ھئو ، مردم وا باز گُش اَنت
ظھورفضل
دی بلوچستان پوسٹ
مرچی پدا دل ءَ گُشت کہ بُرواں بے چاران ءِ، رواں الم رواں، منی انتظار ءَ نشتگ ۔ آ روچ ءَ کہ امّا منا روگ ءَ نیلی من امّا ءِ داتگین دھی ءَ دِراں بلے پت کوکار کنت، منا واب نئے داں مگندانے، مرچی گشان ءِ کہ تو چمن چیا دورے، ترا ھم گریوگ کئیت من کہ چتو دور باں،
ماتی او ماتی، بیا دہ کلداری ءَ بدئے پکوڑہ گراں ،
اما ءَ دھی دات من پاد اتکاں دیم پہ ھمائی چارگ ءَ بلے مات ءَ گو تئ پت بگندی تو روگائے بازار ءَ کوکار کنت منی سرا ، نزانا ابّا چیا منی سرا زھر اِنت، مدام ابّا گشی ھمے تھت سرا نند ،
چیروکائی اما گشت برو بلے جلدی بیا ، من دراتکاں بازار نیمگا شتہ داں چاراں کہ مرچی گیشتر گُشے ڈولدار اِنت، پدا مرچی سُھریں بانوری گُدے گورا کتگ ءَ ، گون سُھریں گُداں آئی زیبائی آئی بُرزین بالاد پہ عجب ڈولے ءَ اَت، بس گشئے زندگی ھمدا بوشتی او منی چمانی دیما ببی داں ساہ درکئیت، من چم سَک داتاں دل ءَ نہ گُشت کہ چماں دور بکناں ، اچانک ءَ وسریں ھیال ءُ وھماں منا اَنگر کُت منا چہ آئی سِند اَنت جتہ کن اَنت، من زانا ابّا مارا یکجاھی ءَ نیلیت، بلے من تو کسی کار ھراب نکتہ مارا پرچا یک جاہی ءَ نیلاں ؟ چمانی اَرساں وار ندات ءُ دراتک اَنت چہ چماں، اگاں گندے تو چمن دور بوتے ترا چمن بےسِند انت ،،،،، من سیھٹہ کُشاں،،، سیھٹہ جند ءَ کُش ءَ ،،، پدا من جیڈے کہ سیھٹہ مارا بھ نہ سِندیت ، سیھٹہ بھ چو نکنت ، ما بھ یکے دومی ءَ جُدا نہ بئیں ،،، من وتی چمانی ارس پَھک کت ءُ وتی سر چست کُت راستین نیمگا چارے داں یک مردمے روک روک ءَ گشئے منا چارگ ءَ اَت بلے ھوٹل تھا نشتگ چاہ بیسکوٹ ورگ ءَ اَت ، ھمے دمان ءَ من دومی نیمگا چم شانک دات کہ سیھٹہ گاریں ، داں مردم ھرکس گون وت ءَ مشغول اَنت ، من گون آئی ءَ گُشت اے مئے مردم اَنت شرین مردماں مارا جُدا نکناں، پدا من ءُ آئی دیوان کت داں دیراں ما یکے دومی ءَ چاراِت لھتیں گپ من اوں جت بلے بھ وت ھچے نگشت بس منا چاریت مدام من گشتوں کہ نو مگرب بوگائیں من روان لوگ ءَ ، دل ءِ سیر ءَ ترا کمو چاراں کہ پدا یا کسمت باندا بیگاہ ءِ ببی ، ھو اے اللہ ئی شپاں گون تئ یاتان من گوازیناں ،،من آئی ءَ جست کت کہ شپ ءَ تو ھم منی یاتان کپ ءِ ، ھمے دمان ءَ توار ے منی گوش اں کپت ،
اے اے گنوک اے ابدال او ناسرپدانی سردار ترا گُشاں تو زانا ھچی نہ دیستگ چو روک روک ءَ اشی ءَ چارے ءُ گپ جنگائے؟
منی چم سَرپت اَنت ءُ منی دپ ءَ دراتک ھاں وتی چَک تَرینت داں پووو درسیں مردم جمہ اَنت ءُ منی سرا اوشتاتگ ءُ کندگایاں ،
بلے نزاناں چیا ، من سر جَھل کت ءُ من ھم کند اِت گون ،
پدا من گُشت کہ واجہ منی نام ابدال نہ انت ، اھمد اِنت، ھمیشانی تھا یکے ءَ گشت تو پرچا اشی ءَ چو چارگائے ؟
من، منی دل گشی بچارئے منا دوست بیت، پرچا مہ چاران ءِ ؟
من ھیال کت کہ اے مردم چیا منی سرا اوشتاتگ ءَ نرواں گوں وتی بےسریں کندگاں ، درسانی ٹھک منی گوشاں آھگ ءَ تاں سک بَد پیداک ءَ بلے منی سر جَھل ءُ آئی گُشانے لمب ءِ کُریشی ءَ چارگ ءَ تان کہ دگہ یکے ءَ منی گوش ءِ کرا اتک ءُ گُشت۔
یاللہ پادا من ترا گُشان پادا نہ بِریں گون وتی بیکاریں کاراں ، من مدام ترا سرپد کناں بلے تو سرپد نہ بئے ،
من سر چِست کت ءُ چاراِت داں کمبر اِنت ۔۔۔ بلے کمبر کندگ ءَ نہ اَت گُشے سک زھر ءَ ۔
کمبر منی دستانی پانچُل گپت ءُ منا پاد کت ما رھادگ بوتیں پدا کمبر منی پانچل یل دات ءُ وت ساری ءَ بوت ءُ گون زَھریں توارے ءَ گُشت ءِ ۔
منی پوشتہ آھان کن سونجوم بو
کمبر دیم ءَ روان اَت ءُ من آئی پوشتہ دیم پہ لوگاں
راھ ءَ ھمے گپ دل ءَ منی اتک کہ ھمک روچ روان چارگ ءِ مردمان چیا توریت ؟
منا دوست اِنت ، منی دل ءَ انت منی زندگی اِنت ،
ما نندیں دیوان کنیں گپ جنیں گُڈا اے مردم چیا منی سرا کنداَنت ءُ پدا کمبر چیا زھر گیپت ۔
اگان کمبر منی چماں بزوریت ءُ یک برے بچاریت ئے گڈا زانت کہ اے جھان چنچو وشیں او پدا کمبر ی زھری ھم درکیت مدام پُر کندگ بیت ۔
ھمے دمان ءَ کمبر ءِ توار گوش ءَ اں کپت منی
تو زانا سرپد نبئے تو پرچا ھمک روچ بالاچ ءِ دُکان دیم ءَ روئے نندے بابا مہ رو سوچ اے دوکانی دیمے نندگاں۔
کمبر نرونڈاں اَت منی سرا سک زھر اَت داں ما سَر بوتیں لوگ ءَ ،،،
پدا کمبر نشت منی دیم پہ دیم ءَ اے بَری نرم نرم ءَ گشت ے ،، تو چیا سرپد نبئے کہ اے بالاچ ی دُکان ءِ دَپ ءِ یک بُت ئے بُت ءَ زانے ،،،، بزان پُتلہ ے ،،، اشی ءَ گُد گورءَ دئینت ءُ سینگاراں کہ مردم ھمے گُداں بزوراں
تو روئے ھمشی دیما نندے ءُ گپ جنے، کندے گون آئی ، چیا چو کنے ؟
من ھم کَند اِت ءُ کمبر ءَ گشت بُت ے ؟ اے بُت ءِ نئے اے مھرجان اِنت اوشتاتگ گون وتی سُھریں بانوری گُداں ترا گندی چیر بیت کہ تو زھر گِرے بلے دست ءِ پرچا ھِنی نکتگ ءَ ؟
کمبر ءَ پدا کوکار کُت “اھمد تئ مھرجان اے دنیا ءَ نئیں وتی دل ءَ تسلہ مدے “ گون اے بُت ءَ تو چیا وتارا زلیل کُتگ، بزگ کُتگ؟
تو زانے کہ مردم چے گشنت ترا ؟ گُشنت کہ تو گنوکے کمبہ ۔
من کنداِت ءُ گُشت کمبروو ،، ھئو مردم وا باز گشنت ،،
سوچ اے مردماں اشانی گپاں گوش مَدار وتی کاراں پہ مردمانی گُشئگ بھ یل مدئے ۔
ھمے دمان ءَ کمبر پاد اَتک ءُ زمزیل ءِ زورت ءُ منی پادا دات ءُ شت۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
