مردین ءُ جنین – رفیقه الطبیعه | هسابجار

آزمانک

مردین ءُ جنین

نبشتہ کار رفیقه الطبیعه ( مراکش)

رجانکار هسابجار

مروچیگیں بیگاه آهاں یکے دومیگ ءِ همراهی ءَ گوازینت – شپ مداں مدان ءَ دیم پہ تهاری ءَ جُنزان ات ، آئی ءِ نزیک ءَ ایریں چراگ ءِ رُژن گیش بوان ات، ھر نیمگ ءَ بے تواری یے ءَ مانشانتگ ات ، آئی ءَ دیر ات کہ بے تواری ءَ نشتگ ات ءُ وتی واباں گوں امروز ءِ تھلیں راستی آں گرنچ دیگ ءِ جهد ءَ ات –

” یک مردین ءُ یک جنینے ….بزاں ما دویں ….چہ زمانگے ءَ یکے گوں دومیگ ءِ مھر اں بندوک پیداکیں – آه ….وشی آں چہ زِبھریں اے دروشم ، ڈلگ ءُ رُژناھیں چماں چہ شیپ گپتگیں ارس …… کے تمینت کنت اے تورشتاں ؟ هچ کس ! اے نہ سگوکیں ازاب آں وشیاں چہ سریچیں دروشم ءِ براه تامور کت ”
” من ھر روچ تئی اکس ءَ پہ نیازمُندی چاراں ، تی بالاد منی هیالانی تہ ءَ مدام نوک بیت …..بلے زان ئے ؟ هما اکس کہ من دِرت ….هما اکس کہ آئی ءِ سرءَ هما دردیگیں کلوہ نبشتہ ات ، هما ازاب ءِ دیم ءَ مئے دُوچار کپگ ءِ وشی تامور بوت انت !!!! من انچو مارات کہ گُش ئے من دو وار ، یک رندے پدءَ هما اولی ایں چکاس ءِ تہ ءَ چگل دیگ بوتگ آں، کہ آئی ءَ گوں ھر مردمے ودی بوهگ ءِ وهد ءَ دُوچار کپیت ، منی دپ ءَ وسرءَ هما چیولگ دراتک کہ ودی بوهگ ءِ وهد ءَ بَلُک ءِ مھروانیں دستاں گوں زورگ ءَ نُنُک ءِ دپ ءَ در کیت “

” تو کئے ءِ ؟ ءُ من کیاں ؟ کہ تئی اکس مدام منی پرس ءَ انت ، تئی روه بریں بچکند کہ پرایاں من وت ءَ ندر کُتگ ات ، یک دروگیں اکسے ءِ داب ءَ انت ، چو هما ڈلگ ءُ رُژناه چمیں زهگ ءِ کہ آئی ءِ واب من ءُ تو ھر دُکاں دیستگ ات ، هما زهگ کہ آئی ءِ ڈلگ ءُ رُوژناھیں چم گوں ھشکیں ارساں گریونت – آه…… بلکیں اے هما زهگ انت کہ منی لوٹ ات- روچے نہ روچے توئےِ من ءَ دے ئے – بلے نی من ءَ اے هیال ءِ آیگ ءَ گوں سک بیم کئیت…..چو کہ یک دمبرتگیں مردمے ! منی گْورءَ زمینی چُنڈے هم نیست ، ءُ اگاں یک روچے بہ بیت هم ، چے بستار بیت آئی ءِ ؟ روچے کئیت وهدے کہ تئی شرنگیں زهگ ءَ من وتی دستاں بزوران ءُ اے بلاه ءَ چہ بہ چُٹاں ءُ در بہ رواں ، بس پہ تباه بوهگ ءُ مَرگ ءِ امبازگ ءَ ؟ آیا پریشی ءَ من دیم ءَ زربار ءَ بدے آں ؟ اے گرمیں ریکانی تہ ءَ پہ آئی ءِ کَلّ کنگ ءَ ؟ پہ زند ءَ تلبگاریں ، ڈلگ ءُ رُژناھیں چماں پہ گرمیں ریگزار ءِ سیاه گوات ءِ تہ ءَ چیر ترینگ ءَ ؟ یا من بزیران ئےِ دیم پہ گوریچان ءَ بہ رواں پہ آئی ءِ بُکینگ ءَ ؟ پہ مست ءُ گروناکیں گوْرمانی میار کنگ ءَ ؟ دانکہ آ هون واریں ماھیگانی دپار بہ بیت ؟ یا تو لوٹ ئے کہ پرآئی ءَ من دیم ءَ رودراتک ءَ بدیاں ، کُنٹگویں سیموکانی تہ ءَ ماندیاں بہ باں ، دان کہ آئی ءِ نرمُکیں جان ءَ بہ گُرچاں ؟؟؟؟ یا هون وار ءُ چانگوکیں کُچک ، یا ھر نیمگ ءَ تروکیں سلاه مارا پروش بدے انت ، یا سیاه گواتے مارا دم توس بہ کنت ؟

نوں من چم ء وت دیست کناں هما سیاه پوست ءَ کہ زهگ ءِ ودی بوهگ ءَ پیسر آ درستیں گُداں گِرّان کنت ءُ وتی پادانی دیم ءَ مُچ کنت – پہ وتی زهگ ءِ سر ءِ چیر دیگ ءَ لوگے ءِ شوهاز ءَ در پہ در انت ، انچیں لوگے کہ آئی ءِ تہ ءَ بوهگ ءَ مارا هچ وڑیں توپاں سُرینت مہ کنت ، بلے آ هما درستیں چیزاں بال بہ دنت ءُ بہ بارت ، کہ چرایاں من وتی چُک ءَ چہ سارتی ءَ رکهینگ ءِ هاترءَ ڈب ات بہ کناں –
روچ ءِ پیلوشوکیں برانزاں چہ رکهگ ءِ هاترءَ بمبواں گوں جوڑ بوتگیں یک اداروکی گدانے ءِ شوهاز ءَ ، من وت ءَ اِد ءُ اُود ءَ تچگ ءَ گندگ ءَ آں – هما جول کہ مئے نُنُک ءِ نازرکیں رگاں آپ کُت کنت ءُ منی جان ءِ هاٹیگ ءَ هلاس کُت کنت – من ءَ همے گُمان بیت کہ اے مُج ءَ من ءَ انگر ءَ کُتگ ، اے نا آشنائیں برپکدگ ءِ تہ ءَ بیت کنت کہ من وت ءَ گار کُتگ – منی گورءَ پہ وتی چُک ءِ سر ءِ چیر دیگ ءَ گواز ے زمین هم نہ گواھیت –

پہ رنج ءُ گماں سرباریں اے پراه ءُ شاھیگانیں امروز ءِ کنڈانی گرگ ءَ تئی دردمندیں تسلھانی داتگیں مھر هچ نباں ! آه …..من وتی سیاه پوستیں چُک ءِ چماں کہ چاراں آ بے ارس ءَ گریوگ انت – ”
” نوں من ءَ دگہ چُک نہ لوٹیت – شُدیگ ءُ شپادیں امروز منی چُک ءَ بے موت ءَ کُشیت – تو گوں زند ءِ اے گِر ءُ چِکّانی دیم پہ دیمی ءَ

مِرئے – من رنج ءُ گمانی اے نہ کُٹوکیں گردآپ ءِ تہ ءَ پِرچکروکی وراں باں – آه…. آئی ءَ من وتی دستاں گوں کُشگ ءِ هاترءَ لاپ ءَ کنگ نہ لوٹاں -“

” من ءَ چُک نہ لوٹیت کہ منی ھستی ءَ چہ تُھم بہ کپیت ! پہ چَوکّانی زند ے ءِ گوازینگ ءَ !!! من چُشیں دردانی تُورشتاں سگ ات نہ کناں کہ آ پہ کودکے ءَ بہ بنت – آہ …. اگاں آ کودکیں ھستی کہ پمن نہ انت گڑا اے زالمیں امروز ءِ ڈُکانی سگگ ءَ پہ چی ءَ بہ بیت ، ءُ آ بس آئی ءَ شُد ءُ در پہ دری ءَ ابید دگہ هچ دات مہ کنت -” اے هما امروز انت کہ لکانی هساب ءَ زوراورانی همرائی ءَ بچکندیت – وهدے کہ سھت ءُ دمان ، مداں مدان ءَ گوں وتی زھرناکیں پنجگاں ھزاراں کودکاں چیر گوچینیت – آه…….آ بس گوں گونڈیں کلوے ءَ کہ اے اکس ءِ تہ ءِ چُک مرتگ ….آ شُدیگ بوتگ . بے لوگ ءُ نادُراه بوتگ – گوں همیشی ءِ گندگ ءَ منی چُک ءِ پیداک کنگ ءِ نیازمندگیں آراماں هم پہ مدامی ساه دات -“

” هما کہ پہ جاهے ءِ شوهازگ ءَ سرگردان ات ، چُش کہ یک چورویں چُکے ، آ سیاه پوستیں چُک مُرت – آئی ءِ پاد تپتگیں ریگزار ءَ پیلوشینت انت …. آئی ءِ مرگ ءَ منی چمانی واب پُل ات انت – آئی ءِ مرگ ءَ من ءَ چہ تو گستا کُت ، آئی ءِ مرگ ءَ چیز ے وهد ساری ءِ گوازینتگیں منی وشیانی ساهت یبر ءَ بے ارزشت کُتاں……. آ اکس ءِ تہ ءِ بے ارس ءَ گریوکیں بے لوگ ءُ شُدیگ ءُ چورویں چُک ءَ منی واب بِنا بوگ ءَ پیسر پُروشت ءُ چُنڈ چُنڈ کت انت –

هچ بوت نہ کنت ! اشی ءَ چہ پیسر کہ دنیا آئی ءَ بہ کُشیت ، ما ، تو ءُ من …. ما گوں وتی دستاں وتی واباں آئی ءِ کبر ءَ ایر دے ایں – کجام هم زمین چنڈے ءَ پیسر ….کجام هم جنگے ءَ ساری ما آهاں کل کنیں -“

” آهر ما چی ایں ؟ بس دو یک وڑیں اکس ایں ؟ ما چی ایں ، بلکیں لکاں کروڑاں مردمانی هم شکل ایں کہ آ وهد ءَ نیست کتگ انت – ما دو …. بزاں ما دو مردین ءُ جنین ءَ چہ ابید دگہ چی ایں ؟ مئے پُشتی نیمگ ءَ چے ھست ؟ هما نیزگاریں کُڈُک کہ آئی ءِ تہ ءَ نادراھیں مردم ساه زورگ ءَ انت ! ءُ مئے دیم ءَ رپکاں گوں جوڑ بوتگیں بُرزیں ماڑی ! وهد ءِ پرّگ ءِ چکرانی میان ءَ تو گوں بے بیسھیں اهوالاں گوں بندوک ئے !”
” آه …. من ترا بِھہ گیر نیاراں -“

” ما انچیں بانداتے ءِ واب ءَ گندگ ءَ اتیں کہ آ بِہ نہ ئیت – ءُ انچیں گوستے ءِ سرءَ بیسہ کنگ ءَ اتیں کہ نو یات هم نہ انت – ” ءُ مئے اے دمان …..؟؟؟؟ هما مُرتگیں زهگ ءِ اکس انت ….. پہ وت کجام هم جاهے ءِ شوهاز ءَ گوں کودکیں چماں چارگ ءَ انت ءُ بس بید ء نا امیتیءَ دگہ هچ نہ گندیت ، مارا چہ شمُشکاریں ھستی ، بَز ءُ ھشکیں نگن ءَ چہ پُرّیں دپ …. همیش انت مئے همے دمان ….. ما گوں آ چُک ءِ اکس ءُ اے اکس ءَ گوں بندوکیں تھلیں کلوے ءِ وڑءَ ایں کہ پرائی ءَ من کُربان اتاں ، تو آئی ءِ دردیگیں پریات گوش نداشت انت ءُ وتی گوش ڈب ات انت ، ءُ من هم وتی چم بُٹ اتاں پہ وش هالیں زندے ءِ واب ءِ گندگ ءَ -“

اے اکس ءِ تہ ءِ زهگ دنیگتا مئے زهگ انت ، آ زهگ مئے پرچا بوت نہ کنت ؟ آ ما ساچتگ ، هما وهد ءَ کہ مئے جند هوں نہ بوتگ ، آ ما هما وهد ءَ ساچتگ ات کہ اے امروز ءَ ما پاک ءُ پلگار ات ایں ، پدءَ مئے اے جانانی تہ ءَ روه واتر بوت پہ اے ازابیں زند ءِ نیمگ ءَ ءُ ما گوں همیش ءَ هیلدار بوتیں –

آیا ترا یات نہ بیت ؟ یک روچے تو گُشتگ ات کہ ھردیں من ءَ چکے بوت تہ من وت ءَ پیرینے سرپد باں – بلکیں تئی روه پیسرءَ یک انچیں پتے ءِ روه بیتگ کہ آئی ءِ منشا نہ بوتگ بلے آئی ءَ وتی کودکیں چُک یل کتگ ءُ مُرتگ – “

” مئے چُک کہ پیسر ءَ پیداگ بوتگ – آئی ءَ دو وار پیداگ کنگ ءِ ارمان بے مانا انت ، اگاں آیا آئی ءِ رسگ ءَ پد ما اے ازاب ءَ سگ ات کنیں ؟ بیت کنت کہ ترا گوں من پدءَ مهر هم مہ بیت ، منی مُراد چہ وتی بندات ءَ پیسر آسر بوتگ انت – منی واب مرتگ انت ، گندگ ءَ پیسر -“

” اے انچش انت چُش کہ منی روه وتی کُلیں واکانی ببا دیگ ءَ چہ باز پیسر وتی امبر ءَ بہ گوازینیت -“

” بازیں نیزگار ءُ لاچاریں چُکے کہ ھر جاه ساری ءَ ھست انت ، اکسانی تہ ءَ راستی ءَ ، ماں ریگزاراں ویلیں ، پُرشتگیں کُڈُکانی تہ ءَ ، ساه دیوکیں ، لوگانی تہ ءَ چہ نادُراھی آں گوں ناروکیں ، گریشگ ءُ ویراندگاں ویلیں ، زرانی تیاب دپاں اگول ءُ تھنایں ، بے کس ءُ چورویں چُک ! اے جاورهالانی تہ ، من اے چُک ءَ پیداک کنگ نہ لوٹاں !!! “

” او منی دوست من وتی واب ءَ کُشاں ءُ کَل کناں اشی ءَ پیش کہ آ پہ وتی مانا کنگ ءَ مارا لاچار بہ کنت ، ءُ انچیں ماناے کہ اے امروز ءَ چِد ءُ گیش بڈول بہ کنت – من اشی ءَ کبر کناں ، من وتی واب ءَ مانا دیگ ءَ نیلاں اشی ءَ پیش کہ اے کجام شُدیگے ءِ دپ ءِ دپار ءَ بہ پُلیت کہ آ پیسرءَ چہ زندگیں ، من وتی واب ءَ کبر کناں منی دوست !”