئے۔نوں اے گپ ءِ گشگ ءِ چے پائدگ؟”
“پائدگ ھر وڈ ءَ تئ بیت۔۔۔۔۔۔منی یک نیلم ءِ چلہ ئے اوں تو چیردات،بلئے من ترا ھچ نہ گُشت۔”
“بچار،من تئ سر ءِ سوگند ءَ وران ءُ گُشاں۔آ نیلم ءِ چلہ ءِ بابت ءَ من ھچ سرپد نہ اوں۔۔۔۔۔۔”
“ءُ ھمے سدیں کلدار ءِ بابت ءَ اوں۔”
“نوں کہ تی سر ءِ سوگند وارتگ راست الم گشگ لوٹیت۔۔۔۔۔۔من۔۔۔۔۔۔من دزیتگ اَت الم،بلئے بس ھمے واست ءَ کہ آ ماہ ءَ من ءَ پگار دیر ءَ رستگ اَت ءُ تئ ودی بوئگ ءِ سالروچ اَت۔ترا سوگاتے وَ دیئگے اَت۔اے بیست ایں سالاں من تی ھمک سالروچ ءَ وتی کُنش ءَ چیزے نہ چیزے ترا سوگات کتگ۔”
“مزنیں سوگاتے تو من ءَ داتگ۔”
“ناشکر مہ بو!”
“پری من چنچو رند ءَ گستاہ بو کہ تو بو کنگ ءَ ئے”
“کئ؟”
“ایشے ءَ تو وت سرپد بہ بو۔”
“من وت ءَ باز رند ءَ بو چِتگ،بلئے منی پکوڑہ ایں پونز ءَ اے وڈیں ھچ بو بوئگ ءَ نہ انت کہ ایشے ءَ چہ یک جنین ئی ءَ گَھ بہ بیت۔”
“تو گپ جوڈینگ ءَ سک بلد ءِ۔”
“ءُ گپ ءِ مانگیشینگ ءَ تو۔۔۔۔۔۔منی ھچ سمج ءَ نئیت کہ مرچی تو پرچہ انچو دلتنگ ئے۔”
“تو وتی گوْرجیگ ءِ تہا سر ءَ راہ دئے ءُ بو کش!”
“من ءَ انوں جامگ گوْرا نیست۔”
“پرچہ؟”
“سک گرم اِنت۔”
“سک گرم بہ بیت یا نرم۔۔۔۔۔۔ترا جامگ کشگے نہ اَت۔اے ھیادری یے نہ اِنت۔”
“بانک! تو اوں وتی جامگ در کتگ۔۔۔۔۔۔وتی برہنگیں جان ءَ چمے بچار۔”
“اوہ۔۔۔۔۔۔اے من چونیں شِرّی یے کتگ!”
“اے شِرّی تو گرماگاں بیست سال اِنت کنگائے۔”
“تو دروگ بند ئے۔”
“ھیر، دروگ وَ ھمک مردین ءِ آدت اِنت۔”
“تو چہ من دور بہ بو۔”
“پرچہ؟”
“توبہ۔۔۔۔۔۔سد رند ءَ گشگ ءَ اوں کہ تو سلیں بو کنگ ءَ ئے۔”
“پیسر ءَ بس بو اَت۔۔۔۔۔۔نوں سِلیں بوت۔”
“نبا کن ءِ! کہ من ءَ دست بہ جن ئے!”
“پرچہ بِزاں انچو بیزاری ئے؟”
“من نوں بس چہ تو بیزار آں۔”
“اے بیست ئیں سالاں تو ھچبر بیزاری ءِ درشان نہ کتگ۔”
“نوں وَ کُتگ!”
“بلئے من سرپد بباں کہ ایشے سوْب چے اِنت؟”
“من گشگاؤں،من ءَ دست مہ جن!”
“بلئے پرچہ چہ من انچو بزارے ئے؟”
“تو ناپاک یے ءِ۔۔۔۔۔۔بے ھدیں ذلیل ے ئے۔”
“بچار، تو نوں گشین کنگ ءَ ئے۔”
“تو کم کتگ۔ھچ شریپ ایں انسان چو تئ ءَ اے وڈیں ذلیل ئیں کار نہ کنت۔”
“کجام؟”
“مرچی سہب ءَ چے بوتگ اَت؟”
“مرچی سھب ءَ۔۔۔۔۔۔ھور بوتگ اَت۔”
“ھور بوتگ اَت۔۔۔۔۔۔بلئے ھمے ھور ءَ تو کئے ءَ امبازاں زرتگ اَت؟”
“اوہ،”
“بس ھمیشے پسو”ھئو”ھمیش بیت۔۔۔۔۔۔من ترا گپتگ اَت۔”
“بچار منی جان۔۔۔۔۔۔”
“منءَ وتی جان مان مہ گش۔۔۔۔۔۔ترا شرم به کنت۔”
“کجام گپءِسرءَ۔۔۔۔۔۔کجام گناہءِ سرءَ؟”
“من گشاں مردم گناہ کنت۔۔۔۔۔۔بلۓ چوشیں شِرّی مہ کنت۔”
“من کجام پوچگِلءَ کپتگاں؟”
“مرچی سھبءَتو آ ۔۔۔۔۔۔آ۔۔۔۔۔۔”
“چے؟”
“اے بَنگیءَ۔۔۔۔۔۔ورنائیں بَنگیءَکہ گوں ھلوائیءَتتک۔”
“لاحول کناتءِ۔۔۔۔۔۔تو اوں اجبیں زالےءِ۔۔۔۔۔۔آ نیزگار لاپ پُرّیئت۔ھورءِ سرا روپگءَ اَت کہ لگُشتءُکپت۔من آئیءَچیست کتءُ کوٹیءَبُرت۔”
“پدا چے بوت؟”
“تو سرپد نه ئے که مُرت؟”
“اوہ۔۔۔۔۔۔بے چارگ۔۔۔۔۔۔من سارتیں برپے بوتاں۔”
“منی نزدیکءَبیا۔۔۔۔۔من جامگءَگورا به کناں؟”
“اے المے نه انت،تی جامگ مناں”
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
