مھرستان ءَ روگ لوٹاں – لیاقت بلوچ

مھرستان ءَ روگ لوٹاں

نبشتہ کار : لیاقت بلوچ

دی بلوچستان پوسٹ 

مرچی من ءَ چار سال اِنت کہ وتی کوہ ھنکیں شھر بازار کوچگ ءَ درکپتگ آں، مسکیں ڈگار ءِ ھاکاں چہ دور آں، بَلے بے ھیال نیاں پرچاکہ منی وتن ءِ ھنچیں شیرکنی یے کہ بے ھیال گنگ نہ بیت.

گْوست ءِ ساھت من ءَ باز یات کاینت کہ کُجام وھد ءَ من گوں وتی میتگ ءِ مردماں گوں یک شَرّیں ءُ شیرکنیں زِندے گْوازینگ ءَ اَت آں، بَلے دیمتر ءَ نِندگ ءِ نسیب نبوت زوت چہ میتگ ءَ در گنگ بوتاں پہ زور. من ءَ منی لوگ بازار باز یات کاینت کہ میتگ ءِ سرون ءَ مرچاں ھنچُش گُش اَنت کہ یک ھشکیں بام ءِ مُرتگیں مچگدگ یک زھیریگیں ڈگار ءِ نہ مُرگے نہ انسان ءِ پدے دو مان داشتگیں کُڑِک کہ پُرِش گْوات ءَ بُرتگ ءُ تالاں کتگ ،یک نمیرانیں نامے کہ دل نہ سھڑ اِیت کہ نام ءَ بِگِراں بس زِندگی گوں ھیالاں مگرب ءُ شگرب بُوَان اِنت، روچ ءِ رولہ ءَ روژنائی کُتگ، بَلے مئے زمین ءَ انگت کورچاتی ءَ مان پوش اِتگ.

من روگ لوٹاں ھدا ءَ بچار ئے منی دیم ءَ مئیت کہ من زھیریگ آں ،براتانی کبرانی زھیریگ آں کہ آ شموشگ نہ بنت، یات دل ءَ کُنٹگ اَنت کہ سگگ نہ بنت.

بنی آدم ھر وھد ءَ گوں ھما ھیالاں ھمگرنچ بیت، کُجام وھد ءَ وتی زِند ءِ اولی گام ءَ ایر کنت چاگرد ءِ توک ءِ شَرّی ءُ گندگیانی ھیال ءَ چہ دور نہ بلکن زندگی ءَ گوں بندوک اَنت. ھیال زِند ءِ بہھر اَنت. مُلک بَھشت اِنت ،مُلک ءِ ھاکانی بو دل ءَ بے تاھیر کنت، مرچی وتن ءِ گِستائی ءَ سک باز مارگ آیاں، گُش ئے دگنیا پہ من ءَ تِینے جوڑ بوتگ، وتن ءَ را سالونکیں بچاں گوں ھوناں سمبھینتگ، چراگجاہ کوہ دیم ءِ گْواشانی سر ءِ رُستگیں پُلّاں ھون نوشِتگ، وتن گواڑگ اِنت، وتن مھر ءُ مھبت اِنت ،وتن وشی ءِ نام اِنت.
وتن باز یات کیت مئے سرڈگار ءِ شیرکنی مردمانی وشدلی چتور بے ھال کنگ بنت.

من مرچاں ایوک ءُ تھنا آں، گْوست ءِ ھبر دل ءَ چیران آں ،وشبوئیں وتن ءَ من سک زھیریگ آں.

ایوکی گْوست ءِ ساھتاں گوں مردم ءَ ھنچو ھمگرنچ کنت کہ یک انسانے وابے گِندگ ءَ بِبیت. ایوکی سک گران اِتت، ایوکی ءَ مردم ھر چیز ءَ ماریت، گْوست ءَ تاں بِگِر تاں آوکیں وھد ءِ کاراں، اگاں انسان کنگ بُلوٹ اِیت. انسان یک ھنچیں زانتکاریں جانورے کہ آ زِند ءِ گرانیں کاراں پہ آسان کنت.

من ءَ ایوکی ءُ گوست ءَ ھنچو ھمگرنچ کُتگ گُش ئے من تھنا نیاں، وتن ءُ وتن ءِ مردماں ءَ گوں یکجاہ آں. کُجام وھد ءَ باز جیڑاں جیڑاں اچ وت ءَ شِزار باں، وتی زِند ءَ آس دیگ لوٹاں ،وتی وشیاں چہ بے ھال باں ءُ گم ءِ جُھلیں زِر ءَ اوژانگ باں ءُ چہ دُرستاں بے ھال باں ،یکیں وتن ءِ یات کیت تلوساں پہ گِندگ ء،َ گَُڑا جیڑاں جیڑاں گُشاں زِند ءِ ھلاسی ھمد ءَ اِنت. باریں رتکگیں ھونانی سُھریں زِر ءَ گِنداں کہ ناں کوھاں رپتگیں تمردیں سرمچاران ءَ گِند آں یا ناں. زھیر زند ءِ وشیں ءُ ھرابیں وھداں روپیت ءُ کاریت. چریشی تئی ھیال دو جاہ ءَ بیت یکّے گوست کہ دل ءَ سوچاں کنت، دومی تئی کارپداں پدر کنت کہ تو چنچو بدل بوتگ ئے، من گُشاں انسان نہ سکی ءَ سگیت نہ وشی ءَ بس ھردوکانی نیام ءَ بُوَگ لوٹ اِیت.