زرگُل ءِ زِند
نھمی بَھر
سخی ساوڑ بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
اللہ ترا مدام وش کنات ءُ مدام وشیانی منگیر ءَ بات ئے منی مکھیں ماس.
گُڑا دوشی ھمساھگاں تئی ھیالداری کرتگ یا نا؟
زَرگُل: ھَو دوشی یک زالبولے منی کِرّ ءَبوتگ اللہ ئِے سواب ءَ بہ دنت کہ منی باز ھیال ئِے کرتگ.
ڈرپانی آپ زَرگُل ءِ ھشکیں جان ءِ بوگانی تہ ءَ گْواز کنان اِت اَنت ءُ چہ زیکین ءَ مروچی زَرگُل چم رژن ءَ اِت اَنت ءُ جان ءِ واک ءِ گھتر اَت.
شر اِنت نوں ڈرپ کمو پَشت کپتگ، ڈرپ ھتم بیت، گُڑا من ترا ارزبنداں دئے آں کہ دہ ءِ ساھت ءَ تئی درمان ورگی اَنت ءُ کمو رَند ءَ ھم ڈاکٹر کیت شمارا چار اِیت، باریں چے بہ گْوش اِیت ءُ بوت کنت دگہ نوکیں درمانے چیزے بہ دنت یا دگہ ٹسٹے.
زَرگُل: شرّیں اَبا اللہ وت ھیر بہ کنت ءُ شکر اِنت ھاوند ءِ بَلے مارا اے نادْراھیاں کُشت، یک نادْراھی یے ھتم نہ بیت کہ دومی گون بیت، آ وھد ءَ ایمان ءِ دَور بوتگ کَس چوش نادْراہ نہ بوتگ، نوں بچار نادْراھجاہ ھالیگ نہ بنت لَکّوں مردم نادْراھجاھاں کپتگ اَنت.
جی ھَو منی مات آ وھد ءَ چوں گَند ءُ گَسڑ نہ بوتگ ءُ نہ آ وھد ءَ دگہ گاڑیانی دوتے چیزے بوتگ، آ وھد ءَ مردماناں شَرّین ءُ ساپیں ورگ دست کپتگ، نوں وَ مارا ھنچیں ورگ دست کپ اَنت کہ کس نہ زانت ایشانی تہ ءَ دگہ چے چے مان اِنت ءُ دومی اے ملک ءِ ھال وَ ھنچوش اِنت، وڑ پہ وڑیں جِناورانی ھَڈ ءُ پیگاں چہ وڑ پہ وڑیں وردین ءُ وراک جوڑ کن اَنت ،گُڑا مردم چوں نادْراہ نہ بنت؟
شَرّیں گُڑا منی ماس من نوں رواں آفیس ءَ کہ کمو نادْراھانی دْرماناں وڑ کنگی اَنت کہ پَد ءَ ڈاکٹر اوں کیت.
من اِسٹاپ روم ءَ اتک اوں گوں وتی ایدگہ ھمراھاں نادْراھانی درمان ٹااِینت آں ءُ نادْراھان ءَ درمان دات اَنت.
دہ ءِ ساھت ءَ ڈاکٹر پہ نادْراھانی چارگ ءَ اَتک، بَلے مھروان انگت گِندگ نہ بُوَگ ءَ نہ اَت، بس منی ھیال گوں آئی ءَ اَت کہ باریں آ کدی وارڈ ءَ کیت ءُ من ءَ گوں وتی وش گُٹیں توار ءَ توار جَنت کہ سخی جان من اتک آں ءُ من پہ بچکندگے وتی دست ءَ پہ مھروان ءَ شھار دے آں ءُ مئے یکّے دومی ءِ دست ھمدست بنت.
ڈاکٹر ءَ دْرستیں نادْراہ چار اِت اَنت اگاں یک نادْراھے موکل ءِ وڑ ءَ اَت گُڑا موکل ئِے دات.
ڈاکٹر ءِ روگ ءَ پَد، ڈاکٹر ءِ نوک نبشتہ کرتگیں درمان ما نادْراھان ءَ جَت اَنت ءُ من پَد ءَ زَرگُل ءِ کِرّ ءَ اتک اوں تاں دومی ھمراہ ءَ زَرگُل ءِ ڈرپ کش اِتگ ءُ ارزبند داتگ اِت اَنت ءُ زَرگُل وتی تھت ءِ سر ءَ نشتگ اَت ءُ ارزبند کنگ ءَ اَت،
اَبا ڈاکٹر ءَ گُڑا منی بارو ءَ چے گْوشت ءُ دگہ درمانے چیزے داتگ یا نا ءُ پَد ءَ چے گْوشت ئِے موکل کدی دے آں؟
جی ھو منی ماس ڈاکٹر ءَ دگہ اوں درمان داتگ ءُ ھمے درمان ترا دیگی اَنت ءُ مروچی تئی زَردوئی ءِ ٹیسٹ ھم کنگی اَنت، ٹیسٹ باندا کاینت، گُڑا ڈاکٹر ھما وڑ ءَ چار اِیت، باریں چے بہ گْوش اِیت، تو وت ءَ ھچ پریشان مہ کن اللہ ھیر کنت.
شَرّ ابا ھرچی کہ منی واجہ ءَ پہ من آورتگ ھما وڑ بیت.
سلام الیکم جگر، مھروان
والیکم سلام ارواہ، مھروان ھمکہ چہ کوٹی ءِ دپ ءَ سر بوتگ سلام ئِے دات ءُ وتی دزگْوار زرینہ ھم گون اَت ئِے.
مھروان ءُ زَرینہ ءَ مئے دست گِپت اَنت ءُ مھروان ءَ چہ زَرگُل ءَ جُست کرتگ.
چون ئے تو منی ماس وش ئے ءُ نوں تئی تَب چون اِنت؟
شکر اِنت اللہ ءِ منی زھگ من وشاں تو چون ئے؟
مھروان: من وش آں ماس اللہ ترا وش کنات، ھال کن باریں ترا سخی جان ءَ سمبال اِتگ یا نا؟
من ءَ چوں منی بچ نہ سمبال اِیت کدی زھگ وتی ماس ءَ نہ سمبال اَنت ءُ پَد ءَ منی بچ ءِ بدل نیست،
ماس منی گَلاھگ ءَ اَت من سک وش بُوَگ ءَ اَت آں کہ ماس من ءَ گیش مھروان ءِ دیم ءَ بہ گلاھیت ھاھاھاھاھاھاھا
ھَو ماس سخی جان بے مَٹّیں بچکے ءُ سکّیں مھروانے ءُ مدام پہ ھرکس ءَ ساڑی اِنت، پمیشکا من ءَ سخی جان سک دوست بیت.
ھَو من وَ ترا سک دوست بنت ،بَلے تو من ءَ اِنّاں ھاھاھاھاھاھاھاھا
تو وتی گپّ ءَ ھرکجا بجن ءُ ھَو من ترا سک نا دوست آں، ھمے گپّ ءَ چہ وتی زِد ءَ جُست کن باریں چے گْوش اِیت ھاھاھاھاھاھاھاھا ءُ دگہ تو ھال کن سخی جان تو وش ئے؟
جی من وشاں شما چون اِت ءُ گِس ءِ مردم چون اِت اَنت، شما چوں اے کمرہ زانت ءُ اتک اِت؟
من اِسٹاپ روم ءَ چہ تئی ھمراھاں جُست گِپتگ آیاں مارا گْوشت کہ کمرہ شمار پنچ اِنت ھمے وڑ ءَ ما اتک اِیں.
کمو دیوان ءَ پَد ما زَرگُل ءَ را زُرت ءُ دیم پہ ٹیسٹ کنگ ءِ جاہ ءَ شُت اِیں ،تاں سک مُچّی اَت، یک ادارے ءَ رَند زَرگُل ءِ باریگ اتک ما ٹیسٹ روم ءِ تہ ءَ شُت اِیں.
روان اِنت
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
