اے چونیں ازابے؟
نبشتہ کار: سخی ساوڑ بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
من پیسر ءَ کدی اے ویل ءِ آماچ نہ بوتگ آں ءُ نہ من اے جیڑ اِتگ کہ یک روچے من اوں ھمے وڑ باں……
من مدام جھد کرتگ اَت کہ من وت ءَ اے وڑی ءَ نیل آں ءُ وت ءَ مدام گَسی کناں دانکہ من وت ءَ سرپد بہ باں ءُ بزاناں کہ من کے ءَ ءُ منی مول ءُ مراد چے اِنت ءُ من پرچا زندگ آں؟
اے گپ ھست ھرکس اوں ھمے گْوش اِیت من زندگ بہ باں ءُ من زندگ آں،بَلے من میتگ ءُ شھرانی تہ ءَ بازیں مرتگیں سھدار دیستگ کہ بس ساہ اِش مان بوتگ.
من وھدے تکانسر بوتگ آں، گُڑا الّم وت ءَ دزگٹ کرتگ یا گوں کتابے ءَ سر ماں سر بوتگ آں یا کہ گوں دگہ سنگتے دیوان ءُ مسکرائی کرتگ، بَلے من وت ءَ کدی پہ پریشانی ءَ نیشتگ ءُ ھمے گْوشتگ کہ پریشان بوگ جیڑہ ءِ گیش ءُ گیواری نہ اِنت، اگاں کسّے وت ءَ پریشانی ءِ باھوٹ بہ کنت آیاں ھمے پریشانی ءَ را انچو زور مان کہ آ تئی ھمے جیڑہ ءَ گیش ءُ گیوار بہ کنت؟
من گْوش آں اِنّاں نیست! پیمشکا من ءَ کدی پریشانی ءِ سر ءَ بیسہ نہ بوتگ ءُ انگت اوں نیست.
برے برے شپانی پاساں کہ من پہ وب ءَ نپادانی سر ءَ شُتگ آں گُڑا وش واب بوتگ آں ،کدی سرجاہ ءَ اے گواھی نہ داتگ کہ منی چمانی ارس آئی ءِ بالاد ءِ سر ءَ کپتگ اَنت ءُ نہ کہ نپاد اے گواھی ءَ دے اَنت کہ من پہ ازابی یا پہ پریشانی دْراھیں شپ آئی ءِ سر ءَ نشتگ ءُ اے تھاریں شپانان پہ نندگ روچ کرتگ.
برے برے مھروان ءِ درداں انچو من ءَ بے چاڑ کرتگ کہ من نہ زانتگ اَت کہ من کے آں ءُ کجام جاہ ءَ وتی سر ءَ چیر بدے آں کہ دل کمو ایمن بہ بیت، بَلے انگت من وت ءَ داشتگ کہ بے وپا ءِ وپاداری ءِ ودار ءَ مہ کن کہ تئی وھد زوال بیت، اگاں من گیش بیوار بوتگ آں، گُڑا الّم قائدآباد ءَ رینبو ھوٹل ءِ دیدارے کرتگ کہ پھٹان ءِ چاھاں کمو ھیال ٹالینتگ.
مروچی من ءَ یک پُریں ماھے سرجم بیت کہ من برے چَہ وت ءَ تْرس آں ءُ برے وتی کَش ءِ ایریں کتاباں کہ وھدے من ازابانی دیمپان بوتگ آں گُڑا ھمے کتاباں مدام من ءَ مھکم ءُ دلبڈی اِش داتگ بَلے مروچی من چَہ ھمایاں تْرس ءِ آماچ آں، نزاناں پرچا؟
وھدے کہ من کوٹی ءِ آدینک ءَ وت ءَ چاراں داں من ھمے ماراں کہ اے من نہ آں، بلکین ءَ دگہ یکے کہ من ءَ ترسینگ ءَ اِنت ءُ من گُڑا ھما وھد ءَ آدینک ءَ چادرے پِر دے آں کہ دانکہ آدینک گِندگ مہ بیت ءُ من کتاب اوں دو کمبل ءِ باھوٹ کرتگ اَنت.
ھما اِنت کہ کتاب کمبلانی تہ ءَ بندیگ اَنت گُڑا کتابانی پرھات مدام گوشاں کپ اَنت کہ زار زار ءَ گریوگ ءَ اَنت ءُ بس ھمے گْوشگ ءَ اَنت کہ کس وتی ھمراہ ءَ چوش نہ کنت کہ تو گوما کنگ ءَ ئے، اگاں تو اے مرد اَت ئے گُڑا پرچا مارا وتی ھمراہ کرت ءُ داں اِد ءَ آورتگ؟ زانا ءَ ما انچیں ھتایے کرتگ کہ ما بندیگ بہ بہ اِیں؟
من بس ھچ توار نہ کناں ءُ من ھمے ماراں کہ من ھشکیں جونے آں ماں کوٹی ءِ تہ ءَ کپتگ آں.
برے برے ھمے کمبل ءَ ھمباز آں گریواں کہ کتاب اِش تہ ءَ اَنت، من گریواں ءُ کتاب اوں گریونت.
بازیں گریوگ ءُ پیشکانڈگ ءَ واجہ رسول ھمزاہ توپ ءِ کتاب منی داگستان( میرا داغستان) چَہ کمبل ءَ باگی بوتگ اَت ءُ یک کِرّ ءَ کپتگ اَت ءُ مئے ندارگ ءِ چارگ ءَ اَت ءُ وھدے منی چم ماں ھمیشی ءَ کپت اَنت من گیش تْرس ءِ آماچ بوت آں کہ نوں چے بہ کناں ؟
نوں اِنچو تْرس ءِ آماچ بوتاں کہ نہ کتاب ءِ دست جَنَگی بوت آں ءُ نہ چارگی بوتاں ءُ من چار اِت داں دگہ ھچ وڑ نیست من پاد شپاد ءَ تچانی ءَ چَہ کوٹی ءَ در اتک آں ءُ دیم پہ ریمبو ھوٹل ءَ شُتاں کہ مدام من ھمود ءَ چاہ وارتگ اَت،چاھے وارت ءُ دیم پہ کوھی گوٹھ ءَ شُتاں کہ دانکہ دگہ یکے پہ کتابانی نیمگ ءَ راھادگ بہ کن آں.
من شپ ءَ ماں کوھی گوٹھ ءَ داشت بَلے ھیال گوں کوٹی ءِ کتابان اَت، باریں کتاب دگہ جیڑھے مہ کن اَت ءُ میتگ ءِ مردماں چَہ واب ءَ پاد مہ کن اَنت ءُ سُھب ءَ پد ءَ چو مہ بیت مردم من ءَ چَہ کوٹی ءَ در بہ کن اَنت.
ھیر گوں ھمے ھیالاں واب کپت آں ءُ سھب ءَ دگہ سنگتے وتی کوٹی ءَ دیم دات کہ کتاباں وتی کِرّ ءَ بیار کہ من ءُ کتاب دگہ ھونی جیڑھے ءِ مہ کن اِیں.
ھما اِنت کہ کتاب چَہ منی کِرّ ءَ برگ بوتگ اَنت، من ایوک ءُ تھنا آں بَلے انگت آدینک پہ منی میاریگ ءُ ترسینگ ءَ ماں کوٹی ءِ تہ ءَ اِنت، نہ زاناں آدینک من ءَ پرچا میاریگ کنگ ءَ اِنت؟
من ھجالتی ءَ آدینک ءِ چم گوں چادرے ءَ بستگ اَنت بَلے انگت تْرس ھلاس نہ اِنت ءُ انگت چہ وت ءَ ترسگ ءَ آں کہ چو مہ بیت کہ من وت ءَ دست ء وت بیگواہ بہ کناں یا دگہ آزابے ءِ دیمپان………….
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
