زاکر مجید
نبشتہ کار : کمبر بلوچ
دی بلوچستان پوسٹ
زاکر جان ترا سک دیر اِنت کہ تو زندان ءِ تھاریں کُوٹیانی تہ ءَ بندیگ ئے، بَلے من ھانلیں ڈگار یاسمین ءِ مھرانی زندان ءَ ، بلے زاکر جان منی ءُ تئی کوٹی دیم پہ دیم اَنت من ترا گندگ ءَ اُوں ۔
بژن ءِ گپّ اِیش اِنت کہ مارا دوئیناناں گپّ ءُ تْراں ءِ جُست ءُ پد کنگ ءِ موکل نیست.بلے زاکر جان من چہ ترا گھتراں۔ چیاکہ من وتی تب ءَ گرد ءُ تر ، وپت ءُ واب کُت کن آں،بَلے تو چرایشاں زبھر ئے، ترا من وھدے گند آں تو انگت پہ مڑا ءُ شان بچکندگ ءَ ئے ، گُڑا من ھمے پَھم آں کہ زِندان ءِ زُلم ءُ زُوراکیاں تئی آھنیں بالاد گْواز کُت نہ کُتگ ۔دومی ترا ھما ناسی رنگیں گُد گْور ءَ اَنت ، ترا انگت ھما بالاچ ءِ چوٹ پاد ءَ اَنت ءُ بلوچی کُلاھے سر ءَ اِنت ءُ تھاریں کُوٹی ءِ کُنج ءَ نشتگ ئے ءُ میکسم گورکی ءِ مات (ماں )گِدار وانگی دست ءَ اِنت ، پالوفرئیراے تعلیم اور مظلوم عوام فرانز فینن ءِ اُفتادگان خاک تئی راستیں کش ءَ ایر اَنت ءُ تو وانگ ءَ ئے ۔
من ءَ ھمےگُمان بیت کہ تو مزن شھدربرجاہ ءَ بی ایس او ءِ ورناھاں سیاسی ءُ آشوبی درس دَیَگ ءَ ئے ،بلے من چہ ھمیشاں زبھر آں،بلے ھمے مردماں کہ ترا زِندان ءِ تھاریاں کید ءُ اشکیل کُتگ. ایشاں ھچ سما نیست کہ لیکّہ ءِ منّوگِرانی رُژن کید ءُ بند کنگ نہ بیت۔بلکیں سسّا چو چاردھی ماہ ءَ سرجمیں جھان ءَ بلّیت ءُ رژن ءَ کنت۔
زاکر جان تئی سسّا نہ منی واست ءَ بلکین ءَ بلوچ راج ءَ ھوار گیدی ءِ ھر ایردست ءُ گُلامیں راجانی واست ءَ چو چراگ ءَ رُژنا بیت ءُ وتی بْرمشاں تالان کنت ۔ زاکر جان من نہ زاناں کہ منی وش بھتی اِنت یا بد بھتی کہ من ترا گندگ ءَ اُوں، بلے منی دست ءَ پتو ھچ نہ بیت، چیاکہ من ھم تئی داب ءَ اَنچو بے دزرس آں ۔
ماس راج بی بی ءَ انگت تئی پُربچکندیں اکس دست ءَ اِنت ءُ شال ءِ سارتیں دَگانی سر ءَ بانُک سیما ءَ ھوار کُل بیگْواھیں کھولانی ھمرائی ءَ گوں ارسیگیں چمّاں سلیول اِنت پہ تئی دیدارے ءَ تلوسگ اِنت ءُ مدامی تئی راھچار اِنت، بلے ترا نہ گِند اِیت۔۔۔۔۔۔۔۔
ترا سما اِنت گْوھار پرزانہ ءَ شال ءَ بگر داں اسلام آباد ءَ پادشپاد ءَ پَند بُر اِتگ ءُ دمک پہ دمک تئی شوھاز ءَ گول اِتگ، بلےاَنگت ترا گِندگ ءَ نہ اِنت.بلے اے بدبھت من آں کہ ھر سھت ءُ دمان ترا گندگ ءَ اُوں ۔
ترا یات بیت اگاں نہ، بلے من ءَ شرّی ءَ یات اِنت کہ من ءُ تو دوئیں ھر وھدے کہ یکجاہ بوتگ اِیں، تو گُڑا پہ پَھر ھانلیں سرڈگار یاسمین ءِ سِپت ءُ توسیپ بِنا کُتگ ءُ من پہ چاڑے نشتگ ءُ تئی گوھریں دانک گُوش داشتگ اَنت ۔ باور کن
تئی ھما گوھریں دانک انگت منی گوشاں ٹِلنگ اَنت ۔
ترا یاسمین سک دوست اَت ءُ من ءَ ھم چہ ءَ دگُنیا ءُ جھان ءَ دوست تر ءُ دیم ءَ تر اِنت۔ تئی پاکیں تاھت ءِ بدل اِنت ءُ منی زِندمان ، دین ءُ دُگنیا ، رُژنائیں آکبت ءِ بدل اِنت۔
یاسمین ءِ مھرانی درگت ءَ منی ءُ تئی مْیان ءَ یک پرکے ھست اَت کہ تئی گس ءِ مردُماں ترا ھچ نہ گْوشت کہ تو یاسمِین ءِ اے تاھت ءَ یل بکن ،چیاکہ تئی گس ءِ مردم سوھو اِت اَنت کہ یاسمِین کَے اِنت ؟ بلے منی گس ءِ مردم چرے ھبر ءَ پھک نابلد ءُ بے پوہ اِت اَنت۔ چیاکہ ما چہ سرپدی ءُ شیوّاری ،شھر ءُ آسراتیاں دور گیابانیں ھنکینے ءِ نندوک اِت اِیں. پمیشکا من چہ گس ءِ مردُمان چیر اِت اُوں۔ پرچاکہ تئی گس ءِ مردُم زانتکار ءُ سرپدیں مردُم اِت اَنت ءُ گوں تو ھر گام ءَ ھمراہ اِت اَنت، بَلے منی گس ءَ انچو سرپدی نیستگ اَت ، منی پِس ءُ براس یاسمین ءِ بابت ءَ ھچ سرپد نہ اِت اَنت کہ یاسمین کَے انت ،یاسمین چی یے ءُ چونیں جناورے؟
تو من ءَ پیش داشت ءُ گْوشت کہ یاسمین مئے زندمان اِنت ، یاسمین ءِ دیدار تو من ءَ کنااِینت ءُ گْوشت کہ یاسمین مئے مھرانی دیار اِنت، یاسمِین مئے واستا باگیں بھشت ءُ سُھر دپیں باندات اِنت ۔
یاسمین ءِ دیدار ءَ پد من پہ یاسمین ءَ چو مست ءِ داب ءَ گنوگ ءُ شیدا بیت آں ۔ ھر شھر ءُ میتگاں، ھر کوہ ءُ کوچگاں ، ھر واب ءُ آگاھی ءِ تہ ءَ یاسمین چو پاکیں کلام ءَ منی دیم ءَ ایر اَت ۔ یاسمیں چو کوہ ء چلتن ءِ برپ پوشیں ندارگ ءَ منی چمّانی آدین اَت،چیاکہ یاسمِین منی مکھیں مادر ءُ ھانلیں سرڈگار اِنت.پمیشکا یاسمین ءِ پاکیں مھر دنیا ءُ دین ءَ ھوار چہ گیدی ءِ ھر چیزّ ءَ دیم ءَ تِر اِنت۔ بلے منی گس ءِ مردُم چہ یاسمِین ءَپہ راستی نابلد اِت اَنت۔
یک روچے منی پِس ءَ من ءَ ھال کُت ءُ گْوشت بچ ءَ تو وانگ ءُ زانگ ءِ وڑ ءَ نہ ئے ءُ من گْوشتگ تو وان ئے یک نوکری یے گر ئے منی گْرانین بار ءَ سُبکّ کن ئے ، بیزار چہ ءَ تئی وانگ ءَ نوکری ءِ گرگ ءَ تئی بازیں ارزی یے من ءَ سر بُوگ ءَ اِنت کہ تو سوج ءَ نشہ کنگ ءَ ئے ءُ جھندم کُت ءَ ترا ءُ مرچیگ ءَ پد من ءَ گون تو ھچ کار نیست ۔تو زان ئے تئی کار، تئی ماس ءَ ترا شیکل کُتگ ءُ تو وتی وانگ ءَ یلہ کن بیا ۔
من چہ پِس ءِ ھبراں پد سُوگند وارت کہ ابا من کُجا ءُ نشہ کُجا ؟ بلے پِس ءَ را منی ھبر ھچ باور نہ بوت اَنت۔
نوں جیڑگ ءَ مُلمہ بوت آں اگاں من پِس ءِ گپاں بزور آں ءُ وانگ ءَ یلہ بکن آں گُڑا یاسمین ءَ نہ گِنداں ،اگاں من پس ءِ گپاں مہ زور آں اِد ءَ ھرچ ءُ درچ لوٹ اِیت. گُڑا من ونت کُت نہ کن آں ۔ من جیڑگانی تہ ءَ گار ءُ بیگْواہ اِت آں کہ ھمے دمان ءَ ماسءَ ھال کُت ءُ من ءَ جُست ئےِ کُت کہ چون اِنت تئی وانگ منی چُک؟
من گْوشت شُکر اِنت اما جان ،بلے پِس ءَ مروچی چوش گْوشتگ ، نہ زاناں پس ءِ گْور ءَ باریں کَے ءَ دورگ بست ءَ کہ تئی چُک نشہ کنگ ءَ اِنت ءُ نوں کَے پِس ءَ سرپد کرت کنت کہ من نشہ کنگ ءَ نہ آں.
گُڑا مات ءَ من ءَ تسلّا دات ءُ گْوشت کہ منی چُک وتی وانگ ءَ یلہ مکن ، من تگرد گْوپاں ءُ گُد دوچی کن آں، بلےترا وانین آں ءُ تو بس وتی پِس ءِ گپاں دل ءَ مکن۔
من کہ مات ءِ اے دُرّیں دانک اِش کُت آں منی دل ڈڈّ تر بوت ۔ پرچاکہ ماس ءِ دوستی ءِ تہ ءَ ھچ وڑیں لبءُ سیت نیست۔ آ ھر وھد ءَ زھگ ءِ سوب ءُ جان سلامتی ءُ سُوبینی ءَ لوٹ اِیت ۔
من گُڑا ھمے گڑ ءُ منج ءِ تہ ءَ اِت آں کہ زاکر جان تو ھم اتک ءُ ساڑی بوت ئے ،من کہ ترا دیست منی دل ءَ تاھیر رس اِت ۔ نوں من زانت کہ تو یک راھے سوج دے ئے. من وھدے دراھیں کِسّہ ءُ داستان تئی گْور ءَ درشان کُرت اَنت ،گُڑا تو یکبرے بے توار ءُ مُلور بوت ئے ءُ پَد ءَگْوشت کہ پرے ھبر ءَ تپرکہ مہ بو ءُ من وت تئی اے ڈُبّہ ءَ وتی کوپگاں زور آں ، بلے گوں یاسمین ءَ وتی مھرانی تار ءَ مہ سِند ۔ تئی اِد ءِ ھرچ ءُ درچ منی سر ءَ اَنت، پد ءَ تو کندگے جت ءُ گْوشت گُڑا دگہ بازیں نشہ مکن شرّ ھاھاھاھاھاھا.
پد ءَ اوں زاکر جان یار تو من ءَ شرّی ءِ سر ءَ زان ئے کہ من چے چے نشہ کن آں ۔
منی زنڈ تریں نشہ یاسمین ءِ مھر اِنت کہ اے نشہ منی جان ءِ رگ رگاں گوں ھوار بوتگ، اے گوں من ءَ یلہ کنگ نہ بیت۔ اگاں گوں یاسمِین ءَ مھر ءُ دوستی نشھے، گُڑا من اے نشہ ءِ کنگ ءَ اُوں۔ اگاں یاسمِین ءِ اے مھر ءُ دوستی من ءَ دوزہ ءَ سر کنت گُڑا من ءَ آ دوزہ ھم کبول اِنت ،بلے اے گوں من یلہ کنگ ھچ وڑ ءَ نہ بیت ۔ چیاکہ یاسمیں ھست ماھست اِیں.اگاں اللہ مہ کنت یاسمیں مہ بیت گُڑا ما ءُ شما کس نہ بَہ اِیں ۔تو من ءَ روک روک ءَ چار اِت ءُ بلے ھچ نہ گْوشت۔۔۔۔۔۔۔۔
دی بلوچستان پوسٹ: اے نبشتانک ءِ تہا درشان کُتگیں ھیال ءُ لیکہ نبشتہ کار ئے جِندئیگ اَنت، الّم نہ اِنت کہ دی بلوچستان پوسٹ رسانک نیٹورک ایشانی منّوک بہ بیت یا اگاں اے گل ءِ پالیسیانی درشانی اِنت۔
